ТАРҶУМАИ СУРАҲОИ ФОТИҲА, БАҚАРА ВА ОЛИ ИМРОН

ترجمة سور  الفاتحة, البقرة  و آل عمران

﴿بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ١ ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ ٢ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٣ مَٰلِكِ يَوۡمِ ٱلدِّينِ ٤ إِيَّاكَ نَعۡبُدُ وَإِيَّاكَ نَسۡتَعِينُ ٥ ٱهۡدِنَا ٱلصِّرَٰطَ ٱلۡمُسۡتَقِيمَ ٦ صِرَٰطَ ٱلَّذِينَ أَنۡعَمۡتَ عَلَيۡهِمۡ غَيۡرِ ٱلۡمَغۡضُوبِ عَلَيۡهِمۡ وَلَا ٱلضَّآلِّينَ٧﴾

 СУРАИ ФОТИҲА

1. Ба номи Худованди бахшандаи меҳрубон

2. Ҳамд (ситоиш) барои Худо – он Парвардигори ҷаҳониён,

3. Бахшандаи меҳрубон.

4. (ва) Молики рўзи ҷазо.

5. Фақат Туро мепарастем ва танҳо аз Ту ёрӣ мехоҳем,

6. Моро ба роҳи рост роҳи касоне, ки бар онҳо инъом намудаӣ, ҳидоят фармо,

7. ки он роҳи ғайри хашмшудагон ва гумроҳон аст.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ

﴿الٓمٓ ١ ذَٰلِكَ ٱلۡكِتَٰبُ لَا رَيۡبَۛ فِيهِۛ هُدٗى لِّلۡمُتَّقِينَ ٢ ٱلَّذِينَ يُؤۡمِنُونَ بِٱلۡغَيۡبِ وَيُقِيمُونَ ٱلصَّلَوٰةَ وَمِمَّا رَزَقۡنَٰهُمۡ يُنفِقُونَ ٣ وَٱلَّذِينَ يُؤۡمِنُونَ بِمَآ أُنزِلَ إِلَيۡكَ وَمَآ أُنزِلَ مِن قَبۡلِكَ وَبِٱلۡأٓخِرَةِ هُمۡ يُوقِنُونَ ٤ أُوْلَٰٓئِكَ عَلَىٰ هُدٗى مِّن رَّبِّهِمۡۖ وَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُفۡلِحُونَ ٥ ﴾

 СУРАИ БАҚАРА (ГОВ)

 Ба номи Худованди бахшандаи меҳрубон

1. Алиф, лом, мим.

2. Ин китоб, ки шакке дар он нест, роҳи рост аст барои парҳезгорон,

3. (он) касоне, ки ба ғайб имон меоваранд ва намозро барпо медоранд ва аз он чи барояшон рўзӣ додаем, инфоқ (харҷ) менамоянд,

4. ва касоне, ки ба фурўфиристодаи ба сўи ту ва фиристодаи пеш аз ту имон меоваранд ва онҳо ба (барпоии) рўзи охират (ҳам) яқин доранд.

5. Онҳо бар роҳи росте аз ҷониби Парвардигорашон ҳастанд ва ҳам онҳоянд растагорон.

﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ سَوَآءٌ عَلَيۡهِمۡ ءَأَنذَرۡتَهُمۡ أَمۡ لَمۡ تُنذِرۡهُمۡ لَا يُؤۡمِنُونَ ٦ خَتَمَ ٱللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمۡ وَعَلَىٰ سَمۡعِهِمۡۖ وَعَلَىٰٓ أَبۡصَٰرِهِمۡ غِشَٰوَةٞۖ وَلَهُمۡ عَذَابٌ عَظِيمٞ ٧ وَمِنَ ٱلنَّاسِ مَن يَقُولُ ءَامَنَّا بِٱللَّهِ وَبِٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ وَمَا هُم بِمُؤۡمِنِينَ ٨ يُخَٰدِعُونَ ٱللَّهَ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَمَا يَخۡدَعُونَ إِلَّآ أَنفُسَهُمۡ وَمَا يَشۡعُرُونَ ٩ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٞ فَزَادَهُمُ ٱللَّهُ مَرَضٗاۖ وَلَهُمۡ عَذَابٌ أَلِيمُۢ بِمَا كَانُواْ يَكۡذِبُونَ ١٠ وَإِذَا قِيلَ لَهُمۡ لَا تُفۡسِدُواْ فِي ٱلۡأَرۡضِ قَالُوٓاْ إِنَّمَا نَحۡنُ مُصۡلِحُونَ ١١ أَلَآ إِنَّهُمۡ هُمُ ٱلۡمُفۡسِدُونَ وَلَٰكِن لَّا يَشۡعُرُونَ ١٢ وَإِذَا قِيلَ لَهُمۡ ءَامِنُواْ كَمَآ ءَامَنَ ٱلنَّاسُ قَالُوٓاْ أَنُؤۡمِنُ كَمَآ ءَامَنَ ٱلسُّفَهَآءُۗ أَلَآ إِنَّهُمۡ هُمُ ٱلسُّفَهَآءُ وَلَٰكِن لَّا يَعۡلَمُونَ ١٣ وَإِذَا لَقُواْ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ قَالُوٓاْ ءَامَنَّا وَإِذَا خَلَوۡاْ إِلَىٰ شَيَٰطِينِهِمۡ قَالُوٓاْ إِنَّا مَعَكُمۡ إِنَّمَا نَحۡنُ مُسۡتَهۡزِءُونَ ١٤ ٱللَّهُ يَسۡتَهۡزِئُ بِهِمۡ وَيَمُدُّهُمۡ فِي طُغۡيَٰنِهِمۡ يَعۡمَهُونَ ١٥ أُوْلَٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ ٱشۡتَرَوُاْ ٱلضَّلَٰلَةَ بِٱلۡهُدَىٰ فَمَا رَبِحَت تِّجَٰرَتُهُمۡ وَمَا كَانُواْ مُهۡتَدِينَ ١٦﴾

6. Бар касоне, ки кофир шудаанд, баробар аст, ки оё бимашон додаӣ, ё надодаӣ, имон нахоҳанд овард.

7. Худованд бар дилҳо ва бар шунавоияшон мўҳр ниҳодааст ва бар чашмонашон пардаест ва барои онҳо азоби бузург аст.

8. Ва дар миёни мардум касоне низ ҳастанд, ки мегўянд: Ба Худо ва ба рўзи охират имон овардем, дар ҳоле ки онҳо мўъмин нестанд.

9. Онҳо мехоҳанд (бо ин гуфтаҳои худ) Худо ва мўъминонро фиреб диҳанд, вале, дар ҳақиқат, ғайр аз худ касеро намефиребанд, (вале худ) инро дарк намекунанд.

10. Дар дилҳояшон беморие аст ва Худо низ бар бемории онҳо афзудааст ва барояшон ба сабаби он ки дурўғ мегуфтанд, азоби дардноке бошад.

11. Ва чун ба онҳо гуфта шавад, ки дар рўи замин табаҳкорӣ накунед, гўянд: Мо, албатта, ислоҳкорон мебошем.

12. (Вале) бидонед, ки ба яқин, онҳоянд фасодкорон, аммо худ намедонанд.

13. Ва чун ба онҳо гуфта шавад: Ҳамон гуна, ки мардум имон овардаанд, шумо низ имон биёваред, гўянд: Оё мо (низ) ҳамон гуна, ки бехирадон имон овардаанд, имон меоварем? Бидонед, ки ба яқин, онҳо худ бехирадонанд, вале (онро) намедонанд.

14. Ва вақте ба мўъминон бархўрд ва мулоқот намоянд, гўянд, ки (мо низ) имон овардаем ва чун ба шайтонҳои худ хилват намоянд, гўянд: Мо дар воқеъ ҳамроҳи шумоем. (Ин тазоҳури ба имон беш аз ин нест, ки) мо (онҳоро) истеҳзокунанда ҳастем.

15. Худованд эшонро истеҳзо менамояд ва ба онҳо дар туғёнашон, ки дар он кўру кар гаштаанд, мадад ва мўҳлат медиҳад.

16. Онҳо касоне мебошанд, ки гумроҳиро дар ивази ҳидоят харидаанд, пас ин тиҷорати онҳо (барояшон) ҳеҷ суд (ва фоидае ба ҳамроҳ) надошт ва (дар он) ҳидоятёфта (низ) набуданд.

﴿مَثَلُهُمۡ كَمَثَلِ ٱلَّذِي ٱسۡتَوۡقَدَ نَارٗا فَلَمَّآ أَضَآءَتۡ مَا حَوۡلَهُۥ ذَهَبَ ٱللَّهُ بِنُورِهِمۡ وَتَرَكَهُمۡ فِي ظُلُمَٰتٖ لَّا يُبۡصِرُونَ ١٧ صُمُّۢ بُكۡمٌ عُمۡيٞ فَهُمۡ لَا يَرۡجِعُونَ ١٨ أَوۡ كَصَيِّبٖ مِّنَ ٱلسَّمَآءِ فِيهِ ظُلُمَٰتٞ وَرَعۡدٞ وَبَرۡقٞ يَجۡعَلُونَ أَصَٰبِعَهُمۡ فِيٓ ءَاذَانِهِم مِّنَ ٱلصَّوَٰعِقِ حَذَرَ ٱلۡمَوۡتِۚ وَٱللَّهُ مُحِيطُۢ بِٱلۡكَٰفِرِينَ ١٩ يَكَادُ ٱلۡبَرۡقُ يَخۡطَفُ أَبۡصَٰرَهُمۡۖ كُلَّمَآ أَضَآءَ لَهُم مَّشَوۡاْ فِيهِ وَإِذَآ أَظۡلَمَ عَلَيۡهِمۡ قَامُواْۚ وَلَوۡ شَآءَ ٱللَّهُ لَذَهَبَ بِسَمۡعِهِمۡ وَأَبۡصَٰرِهِمۡۚ إِنَّ ٱللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٞ ٢٠ يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ ٱعۡبُدُواْ رَبَّكُمُ ٱلَّذِي خَلَقَكُمۡ وَٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تَتَّقُونَ ٢١ ٱلَّذِي جَعَلَ لَكُمُ ٱلۡأَرۡضَ فِرَٰشٗا وَٱلسَّمَآءَ بِنَآءٗ وَأَنزَلَ مِنَ ٱلسَّمَآءِ مَآءٗ فَأَخۡرَجَ بِهِۦ مِنَ ٱلثَّمَرَٰتِ رِزۡقٗا لَّكُمۡۖ فَلَا تَجۡعَلُواْ لِلَّهِ أَندَادٗا وَأَنتُمۡ تَعۡلَمُونَ ٢٢ وَإِن كُنتُمۡ فِي رَيۡبٖ مِّمَّا نَزَّلۡنَا عَلَىٰ عَبۡدِنَا فَأۡتُواْ بِسُورَةٖ مِّن مِّثۡلِهِۦ وَٱدۡعُواْ شُهَدَآءَكُم مِّن دُونِ ٱللَّهِ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ ٢٣ فَإِن لَّمۡ تَفۡعَلُواْ وَلَن تَفۡعَلُواْ فَٱتَّقُواْ ٱلنَّارَ ٱلَّتِي وَقُودُهَا ٱلنَّاسُ وَٱلۡحِجَارَةُۖ أُعِدَّتۡ لِلۡكَٰفِرِينَ ٢٤﴾

17. Намунаи онҳо ба монанди касе аст, ки (ба душворӣ) оташе афрўхт. Ба маҳзи ин ки (оташ) атрофи ўро равшан намуд, Худованд нури онҳоро аз байн бурд ва онҳоро дар миёни торикиҳое фурў гузошт, ки ҳеҷ намедиданд.

18. (Онҳо) карону гунгон ва кўроне бошанд, пас онҳо боз нахоҳанд гашт.

19. Ё ба монанди борони сахте мебошад, ки аз осмон фуруд ояд (ва) торикиҳо ва раъду барқро ба ҳамроҳ дошта бошад. Онҳо аз садои даҳшатноки оташҳои осмонӣ аз бими марг ангуштони худро дар гўшҳояшон намоянд ва Худованд фарогирандаи кофирон аст.

20. Наздик аст, ки тобиши барқ чашмони онҳоро бирабояд. Ҳар боре, ки он барояшон рўшноӣ диҳад, дар зери он (рўшноӣ) роҳ раванд ва ҳамин ки бар эшон торик гардад, аз ҳаракат бозистанд. Ва агар Худо бихоҳад, бетардид, шунавоӣ ва биноиҳои онҳоро дур месозад, зеро Худованд, ҳатман, бар ҳар чизе тавоност.

21. Эй мардум, Парвардигори худро, ки шумо ва мардуми пеш аз шуморо офарида-аст, бипарастед, шояд ки парҳезгор ва аҳли тақво гардед!

22. Он (Парвардигоре), ки заминро барои шумо бистаре ва осмонро биное гардонида-аст ва аз осмон обе фуруд оварда, бо он меваҳоеро барои ризқи шумо берун намуда-аст. Пас барои Худо ҳамтоёне қарор надиҳед, дар ҳоле ки худ (ҳақиқатро) медонед.

23. Ва агар шумо аз он чи бар бандаи Худ фуруд овардаем, дар шак бошед, пас (шумо низ) як сурае ба монанди онро биёваред ва мададкорони худро низ, ки ғайр аз Худо ба онҳо эътиқод доред, (ба кўмаки худ) фаро хонед, агар ростгў бошед.

24. Пас агар ин корро накунед –ва албатта, ҳаргиз ҳам карда наметавонед– пас аз он оташе битарсед, ки одамон ва сангҳо сўзишвории он бошанд ва барои кофирон омода гардидааст.

﴿وَبَشِّرِ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ أَنَّ لَهُمۡ جَنَّٰتٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُۖ كُلَّمَا رُزِقُواْ مِنۡهَا مِن ثَمَرَةٖ رِّزۡقٗا قَالُواْ هَٰذَا ٱلَّذِي رُزِقۡنَا مِن قَبۡلُۖ وَأُتُواْ بِهِۦ مُتَشَٰبِهٗاۖ وَلَهُمۡ فِيهَآ أَزۡوَٰجٞ مُّطَهَّرَةٞۖ وَهُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ٢٥ ۞إِنَّ ٱللَّهَ لَا يَسۡتَحۡيِۦٓ أَن يَضۡرِبَ مَثَلٗا مَّا بَعُوضَةٗ فَمَا فَوۡقَهَاۚ فَأَمَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ فَيَعۡلَمُونَ أَنَّهُ ٱلۡحَقُّ مِن رَّبِّهِمۡۖ وَأَمَّا ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ فَيَقُولُونَ مَاذَآ أَرَادَ ٱللَّهُ بِهَٰذَا مَثَلٗاۘ يُضِلُّ بِهِۦ كَثِيرٗا وَيَهۡدِي بِهِۦ كَثِيرٗاۚ وَمَا يُضِلُّ بِهِۦٓ إِلَّا ٱلۡفَٰسِقِينَ ٢٦ ٱلَّذِينَ يَنقُضُونَ عَهۡدَ ٱللَّهِ مِنۢ بَعۡدِ مِيثَٰقِهِۦ وَيَقۡطَعُونَ مَآ أَمَرَ ٱللَّهُ بِهِۦٓ أَن يُوصَلَ وَيُفۡسِدُونَ فِي ٱلۡأَرۡضِۚ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡخَٰسِرُونَ ٢٧ كَيۡفَ تَكۡفُرُونَ بِٱللَّهِ وَكُنتُمۡ أَمۡوَٰتٗا فَأَحۡيَٰكُمۡۖ ثُمَّ يُمِيتُكُمۡ ثُمَّ يُحۡيِيكُمۡ ثُمَّ إِلَيۡهِ تُرۡجَعُونَ ٢٨ هُوَ ٱلَّذِي خَلَقَ لَكُم مَّا فِي ٱلۡأَرۡضِ جَمِيعٗا ثُمَّ ٱسۡتَوَىٰٓ إِلَى ٱلسَّمَآءِ فَسَوَّىٰهُنَّ سَبۡعَ سَمَٰوَٰتٖۚ وَهُوَ بِكُلِّ شَيۡءٍ عَلِيمٞ ٢٩﴾

25. Ва касонеро, ки имон овардаанд ва аъмоли нек анҷом додаанд, башорат бидеҳ, ки боғҳои биҳишт, ҳатман, ҷойгоҳи онҳо мебошанд, боғҳое, ки аз зери дарахтони он наҳрҳо равонанд. Ҳар боре ба онҳо аз меваҳои он боғҳо рўзие дода шавад, гўянд ин ҳамон мевае аст, ки пеш аз ин рўзӣ дода шудаем ва ба монанди он барояшон рўзие низ оварда шавад ва (ҳамчунин) ҳамсарони покизае дар он боғҳо насиби эшон бошад ва онҳо дар он ҷо ҷовидона бошанд.

26. Худованд ҳаргиз аз ин ки пашша (хомўшак) ва ё болотар аз онро (дар хурдии офариниш) мисол биоварад, шарм намедорад. Аммо касоне, ки имон овардаанд, медонанд, ки ин мисол рост ва аз (ҷониби) Парвардигорашон мебошад ва аммо касоне, ки кофир шудаанд, мегўянд: Худованд бо ин мисол чӣ мехоста бошад? Ба сабаби он бисёреро гумроҳ ва бисёреро ҳидоят менамояд ва ба (сабаби) он танҳо бадкоронро гумроҳ месозад.

27. Он касонеро (гумроҳ месозад), ки аҳди Худоро пас аз бастани паймони он мешикананд ва он чиро, ки Худованд ба пайвастани он амр намудааст, қатъ ва дар рўи замин фасод менамоянд. Воқеан ҳам, ҳаминҳоянд зиёндидагон.

28. Чӣ гуна ба Худо куфр меварзед, дар ҳоле ки шумо мурдагоне будед (ва) пас аз он зиндаатон гардонид. Боз шуморо мемиронад (ва) пас аз он зинда месозад ва дар ниҳоят, ба сўи Ў бозгардонида мешавед.

29. Ўст он Худое, ки тамоми он чиро дар замин аст, барои шумо офарид. Пас аз он ба сўи осмон рўй овард ва онҳоро (дар қолаби) ҳафт осмон рост намуд ва Ў ба ҳама чиз доност.

﴿وَإِذۡ قَالَ رَبُّكَ لِلۡمَلَٰٓئِكَةِ إِنِّي جَاعِلٞ فِي ٱلۡأَرۡضِ خَلِيفَةٗۖ قَالُوٓاْ أَتَجۡعَلُ فِيهَا مَن يُفۡسِدُ فِيهَا وَيَسۡفِكُ ٱلدِّمَآءَ وَنَحۡنُ نُسَبِّحُ بِحَمۡدِكَ وَنُقَدِّسُ لَكَۖ قَالَ إِنِّيٓ أَعۡلَمُ مَا لَا تَعۡلَمُونَ ٣٠ وَعَلَّمَ ءَادَمَ ٱلۡأَسۡمَآءَ كُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمۡ عَلَى ٱلۡمَلَٰٓئِكَةِ فَقَالَ أَنۢبِ‍ُٔونِي بِأَسۡمَآءِ هَٰٓؤُلَآءِ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ ٣١ قَالُواْ سُبۡحَٰنَكَ لَا عِلۡمَ لَنَآ إِلَّا مَا عَلَّمۡتَنَآۖ إِنَّكَ أَنتَ ٱلۡعَلِيمُ ٱلۡحَكِيمُ ٣٢ قَالَ يَٰٓـَٔادَمُ أَنۢبِئۡهُم بِأَسۡمَآئِهِمۡۖ فَلَمَّآ أَنۢبَأَهُم بِأَسۡمَآئِهِمۡ قَالَ أَلَمۡ أَقُل لَّكُمۡ إِنِّيٓ أَعۡلَمُ غَيۡبَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَأَعۡلَمُ مَا تُبۡدُونَ وَمَا كُنتُمۡ تَكۡتُمُونَ ٣٣ وَإِذۡ قُلۡنَا لِلۡمَلَٰٓئِكَةِ ٱسۡجُدُواْ لِأٓدَمَ فَسَجَدُوٓاْ إِلَّآ إِبۡلِيسَ أَبَىٰ وَٱسۡتَكۡبَرَ وَكَانَ مِنَ ٱلۡكَٰفِرِينَ ٣٤ وَقُلۡنَا يَٰٓـَٔادَمُ ٱسۡكُنۡ أَنتَ وَزَوۡجُكَ ٱلۡجَنَّةَ وَكُلَا مِنۡهَا رَغَدًا حَيۡثُ شِئۡتُمَا وَلَا تَقۡرَبَا هَٰذِهِ ٱلشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنَ ٱلظَّٰلِمِينَ ٣٥ فَأَزَلَّهُمَا ٱلشَّيۡطَٰنُ عَنۡهَا فَأَخۡرَجَهُمَا مِمَّا كَانَا فِيهِۖ وَقُلۡنَا ٱهۡبِطُواْ بَعۡضُكُمۡ لِبَعۡضٍ عَدُوّٞۖ وَلَكُمۡ فِي ٱلۡأَرۡضِ مُسۡتَقَرّٞ وَمَتَٰعٌ إِلَىٰ حِينٖ ٣٦ فَتَلَقَّىٰٓ ءَادَمُ مِن رَّبِّهِۦ كَلِمَٰتٖ فَتَابَ عَلَيۡهِۚ إِنَّهُۥ هُوَ ٱلتَّوَّابُ ٱلرَّحِيمُ ٣٧﴾

30. Ва ба ёд биовар он вақтеро ки Парварди-горат ба фариштагон гуфт: Ман ҳатман дар рўи замин халифа (ва ҷонишине) офаридани-ам. (Онҳо) гуфтанд: Оё дар он касеро меофаринӣ, ки дар он ба фасод ва хунрезӣ даст мезанад? Ва ин дар ҳолест, ки мо Туро ҳамроҳ бо ҳамдат тасбеҳ мегўем ва ба покии Ту эътироф менамоем. Гуфт: Ман, ба таҳқиқ, чизеро медонам, ки шумо намедонед.

31. Ва ба Одам тамоми номҳоро омўхт. Он гоҳ онҳоро бар фариштагон арза намуд ва гуфт: Агар ростгў бошед, Маро аз номҳои инҳо хабар диҳед!

32. (Фариштагон) гуфтанд: Худоё, Ту пок ҳастӣ, мо ҳеҷ гуна илму донише, ба ҷуз он чи ба мо омўхтаӣ, надорем. Ростӣ, (ин) Туӣ донову боҳикмат.

33. Фармуд: Эй Одам, фариштагонро аз номҳояшон хабар деҳ! Ҳангоме (Одам) онҳоро аз номҳояшон хабар дод, гуфт: Ба шумо нагуфта будам, ки Ман, ба таҳқиқ, ғайби осмонҳо ва заминро медонам ва он чиро, ки ошкор ва ё пинҳон медоред, низ медонам.

34. Ва ҳангоме ба фариштагон гуфтем: Барои Одам саҷда намоед! Ҳама ба ҷуз Иблис саҷда намуданд. (Вай) қабул накард ва истикбор варзид ва (бо ҳамин) аз ҷумлаи кофирон гардид.

35. Ва гуфтем: Эй Одам, ту ва ҳамсарат дар биҳишт сукунат гузинед ва аз ҳар ҷои он, ки хостед, бо фаровонӣ бихўред, ва (ле) ба ин дарахт наздик нагардед, ки дар он сурат аз ситамкорон мегардед.

36. Пас ҳардуро шайтон аз он билағжонид ва (дар натиҷа) онҳоро аз он неъматҳое, ки дар он буданд, берун намуд. Ва гуфтем (акнун) фуруд оед, дар ҳоле ки баъзеатон душмани баъзе дигар бошед ва барои шумо то муддате дар рўи замин оромгоҳ ва баҳрамандӣ (фароҳам) бошад.

37. Пас аз он Одам аз Парвардигори худ калимотеро дарёфт намуд, ки (дар натиҷаи он) Худованд тавбаи ўро пазируфт. Ба дурустӣ, Ўст тавбапазиру меҳрубон.

﴿قُلۡنَا ٱهۡبِطُواْ مِنۡهَا جَمِيعٗاۖ فَإِمَّا يَأۡتِيَنَّكُم مِّنِّي هُدٗى فَمَن تَبِعَ هُدَايَ فَلَا خَوۡفٌ عَلَيۡهِمۡ وَلَا هُمۡ يَحۡزَنُونَ ٣٨ وَٱلَّذِينَ كَفَرُواْ وَكَذَّبُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَآ أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلنَّارِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ٣٩ يَٰبَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ ٱذۡكُرُواْ نِعۡمَتِيَ ٱلَّتِيٓ أَنۡعَمۡتُ عَلَيۡكُمۡ وَأَوۡفُواْ بِعَهۡدِيٓ أُوفِ بِعَهۡدِكُمۡ وَإِيَّٰيَ فَٱرۡهَبُونِ ٤٠ وَءَامِنُواْ بِمَآ أَنزَلۡتُ مُصَدِّقٗا لِّمَا مَعَكُمۡ وَلَا تَكُونُوٓاْ أَوَّلَ كَافِرِۢ بِهِۦۖ وَلَا تَشۡتَرُواْ بِ‍َٔايَٰتِي ثَمَنٗا قَلِيلٗا وَإِيَّٰيَ فَٱتَّقُونِ ٤١ وَلَا تَلۡبِسُواْ ٱلۡحَقَّ بِٱلۡبَٰطِلِ وَتَكۡتُمُواْ ٱلۡحَقَّ وَأَنتُمۡ تَعۡلَمُونَ ٤٢ وَأَقِيمُواْ ٱلصَّلَوٰةَ وَءَاتُواْ ٱلزَّكَوٰةَ وَٱرۡكَعُواْ مَعَ ٱلرَّٰكِعِينَ ٤٣ ۞أَتَأۡمُرُونَ ٱلنَّاسَ بِٱلۡبِرِّ وَتَنسَوۡنَ أَنفُسَكُمۡ وَأَنتُمۡ تَتۡلُونَ ٱلۡكِتَٰبَۚ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ ٤٤ وَٱسۡتَعِينُواْ بِٱلصَّبۡرِ وَٱلصَّلَوٰةِۚ وَإِنَّهَا لَكَبِيرَةٌ إِلَّا عَلَى ٱلۡخَٰشِعِينَ ٤٥ ٱلَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُم مُّلَٰقُواْ رَبِّهِمۡ وَأَنَّهُمۡ إِلَيۡهِ رَٰجِعُونَ ٤٦ يَٰبَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ ٱذۡكُرُواْ نِعۡمَتِيَ ٱلَّتِيٓ أَنۡعَمۡتُ عَلَيۡكُمۡ وَأَنِّي فَضَّلۡتُكُمۡ عَلَى ٱلۡعَٰلَمِينَ ٤٧ وَٱتَّقُواْ يَوۡمٗا لَّا تَجۡزِي نَفۡسٌ عَن نَّفۡسٖ شَيۡ‍ٔٗا وَلَا يُقۡبَلُ مِنۡهَا شَفَٰعَةٞ وَلَا يُؤۡخَذُ مِنۡهَا عَدۡلٞ وَلَا هُمۡ يُنصَرُونَ ٤٨﴾

38. Гуфтем: Ҳама якҷоя аз он фуруд оед! Он гоҳ аз (ҷониби) Ман барои шумо ҳидояте мерасад. Касе аз (он барномаи) ҳидояти Ман пайравӣ намояд, ҳеҷ гуна хавфе бар онҳо набошад ва онҳо ҳаргиз андўҳгин намегарданд.

39. Ва касоне, ки куфр варзанд ва оятҳои Моро такзиб намоянд (дурўғ шуморанд), онҳо ёрони оташ (-и дўзах) хоҳанд буд ва дар он ҷовидона мемонанд.

40. Эй фарзандони Исроил, он неъматамро, ки ба шумо ато намудаам, ба ёд оваред ва ба аҳди Ман вафо намоед, то ба аҳди шумо вафо намоям. Ва танҳо аз Ман битарсед!

41. Ва ба он чи фурў фиристодаам, дар ҳоле ки тасдиқкунандаи он (китоб)-ест, ки ҳамроҳи шумост, имон оваред ва аввалин кофири ба он набошед! Ва ба ивази оятҳои Ман баҳои ночиз (-и дунё ва матоъи андаки он)-ро харидорӣ нанамоед ва танҳо аз Ман битарсед!

42. Ва ҳақро ба ботил омехта ва пўшида насозед ва ҳақиқатро китмон(пинҳон) нанамоед, дар ҳоле ки шумо (ҳақ будани онро) медонед!

43. Ва намозро барпо доред ва закотро бипардозед ва ҳамроҳи рокеъон (рукуъкунандагон) ба рукўъ биравед!

44. Оё мардумро ба некӣ амр менамоед ва худро фаромўш мекунед? Ва шумо (инро) дар ҳоле (анҷом медиҳед), ки китобро мехонед? Пас чаро ақлҳоятонро ба кор намегиред?

45. Аз сабр ва намоз кўмак бигиред ва он (кўмак гирифтан аз онҳо) дар ҳақиқат, кори сангине мебошад, магар бар хушўъкунандагон.

46. (Ҳамон) касоне, ки яқинан медонанд, ки онҳо Парвардигори худро мулоқот хоҳанд кард ва ба сўи Ў ҳатман боз хоҳанд гашт.

47. Эй фарзандони Исроил, ба ёд оваред он неъматамро, ки ба шумо ато карда будам ва ин ки Ман шуморо бар ҷаҳониён бартарӣ бахшидам!

48.Ва аз он рўзе битарсед, ки ҳеҷ касе барои дигаре коре анҷом дода наметавонад ва аз вай на шафоате пазируфта мешавад ва на иваз ва пардохте аз ў гирифта мешавад ва на онҳо ёрӣ дода мешаванд!

﴿وَإِذۡ نَجَّيۡنَٰكُم مِّنۡ ءَالِ فِرۡعَوۡنَ يَسُومُونَكُمۡ سُوٓءَ ٱلۡعَذَابِ يُذَبِّحُونَ أَبۡنَآءَكُمۡ وَيَسۡتَحۡيُونَ نِسَآءَكُمۡۚ وَفِي ذَٰلِكُم بَلَآءٞ مِّن رَّبِّكُمۡ عَظِيمٞ ٤٩ وَإِذۡ فَرَقۡنَا بِكُمُ ٱلۡبَحۡرَ فَأَنجَيۡنَٰكُمۡ وَأَغۡرَقۡنَآ ءَالَ فِرۡعَوۡنَ وَأَنتُمۡ تَنظُرُونَ ٥٠ وَإِذۡ وَٰعَدۡنَا مُوسَىٰٓ أَرۡبَعِينَ لَيۡلَةٗ ثُمَّ ٱتَّخَذۡتُمُ ٱلۡعِجۡلَ مِنۢ بَعۡدِهِۦ وَأَنتُمۡ ظَٰلِمُونَ ٥١ ثُمَّ عَفَوۡنَا عَنكُم مِّنۢ بَعۡدِ ذَٰلِكَ لَعَلَّكُمۡ تَشۡكُرُونَ ٥٢ وَإِذۡ ءَاتَيۡنَا مُوسَى ٱلۡكِتَٰبَ وَٱلۡفُرۡقَانَ لَعَلَّكُمۡ تَهۡتَدُونَ ٥٣ وَإِذۡ قَالَ مُوسَىٰ لِقَوۡمِهِۦ يَٰقَوۡمِ إِنَّكُمۡ ظَلَمۡتُمۡ أَنفُسَكُم بِٱتِّخَاذِكُمُ ٱلۡعِجۡلَ فَتُوبُوٓاْ إِلَىٰ بَارِئِكُمۡ فَٱقۡتُلُوٓاْ أَنفُسَكُمۡ ذَٰلِكُمۡ خَيۡرٞ لَّكُمۡ عِندَ بَارِئِكُمۡ فَتَابَ عَلَيۡكُمۡۚ إِنَّهُۥ هُوَ ٱلتَّوَّابُ ٱلرَّحِيمُ ٥٤ وَإِذۡ قُلۡتُمۡ يَٰمُوسَىٰ لَن نُّؤۡمِنَ لَكَ حَتَّىٰ نَرَى ٱللَّهَ جَهۡرَةٗ فَأَخَذَتۡكُمُ ٱلصَّٰعِقَةُ وَأَنتُمۡ تَنظُرُونَ ٥٥ ثُمَّ بَعَثۡنَٰكُم مِّنۢ بَعۡدِ مَوۡتِكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تَشۡكُرُونَ ٥٦ وَظَلَّلۡنَا عَلَيۡكُمُ ٱلۡغَمَامَ وَأَنزَلۡنَا عَلَيۡكُمُ ٱلۡمَنَّ وَٱلسَّلۡوَىٰۖ كُلُواْ مِن طَيِّبَٰتِ مَا رَزَقۡنَٰكُمۡۚ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَٰكِن كَانُوٓاْ أَنفُسَهُمۡ يَظۡلِمُونَ ٥٧﴾

49. Ва ба ёд оваред он замонеро, ки шуморо аз оли Фиръавн наҷот додем, дар ҳоле ки бадтарин азобро ба шумо мечашониданд! Фарзандони шуморо забҳ ва занонатонро зинда мегузоштанд ва дар ин (вазъияти дучоргаштаатон) озмоиши бузурге аз ҷониби Парвардигоратон буд.

50. Ва вақте оби баҳрро барои шумо шикофтем, он гоҳ шуморо наҷот ва оли Фиръавнро ғарқ намудем ва шумо (ин манзараро) тамошо мекардед!

51. Ва вақте барои Мўсо чиҳил шаб мавъид гузоштем, (ва) пас аз ў гўсоларо ба парастиш гирифтед ва шумо (дар ин коратон) ситамгар будед.

52. Боз шуморо пас аз ин (коратон) мавриди афви худ қарор додем, шояд ки шукргузор гардед.

53. Ва ҳангоме ки Мўсоро Китоб ва Фурқон додем, бошад ки шумо ҳидоят ёбед.

54. Ва он вақте ки Мўсо ба қавмаш гуфт: Эй қавм! Шумо бо гўсолапарастиатон бар худ зулм намудаед. Пас ба сўи Офаридгори хеш тавба ва бозгашт намоед ва (гунаҳкорони) худро бикушед! Ин кор барои шумо дар назди Офаридгоратон беҳтар аст. Он гоҳ Худованд тавбаи шуморо қабул кард. Ў дар ҳақиқат, бисёр тавбапазиру меҳрубон аст.

55. Ва ҳангоме гуфтед: Эй Мўсо, мо то Худоро ошкоро набинем, ҳаргиз ба ту имон намеоварем (ва туро бовар намекунем). Дар ин вақт шуморо оташе аз осмон фаро гирифт ва шумо он манзараро мушоҳида мекардед.

56. Сипас шуморо пас аз маргатон бори дигар барангехтем, то шукргузор гардед.

57. Ва абрро бар шумо сояафкан намудем ва манну салворо бар шумо фуруд овардем: Аз покизаҳое, ки ба шумо рўзӣ додаем, бихўред! Онҳо бар Мо ситам накардаанд, балки бар нафси худ зулм мекарданд.

﴿وَإِذۡ قُلۡنَا ٱدۡخُلُواْ هَٰذِهِ ٱلۡقَرۡيَةَ فَكُلُواْ مِنۡهَا حَيۡثُ شِئۡتُمۡ رَغَدٗا وَٱدۡخُلُواْ ٱلۡبَابَ سُجَّدٗا وَقُولُواْ حِطَّةٞ نَّغۡفِرۡ لَكُمۡ خَطَٰيَٰكُمۡۚ وَسَنَزِيدُ ٱلۡمُحۡسِنِينَ ٥٨ فَبَدَّلَ ٱلَّذِينَ ظَلَمُواْ قَوۡلًا غَيۡرَ ٱلَّذِي قِيلَ لَهُمۡ فَأَنزَلۡنَا عَلَى ٱلَّذِينَ ظَلَمُواْ رِجۡزٗا مِّنَ ٱلسَّمَآءِ بِمَا كَانُواْ يَفۡسُقُونَ ٥٩ ۞وَإِذِ ٱسۡتَسۡقَىٰ مُوسَىٰ لِقَوۡمِهِۦ فَقُلۡنَا ٱضۡرِب بِّعَصَاكَ ٱلۡحَجَرَۖ فَٱنفَجَرَتۡ مِنۡهُ ٱثۡنَتَا عَشۡرَةَ عَيۡنٗاۖ قَدۡ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٖ مَّشۡرَبَهُمۡۖ كُلُواْ وَٱشۡرَبُواْ مِن رِّزۡقِ ٱللَّهِ وَلَا تَعۡثَوۡاْ فِي ٱلۡأَرۡضِ مُفۡسِدِينَ ٦٠ وَإِذۡ قُلۡتُمۡ يَٰمُوسَىٰ لَن نَّصۡبِرَ عَلَىٰ طَعَامٖ وَٰحِدٖ فَٱدۡعُ لَنَا رَبَّكَ يُخۡرِجۡ لَنَا مِمَّا تُنۢبِتُ ٱلۡأَرۡضُ مِنۢ بَقۡلِهَا وَقِثَّآئِهَا وَفُومِهَا وَعَدَسِهَا وَبَصَلِهَاۖ قَالَ أَتَسۡتَبۡدِلُونَ ٱلَّذِي هُوَ أَدۡنَىٰ بِٱلَّذِي هُوَ خَيۡرٌۚ ٱهۡبِطُواْ مِصۡرٗا فَإِنَّ لَكُم مَّا سَأَلۡتُمۡۗ وَضُرِبَتۡ عَلَيۡهِمُ ٱلذِّلَّةُ وَٱلۡمَسۡكَنَةُ وَبَآءُو بِغَضَبٖ مِّنَ ٱللَّهِۗ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمۡ كَانُواْ يَكۡفُرُونَ بِ‍َٔايَٰتِ ٱللَّهِ وَيَقۡتُلُونَ ٱلنَّبِيِّ‍ۧنَ بِغَيۡرِ ٱلۡحَقِّۗ ذَٰلِكَ بِمَا عَصَواْ وَّكَانُواْ يَعۡتَدُونَ ٦١﴾

58. Ва он вақте гуфтем, ки: Ба ин шаҳр дохил шавед ва аз ҳар ҷое, ки майл доред, аз он бо фаровонӣ бихўред ва аз дарвозаи он шаҳр саҷдакунон дохил шавед ва бигўед, ки аз Ту умеди бахшиш дорем, то Мо кўтоҳиҳо (хатоиҳо)-и шуморо мағфират намоем ва Мо (подош ва муваффақияти) некўкоронро афзун менамоем.

59. Аммо касоне, ки зулм намудаанд (ситамгарон), он суханро бар хилофи калимае, ки ба онҳо гуфта шуда буд, тағйир доданд. Дар ин вақт бар (сари) касоне, ки зулм намуданд, азоберо аз осмон дар натиҷаи нофармониашон фуруд овардем.

60. Ва он вақте ки Мўсо барои қавмаш об хост, гуфтем: Сангро бо асоят бизан! (Дар он лаҳза) дувоздаҳ чашмаи об аз он (санг) ба ҷўш омад. Ҳар гурўҳе аз мардум обгир ва обхўри худро, дақиқан, шинохтанд. Бихўред ва бинўшед аз ризқи Худо, ва(ле) дар рўи замин фасодкорона рафтор нанамоед!

61. Ва ҳангоме гуфтед: Эй Мўсо, мо ҳаргиз бар як навъ таом сабр нахоҳем кард! Аз Парвардигорат бихоҳ, то барои мо аз он чи замин, аз қабили сабзӣ, хиёр (бодиринг), гандум, наск ва пиёз месабзонад, берун оварад! (Мўсо) гуфт: Оё шумо дар ивази чизи беҳтар чизи паст ва камарзишеро мехоҳед? Пас ба шаҳре фуруд оед, дар он ҷо он чи мехоҳед, бароятон фароҳам бошад! (Бо ҳамин) хориву нодорӣ бар онҳо афканда шуд ва ба ғазабе аз ҷониби Худованд гирифтор омаданд. Ин барои он буд, ки онҳо ба оятҳои Худованд куфр меварзиданд ва паёмбаронро ба ноҳақ ба қатл мерасониданд. Ин рафтори онҳо дар натиҷаи он буд, ки сар печиданд ва аз ҳад таҷовуз мекарданд.

﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَٱلَّذِينَ هَادُواْ وَٱلنَّصَٰرَىٰ وَٱلصَّٰبِ‍ِٔينَ مَنۡ ءَامَنَ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ وَعَمِلَ صَٰلِحٗا فَلَهُمۡ أَجۡرُهُمۡ عِندَ رَبِّهِمۡ وَلَا خَوۡفٌ عَلَيۡهِمۡ وَلَا هُمۡ يَحۡزَنُونَ ٦٢ وَإِذۡ أَخَذۡنَا مِيثَٰقَكُمۡ وَرَفَعۡنَا فَوۡقَكُمُ ٱلطُّورَ خُذُواْ مَآ ءَاتَيۡنَٰكُم بِقُوَّةٖ وَٱذۡكُرُواْ مَا فِيهِ لَعَلَّكُمۡ تَتَّقُونَ ٦٣ ثُمَّ تَوَلَّيۡتُم مِّنۢ بَعۡدِ ذَٰلِكَۖ فَلَوۡلَا فَضۡلُ ٱللَّهِ عَلَيۡكُمۡ وَرَحۡمَتُهُۥ لَكُنتُم مِّنَ ٱلۡخَٰسِرِينَ ٦٤ وَلَقَدۡ عَلِمۡتُمُ ٱلَّذِينَ ٱعۡتَدَوۡاْ مِنكُمۡ فِي ٱلسَّبۡتِ فَقُلۡنَا لَهُمۡ كُونُواْ قِرَدَةً خَٰسِ‍ِٔينَ ٦٥ فَجَعَلۡنَٰهَا نَكَٰلٗا لِّمَا بَيۡنَ يَدَيۡهَا وَمَا خَلۡفَهَا وَمَوۡعِظَةٗ لِّلۡمُتَّقِينَ ٦٦ وَإِذۡ قَالَ مُوسَىٰ لِقَوۡمِهِۦٓ إِنَّ ٱللَّهَ يَأۡمُرُكُمۡ أَن تَذۡبَحُواْ بَقَرَةٗۖ قَالُوٓاْ أَتَتَّخِذُنَا هُزُوٗاۖ قَالَ أَعُوذُ بِٱللَّهِ أَنۡ أَكُونَ مِنَ ٱلۡجَٰهِلِينَ ٦٧ قَالُواْ ٱدۡعُ لَنَا رَبَّكَ يُبَيِّن لَّنَا مَا هِيَۚ قَالَ إِنَّهُۥ يَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٞ لَّا فَارِضٞ وَلَا بِكۡرٌ عَوَانُۢ بَيۡنَ ذَٰلِكَۖ فَٱفۡعَلُواْ مَا تُؤۡمَرُونَ ٦٨ قَالُواْ ٱدۡعُ لَنَا رَبَّكَ يُبَيِّن لَّنَا مَا لَوۡنُهَاۚ قَالَ إِنَّهُۥ يَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٞ صَفۡرَآءُ فَاقِعٞ لَّوۡنُهَا تَسُرُّ ٱلنَّٰظِرِينَ ٦٩﴾

62. Бе шак, касоне, ки имон оварданд ва онҳое, ки пайрави дини яҳуд ҳастанд ва насрониён ва собион, ҳар касе аз онҳо ба Худо ва ба рўзи охират имон оварад ва амали нек анҷом диҳад, ҳатман, аҷри онҳо дар назди Парвардигорашон бошад ва (дигар) на хавфе бар онҳо бошад ва на онҳо андўҳгин шаванд.

63. Эй банӣ Исроил, ба ёд оваред он замонеро, ки аз шумо паймон гирифтем ва кўҳи Турро бар болои шумо бардоштем ва ба шумо гуфтем, ки он чиро ба шумо додаем, тавонмандона ва бо ҷиддият баргиред. Ва ба ёд оваред он (паём ва мўҳтаво)-еро, ки дар он аст, шояд шумо тақво намоед.

64.Сипас аз он аҳду паймон рўй гардонидед. Агар фазлу раҳмати Худованд бар шумо намебуд, ҳатман, шумо аз зиёндидагон мегаштед.

65. Ва шумо, дар ҳақиқат, донистед он касонеро аз миёнатон, ки дар рўзи шанбе таҷовуз (ва мухолифати амри Мо) намуданд. Пас (дар он ҳолат) ба онҳо гуфтем: Ба сурати маймунҳои манфур ва рондашудае дароед!

66.Ва он (ҳодиса)-ро барои миллатҳое, ки пеш аз он (ҳамаср) ва пас аз он буданд, ибрате ва барои парҳезгорон панде гардонидем.

67. Ва ба ёд оваред он вақтеро, ки Мўсо (ъ) ба қавмаш гуфт: Худо шуморо амр менамояд, ки говеро забҳ намоед. Гуфтанд: Оё моро масхара менамоӣ? Гуфт: Ба Худо паноҳ мебарам аз ин ки аз нодонон бошам.

68. Гуфтанд: Аз Парвардигорат бихоҳ, то барои мо баён намояд, ки он (гов) чист? Гуфт: (Парвардигорам) мефармояд: Он гов на солрафтаву пир ва на чандон хурдсол аст, (балки) дар миёни он ду ҳолат қарор дорад. Пас он чиро, ки амр шудаед, анҷом диҳед!

69. Гуфтанд: Парвардигоратро бихон, то барои мо баён созад, ки ранги он кадом аст? Гуфт: Парвардигорам мегўяд, ки он говест зарди якранг, ки бинандагонро хуш месозад.

﴿قَالُواْ ٱدۡعُ لَنَا رَبَّكَ يُبَيِّن لَّنَا مَا هِيَ إِنَّ ٱلۡبَقَرَ تَشَٰبَهَ عَلَيۡنَا وَإِنَّآ إِن شَآءَ ٱللَّهُ لَمُهۡتَدُونَ ٧٠ قَالَ إِنَّهُۥ يَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٞ لَّا ذَلُولٞ تُثِيرُ ٱلۡأَرۡضَ وَلَا تَسۡقِي ٱلۡحَرۡثَ مُسَلَّمَةٞ لَّا شِيَةَ فِيهَاۚ قَالُواْ ٱلۡـَٰٔنَ جِئۡتَ بِٱلۡحَقِّۚ فَذَبَحُوهَا وَمَا كَادُواْ يَفۡعَلُونَ ٧١ وَإِذۡ قَتَلۡتُمۡ نَفۡسٗا فَٱدَّٰرَٰٔتُمۡ فِيهَاۖ وَٱللَّهُ مُخۡرِجٞ مَّا كُنتُمۡ تَكۡتُمُونَ ٧٢ فَقُلۡنَا ٱضۡرِبُوهُ بِبَعۡضِهَاۚ كَذَٰلِكَ يُحۡيِ ٱللَّهُ ٱلۡمَوۡتَىٰ وَيُرِيكُمۡ ءَايَٰتِهِۦ لَعَلَّكُمۡ تَعۡقِلُونَ ٧٣ ثُمَّ قَسَتۡ قُلُوبُكُم مِّنۢ بَعۡدِ ذَٰلِكَ فَهِيَ كَٱلۡحِجَارَةِ أَوۡ أَشَدُّ قَسۡوَةٗۚ وَإِنَّ مِنَ ٱلۡحِجَارَةِ لَمَا يَتَفَجَّرُ مِنۡهُ ٱلۡأَنۡهَٰرُۚ وَإِنَّ مِنۡهَا لَمَا يَشَّقَّقُ فَيَخۡرُجُ مِنۡهُ ٱلۡمَآءُۚ وَإِنَّ مِنۡهَا لَمَا يَهۡبِطُ مِنۡ خَشۡيَةِ ٱللَّهِۗ وَمَا ٱللَّهُ بِغَٰفِلٍ عَمَّا تَعۡمَلُونَ ٧٤ ۞أَفَتَطۡمَعُونَ أَن يُؤۡمِنُواْ لَكُمۡ وَقَدۡ كَانَ فَرِيقٞ مِّنۡهُمۡ يَسۡمَعُونَ كَلَٰمَ ٱللَّهِ ثُمَّ يُحَرِّفُونَهُۥ مِنۢ بَعۡدِ مَا عَقَلُوهُ وَهُمۡ يَعۡلَمُونَ ٧٥ وَإِذَا لَقُواْ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ قَالُوٓاْ ءَامَنَّا وَإِذَا خَلَا بَعۡضُهُمۡ إِلَىٰ بَعۡضٖ قَالُوٓاْ أَتُحَدِّثُونَهُم بِمَا فَتَحَ ٱللَّهُ عَلَيۡكُمۡ لِيُحَآجُّوكُم بِهِۦ عِندَ رَبِّكُمۡۚ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ ٧٦﴾

70. Гуфтанд: Аз Парвардигорат бихоҳ, то барои мо баён намояд, ки он чист? Ба ростӣ, гов бар мо муштабаҳ (норавшан) гардид ва мо, Худо хоҳад, албатта, роҳёфта ҳастем.

71. Гуфт: Парвардигорам мегўяд, ки он говест, ки барои шудгори замин ва обёрии кишт омода нагаштааст, (балки баръакс) солим ва аз ҳар айбе холӣ мебошад. Гуфтанд: Ҳоло ҳақро (ба сурати равшан бароямон) овардӣ. Пас аз он говро забҳ намуданд ва наздик ҳам буд, ки онро забҳ нанамоянд.

72. Ва ба ёд оваред он замонеро, ки нафсеро ба қатл расонидед ва дар (таҳқиқи кушандаи) он ба ҷангу кашмакаш бархостед ва Худованд ошкоркунандаи он чизест, ки пинҳон менамудед.

73. Он гоҳ гуфтем: Мурдаро ба порае аз гов (-и забҳкардаатон) бизанед! Ҳамин тавр Худованд мурдагонро зинда месозад ва оятҳои худро ба шумо нишон медиҳад, бошад ки биандешед.

74. Пас аз он боз дилҳоятон сахт гашт ва акнун онҳо ба монанди санг ё аз он ҳам сахттар мебошанд. Ва воқеан ҳам, аз баъзе сангҳо наҳрҳои об ҷўш мезанад ва аз сангҳое, вақте шикофта мешаванд, об берун меояд ва сангҳои дигаре аз бими Худованд ба поин меафтанд ва Худованд аз он чи анҷом медиҳед, ғофил намебошад.

75. Оё пас умед мебандед, ки онҳо ба шумо бовар кунанд ва имон оваранд, дар ҳоле ки гурўҳе аз онҳо сухани Худоро мешуниданд, он гоҳ пас аз дарк намудан онро таҳриф (ва дигаргун) мекарданд ва онҳо ин корашонро худ медонистанд.

76. Ва ҳангоме ба мўъминон рў ба рў шаванд, (ба онҳо) гўянд, ки (мо ҳам) имон овардаем, ва (ле) ҳамин ки бо якдигар хилват намоянд, (бо сарзаниш ба якдигар) гўянд: Оё шумо ба мўъминон дар бораи он чи Худованд бар (зарари) шумо кушодааст, сухан мегўед, то (дар охират) дар назди Парвардигоратон ҳамон чизро бар шумо ҳуҷҷат оваранд? Оё (инро) дарк (тааққул) намекунед?

﴿أَوَ لَا يَعۡلَمُونَ أَنَّ ٱللَّهَ يَعۡلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَمَا يُعۡلِنُونَ ٧٧ وَمِنۡهُمۡ أُمِّيُّونَ لَا يَعۡلَمُونَ ٱلۡكِتَٰبَ إِلَّآ أَمَانِيَّ وَإِنۡ هُمۡ إِلَّا يَظُنُّونَ ٧٨ فَوَيۡلٞ لِّلَّذِينَ يَكۡتُبُونَ ٱلۡكِتَٰبَ بِأَيۡدِيهِمۡ ثُمَّ يَقُولُونَ هَٰذَا مِنۡ عِندِ ٱللَّهِ لِيَشۡتَرُواْ بِهِۦ ثَمَنٗا قَلِيلٗاۖ فَوَيۡلٞ لَّهُم مِّمَّا كَتَبَتۡ أَيۡدِيهِمۡ وَوَيۡلٞ لَّهُم مِّمَّا يَكۡسِبُونَ ٧٩ وَقَالُواْ لَن تَمَسَّنَا ٱلنَّارُ إِلَّآ أَيَّامٗا مَّعۡدُودَةٗۚ قُلۡ أَتَّخَذۡتُمۡ عِندَ ٱللَّهِ عَهۡدٗا فَلَن يُخۡلِفَ ٱللَّهُ عَهۡدَهُۥٓۖ أَمۡ تَقُولُونَ عَلَى ٱللَّهِ مَا لَا تَعۡلَمُونَ ٨٠ بَلَىٰۚ مَن كَسَبَ سَيِّئَةٗ وَأَحَٰطَتۡ بِهِۦ خَطِيٓ‍َٔتُهُۥ فَأُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلنَّارِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ٨١ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡجَنَّةِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ٨٢ وَإِذۡ أَخَذۡنَا مِيثَٰقَ بَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ لَا تَعۡبُدُونَ إِلَّا ٱللَّهَ وَبِٱلۡوَٰلِدَيۡنِ إِحۡسَانٗا وَذِي ٱلۡقُرۡبَىٰ وَٱلۡيَتَٰمَىٰ وَٱلۡمَسَٰكِينِ وَقُولُواْ لِلنَّاسِ حُسۡنٗا وَأَقِيمُواْ ٱلصَّلَوٰةَ وَءَاتُواْ ٱلزَّكَوٰةَ ثُمَّ تَوَلَّيۡتُمۡ إِلَّا قَلِيلٗا مِّنكُمۡ وَأَنتُم مُّعۡرِضُونَ ٨٣﴾

77. Оё магар яҳудиён намедонанд, ки Худо тамоми он чиро, ки пинҳон ва ё ошкор месозанд, медонад?

78. Ва дар миёни яҳудиён мардуми нохонда ва бесаводе вуҷуд доранд, ки аз китоби (худ) ба ҷуз орзуҳо чизеро намедонанд ва онҳо беш аз ин нестанд, ки гумонпардозӣ мекунанд.

79. Пас вой бар (ҳоли) касоне, ки китобро бо дастони худ менависанд, он гоҳ мегўянд, ки ин аз назди Худост, то аз тариқи он арзиши ночиз (-и дунё)-ро ба даст оваранд! Пас вой барои онҳо ба хотири чизе, ки дастонашон навиштааст ва вой бар онҳо барои он чизе, ки ба даст меоваранд!

80. Ва гуфтанд: Ба ҷуз чанд рўзи башуморе оташи дўзах моро намерасад. Бигўй: Оё дар назди Худованд аҳде ба даст овардаед? Ва (агар паймоне гирифта бошед), Худо ҳаргиз аҳди худро хилоф наменамояд. Балки бар Худованд чизеро мегўед, ки намедонед.

81. Оре, ҳар касе бадие касб намояд ва гуноҳаш ўро (дар худ) фаро гирад, бешак, онҳо ёрони оташ мебошанд ва дар он ҷовидона боқӣ мемонанд.

82. Ва (аммо) касоне, ки имон овардаанд ва амалҳои нек анҷом додаанд, онҳо ёрони биҳишт буда, ҷовидона дар он бошанд.

83. Ва ба ёд овар он замонеро, ки аз банӣ Исроил паймон гирифтем, ки ба ҷуз Аллоҳ касеро парастиш накунед ва бо падару модари худ ва ҳамчунин бо хешовандон, ятимон ва бенавоён некӣ намоед! Ва бо мардум некў бигўед ва намозро барпо доред ва закотро бидиҳед! Пас аз он, ба ҷуз гурўҳи андаке, шумо ба паймони худ пушт ниҳодед, дар ҳоле ки эъроз менамудед.

﴿وَإِذۡ أَخَذۡنَا مِيثَٰقَكُمۡ لَا تَسۡفِكُونَ دِمَآءَكُمۡ وَلَا تُخۡرِجُونَ أَنفُسَكُم مِّن دِيَٰرِكُمۡ ثُمَّ أَقۡرَرۡتُمۡ وَأَنتُمۡ تَشۡهَدُونَ ٨٤ ثُمَّ أَنتُمۡ هَٰٓؤُلَآءِ تَقۡتُلُونَ أَنفُسَكُمۡ وَتُخۡرِجُونَ فَرِيقٗا مِّنكُم مِّن دِيَٰرِهِمۡ تَظَٰهَرُونَ عَلَيۡهِم بِٱلۡإِثۡمِ وَٱلۡعُدۡوَٰنِ وَإِن يَأۡتُوكُمۡ أُسَٰرَىٰ تُفَٰدُوهُمۡ وَهُوَ مُحَرَّمٌ عَلَيۡكُمۡ إِخۡرَاجُهُمۡۚ أَفَتُؤۡمِنُونَ بِبَعۡضِ ٱلۡكِتَٰبِ وَتَكۡفُرُونَ بِبَعۡضٖۚ فَمَا جَزَآءُ مَن يَفۡعَلُ ذَٰلِكَ مِنكُمۡ إِلَّا خِزۡيٞ فِي ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَاۖ وَيَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ يُرَدُّونَ إِلَىٰٓ أَشَدِّ ٱلۡعَذَابِۗ وَمَا ٱللَّهُ بِغَٰفِلٍ عَمَّا تَعۡمَلُونَ ٨٥ أُوْلَٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ ٱشۡتَرَوُاْ ٱلۡحَيَوٰةَ ٱلدُّنۡيَا بِٱلۡأٓخِرَةِۖ فَلَا يُخَفَّفُ عَنۡهُمُ ٱلۡعَذَابُ وَلَا هُمۡ يُنصَرُونَ ٨٦ وَلَقَدۡ ءَاتَيۡنَا مُوسَى ٱلۡكِتَٰبَ وَقَفَّيۡنَا مِنۢ بَعۡدِهِۦ بِٱلرُّسُلِۖ وَءَاتَيۡنَا عِيسَى ٱبۡنَ مَرۡيَمَ ٱلۡبَيِّنَٰتِ وَأَيَّدۡنَٰهُ بِرُوحِ ٱلۡقُدُسِۗ أَفَكُلَّمَا جَآءَكُمۡ رَسُولُۢ بِمَا لَا تَهۡوَىٰٓ أَنفُسُكُمُ ٱسۡتَكۡبَرۡتُمۡ فَفَرِيقٗا كَذَّبۡتُمۡ وَفَرِيقٗا تَقۡتُلُونَ ٨٧ وَقَالُواْ قُلُوبُنَا غُلۡفُۢۚ بَل لَّعَنَهُمُ ٱللَّهُ بِكُفۡرِهِمۡ فَقَلِيلٗا مَّا يُؤۡمِنُونَ ٨٨﴾

84. Ва боз ба ёд оваред он вақтеро, ки аз шумо паймон гирифтем, ки хуни якдигарро нарезед ва худро аз шаҳру диёратон берун наронед. Дар он ҳолат иқрор намудед ва шумо шоҳиди баста шудани он паймон будед.

85. Ҳоло бошад, инак, шумо якдигарро мекушед ва дастае аз ҳамқавмонатонро аз сарзамини худ берун меронед. Дар гуноҳу таҷовуз бар зидди онҳо бо якдигар ҳамкорӣ менамоед. Ва агар ба (сурати) асироне ба наздатон оянд, барои озодии онҳо фидя мепардозед. Ва аслан берун рондани онҳо бар шумо ҳаром буд. Оё пас шумо ба баъзе (аҳкоми) китоб имон меоваред ва ба баъзе дигараш кофир мешавед? Пас чист ҷазои он касе аз шумо, ки чунин коре анҷом диҳад, ба ҷуз хорӣ дар зиндагонии дунё ва рўзи қиёмат бошад, онҳо ба сахттарин азоб баргардонида мешаванд? Ва Худо аз он чи анҷом медиҳед, ғофил намебошад.

86. Онҳо касоне мебошанд, ки зиндагонии ин ҷаҳонро дар ивази охират ба даст овардаанд. Пас на азоб аз онҳо сабук сохта мешавад ва на ба онҳо ёрие расонида мешавад.

87. Мо, дар ҳақиқат, ба Мўсо китобро додем ва пас аз ў расулони Худро равона намудем ва ба Исо писари Марям оятҳои равшане додем ва ўро бо Рўҳулқудус (Ҷабраил (ъ)) таъйид намудем. Оё пас ҳар боре фиристодае барои шумо он (паём ва аҳкоме)-ро биоварад, ки нафсҳоятон онро напазирад, аз қабули он истикбор меварзед ва дар натиҷа гурўҳеро дурўғ шуморида ва гурўҳи дигарро ба қатл мерасонед?

88. Ва гуфтанд: Дилҳои мо бастааст, балки Худованд онҳоро ба сабаби куфрашон лаънат намудааст, пас каме аз онҳо имон меоваранд.

﴿وَلَمَّا جَآءَهُمۡ كِتَٰبٞ مِّنۡ عِندِ ٱللَّهِ مُصَدِّقٞ لِّمَا مَعَهُمۡ وَكَانُواْ مِن قَبۡلُ يَسۡتَفۡتِحُونَ عَلَى ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ فَلَمَّا جَآءَهُم مَّا عَرَفُواْ كَفَرُواْ بِهِۦۚ فَلَعۡنَةُ ٱللَّهِ عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ ٨٩ بِئۡسَمَا ٱشۡتَرَوۡاْ بِهِۦٓ أَنفُسَهُمۡ أَن يَكۡفُرُواْ بِمَآ أَنزَلَ ٱللَّهُ بَغۡيًا أَن يُنَزِّلَ ٱللَّهُ مِن فَضۡلِهِۦ عَلَىٰ مَن يَشَآءُ مِنۡ عِبَادِهِۦۖ فَبَآءُو بِغَضَبٍ عَلَىٰ غَضَبٖۚ وَلِلۡكَٰفِرِينَ عَذَابٞ مُّهِينٞ ٩٠ وَإِذَا قِيلَ لَهُمۡ ءَامِنُواْ بِمَآ أَنزَلَ ٱللَّهُ قَالُواْ نُؤۡمِنُ بِمَآ أُنزِلَ عَلَيۡنَا وَيَكۡفُرُونَ بِمَا وَرَآءَهُۥ وَهُوَ ٱلۡحَقُّ مُصَدِّقٗا لِّمَا مَعَهُمۡۗ قُلۡ فَلِمَ تَقۡتُلُونَ أَنۢبِيَآءَ ٱللَّهِ مِن قَبۡلُ إِن كُنتُم مُّؤۡمِنِينَ ٩١ ۞وَلَقَدۡ جَآءَكُم مُّوسَىٰ بِٱلۡبَيِّنَٰتِ ثُمَّ ٱتَّخَذۡتُمُ ٱلۡعِجۡلَ مِنۢ بَعۡدِهِۦ وَأَنتُمۡ ظَٰلِمُونَ ٩٢ وَإِذۡ أَخَذۡنَا مِيثَٰقَكُمۡ وَرَفَعۡنَا فَوۡقَكُمُ ٱلطُّورَ خُذُواْ مَآ ءَاتَيۡنَٰكُم بِقُوَّةٖ وَٱسۡمَعُواْۖ قَالُواْ سَمِعۡنَا وَعَصَيۡنَا وَأُشۡرِبُواْ فِي قُلُوبِهِمُ ٱلۡعِجۡلَ بِكُفۡرِهِمۡۚ قُلۡ بِئۡسَمَا يَأۡمُرُكُم بِهِۦٓ إِيمَٰنُكُمۡ إِن كُنتُم مُّؤۡمِنِينَ ٩٣﴾

89. Ва вақте онҳоро китобе аз назди Худо омад, ки мўҳтавои аслии Тавротро тасдиқ менамуд ва пеш аз ин ҳам бар зидди касоне, ки кофир буданд, талаби фатҳу пирўзӣ мекарданд, ва ҳангоме ки онҳоро ҳамон паёмбаре омад, ки ўро шинохта буданд, ба ў куфр варзиданд. Пас лаънати Худо бар кофирон бод!

90.Чӣ бад аст он чизе, ки худро ба он фурўхтаанд, ки ба (китоби) фиристодаи Худо, дар натиҷаи ҳасад бурдан ба ин ки Худо аз фазли Худ бар бандагони хостааш чизе фуруд оварад, кофир шуданд. Пас бо ғазабе рўи ҳам гирифтор гаштанд ва барои кофирон азоби хорсозандае бошад.

91. Ва чун ба онҳо гуфта шавад, ки ба (китоби) фиристодаи Худованд имон оваред, гўянд: Ба он чи бар мо нозил шудааст (Таврот), имон меоварем ва ба он чи пас аз он нозил шуда (Қуръон), куфр меварзанд, дар ҳоле ки он ҳақ ва тасдиқкунандаи китоби ҳамроҳи онҳост. Бигў: Пас чаро паёмбарони Худоро пеш аз ин мекуштед, агар (ба ҳамон китоби худатон ҳам) имон дошта бошед?

92. Ва дар ҳақиқат, Мўсо бо оятҳои равшане ба сўи шумо омад, (вале) пас аз вай шумо гўсоларо парастиш намудед, дар ҳоле ки ситамгор будед.

93. Ва ба ёд оваред он замонеро, ки паймони шуморо гирифтем ва кўҳи Турро ба болои сари шумо бардоштем ва гуфтем: Он чиро, ки ба шумо додаем, бо ҷиддият ва мустаҳкам баргиред ва фармонбардорона паёмҳои онро бипазиред! Гуфтанд: Шунидем, вале аз фармонат сар кашидем ва дилҳои онҳо ба муҳаббати гўсола ба сабаби куфрашон лабрез сохта шуд. Бигў: Чӣ бад аст он имоне, ки шуморо ба парастиши гўсола амр намояд, агар мўъмин бошед!

﴿قُلۡ إِن كَانَتۡ لَكُمُ ٱلدَّارُ ٱلۡأٓخِرَةُ عِندَ ٱللَّهِ خَالِصَةٗ مِّن دُونِ ٱلنَّاسِ فَتَمَنَّوُاْ ٱلۡمَوۡتَ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ ٩٤ وَلَن يَتَمَنَّوۡهُ أَبَدَۢا بِمَا قَدَّمَتۡ أَيۡدِيهِمۡۚ وَٱللَّهُ عَلِيمُۢ بِٱلظَّٰلِمِينَ ٩٥ وَلَتَجِدَنَّهُمۡ أَحۡرَصَ ٱلنَّاسِ عَلَىٰ حَيَوٰةٖ وَمِنَ ٱلَّذِينَ أَشۡرَكُواْۚ يَوَدُّ أَحَدُهُمۡ لَوۡ يُعَمَّرُ أَلۡفَ سَنَةٖ وَمَا هُوَ بِمُزَحۡزِحِهِۦ مِنَ ٱلۡعَذَابِ أَن يُعَمَّرَۗ وَٱللَّهُ بَصِيرُۢ بِمَا يَعۡمَلُونَ ٩٦ قُلۡ مَن كَانَ عَدُوّٗا لِّـجِبۡرِيلَ فَإِنَّهُۥ نَزَّلَهُۥ عَلَىٰ قَلۡبِكَ بِإِذۡنِ ٱللَّهِ مُصَدِّقٗا لِّمَا بَيۡنَ يَدَيۡهِ وَهُدٗى وَبُشۡرَىٰ لِلۡمُؤۡمِنِينَ ٩٧ مَن كَانَ عَدُوّٗا لِّلَّهِ وَمَلَٰٓئِكَتِهِۦ وَرُسُلِهِۦ وَجِبۡرِيلَ وَمِيكَىٰلَ فَإِنَّ ٱللَّهَ عَدُوّٞ لِّلۡكَٰفِرِينَ ٩٨ وَلَقَدۡ أَنزَلۡنَآ إِلَيۡكَ ءَايَٰتِۢ بَيِّنَٰتٖۖ وَمَا يَكۡفُرُ بِهَآ إِلَّا ٱلۡفَٰسِقُونَ ٩٩ أَوَ كُلَّمَا عَٰهَدُواْ عَهۡدٗا نَّبَذَهُۥ فَرِيقٞ مِّنۡهُمۚ بَلۡ أَكۡثَرُهُمۡ لَا يُؤۡمِنُونَ ١٠٠ وَلَمَّا جَآءَهُمۡ رَسُولٞ مِّنۡ عِندِ ٱللَّهِ مُصَدِّقٞ لِّمَا مَعَهُمۡ نَبَذَ فَرِيقٞ مِّنَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ كِتَٰبَ ٱللَّهِ وَرَآءَ ظُهُورِهِمۡ كَأَنَّهُمۡ لَا يَعۡلَمُونَ ١٠١﴾

94. Бигў, агар сарои охират дар назди Худованд танҳо барои шумост ва ҳеҷ каси дигаре дар он шарики шумо нест, пас маргро орзу намоед, агар ростгў бошед!

95. Вале ҳаргиз онҳо ба сабаби аъмоле, ки анҷом додаанд, маргро орзу нахоҳанд кард ва Худованд ба ҳоли ситамгарон огоҳ аст.

96. Ва бешак, онҳоро ҳаристарини мардум бар зиндагонӣёбӣ ва (ҳатто) аз касоне, ки ширк варзидаанд. Ҳар кадоми онҳо дўст медорад, ки ҳазор сол умр бинад, вале он умри дароз низ ўро аз азоб дурсозанда набошад ва Худованд ба он чи анҷом медиҳанд, биност.

97. Бигў: Касе душмани Ҷабраил бошад, пас ў Қуръонро бо изни Худованд бар дили ту фуруд овардааст, ки тасдиқкунандаи он (китобҳо)-и пеш аз худ ва роҳи рост ва муждае барои мўъминон аст.

98. Касе душмани Худо, фариштагони Ў, фиристодагони Ў ва Ҷабраилу Микоил бошад, пас Худо душмани кофирон мебошад.

99. Дар ҳақиқат, оятҳои равшане ба сўи ту нозил намудем ва ба ҷуз фосиқон касе ба он куфр намеварзад.

100. Оё ҳар боре, ки аҳде банданд, гурўҳе аз онҳо онро дур меандозанд? Балки бештари онҳо (яҳудиён) имон намеоваранд.

101. Ва чун паёмбаре аз ҷониби Худо ба сўи онҳо омад, дар ҳоле ки китоби ба ҳамроҳ доштаи онҳоро низ тасдиқ мекард, гурўҳе аз аҳли Китоб китоби Худоро ба пушти худ афканданд, гўё ин ки (онро аслан) намедонанд.

﴿وَٱتَّبَعُواْ مَا تَتۡلُواْ ٱلشَّيَٰطِينُ عَلَىٰ مُلۡكِ سُلَيۡمَٰنَۖ وَمَا كَفَرَ سُلَيۡمَٰنُ وَلَٰكِنَّ ٱلشَّيَٰطِينَ كَفَرُواْ يُعَلِّمُونَ ٱلنَّاسَ ٱلسِّحۡرَ وَمَآ أُنزِلَ عَلَى ٱلۡمَلَكَيۡنِ بِبَابِلَ هَٰرُوتَ وَمَٰرُوتَۚ وَمَا يُعَلِّمَانِ مِنۡ أَحَدٍ حَتَّىٰ يَقُولَآ إِنَّمَا نَحۡنُ فِتۡنَةٞ فَلَا تَكۡفُرۡۖ فَيَتَعَلَّمُونَ مِنۡهُمَا مَا يُفَرِّقُونَ بِهِۦ بَيۡنَ ٱلۡمَرۡءِ وَزَوۡجِهِۦۚ وَمَا هُم بِضَآرِّينَ بِهِۦ مِنۡ أَحَدٍ إِلَّا بِإِذۡنِ ٱللَّهِۚ وَيَتَعَلَّمُونَ مَا يَضُرُّهُمۡ وَلَا يَنفَعُهُمۡۚ وَلَقَدۡ عَلِمُواْ لَمَنِ ٱشۡتَرَىٰهُ مَا لَهُۥ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ مِنۡ خَلَٰقٖۚ وَلَبِئۡسَ مَا شَرَوۡاْ بِهِۦٓ أَنفُسَهُمۡۚ لَوۡ كَانُواْ يَعۡلَمُونَ ١٠٢ وَلَوۡ أَنَّهُمۡ ءَامَنُواْ وَٱتَّقَوۡاْ لَمَثُوبَةٞ مِّنۡ عِندِ ٱللَّهِ خَيۡرٞۚ لَّوۡ كَانُواْ يَعۡلَمُونَ ١٠٣ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا تَقُولُواْ رَٰعِنَا وَقُولُواْ ٱنظُرۡنَا وَٱسۡمَعُواْۗ وَلِلۡكَٰفِرِينَ عَذَابٌ أَلِيمٞ ١٠٤ مَّا يَوَدُّ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ مِنۡ أَهۡلِ ٱلۡكِتَٰبِ وَلَا ٱلۡمُشۡرِكِينَ أَن يُنَزَّلَ عَلَيۡكُم مِّنۡ خَيۡرٖ مِّن رَّبِّكُمۡۚ وَٱللَّهُ يَخۡتَصُّ بِرَحۡمَتِهِۦ مَن يَشَآءُۚ وَٱللَّهُ ذُو ٱلۡفَضۡلِ ٱلۡعَظِيمِ ١٠٥﴾

102. Ва (баръакс) аз чизе пайравӣ ва пайгирӣ намуданд, ки шайтонҳо онро дар аҳди Сулаймон мехонданд. Ва (худи) Сулаймон куфр наварзидааст, валекин шайтонҳо кофир шуданд, (зеро) сеҳрро ба мардум меомўхтанд. Ва ба ду фаришта: Ҳорут ва Морут дар (сарзамини) Бобул (сеҳре) нозил карда нашудааст. Ва онҳо (ду фаришта) ба касе (онро) омўзиш намедоданд, то он ки ба ў бигўянд: Мо, воқеан ҳам, фитна (мояи озмоиш ва гирифторӣ) ҳастем, пас кофир нашав! Пас аз он мардум аз онҳо чизеро меомўхтанд, ки ба воситаи он миёни мард ва ҳамсараш ҷудоӣ меоварданд ва албатта, онҳо бо ин кори худ ба касе наметавонистанд зарар бирасонанд, магар бо изн ва хости Худо. Ва чизеро меомўхтанд, ки ба худашон зарар мерасонд ва нафъе намебахшид. Онҳо дар ҳақиқат, дониста буданд, ки ҳар касе онро ба даст овардааст, дар охират ҳеҷ баҳрае надорад. Ниҳоят бад аст он чизе, ки худро ба он фурўхтаанд, агар (бадӣ ва зиёни онро) медонистанд.

103. Ва агар онҳо, дар ҳақиқат, имон меоварданд ва тақво (худотарсӣ) мекарданд, ҳатман, аҷру подоше, ки аз назди Худо аст, (барояшон) беҳтар буд, агар медонистанд.

104. Эй касоне, ки имон овардаед, (ҳангоми муроҷиат ба Расули Худо (с)) «роъино» (моро риоя кун) нагўед, балки «унзурно» (нозири ҳоли мо бош) бигўед ва фармон баред ва барои кофирон азоби дардноке бошад!

105. Касоне, ки кофир шудаанд, чи аз аҳли Китоб ва чи аз мушрикон, намехоҳанд, ки бар шумо аз ҷониби Парвардигоратон хайре фиристода шавад, вале Худованд раҳматашро ба ҳар касе бихоҳад, ихтисос медиҳад ва Худованд соҳиби фазли бузург аст.

﴿۞مَا نَنسَخۡ مِنۡ ءَايَةٍ أَوۡ نُنسِهَا نَأۡتِ بِخَيۡرٖ مِّنۡهَآ أَوۡ مِثۡلِهَآۗ أَلَمۡ تَعۡلَمۡ أَنَّ ٱللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٌ ١٠٦ أَلَمۡ تَعۡلَمۡ أَنَّ ٱللَّهَ لَهُۥ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۗ وَمَا لَكُم مِّن دُونِ ٱللَّهِ مِن وَلِيّٖ وَلَا نَصِيرٍ ١٠٧ أَمۡ تُرِيدُونَ أَن تَسۡ‍َٔلُواْ رَسُولَكُمۡ كَمَا سُئِلَ مُوسَىٰ مِن قَبۡلُۗ وَمَن يَتَبَدَّلِ ٱلۡكُفۡرَ بِٱلۡإِيمَٰنِ فَقَدۡ ضَلَّ سَوَآءَ ٱلسَّبِيلِ ١٠٨ وَدَّ كَثِيرٞ مِّنۡ أَهۡلِ ٱلۡكِتَٰبِ لَوۡ يَرُدُّونَكُم مِّنۢ بَعۡدِ إِيمَٰنِكُمۡ كُفَّارًا حَسَدٗا مِّنۡ عِندِ أَنفُسِهِم مِّنۢ بَعۡدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمُ ٱلۡحَقُّۖ فَٱعۡفُواْ وَٱصۡفَحُواْ حَتَّىٰ يَأۡتِيَ ٱللَّهُ بِأَمۡرِهِۦٓۗ إِنَّ ٱللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٞ ١٠٩ وَأَقِيمُواْ ٱلصَّلَوٰةَ وَءَاتُواْ ٱلزَّكَوٰةَۚ وَمَا تُقَدِّمُواْ لِأَنفُسِكُم مِّنۡ خَيۡرٖ تَجِدُوهُ عِندَ ٱللَّهِۗ إِنَّ ٱللَّهَ بِمَا تَعۡمَلُونَ بَصِيرٞ ١١٠ وَقَالُواْ لَن يَدۡخُلَ ٱلۡجَنَّةَ إِلَّا مَن كَانَ هُودًا أَوۡ نَصَٰرَىٰۗ تِلۡكَ أَمَانِيُّهُمۡۗ قُلۡ هَاتُواْ بُرۡهَٰنَكُمۡ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ ١١١ بَلَىٰۚ مَنۡ أَسۡلَمَ وَجۡهَهُۥ لِلَّهِ وَهُوَ مُحۡسِنٞ فَلَهُۥٓ أَجۡرُهُۥ عِندَ رَبِّهِۦ وَلَا خَوۡفٌ عَلَيۡهِمۡ وَلَا هُمۡ يَحۡزَنُونَ ١١٢﴾

106. Ҳар оятеро, ки мансух (бекор) намоем ва ё онро аз ёдат бизудоем, беҳтар аз он (ва) ё монанди онро меоварем. Оё намедонӣ, ки Худованд бар ҳар чизе тавоност?

107. Оё намедонӣ, ки Худованд мулки осмонҳо ва заминро дар ихтиёри худ дорад ва шуморо ба ҷуз Худованд сарпараст ва ёваре набошад?

108. Ё мехоҳед ҳамон гуна ки Мўсо (ъ) пеш аз ин пурсида мешуд, Паёмбаратонро бипурсед ва ҳар касе имонро бо куфр иваз намояд, дар ҳақиқат, аз роҳи рост бероҳ гаштааст.

109. Бисёре аз аҳли Китоб орзу доранд, ки шуморо пас аз имонатон кофир гардонанд (ва) ин аз рўи ҳасади нафсашон пас аз равшан шудани ҳақ барояшон мебошад. Пас авфу гузашт намоед, то Худованд амрашро бароятон биоварад. Албатта, Худованд бар ҳар чизе тавоност.

110. Намозро барпо доред ва закотро бидиҳед ва ҳар хайре, ки барои худ аз пеш мефиристед, онро дар назди Худо ҳатман, хоҳед ёфт. Бешак, Худованд ба он чи анҷом медиҳед, биност.

111. Ва гуфтанд: Ба ҷуз яҳудӣ ва ё насронӣ ҳаргиз касе дохили биҳишт намегардад. Инҳо орзуҳои онҳо мебошанд. Бигў: Агар дар ин даъвоятон ростгў бошед, пас далели худро биоваред!

112. Оре, ҳар касе худро таслими Худо намояд, дар сурате, ки (мўъмини) некўкор бошад, пас аҷри ў дар назди Парвардигораш мебошад ва на хавфе бар онҳост ва на ғамгин мегарданд.

﴿وَقَالَتِ ٱلۡيَهُودُ لَيۡسَتِ ٱلنَّصَٰرَىٰ عَلَىٰ شَيۡءٖ وَقَالَتِ ٱلنَّصَٰرَىٰ لَيۡسَتِ ٱلۡيَهُودُ عَلَىٰ شَيۡءٖ وَهُمۡ يَتۡلُونَ ٱلۡكِتَٰبَۗ كَذَٰلِكَ قَالَ ٱلَّذِينَ لَا يَعۡلَمُونَ مِثۡلَ قَوۡلِهِمۡۚ فَٱللَّهُ يَحۡكُمُ بَيۡنَهُمۡ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ فِيمَا كَانُواْ فِيهِ يَخۡتَلِفُونَ ١١٣ وَمَنۡ أَظۡلَمُ مِمَّن مَّنَعَ مَسَٰجِدَ ٱللَّهِ أَن يُذۡكَرَ فِيهَا ٱسۡمُهُۥ وَسَعَىٰ فِي خَرَابِهَآۚ أُوْلَٰٓئِكَ مَا كَانَ لَهُمۡ أَن يَدۡخُلُوهَآ إِلَّا خَآئِفِينَۚ لَهُمۡ فِي ٱلدُّنۡيَا خِزۡيٞ وَلَهُمۡ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٞ ١١٤ وَلِلَّهِ ٱلۡمَشۡرِقُ وَٱلۡمَغۡرِبُۚ فَأَيۡنَمَا تُوَلُّواْ فَثَمَّ وَجۡهُ ٱللَّهِۚ إِنَّ ٱللَّهَ وَٰسِعٌ عَلِيمٞ ١١٥ وَقَالُواْ ٱتَّخَذَ ٱللَّهُ وَلَدٗاۗ سُبۡحَٰنَهُۥۖ بَل لَّهُۥ مَا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۖ كُلّٞ لَّهُۥ قَٰنِتُونَ ١١٦ بَدِيعُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۖ وَإِذَا قَضَىٰٓ أَمۡرٗا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُۥ كُن فَيَكُونُ ١١٧ وَقَالَ ٱلَّذِينَ لَا يَعۡلَمُونَ لَوۡلَا يُكَلِّمُنَا ٱللَّهُ أَوۡ تَأۡتِينَآ ءَايَةٞۗ كَذَٰلِكَ قَالَ ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِهِم مِّثۡلَ قَوۡلِهِمۡۘ تَشَٰبَهَتۡ قُلُوبُهُمۡۗ قَدۡ بَيَّنَّا ٱلۡأٓيَٰتِ لِقَوۡمٖ يُوقِنُونَ ١١٨ إِنَّآ أَرۡسَلۡنَٰكَ بِٱلۡحَقِّ بَشِيرٗا وَنَذِيرٗاۖ وَلَا تُسۡ‍َٔلُ عَنۡ أَصۡحَٰبِ ٱلۡجَحِيمِ ١١٩﴾

113. Яҳудиён гуфтанд, ки насоро бар чизе (аз ҳақ) намебошанд ва насрониён гуфтанд, ки яҳуд бар чизе (аз ҳақ) намебошад, дар ҳоле ки онҳо Китобро тиловат менамоянд. Ва ҳамин тавр, ба монанди сухани онҳо гуфтанд он касоне, ки намедонанд. Пас Худо дар миёни онҳо рўзи қиёмат дар он чизе, ки дар бораи он ихтилоф доранд, ҳукм менамояд.

114. Ва кӣ метавонад золимтар аз касе бошад, ки аз зикри номи Худованд дар масҷидҳои Худо манъ намояд ва дар хароб сохтани онҳо талош варзад? Инҳо ҳаққи дохил шудан дар он масҷидҳоро надоранд, магар бимнокона. Дар дунё барояшон хорӣ ва дар охират азоби бузурге бошад.

115. Машриқу мағриб аз они Худо ҳастанд, пас ба ҳар куҷо, ки рўй оваред, онҷо ваҷҳ (ризо)-и Худост. Худованд, бешак, фарогиру доност.

116. Ва гуфтанд, ки Худо фарзанд дорад. Пок аст Ў, балки тамоми он чи дар осмонҳо ва замин аст, аз они Ўст. Ҳама фармонбардори Ўянд.

117.Офаридагори осмонҳо ва замин аст ва чун кореро бихоҳад, ба он мегўяд, ки «бош», дарҳол он ба вуҷуд меояд.

118. Ва гуфтанд касоне, ки намедонад (яъне мушрикон): Чаро Худо ба мо сухан намегўяд (ки ту Паёмбари Ў ҳастӣ) ё чаро ояте барои мо фурў намеояд (ки дурустии рисолати туро тасдиқ намояд)? Ҳамин тавр касоне, ки пеш аз онҳо буданд, низ ҳамин суханонро мегуфтанд. Дилҳои онҳо ҳама бо ҳам монанд аст. Дар ҳақиқат, оятҳоро барои қавме, ки яқин меоваранд, (ба таври ошкор) баён намудаем.

119. Мо туро ба ҳақ муждадиҳанда ва бимдиҳандае фиристодаем ва (пас аз он дигар) аз аҳли дўзах пурсида намешавӣ.

﴿وَلَن تَرۡضَىٰ عَنكَ ٱلۡيَهُودُ وَلَا ٱلنَّصَٰرَىٰ حَتَّىٰ تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمۡۗ قُلۡ إِنَّ هُدَى ٱللَّهِ هُوَ ٱلۡهُدَىٰۗ وَلَئِنِ ٱتَّبَعۡتَ أَهۡوَآءَهُم بَعۡدَ ٱلَّذِي جَآءَكَ مِنَ ٱلۡعِلۡمِ مَا لَكَ مِنَ ٱللَّهِ مِن وَلِيّٖ وَلَا نَصِيرٍ ١٢٠ ٱلَّذِينَ ءَاتَيۡنَٰهُمُ ٱلۡكِتَٰبَ يَتۡلُونَهُۥ حَقَّ تِلَاوَتِهِۦٓ أُوْلَٰٓئِكَ يُؤۡمِنُونَ بِهِۦۗ وَمَن يَكۡفُرۡ بِهِۦ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡخَٰسِرُونَ ١٢١ يَٰبَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ ٱذۡكُرُواْ نِعۡمَتِيَ ٱلَّتِيٓ أَنۡعَمۡتُ عَلَيۡكُمۡ وَأَنِّي فَضَّلۡتُكُمۡ عَلَى ٱلۡعَٰلَمِينَ ١٢٢ وَٱتَّقُواْ يَوۡمٗا لَّا تَجۡزِي نَفۡسٌ عَن نَّفۡسٖ شَيۡ‍ٔٗا وَلَا يُقۡبَلُ مِنۡهَا عَدۡلٞ وَلَا تَنفَعُهَا شَفَٰعَةٞ وَلَا هُمۡ يُنصَرُونَ ١٢٣ ۞وَإِذِ ٱبۡتَلَىٰٓ إِبۡرَٰهِ‍ۧمَ رَبُّهُۥ بِكَلِمَٰتٖ فَأَتَمَّهُنَّۖ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامٗاۖ قَالَ وَمِن ذُرِّيَّتِيۖ قَالَ لَا يَنَالُ عَهۡدِي ٱلظَّٰلِمِينَ ١٢٤ وَإِذۡ جَعَلۡنَا ٱلۡبَيۡتَ مَثَابَةٗ لِّلنَّاسِ وَأَمۡنٗا وَٱتَّخِذُواْ مِن مَّقَامِ إِبۡرَٰهِ‍ۧمَ مُصَلّٗىۖ وَعَهِدۡنَآ إِلَىٰٓ إِبۡرَٰهِ‍ۧمَ وَإِسۡمَٰعِيلَ أَن طَهِّرَا بَيۡتِيَ لِلطَّآئِفِينَ وَٱلۡعَٰكِفِينَ وَٱلرُّكَّعِ ٱلسُّجُودِ ١٢٥ وَإِذۡ قَالَ إِبۡرَٰهِ‍ۧمُ رَبِّ ٱجۡعَلۡ هَٰذَا بَلَدًا ءَامِنٗا وَٱرۡزُقۡ أَهۡلَهُۥ مِنَ ٱلثَّمَرَٰتِ مَنۡ ءَامَنَ مِنۡهُم بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِۚ قَالَ وَمَن كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُۥ قَلِيلٗا ثُمَّ أَضۡطَرُّهُۥٓ إِلَىٰ عَذَابِ ٱلنَّارِۖ وَبِئۡسَ ٱلۡمَصِيرُ ١٢٦﴾

120. Ва ҳаргиз яҳудиён ва насрониён аз ту хушнуд нахоҳанд гашт, то пайрави миллати онҳо гардӣ. Бигў: Бешак, роҳи Худо роҳи рост аст ва агар пас аз он илме, ки (дар бораи ҳақ) барои ту омад, боз аз ҳавову майлҳои онҳо пайравӣ намоӣ, дар он ҳолат дар баробари Худованд ҳеҷ гуна сарпараст ва ёваре нахоҳӣ дошт.

121. Касоне, ки Мо барояшон китоб додаем, онро ҳамон тавре, ки шоиста аст, тиловат менамоянд. Онҳо ба он (китоб) имон меоваранд ва касе, ки ба он кофир гардад, пас ҳамонҳоянд зиёндидагон.

122. Эй банӣ Исроил, он неъматамро, ки бар шумо инъом намудам, ба ёд оваред ва ин ки Ман шуморо бар ҷаҳониён бартарӣ бахшидам.

123. Ва аз он рўзе битарсед, ки ҳеҷ касе наметавонад ба каси дигар нафъе бахшад ва на аз ў ивазе пазируфта шавад ва на ўро шафоате нафъ бахшад ва на ба онҳо ёрие расонида шавад.

124. Ва ба ёд овар он замонеро, ки Иброҳимро Парвардигораш бо калимоте мавриди озмоиш қарор дод. Пас (Иброҳим) онҳоро (ба сурати тамом) ба ҷой овард. (Худованд) гуфт: Ман, дар ҳақиқат, туро барои мардум имом мегардонам. (Иброҳим) гуфт: Ва аз миёни фарзандонам низ. Гуфт: Аҳди ман ба золимон нахоҳад расид.

125. Ва ба ёд овар он замонеро, ки хонаро бозгаштгоҳе барои мардум ва макони амне қарор додем. Ва аз мақоми Иброҳим намозгоҳе бигиред! Ва ба Иброҳим ва Исмоил аҳде ниҳодем, ки хонаи Маро барои тавофкунан-дагон, мўътакифон ва рукўъу суҷуд кунанадагон (намозгузорон) пок бисозед.

126. Ва он ҳангоме, ки Иброҳим гуфт: Парвардигоро! Ин (ҷойгоҳ)-ро сарзамини амн бигардон ва аз миёни аҳли он касонеро, ки ба Худо ва рўзи охират имон овардаанд, аз меваҳо рўзӣ бидеҳ! (Худованд) гуфт: Ва касеро, ки кофир шудааст, низ баҳраи андаке медиҳам ва сипас ўро ба сўи азоби оташ равона месозам ва чӣ саранҷом ва бозгашти бадест.

﴿وَإِذۡ يَرۡفَعُ إِبۡرَٰهِ‍ۧمُ ٱلۡقَوَاعِدَ مِنَ ٱلۡبَيۡتِ وَإِسۡمَٰعِيلُ رَبَّنَا تَقَبَّلۡ مِنَّآۖ إِنَّكَ أَنتَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡعَلِيمُ ١٢٧ رَبَّنَا وَٱجۡعَلۡنَا مُسۡلِمَيۡنِ لَكَ وَمِن ذُرِّيَّتِنَآ أُمَّةٗ مُّسۡلِمَةٗ لَّكَ وَأَرِنَا مَنَاسِكَنَا وَتُبۡ عَلَيۡنَآۖ إِنَّكَ أَنتَ ٱلتَّوَّابُ ٱلرَّحِيمُ ١٢٨ رَبَّنَا وَٱبۡعَثۡ فِيهِمۡ رَسُولٗا مِّنۡهُمۡ يَتۡلُواْ عَلَيۡهِمۡ ءَايَٰتِكَ وَيُعَلِّمُهُمُ ٱلۡكِتَٰبَ وَٱلۡحِكۡمَةَ وَيُزَكِّيهِمۡۖ إِنَّكَ أَنتَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡحَكِيمُ ١٢٩ وَمَن يَرۡغَبُ عَن مِّلَّةِ إِبۡرَٰهِ‍ۧمَ إِلَّا مَن سَفِهَ نَفۡسَهُۥۚ وَلَقَدِ ٱصۡطَفَيۡنَٰهُ فِي ٱلدُّنۡيَاۖ وَإِنَّهُۥ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ لَمِنَ ٱلصَّٰلِحِينَ ١٣٠ إِذۡ قَالَ لَهُۥ رَبُّهُۥٓ أَسۡلِمۡۖ قَالَ أَسۡلَمۡتُ لِرَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ ١٣١ وَوَصَّىٰ بِهَآ إِبۡرَٰهِ‍ۧمُ بَنِيهِ وَيَعۡقُوبُ يَٰبَنِيَّ إِنَّ ٱللَّهَ ٱصۡطَفَىٰ لَكُمُ ٱلدِّينَ فَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنتُم مُّسۡلِمُونَ ١٣٢ أَمۡ كُنتُمۡ شُهَدَآءَ إِذۡ حَضَرَ يَعۡقُوبَ ٱلۡمَوۡتُ إِذۡ قَالَ لِبَنِيهِ مَا تَعۡبُدُونَ مِنۢ بَعۡدِيۖ قَالُواْ نَعۡبُدُ إِلَٰهَكَ وَإِلَٰهَ ءَابَآئِكَ إِبۡرَٰهِ‍ۧمَ وَإِسۡمَٰعِيلَ وَإِسۡحَٰقَ إِلَٰهٗا وَٰحِدٗا وَنَحۡنُ لَهُۥ مُسۡلِمُونَ ١٣٣ تِلۡكَ أُمَّةٞ قَدۡ خَلَتۡۖ لَهَا مَا كَسَبَتۡ وَلَكُم مَّا كَسَبۡتُمۡۖ وَلَا تُسۡ‍َٔلُونَ عَمَّا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ ١٣٤﴾

127. Ва ба ёд овар он лаҳзаҳоеро, ки Иброҳим асосҳои хонаро ҳамроҳи Исмоил мебардошт (ва ин дуъоро замзама мекарданд): Парвардигоро, аз мо қабул фармо. Ин Туӣ шунавандаи доно.

128. Парвардигоро, моро мусалмон ва пайрави худат бигардон ва аз насл (ва зуррия)-и мо уммати мусалмон ва фармонбардоре барои худат ба вуҷуд биовар ва маносики ҳаҷ ва тариқи бандагиро барои мо худат нишон деҳ ва тавбаи моро бипазир. Ростӣ, ин Туӣ тавбапазиру меҳрубон.

129. Парвардигоро! Ва дар миёни онҳо расуле аз худи онҳо барангез, то бар онҳо оятҳои Туро бихонад ва китобу ҳикматро ба онҳо биомўзад ва эшонро тазкия (покиза) намояд. Ба дурустӣ, Туӣ тавонманду ҳаким.

130. Ва кист, ки аз миллат (дин ва равиши худопарастӣ)-и Иброҳим рўй баргардонад, ба ҷуз шахсе, ки худро аҳмақу хор сохтааст? Ва дар ҳақиқат, ўро дар дунё баргузидаем ва бешак, ў дар охират (ҳам) аз ҷумлаи некон аст.

131. Ҳангоме Парвардигораш ба ў гуфт: Таслим бош! Гуфт: Таслими Парвардигори ҷаҳониён шудам.

132. Ва Иброҳим фарзандонашро ба он тавсия намуд ва Яъқуб ҳам: Эй фарзандонам! Худо барои шумо динро баргузидааст, пас дар ҳоле бимиред (ва аз ин дунё биравед), ки шумо мусалмон бошед!

133. Ё шумо ҳангоме ки Яъқуб ба бистари марг афтод, ҳозир будед, вақте ба фарзандонаш гуфт: Пас аз ман чиро парастиш мекунед? Гуфтанд: Худои ту ва Худои падаронат Иброҳим, Исмоил ва Исҳоқро ба ягонагӣ мепарастем ва мо (ҳама) таслими Ў ҳастем.

134. Онҳо уммат ва насле буданд, ки гузаштанд. Барои онҳост он чи анҷом додаанд ва барои шумост он чи ба даст овардаед ва шумо аз он чи онҳо анҷом медоданд, пурсида намешавед.

﴿وَقَالُواْ كُونُواْ هُودًا أَوۡ نَصَٰرَىٰ تَهۡتَدُواْۗ قُلۡ بَلۡ مِلَّةَ إِبۡرَٰهِ‍ۧمَ حَنِيفٗاۖ وَمَا كَانَ مِنَ ٱلۡمُشۡرِكِينَ ١٣٥ قُولُوٓاْ ءَامَنَّا بِٱللَّهِ وَمَآ أُنزِلَ إِلَيۡنَا وَمَآ أُنزِلَ إِلَىٰٓ إِبۡرَٰهِ‍ۧمَ وَإِسۡمَٰعِيلَ وَإِسۡحَٰقَ وَيَعۡقُوبَ وَٱلۡأَسۡبَاطِ وَمَآ أُوتِيَ مُوسَىٰ وَعِيسَىٰ وَمَآ أُوتِيَ ٱلنَّبِيُّونَ مِن رَّبِّهِمۡ لَا نُفَرِّقُ بَيۡنَ أَحَدٖ مِّنۡهُمۡ وَنَحۡنُ لَهُۥ مُسۡلِمُونَ ١٣٦ فَإِنۡ ءَامَنُواْ بِمِثۡلِ مَآ ءَامَنتُم بِهِۦ فَقَدِ ٱهۡتَدَواْۖ وَّإِن تَوَلَّوۡاْ فَإِنَّمَا هُمۡ فِي شِقَاقٖۖ فَسَيَكۡفِيكَهُمُ ٱللَّهُۚ وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡعَلِيمُ ١٣٧ صِبۡغَةَ ٱللَّهِ وَمَنۡ أَحۡسَنُ مِنَ ٱللَّهِ صِبۡغَةٗۖ وَنَحۡنُ لَهُۥ عَٰبِدُونَ ١٣٨ قُلۡ أَتُحَآجُّونَنَا فِي ٱللَّهِ وَهُوَ رَبُّنَا وَرَبُّكُمۡ وَلَنَآ أَعۡمَٰلُنَا وَلَكُمۡ أَعۡمَٰلُكُمۡ وَنَحۡنُ لَهُۥ مُخۡلِصُونَ ١٣٩ أَمۡ تَقُولُونَ إِنَّ إِبۡرَٰهِ‍ۧمَ وَإِسۡمَٰعِيلَ وَإِسۡحَٰقَ وَيَعۡقُوبَ وَٱلۡأَسۡبَاطَ كَانُواْ هُودًا أَوۡ نَصَٰرَىٰۗ قُلۡ ءَأَنتُمۡ أَعۡلَمُ أَمِ ٱللَّهُۗ وَمَنۡ أَظۡلَمُ مِمَّن كَتَمَ شَهَٰدَةً عِندَهُۥ مِنَ ٱللَّهِۗ وَمَا ٱللَّهُ بِغَٰفِلٍ عَمَّا تَعۡمَلُونَ ١٤٠ تِلۡكَ أُمَّةٞ قَدۡ خَلَتۡۖ لَهَا مَا كَسَبَتۡ وَلَكُم مَّا كَسَبۡتُمۡۖ وَلَا تُسۡ‍َٔلُونَ عَمَّا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ ١٤١﴾

135. Ва гуфтанд: Яҳудӣё насронӣ шавед, то ҳидоят ёбед! Бигў: Балки мо аз дини ҳаниф (ва поки) Иброҳим пайравӣ менамоем ва ў аз ҷумлаи мушрикон набуд.

136. Бигўед: Ба Худо ва ба он чи ба сўи мо ва он чи ба сўи Иброҳим, Исмоил, Исҳоқ, Яъқуб ва асбот (фарзандони Яъқуб) нозил шудааст ва ба он чи Мўсо, Исо ва дигар паёмбарон аз ҷониби Парвардигорашон дода шудаанд, имон овардаем ва миёни касе аз онҳо фарқ намегузорем ва барои Ў таслим шудаем.

137. Пас агар ба монанди шумо имон оваранд, дар ҳақиқат, роҳ ёфтаанд, ва(ле) агар рўй бартобанд, пас (бидонед) ки онҳо ба яқин, дар ҳолати душманӣ ва мухолифат бо шумо қарор доранд ва Худованд аз шарру осеби онҳо туро ҳимоя (ва кифоя) менамояд ва Ў шунавову доност.

138. Ранги худоӣ дорад (он дине, ки мо аз он пайравӣ менамоем) ва чӣ касе метавонад аз Худо дар ранги динаш беҳтар бошад? Ва мо Ўро парастиш кунандаем.

139. Бигў: Оё дар бораи Худо бо мо ба муҷодала бармехезед, дар ҳоле ки Ў Парвардигори мо ва Парвардигори шумост, барои мо подоши аъмоламон ва барои шумо (масъулият ва) подоши аъмолатон бошад ва мо холиссозандаи худ барои Ў мебошем?

140. Оё шумо даъво доред, ки Иброҳим, Исмоил, Исҳоқ, Яъқуб ва асбот яҳудӣ ва ё насронӣ буданд? Бигў: Оё шумо донотаред ё Худо? Ва чӣ касе золимтар аз он аст, ки шаҳодатеро, ки аз ҷониби Худо дар назди ўст, пинҳон намояд ва Худованд аз он чи анҷом медиҳед, ғофил набошад.

141. Ва онҳо уммат (ва насл)-е буданд, ки гузаштанд. Ҳар чи кардаанд, барои худи онҳо бошад ва ҳар чи шумо ба даст овардаед, барои худатон бошад ва шумо аз он чи онҳо анҷом медоданд, пурсида намешавед.

﴿۞سَيَقُولُ ٱلسُّفَهَآءُ مِنَ ٱلنَّاسِ مَا وَلَّىٰهُمۡ عَن قِبۡلَتِهِمُ ٱلَّتِي كَانُواْ عَلَيۡهَاۚ قُل لِّلَّهِ ٱلۡمَشۡرِقُ وَٱلۡمَغۡرِبُۚ يَهۡدِي مَن يَشَآءُ إِلَىٰ صِرَٰطٖ مُّسۡتَقِيمٖ ١٤٢ وَكَذَٰلِكَ جَعَلۡنَٰكُمۡ أُمَّةٗ وَسَطٗا لِّتَكُونُواْ شُهَدَآءَ عَلَى ٱلنَّاسِ وَيَكُونَ ٱلرَّسُولُ عَلَيۡكُمۡ شَهِيدٗاۗ وَمَا جَعَلۡنَا ٱلۡقِبۡلَةَ ٱلَّتِي كُنتَ عَلَيۡهَآ إِلَّا لِنَعۡلَمَ مَن يَتَّبِعُ ٱلرَّسُولَ مِمَّن يَنقَلِبُ عَلَىٰ عَقِبَيۡهِۚ وَإِن كَانَتۡ لَكَبِيرَةً إِلَّا عَلَى ٱلَّذِينَ هَدَى ٱللَّهُۗ وَمَا كَانَ ٱللَّهُ لِيُضِيعَ إِيمَٰنَكُمۡۚ إِنَّ ٱللَّهَ بِٱلنَّاسِ لَرَءُوفٞ رَّحِيمٞ ١٤٣ قَدۡ نَرَىٰ تَقَلُّبَ وَجۡهِكَ فِي ٱلسَّمَآءِۖ فَلَنُوَلِّيَنَّكَ قِبۡلَةٗ تَرۡضَىٰهَاۚ فَوَلِّ وَجۡهَكَ شَطۡرَ ٱلۡمَسۡجِدِ ٱلۡحَرَامِۚ وَحَيۡثُ مَا كُنتُمۡ فَوَلُّواْ وُجُوهَكُمۡ شَطۡرَهُۥۗ وَإِنَّ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ لَيَعۡلَمُونَ أَنَّهُ ٱلۡحَقُّ مِن رَّبِّهِمۡۗ وَمَا ٱللَّهُ بِغَٰفِلٍ عَمَّا يَعۡمَلُونَ ١٤٤ وَلَئِنۡ أَتَيۡتَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ بِكُلِّ ءَايَةٖ مَّا تَبِعُواْ قِبۡلَتَكَۚ وَمَآ أَنتَ بِتَابِعٖ قِبۡلَتَهُمۡۚ وَمَا بَعۡضُهُم بِتَابِعٖ قِبۡلَةَ بَعۡضٖۚ وَلَئِنِ ٱتَّبَعۡتَ أَهۡوَآءَهُم مِّنۢ بَعۡدِ مَا جَآءَكَ مِنَ ٱلۡعِلۡمِ إِنَّكَ إِذٗا لَّمِنَ ٱلظَّٰلِمِينَ ١٤٥﴾

142. Мардуми сафеҳ (бехирад) мегўянд, ки онҳоро аз қиблае, ки (қаблан) бар он буданд, чӣ чизе бозгардонд? Бигў: Машриқу мағриб (ва тамоми рўи замин) аз они Худоанд. Касеро бихоҳад ба роҳи рост ҳидоят менамояд.

143. Ва ҳамин тавр, шуморо уммати миёнае гардонидем, то бар мардум гувоҳ бошед ва Паёмбар бар шумо гувоҳ бошад. Ва Мо он қиблаеро, ки (қаблан) бар он будӣ, ба хотири он қибла қарор дода будем, ки бидонем чӣ касе аз Паёмбар пайравӣ менамояд ва чӣ касе ба ақибаш (аз динаш) бармегардад ва он (тағйири қибла) ҷуз барои касоне, ки Худо онҳоро ҳидоят намудааст, барои дигарон сахту сангин аст. Ва Худованд ҳаргиз имони шуморо зоеъ намесозад, зеро Худованд нисбат ба мардум меҳрубону бораҳмат аст.

144. Мо ба таҳқиқ, гардиши рўятро дар осмон мебинем, пас туро ба сўи қиблае бармегардонем, ки (онро) дўст медорӣ. Пас рўи худро ба ҷониби Масҷиду-л-ҳаром бигардон ва дар ҳар куҷое бошед, рўятонро ба ҷониби он баргардонед. Ва албатта, касоне, ки китоб дода шудаанд (аҳли Китоб), хуб медонанд, ки он (тағйири қибла) ҳақ ва аз ҷониби Парвардигорашон аст ва Худованд аз он чи анҷом медиҳанд, ғофил намебошад.

145. Ва агар барои аҳли Китоб тамоми оятҳо (далелҳо ва мўъҷизот)-ро (ҳам) биоварӣ, аз қиблаи ту пайравӣ нахоҳанд кард ва ту низ аз қиблаи онҳо дигар пайравӣ нахоҳӣ кард. Ва онҳо (ҳатто дар миёни худ) тобеъи қиблаи якдигар намебошанд. Ва агар пас аз он илме, ки барои ту омадааст, (боз) аз ҳавову ҳавасҳои онҳо пайравӣ намоӣ, дар он сурат ту низ аз ҷумлаи золимон мебошӣ.

﴿ٱلَّذِينَ ءَاتَيۡنَٰهُمُ ٱلۡكِتَٰبَ يَعۡرِفُونَهُۥ كَمَا يَعۡرِفُونَ أَبۡنَآءَهُمۡۖ وَإِنَّ فَرِيقٗا مِّنۡهُمۡ لَيَكۡتُمُونَ ٱلۡحَقَّ وَهُمۡ يَعۡلَمُونَ ١٤٦ ٱلۡحَقُّ مِن رَّبِّكَ فَلَا تَكُونَنَّ مِنَ ٱلۡمُمۡتَرِينَ ١٤٧ وَلِكُلّٖ وِجۡهَةٌ هُوَ مُوَلِّيهَاۖ فَٱسۡتَبِقُواْ ٱلۡخَيۡرَٰتِۚ أَيۡنَ مَا تَكُونُواْ يَأۡتِ بِكُمُ ٱللَّهُ جَمِيعًاۚ إِنَّ ٱللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٞ ١٤٨ وَمِنۡ حَيۡثُ خَرَجۡتَ فَوَلِّ وَجۡهَكَ شَطۡرَ ٱلۡمَسۡجِدِ ٱلۡحَرَامِۖ وَإِنَّهُۥ لَلۡحَقُّ مِن رَّبِّكَۗ وَمَا ٱللَّهُ بِغَٰفِلٍ عَمَّا تَعۡمَلُونَ ١٤٩ وَمِنۡ حَيۡثُ خَرَجۡتَ فَوَلِّ وَجۡهَكَ شَطۡرَ ٱلۡمَسۡجِدِ ٱلۡحَرَامِۚ وَحَيۡثُ مَا كُنتُمۡ فَوَلُّواْ وُجُوهَكُمۡ شَطۡرَهُۥ لِئَلَّا يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَيۡكُمۡ حُجَّةٌ إِلَّا ٱلَّذِينَ ظَلَمُواْ مِنۡهُمۡ فَلَا تَخۡشَوۡهُمۡ وَٱخۡشَوۡنِي وَلِأُتِمَّ نِعۡمَتِي عَلَيۡكُمۡ وَلَعَلَّكُمۡ تَهۡتَدُونَ ١٥٠ كَمَآ أَرۡسَلۡنَا فِيكُمۡ رَسُولٗا مِّنكُمۡ يَتۡلُواْ عَلَيۡكُمۡ ءَايَٰتِنَا وَيُزَكِّيكُمۡ وَيُعَلِّمُكُمُ ٱلۡكِتَٰبَ وَٱلۡحِكۡمَةَ وَيُعَلِّمُكُم مَّا لَمۡ تَكُونُواْ تَعۡلَمُونَ ١٥١ فَٱذۡكُرُونِيٓ أَذۡكُرۡكُمۡ وَٱشۡكُرُواْ لِي وَلَا تَكۡفُرُونِ ١٥٢ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱسۡتَعِينُواْ بِٱلصَّبۡرِ وَٱلصَّلَوٰةِۚ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَ ٱلصَّٰبِرِينَ ١٥٣﴾

146. Касоне, ки ба онҳо китоб додаем, ў (Муҳаммад)-ро ба монанди фарзандони худ мешиносанд ва воқеан ҳам, гурўҳе аз онҳо ҳақиқатро мепўшонанд, дар ҳоле ки худ медонанд.

147. Ҳақ аз ҷониби Парвардигорат аст, пас аз ҷумлаи шаккунандагон набош!

148. Барои ҳар уммате таваҷҷўҳгоҳ ва қиблае вуҷуд дорад, ки ба он рўй меоваранд. Пас ба сўи корҳои нек бишитобед! Дар ҳар куҷо, ки бошед, Худованд шуморо гирд меоварад ва бешак, Худованд бар ҳар чизе тавоност.

149. Ва аз ҳар ҷое берун омадӣ, рўятро ба ҷониби Масҷиду-л-ҳаром бигардон! Ва он яқинан ҳақ ва аз ҷониби Парвардигорат мебошад ва Худованд аз он чи анҷом медиҳед, ғофил намебошад.

150. Ва аз ҳар куҷо, ки (дар сафарҳо) берун омадӣ, рўи худро ба ҷониби Масҷиду-л-ҳаром гардон ва дар ҳар куҷое, ки бошед, рўйҳоятонро ба ҷониби он бигардонед. То барои мардум бар шумо ҳуҷҷате боқӣ намонад, ба ҷуз касоне аз онҳо, ки зулм намудаанд. Пас аз онҳо хавфе надошта бошед ва аз Ман битарсед ва то неъматамро бар шумо тамом гардонам ва шояд ҳидоят ёбед.

151. Ҳамчуноне дар миёни шумо расуле аз худатон фиристодем, ки оятҳои Моро бар шумо мехонад ва шуморо тазкия менамояд ва ба шумо китобу ҳикматро меомўзад ва ба шумо он чиро меомўзад, ки (қаблан онро) намедонистед.

152. Пас Маро ёд намоед, то шуморо ёд намоям ва шукри Маро ба ҷой оваред ва ба Ман куфр наварзед!

153. Эй касоне, ки имон овардаед, аз сабр ва намоз кўмак бигиред (ва бидонед, ки) Худо бо собирон аст!

﴿وَلَا تَقُولُواْ لِمَن يُقۡتَلُ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ أَمۡوَٰتُۢ ۚ بَلۡ أَحۡيَآءٞ وَلَٰكِن لَّا تَشۡعُرُونَ ١٥٤ وَلَنَبۡلُوَنَّكُم بِشَيۡءٖ مِّنَ ٱلۡخَوۡفِ وَٱلۡجُوعِ وَنَقۡصٖ مِّنَ ٱلۡأَمۡوَٰلِ وَٱلۡأَنفُسِ وَٱلثَّمَرَٰتِۗ وَبَشِّرِ ٱلصَّٰبِرِينَ ١٥٥ ٱلَّذِينَ إِذَآ أَصَٰبَتۡهُم مُّصِيبَةٞ قَالُوٓاْ إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّآ إِلَيۡهِ رَٰجِعُونَ ١٥٦ أُوْلَٰٓئِكَ عَلَيۡهِمۡ صَلَوَٰتٞ مِّن رَّبِّهِمۡ وَرَحۡمَةٞۖ وَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُهۡتَدُونَ ١٥٧ ۞إِنَّ ٱلصَّفَا وَٱلۡمَرۡوَةَ مِن شَعَآئِرِ ٱللَّهِۖ فَمَنۡ حَجَّ ٱلۡبَيۡتَ أَوِ ٱعۡتَمَرَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيۡهِ أَن يَطَّوَّفَ بِهِمَاۚ وَمَن تَطَوَّعَ خَيۡرٗا فَإِنَّ ٱللَّهَ شَاكِرٌ عَلِيمٌ ١٥٨ إِنَّ ٱلَّذِينَ يَكۡتُمُونَ مَآ أَنزَلۡنَا مِنَ ٱلۡبَيِّنَٰتِ وَٱلۡهُدَىٰ مِنۢ بَعۡدِ مَا بَيَّنَّٰهُ لِلنَّاسِ فِي ٱلۡكِتَٰبِ أُوْلَٰٓئِكَ يَلۡعَنُهُمُ ٱللَّهُ وَيَلۡعَنُهُمُ ٱللَّٰعِنُونَ ١٥٩ إِلَّا ٱلَّذِينَ تَابُواْ وَأَصۡلَحُواْ وَبَيَّنُواْ فَأُوْلَٰٓئِكَ أَتُوبُ عَلَيۡهِمۡ وَأَنَا ٱلتَّوَّابُ ٱلرَّحِيمُ ١٦٠ إِنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ وَمَاتُواْ وَهُمۡ كُفَّارٌ أُوْلَٰٓئِكَ عَلَيۡهِمۡ لَعۡنَةُ ٱللَّهِ وَٱلۡمَلَٰٓئِكَةِ وَٱلنَّاسِ أَجۡمَعِينَ ١٦١ خَٰلِدِينَ فِيهَا لَا يُخَفَّفُ عَنۡهُمُ ٱلۡعَذَابُ وَلَا هُمۡ يُنظَرُونَ ١٦٢ وَإِلَٰهُكُمۡ إِلَٰهٞ وَٰحِدٞۖ لَّآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ٱلرَّحۡمَٰنُ ٱلرَّحِيمُ ١٦٣﴾

154. Ва кушташудагони дар роҳи Худоро мурда нагўед! Балки онҳо зиндагонанд, валокин он (навъи зиндагонӣ)-ро (шумо) дарк наменамоед.

155. Ва албатта, шуморо бо каме биму тарс, гуруснагӣ, нуқсоне дар молу нафс ва самарот озмоиш менамоем ва мужда бидеҳ сабркунандагонро!

156. Он касонеро, ки чун ба онҳо мусибате расад, гўянд: Мо, ба ҳақ, аз они Худо ва мо бе ҳеҷ шакке ба сўи Ў бозгардандаем.

157.Бар онҳо салавот ва раҳмате аз ҷониби Парвардигорашон фуруд ояд ва онҳо роҳёфтагони воқеӣ бошанд.

158. Сафо ва Марва, воқеан ҳам, аз ҷумлаи шаоир (ва нишонаҳои дин)-и Худо мебошанд. Пас ҳар касе ҳаҷҷи хонаи Худо ва ё зиёрати умра намояд, тавоф (саъй) намудан дар миёни он ду бар ў гуноҳ набошад ва ҳар касе бо хоҳиши худ хайре анҷом диҳад, пас Худованд низ посдору доно аст.

159. Албатта, касоне, ки далелҳои равшан ва роҳи рости фиристодаи Моро пас аз он ки барои мардум онро дар китоб (-и Таврот) баён намудаем, пинҳон менамоянд, онҳоро Худо ва тамоми нафринкунандагон лаънат менамоянд.

160. Ба ҷуз касоне, ки тавба, ислоҳ ва баён намоянд, пас аз онҳо тавбаашонро мепазирам ва Ман бисёр тавбапазиру меҳрубонам.

161. Албатта, касоне, ки кофир шуданд ва бар куфр бимурданд, бар онҳо лаънати Худо, фариштагон ва тамоми мардум бод!

162. Дар он (оташи дўзах) ҷовидона бошанд, дигар на азоб аз онҳо сабук сохта мешавад ва на ба онҳо фурсат (мўҳлат)-е дода мешавад.

163. Ва Худои шумо (ки шоистаи парастиш бошад) Худои якто ва ягона аст, ҳеҷ маъбуди воқеӣ (ва шоистае) ба ҷуз Ў вуҷуд надорад (ва Ў) бахшандаи меҳрубон аст.

﴿إِنَّ فِي خَلۡقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَٱخۡتِلَٰفِ ٱلَّيۡلِ وَٱلنَّهَارِ وَٱلۡفُلۡكِ ٱلَّتِي تَجۡرِي فِي ٱلۡبَحۡرِ بِمَا يَنفَعُ ٱلنَّاسَ وَمَآ أَنزَلَ ٱللَّهُ مِنَ ٱلسَّمَآءِ مِن مَّآءٖ فَأَحۡيَا بِهِ ٱلۡأَرۡضَ بَعۡدَ مَوۡتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِن كُلِّ دَآبَّةٖ وَتَصۡرِيفِ ٱلرِّيَٰحِ وَٱلسَّحَابِ ٱلۡمُسَخَّرِ بَيۡنَ ٱلسَّمَآءِ وَٱلۡأَرۡضِ لَأٓيَٰتٖ لِّقَوۡمٖ يَعۡقِلُونَ ١٦٤ وَمِنَ ٱلنَّاسِ مَن يَتَّخِذُ مِن دُونِ ٱللَّهِ أَندَادٗا يُحِبُّونَهُمۡ كَحُبِّ ٱللَّهِۖ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ أَشَدُّ حُبّٗا لِّلَّهِۗ وَلَوۡ يَرَى ٱلَّذِينَ ظَلَمُوٓاْ إِذۡ يَرَوۡنَ ٱلۡعَذَابَ أَنَّ ٱلۡقُوَّةَ لِلَّهِ جَمِيعٗا وَأَنَّ ٱللَّهَ شَدِيدُ ٱلۡعَذَابِ ١٦٥ إِذۡ تَبَرَّأَ ٱلَّذِينَ ٱتُّبِعُواْ مِنَ ٱلَّذِينَ ٱتَّبَعُواْ وَرَأَوُاْ ٱلۡعَذَابَ وَتَقَطَّعَتۡ بِهِمُ ٱلۡأَسۡبَابُ ١٦٦ وَقَالَ ٱلَّذِينَ ٱتَّبَعُواْ لَوۡ أَنَّ لَنَا كَرَّةٗ فَنَتَبَرَّأَ مِنۡهُمۡ كَمَا تَبَرَّءُواْ مِنَّاۗ كَذَٰلِكَ يُرِيهِمُ ٱللَّهُ أَعۡمَٰلَهُمۡ حَسَرَٰتٍ عَلَيۡهِمۡۖ وَمَا هُم بِخَٰرِجِينَ مِنَ ٱلنَّارِ ١٦٧ يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ كُلُواْ مِمَّا فِي ٱلۡأَرۡضِ حَلَٰلٗا طَيِّبٗا وَلَا تَتَّبِعُواْ خُطُوَٰتِ ٱلشَّيۡطَٰنِۚ إِنَّهُۥ لَكُمۡ عَدُوّٞ مُّبِينٌ ١٦٨ إِنَّمَا يَأۡمُرُكُم بِٱلسُّوٓءِ وَٱلۡفَحۡشَآءِ وَأَن تَقُولُواْ عَلَى ٱللَّهِ مَا لَا تَعۡلَمُونَ ١٦٩﴾

164. Албатта, дар офариниши осмонҳо ва замин, дигаргуншавии шабу рўз, дар киштиҳое, ки ба манфиати мардум дар баҳрҳо дар ҳаракатанд, дар обе, ки Худо аз осмон фурў фиристод ва заминро бо он пас аз мурданаш (бори дигар) зинда сохт ва (навъҳои гуногуни) ҷунбандагонро дар он паҳн намуд ва дар ба вазиш даровардани бодҳо ва абри мусаххар (фармонбар) дар миёни осмону замин оятҳо (ва нишонаҳои қудрати Худованд) вуҷуд доранд, барои он мардуме, ки андеша намоянд.

165. Баъзе аз мардум дар баробари Худо ҳамтоёни дигареро қарор додаанд, ки ба онҳо ба монанди муҳаббати Худо дўстӣ меварзанд, ва(ле) касоне, ки имон овардаанд, Худоро бештар дўст медоранд. Агар касоне зулм намудаанд, (ҳамин ҳоло) медиданд, ки дар он замоне азобро мушоҳида менамоянд, (дигар) тамоми қудрату тавоноӣ аз они Худо аст ва Худованд сахтазоб аст, (ҳаргиз куфру гумроҳиро ихтиёр намекарданд).

166. (Дигар он) вақтест, ки пешвоён (-и куфр) аз пайравонашон безорӣ меҷўянд ва азобро мебинанд ва тамоми робитаҳо дар миёнашон қатъ мегардад.

167. (Дар он лаҳза) пайравон (бо орзу) мегўянд: Эй кош як бори дигар (ба зиндагонии дунё) бармегаштем ва аз онҳо ҳамон гуна ки (дар ин ҷо) аз мо безорӣ ҷустаанд, безорӣ мекардем. Ҳамин тавр, Худованд аъмоли онҳоро ба сурати ҳасратҳое барояшон нишон медиҳад ва онҳо ҳаргиз аз оташ хориҷшаванда нестанд.

168. Эй мардум, аз он чи дар рўи замин ҳалолу покиза аст, бихўред ва аз қадамҳо (осор ва аъмол)-и шайтон пайравӣ накунед, зеро вай душмани ошкоре барои шумо мебошад!

169. Шуморо ҳатман, ба бадӣ ва фаҳшо амр менамояд ва ин ки бар Худо чизеро бигўед (бибофед), ки намедонед.

﴿وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ ٱتَّبِعُواْ مَآ أَنزَلَ ٱللَّهُ قَالُواْ بَلۡ نَتَّبِعُ مَآ أَلۡفَيۡنَا عَلَيۡهِ ءَابَآءَنَآۚ أَوَلَوۡ كَانَ ءَابَآؤُهُمۡ لَا يَعۡقِلُونَ شَيۡ‍ٔٗا وَلَايَهۡتَدُونَ ١٧٠ وَمَثَلُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ كَمَثَلِ ٱلَّذِي يَنۡعِقُ بِمَا لَا يَسۡمَعُ إِلَّا دُعَآءٗ وَنِدَآءٗۚ صُمُّۢ بُكۡمٌ عُمۡيٞ فَهُمۡ لَا يَعۡقِلُونَ ١٧١ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُلُواْ مِن طَيِّبَٰتِ مَا رَزَقۡنَٰكُمۡ وَٱشۡكُرُواْ لِلَّهِ إِن كُنتُمۡ إِيَّاهُ تَعۡبُدُونَ ١٧٢ إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَيۡكُمُ ٱلۡمَيۡتَةَ وَٱلدَّمَ وَلَحۡمَ ٱلۡخِنزِيرِ وَمَآ أُهِلَّ بِهِۦ لِغَيۡرِ ٱللَّهِۖ فَمَنِ ٱضۡطُرَّ غَيۡرَ بَاغٖ وَلَا عَادٖ فَلَآ إِثۡمَ عَلَيۡهِۚ إِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ رَّحِيمٌ ١٧٣ إِنَّ ٱلَّذِينَ يَكۡتُمُونَ مَآ أَنزَلَ ٱللَّهُ مِنَ ٱلۡكِتَٰبِ وَيَشۡتَرُونَ بِهِۦ ثَمَنٗا قَلِيلًا أُوْلَٰٓئِكَ مَا يَأۡكُلُونَ فِي بُطُونِهِمۡ إِلَّا ٱلنَّارَ وَلَا يُكَلِّمُهُمُ ٱللَّهُ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ وَلَا يُزَكِّيهِمۡ وَلَهُمۡ عَذَابٌ أَلِيمٌ ١٧٤ أُوْلَٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ ٱشۡتَرَوُاْ ٱلضَّلَٰلَةَ بِٱلۡهُدَىٰ وَٱلۡعَذَابَ بِٱلۡمَغۡفِرَةِۚ فَمَآ أَصۡبَرَهُمۡ عَلَى ٱلنَّارِ ١٧٥ ذَٰلِكَ بِأَنَّ ٱللَّهَ نَزَّلَ ٱلۡكِتَٰبَ بِٱلۡحَقِّۗ وَإِنَّ ٱلَّذِينَ ٱخۡتَلَفُواْ فِي ٱلۡكِتَٰبِ لَفِي شِقَاقِۢ بَعِيدٖ ١٧٦﴾

170. Вақте ба онҳо (мушрикон) гуфта шавад, ки аз (китоб ва дини) фурў фиристодаи Худо пайравӣ намоед, гўянд: Балки он (расму ойин)-еро пайравӣ менамоем, ки падаронамонро бар он ёфтаем. Оё гарчи падаронашон чизеро намефаҳмиданд ва роҳ (ҳидоят) намеёфтанд (боз ҳам онҳоро пайравӣ мекарданд)?

171. Мисол ва намунаи касоне, ки кофир шудаанд, ба монанди ҳайвонест, ки аз (садои чўпон) ба ҷуз овоз ва нидо чизеро намешунавад. (Онҳо) карон, гунгон ва кўроне ҳастанд, пас онҳо (ҳақиқатро) намефаҳманд.

172. Эй касоне, ки имон овардаед, аз покиҳое, ки ба шумо рўзӣ додаем, бихўред ва шукри Худоро ба ҷой оваред, агар Ўро мепарастида бошед!

173. Албатта, (Худо) бар шумо танҳо худмурда, хун, гўшти хук ва ҳайвонеро, ки барои ғайри Худо забҳ гашта бошад, ҳаром гардонидааст. (Он гоҳ) касе маҷбур (ва ночор ба хўрдан аз онҳо) шавад, ба шарте (аз ҳадди зарурат) таҷовуз ва гузар нанамояд, (тановули он чизҳо) бар ў гуноҳе набошад. Худованд, бешак, омурзандаи меҳрубон аст.

174. Албатта, касоне, ки (ҳақоиқи) китоби фурў фиристодаи Худоро китмон менамоянд ва дар ивази он пули андакеро ба даст меоваранд, онҳо дар шикамҳояшон ба ҷуз оташ (чизеро) намехўранд ва Худованд дар рўзи қиёмат на ба онҳо сухан мегўяд ва на онҳоро пок месозад ва барояшон азоби дардноке бошад.

175. Онҳо одамоне мебошанд, ки гумроҳиро ба ивази роҳи рост ва азобро ба ҷои мағфират ба даст овардаанд. Пас чӣ босабранд бар оташ!

176. Ин ба сабаби он аст, ки Худованд китобро ба ҳақ фурў фиристодааст ва дар ҳақиқат, касоне, ки дар китоб (-и Худо) ихтилоф намудаанд, дар кашмакаш ва мухолифати дуре қарор доранд».

﴿۞لَّيۡسَ ٱلۡبِرَّ أَن تُوَلُّواْ وُجُوهَكُمۡ قِبَلَ ٱلۡمَشۡرِقِ وَٱلۡمَغۡرِبِ وَلَٰكِنَّ ٱلۡبِرَّ مَنۡ ءَامَنَ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ وَٱلۡمَلَٰٓئِكَةِ وَٱلۡكِتَٰبِ وَٱلنَّبِيِّ‍ۧنَ وَءَاتَى ٱلۡمَالَ عَلَىٰ حُبِّهِۦ ذَوِي ٱلۡقُرۡبَىٰ وَٱلۡيَتَٰمَىٰ وَٱلۡمَسَٰكِينَ وَٱبۡنَ ٱلسَّبِيلِ وَٱلسَّآئِلِينَ وَفِي ٱلرِّقَابِ وَأَقَامَ ٱلصَّلَوٰةَ وَءَاتَى ٱلزَّكَوٰةَ وَٱلۡمُوفُونَ بِعَهۡدِهِمۡ إِذَا عَٰهَدُواْۖ وَٱلصَّٰبِرِينَ فِي ٱلۡبَأۡسَآءِ وَٱلضَّرَّآءِ وَحِينَ ٱلۡبَأۡسِۗ أُوْلَٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ صَدَقُواْۖ وَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُتَّقُونَ ١٧٧ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُتِبَ عَلَيۡكُمُ ٱلۡقِصَاصُ فِي ٱلۡقَتۡلَىۖ ٱلۡحُرُّ بِٱلۡحُرِّ وَٱلۡعَبۡدُ بِٱلۡعَبۡدِ وَٱلۡأُنثَىٰ بِٱلۡأُنثَىٰۚ فَمَنۡ عُفِيَ لَهُۥ مِنۡ أَخِيهِ شَيۡءٞ فَٱتِّبَاعُۢ بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَأَدَآءٌ إِلَيۡهِ بِإِحۡسَٰنٖۗ ذَٰلِكَ تَخۡفِيفٞ مِّن رَّبِّكُمۡ وَرَحۡمَةٞۗ فَمَنِ ٱعۡتَدَىٰ بَعۡدَ ذَٰلِكَ فَلَهُۥ عَذَابٌ أَلِيمٞ ١٧٨ وَلَكُمۡ فِي ٱلۡقِصَاصِ حَيَوٰةٞ يَٰٓأُوْلِي ٱلۡأَلۡبَٰبِ لَعَلَّكُمۡ تَتَّقُونَ ١٧٩ كُتِبَ عَلَيۡكُمۡ إِذَا حَضَرَ أَحَدَكُمُ ٱلۡمَوۡتُ إِن تَرَكَ خَيۡرًا ٱلۡوَصِيَّةُ لِلۡوَٰلِدَيۡنِ وَٱلۡأَقۡرَبِينَ بِٱلۡمَعۡرُوفِۖ حَقًّا عَلَى ٱلۡمُتَّقِينَ ١٨٠ فَمَنۢ بَدَّلَهُۥ بَعۡدَ مَا سَمِعَهُۥ فَإِنَّمَآ إِثۡمُهُۥ عَلَى ٱلَّذِينَ يُبَدِّلُونَهُۥٓۚ إِنَّ ٱللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٞ ١٨١﴾

177. Некўӣ он нест, ки рўи худро ба ҷониби машриқ ва мағриб бигардонед, валокин некўӣ кори касест, ки ба Худо, рўзи охират, фариштагон, китобҳо ва паёмбарон имон оварад ва молро, бо вуҷуди дўст доштани он, ба хешовандон, ятимон, бенавоён, дар роҳмондагон, талбандагон ва дар роҳи озодии бардагон (ғуломон) диҳад ва намозро барпо дорад ва закотро бидиҳад ва вафокунандагони ба аҳди хеш, чун аҳде банданд ва сабркунандагони дар сахтиву мусибат ва ҳангоми ҷанг. Ин (маҷмўа) касоне ҳастанд, ки ростӣ намудаанд ва онҳо, ба ҳақ, парҳезкоронанд.

178. Эй касоне, ки имон овардаед, бар шумо дар бораи куштагонатон (ҳукми) қисос фарз гардонида шуд. Озод дар ивази озод, барда дар ивази барда ва зан дар ивази зан. Пас ҳар касе барои ў аз ҷониби бародараш афву (гузаште) шуд, дигар (гузашткунанда ва соҳиби ҳақ) бо некӣ (онро) пайгирӣ намояд ва ба сўи ў (аз ҷониби гузаштшуда низ) ба хубӣ пардохт шавад. Ин (қабули гузашткорӣ) тахфиф ва раҳмате аз ҷониби Парвардигоратон буд. Пас аз ин ҳар касе таҷовуз намояд, барояш азоби дардноке бошад.

179. Ва барои шумо дар (ҳукми) қисос зиндагонист, эй соҳибхирадон, то тақво намоед.

180. Бар шумо, вақте марг ба сари касе аз шумо ояд, агар дороие аз худ гузошта бошад, (ҳукми) васият барои волидайн ва наздикон фарз гардонида шуд. Ин бояд бо некӣ анҷом ёбад, (зеро он) ҳаққест бар парҳезгорон.

181. Ҳар касе онро пас аз шуниданаш табдил диҳад, гуноҳи он ҳатман, бар касоне мебошад, ки онро табдил медиҳанд. Худованд, дар ҳақиқат, шунавову огоҳ аст.

﴿فَمَنۡ خَافَ مِن مُّوصٖ جَنَفًا أَوۡ إِثۡمٗا فَأَصۡلَحَ بَيۡنَهُمۡ فَلَآ إِثۡمَ عَلَيۡهِۚ إِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ رَّحِيمٞ ١٨٢ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُتِبَ عَلَيۡكُمُ ٱلصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تَتَّقُونَ ١٨٣ أَيَّامٗا مَّعۡدُودَٰتٖۚ فَمَن كَانَ مِنكُم مَّرِيضًا أَوۡ عَلَىٰ سَفَرٖ فَعِدَّةٞ مِّنۡ أَيَّامٍ أُخَرَۚ وَعَلَى ٱلَّذِينَ يُطِيقُونَهُۥ فِدۡيَةٞ طَعَامُ مِسۡكِينٖۖ فَمَن تَطَوَّعَ خَيۡرٗا فَهُوَ خَيۡرٞ لَّهُۥۚ وَأَن تَصُومُواْ خَيۡرٞ لَّكُمۡ إِن كُنتُمۡ تَعۡلَمُونَ ١٨٤ شَهۡرُ رَمَضَانَ ٱلَّذِيٓ أُنزِلَ فِيهِ ٱلۡقُرۡءَانُ هُدٗى لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَٰتٖ مِّنَ ٱلۡهُدَىٰ وَٱلۡفُرۡقَانِۚ فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ ٱلشَّهۡرَ فَلۡيَصُمۡهُۖ وَمَن كَانَ مَرِيضًا أَوۡ عَلَىٰ سَفَرٖ فَعِدَّةٞ مِّنۡ أَيَّامٍ أُخَرَۗ يُرِيدُ ٱللَّهُ بِكُمُ ٱلۡيُسۡرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ ٱلۡعُسۡرَ وَلِتُكۡمِلُواْ ٱلۡعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُواْ ٱللَّهَ عَلَىٰ مَا هَدَىٰكُمۡ وَلَعَلَّكُمۡ تَشۡكُرُونَ ١٨٥ وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌۖ أُجِيبُ دَعۡوَةَ ٱلدَّاعِ إِذَا دَعَانِۖ فَلۡيَسۡتَجِيبُواْ لِي وَلۡيُؤۡمِنُواْ بِي لَعَلَّهُمۡ يَرۡشُدُونَ ١٨٦﴾

182. Ҳар касе аз ҷониби васияткунанда зулм ё гуноҳеро хавф барад ва дар миёни онҳо ислоҳ оварад, ҳеҷ гуноҳе бар ў набошад. Худованд, дар ҳақиқат, омурзандаи меҳрубон аст.

183. Эй касоне, ки имон овардаед, рўза (-и моҳи Рамазон) бар шумо фарз гардонида шуд, ҳамон гуна, ки бар умматони пеш аз шумо (низ) фарз шуда буд, то (ба василаи он) тақво намоед.

184. Он чанд рўзи башуморе мебошад. Пас ҳар касе аз шумо (дар моҳи Рамазон) бемор ва ё дар сафар бошад, (рўзаашро бихўрад ва пас аз солим ва муқим гаштанаш) ба ҳамон андоза аз рўзҳои дигар (рўза бидорад). Ва бар касоне, ки онро бо заҳмат ва сахтӣ медоранд, фидя аст (ба андозаи) таоми як мискин ва ҳар касе бо рағбати худ бештар аз он хайре намояд, он барояш беҳтар аст ва рўза доштан, агар бидонед, бароятон беҳтар аст.

185. Моҳи Рамазон он (моҳ)-ест, ки дар он Қуръон (ба унвони барномаи) ҳидояти мардум ва нишонаҳои равшани роҳи рост ва фурқон фиристода шудааст. Пас ҳар касе аз шумо, ки шоҳиди он моҳ гардад, рўзаи онро бидорад ва ҳар касе аз шумо (дар он вақт) бемор ва ё дар сафар бошад, пас чанд рўзи дигареро (ба ҷои он) рўза бигирад. Худо осониро ба шумо мехоҳад ва душвориро бароятон намехоҳад ва то ҳисоби рўзҳоро такмил намоед ва Худоро барои ҳидояташ ба бузургӣ ёд намоед ва шояд (ба ҳамин тариқ) шукргузор гардед.

186. Ва агар бандагонам туро аз Ман бипурсанд, (бидонанд, ки) Ман наздикам, дуъо (ва хостаи) дуъокунандаро, вақте Маро бихонад, иҷобат менамоям. Пас (онҳо низ даъвати) Маро истиҷобат намоянд ва ба Ман имон оваранд, то роҳи рост ёбанд.

﴿أُحِلَّ لَكُمۡ لَيۡلَةَ ٱلصِّيَامِ ٱلرَّفَثُ إِلَىٰ نِسَآئِكُمۡۚ هُنَّ لِبَاسٞ لَّكُمۡ وَأَنتُمۡ لِبَاسٞ لَّهُنَّۗ عَلِمَ ٱللَّهُ أَنَّكُمۡ كُنتُمۡ تَخۡتَانُونَ أَنفُسَكُمۡ فَتَابَ عَلَيۡكُمۡ وَعَفَا عَنكُمۡۖ فَٱلۡـَٰٔنَ بَٰشِرُوهُنَّ وَٱبۡتَغُواْ مَا كَتَبَ ٱللَّهُ لَكُمۡۚ وَكُلُواْ وَٱشۡرَبُواْ حَتَّىٰ يَتَبَيَّنَ لَكُمُ ٱلۡخَيۡطُ ٱلۡأَبۡيَضُ مِنَ ٱلۡخَيۡطِ ٱلۡأَسۡوَدِ مِنَ ٱلۡفَجۡرِۖ ثُمَّ أَتِمُّواْ ٱلصِّيَامَ إِلَى ٱلَّيۡلِۚ وَلَا تُبَٰشِرُوهُنَّ وَأَنتُمۡ عَٰكِفُونَ فِي ٱلۡمَسَٰجِدِۗ تِلۡكَ حُدُودُ ٱللَّهِ فَلَا تَقۡرَبُوهَاۗ كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ ٱللَّهُ ءَايَٰتِهِۦ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمۡ يَتَّقُونَ ١٨٧ وَلَا تَأۡكُلُوٓاْ أَمۡوَٰلَكُم بَيۡنَكُم بِٱلۡبَٰطِلِ وَتُدۡلُواْ بِهَآ إِلَى ٱلۡحُكَّامِ لِتَأۡكُلُواْ فَرِيقٗا مِّنۡ أَمۡوَٰلِ ٱلنَّاسِ بِٱلۡإِثۡمِ وَأَنتُمۡ تَعۡلَمُونَ ١٨٨ ۞يَسۡ‍َٔلُونَكَ عَنِ ٱلۡأَهِلَّةِۖ قُلۡ هِيَ مَوَٰقِيتُ لِلنَّاسِ وَٱلۡحَجِّۗ وَلَيۡسَ ٱلۡبِرُّ بِأَن تَأۡتُواْ ٱلۡبُيُوتَ مِن ظُهُورِهَا وَلَٰكِنَّ ٱلۡبِرَّ مَنِ ٱتَّقَىٰۗ وَأۡتُواْ ٱلۡبُيُوتَ مِنۡ أَبۡوَٰبِهَاۚ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ لَعَلَّكُمۡ تُفۡلِحُونَ ١٨٩ وَقَٰتِلُواْ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ ٱلَّذِينَ يُقَٰتِلُونَكُمۡ وَلَا تَعۡتَدُوٓاْۚ إِنَّ ٱللَّهَ لَا يُحِبُّ ٱلۡمُعۡتَدِينَ ١٩٠﴾

187. Шабҳои рўза омезиш ва ҳамбистарӣ бо занонатон барои шумо ҳалол гардонида шуд. Онҳо барои шумо либосанд ва шумо барои онҳо либосед. Худо донист, ки шумо, дар воқеъ, (дар шабҳои рўза) ба худ хиёнат мекардед, пас тавбаатонро бар шумо пазируфт ва шуморо афв намуд. Пас ҳоло бо онҳо мубошират (омезиш) намоед ва аз он ҳамон чизеро биҷўед, ки Худо бароятон навиштаааст. Ва то равшан шудани риштаи сафеди субҳ бароятон аз риштаи сиёҳ (-и шаб) бихўред ва бинўшед ва сипас рўзаро то шаб (то нишасти офтоб) тамом (ва пурра) намоед! Ва бо занони худ, дар ҳоле ки шумо дар масҷид ба эътикоф нишастаед, мубошират (ва наздикӣ) нанамоед! Инҳо ҳудуд (ва мамнўоти) Худованд мебошанд, ба онҳо наздик нагардед. Ҳамин тавр, Худованд оятҳояшро барои мардум равшан месозад, то онҳо тақво намоянд.

188. Ва амволатонро дар миёни худ ба ботил (ва ноҳақ) нахўред ва онро (ба унвони ришва) ба сўи ҳокимон дароз нанамоед, то қисмате аз амволи мардумро ба гуноҳ бихўред, дар ҳоле ки худатон (низ ноҳақ ва нораво будани онро) медонед.

189. Туро аз ҳилолҳо (моҳҳои нав) мепурсанд, бигў: Онҳо вақтнамое барои мардум ва (муайян сохтани мавсими) ҳаҷ мебошанд. Ва некўӣ он нест, ки аз пушт ба хонаҳо биёед, валокин некўӣ (кори) касест, ки тақво намояд. Ва ба хонаҳо аз дарҳояшон биёед! Ва аз Худо битарсед, то растагор (ва некбахт) шавед!

190. Ва дар роҳи Худо бо касоне, ки бо шумо меҷанганд, биҷангед ва таҷовуз нанамоед! Зеро Худованд, дар ҳақиқат, таҷовузкоронро дўст намедорад.

﴿وَٱقۡتُلُوهُمۡ حَيۡثُ ثَقِفۡتُمُوهُمۡ وَأَخۡرِجُوهُم مِّنۡ حَيۡثُ أَخۡرَجُوكُمۡۚ وَٱلۡفِتۡنَةُ أَشَدُّ مِنَ ٱلۡقَتۡلِۚ وَلَا تُقَٰتِلُوهُمۡ عِندَ ٱلۡمَسۡجِدِ ٱلۡحَرَامِ حَتَّىٰ يُقَٰتِلُوكُمۡ فِيهِۖ فَإِن قَٰتَلُوكُمۡ فَٱقۡتُلُوهُمۡۗ كَذَٰلِكَ جَزَآءُ ٱلۡكَٰفِرِينَ ١٩١ فَإِنِ ٱنتَهَوۡاْ فَإِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ رَّحِيمٞ ١٩٢ وَقَٰتِلُوهُمۡ حَتَّىٰ لَا تَكُونَ فِتۡنَةٞ وَيَكُونَ ٱلدِّينُ لِلَّهِۖ فَإِنِ ٱنتَهَوۡاْ فَلَا عُدۡوَٰنَ إِلَّا عَلَى ٱلظَّٰلِمِينَ ١٩٣ ٱلشَّهۡرُ ٱلۡحَرَامُ بِٱلشَّهۡرِ ٱلۡحَرَامِ وَٱلۡحُرُمَٰتُ قِصَاصٞۚ فَمَنِ ٱعۡتَدَىٰ عَلَيۡكُمۡ فَٱعۡتَدُواْ عَلَيۡهِ بِمِثۡلِ مَا ٱعۡتَدَىٰ عَلَيۡكُمۡۚ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ مَعَ ٱلۡمُتَّقِينَ ١٩٤ وَأَنفِقُواْ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَلَا تُلۡقُواْ بِأَيۡدِيكُمۡ إِلَى ٱلتَّهۡلُكَةِ وَأَحۡسِنُوٓاْۚ إِنَّ ٱللَّهَ يُحِبُّ ٱلۡمُحۡسِنِينَ ١٩٥ وَأَتِمُّواْ ٱلۡحَجَّ وَٱلۡعُمۡرَةَ لِلَّهِۚ فَإِنۡ أُحۡصِرۡتُمۡ فَمَا ٱسۡتَيۡسَرَ مِنَ ٱلۡهَدۡيِۖ وَلَا تَحۡلِقُواْ رُءُوسَكُمۡ حَتَّىٰ يَبۡلُغَ ٱلۡهَدۡيُ مَحِلَّهُۥۚ فَمَن كَانَ مِنكُم مَّرِيضًا أَوۡ بِهِۦٓ أَذٗى مِّن رَّأۡسِهِۦ فَفِدۡيَةٞ مِّن صِيَامٍ أَوۡ صَدَقَةٍ أَوۡ نُسُكٖۚ فَإِذَآ أَمِنتُمۡ فَمَن تَمَتَّعَ بِٱلۡعُمۡرَةِ إِلَى ٱلۡحَجِّ فَمَا ٱسۡتَيۡسَرَ مِنَ ٱلۡهَدۡيِۚ فَمَن لَّمۡ يَجِدۡ فَصِيَامُ ثَلَٰثَةِ أَيَّامٖ فِي ٱلۡحَجِّ وَسَبۡعَةٍ إِذَا رَجَعۡتُمۡۗ تِلۡكَ عَشَرَةٞ كَامِلَةٞۗ ذَٰلِكَ لِمَن لَّمۡ يَكُنۡ أَهۡلُهُۥ حَاضِرِي ٱلۡمَسۡجِدِ ٱلۡحَرَامِۚ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ شَدِيدُ ٱلۡعِقَابِ ١٩٦﴾

191. Ва дар ҳар куҷо, ки ба онҳо даст ёфтед, онҳоро бикушед ва аз он ҷое, ки шуморо берун рондаанд, берунашон намоед! Ва фитна намудан аз қатл сахттар аст ва дар назди Масҷиду-л-ҳаром бо онҳо наҷангед, то он ки онҳо бо шумо дар он ҷо вориди ҷанг шаванд. Пас агар онҳо оғозгари ҷанг шуданд, онҳоро бикушед! Чунин аст ҷазои кофирон.

 192. Пас агар (аз ҷанг) даст бардоштанд, Худо низ омурзгори меҳрубон аст.

193. Ва бо онҳо чандон мубориза баред, ки (дигар) фитнае (дар рўи замин) боқӣ намонад ва дин (асосҳо ва ҳуқуқи ҳокимият) танҳо барои Худо бошад. Пас агар онҳо (аз ҷанг) даст бардоштанд, дигар ҷанге набошад, магар бар зидди ситамгарон.

194. Моҳи ҳаром дар баробари моҳи ҳаром ва ҳурматҳо (дар баробари худашон) қисос доранд. Пас ҳар касе бар шумо таҷовуз намояд, шумо низ ба ҳамон андоза ўро посух бигўед ва тақвои Худоро дошта бошед ва бидонед, ки Худо ҳамроҳи парҳезкорон аст.

195. Ва дар роҳи Худо инфоқ (харҷ) намоед ва худро (ба сабаби беинфоқӣ) ба ҳалокат наандозед ва некӣ намоед, зеро Худованд, ҳатман, некўкоронро дўст медорад!

196. Ҳаҷ ва умраро барои Худо ба итмом расонед! Пас (аз бастани эҳром) агар муҳсар (боздошта) шудед, (барои хориҷ гаштан аз эҳром) он чорпоеро, ки бароятон муяссар аст, қурбонӣ намоед ва то (чорпои) қурбонӣ ба забҳгоҳаш нарасад, сари худро (барои ҳалол гаштан) натарошед! Аммо агар касе аз шумо бемор бошад ва ё аз сараш ба ў озоре расида бошад (ва ночор ба тарошидани мўи сараш гардад), (сарашро битарошад ва дар ивази он ба унвони) фидя рўзае бигирад ё садақае намояд ва ё гўсфанде забҳ намояд. Вале агар эмин бошед (яъне умуман, муҳсар нагашта бошед ва ё пас аз иҳсор эмин гашта бошед), пас ҳар касе умраро (бо баҳрагирӣ, яъне таматтўъ) ба ҳаҷ бипайвандад, ҳар қурбоние, ки барояш муяссар бошад (анҷом диҳад). Касе (шароити) қурбониро надошта бошад, се рўз дар айёми ҳаҷ ва ҳафт рўз вақте баргаштед, рўза бидорад, ки дар маҷмўъ даҳ рўзи комил мешаванд. Ин (намуди ҳаҷ) барои касест, ки аҳлаш сокини Масҷиду-л-ҳаром набошад. Ва тақвои Худоро намоед ва бидонед, ки Худованд сахтиқоб аст.

﴿ٱلۡحَجُّ أَشۡهُرٞ مَّعۡلُومَٰتٞۚ فَمَن فَرَضَ فِيهِنَّ ٱلۡحَجَّ فَلَا رَفَثَ وَلَا فُسُوقَ وَلَا جِدَالَ فِي ٱلۡحَجِّۗ وَمَا تَفۡعَلُواْ مِنۡ خَيۡرٖ يَعۡلَمۡهُ ٱللَّهُۗ وَتَزَوَّدُواْ فَإِنَّ خَيۡرَ ٱلزَّادِ ٱلتَّقۡوَىٰۖ وَٱتَّقُونِ يَٰٓأُوْلِي ٱلۡأَلۡبَٰبِ ١٩٧ لَيۡسَ عَلَيۡكُمۡ جُنَاحٌ أَن تَبۡتَغُواْ فَضۡلٗا مِّن رَّبِّكُمۡۚ فَإِذَآ أَفَضۡتُم مِّنۡ عَرَفَٰتٖ فَٱذۡكُرُواْ ٱللَّهَ عِندَ ٱلۡمَشۡعَرِ ٱلۡحَرَامِۖ وَٱذۡكُرُوهُ كَمَا هَدَىٰكُمۡ وَإِن كُنتُم مِّن قَبۡلِهِۦ لَمِنَ ٱلضَّآلِّينَ ١٩٨ ثُمَّ أَفِيضُواْ مِنۡ حَيۡثُ أَفَاضَ ٱلنَّاسُ وَٱسۡتَغۡفِرُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ رَّحِيمٞ ١٩٩ فَإِذَا قَضَيۡتُم مَّنَٰسِكَكُمۡ فَٱذۡكُرُواْ ٱللَّهَ كَذِكۡرِكُمۡ ءَابَآءَكُمۡ أَوۡ أَشَدَّ ذِكۡرٗاۗ فَمِنَ ٱلنَّاسِ مَن يَقُولُ رَبَّنَآ ءَاتِنَا فِي ٱلدُّنۡيَا وَمَا لَهُۥ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ مِنۡ خَلَٰقٖ ٢٠٠ وَمِنۡهُم مَّن يَقُولُ رَبَّنَآ ءَاتِنَا فِي ٱلدُّنۡيَا حَسَنَةٗ وَفِي ٱلۡأٓخِرَةِ حَسَنَةٗ وَقِنَا عَذَابَ ٱلنَّارِ ٢٠١ أُوْلَٰٓئِكَ لَهُمۡ نَصِيبٞ مِّمَّا كَسَبُواْۚ وَٱللَّهُ سَرِيعُ ٱلۡحِسَابِ ٢٠٢﴾

197. (Замони анҷом додани) ҳаҷ моҳҳои муайяне мебошад. Ҳар касе дар ин моҳҳо ҳаҷро бар худ лозим гардонад, пас на муқорабат ва омезиш бо занон, на бадкорагӣ ва на ҷангу ситезае дар ҳаҷ вуҷуд надорад ва ҳар (кори) хайре анҷом диҳед, Худо онро медонад. Ва тўша баргиред ва (бидонед, ки) беҳтарин тўша тақво мебошад! Пас тақвои Маро намоед, эй соҳибхирадон!

198. Талаб кардани фазли Парвардигоратон (дар аснои фаризаи ҳаҷ) бар шумо гуноҳе набошад. Пас ҳангоме аз Арафот (ба сўи Муздалифа) сарозер шудед, Худоро дар назди Машъару-л-ҳаром ёд намоед ва чӣ тавре шуморо ҳидоят намудааст, Ўро ёд намоед ва бешак, шумо пеш аз ин аз ҷумлаи гумроҳон будед.

199. Илова бар ин, аз ҳамон ҷое бозгашт намоед, ки мардум аз он бозмегарданд ва аз Худованд омурзиш бихоҳед, ки Ў ба ҳақ, омурзандаи меҳрубон аст.

200. Вақте маносик (-и ҳаҷҷ)-атонро анҷом додед, пас ҳамон гуна, ки падарони худро ёд менамоед ва ё аз он ҳам сахттар (ва ҷиддитар) Худоро ёд намоед! Баъзе одамон мегўянд, ки Парвардигоро, моро дар (ҳамин) дунё бидеҳ ва дар охират барояш баҳрае набошад!

201. Ва баъзе аз онҳо мегўянд: Парвардигоро, ҳам дар (ин) дунё ва ҳам дар охират бароямон (баҳраҳои нек) ва хубӣ ато фармо ва моро аз азоби оташ нигаҳ дор!

202. Онҳоро аз он чи анҷом додаанд, барояшон баҳраест ва Худованд тезҳисоб аст.

﴿۞وَٱذۡكُرُواْ ٱللَّهَ فِيٓ أَيَّامٖ مَّعۡدُودَٰتٖۚ فَمَن تَعَجَّلَ فِي يَوۡمَيۡنِ فَلَآ إِثۡمَ عَلَيۡهِ وَمَن تَأَخَّرَ فَلَآ إِثۡمَ عَلَيۡهِۖ لِمَنِ ٱتَّقَىٰۗ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّكُمۡ إِلَيۡهِ تُحۡشَرُونَ ٢٠٣ وَمِنَ ٱلنَّاسِ مَن يُعۡجِبُكَ قَوۡلُهُۥ فِي ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَا وَيُشۡهِدُ ٱللَّهَ عَلَىٰ مَا فِي قَلۡبِهِۦ وَهُوَ أَلَدُّ ٱلۡخِصَامِ ٢٠٤ وَإِذَا تَوَلَّىٰ سَعَىٰ فِي ٱلۡأَرۡضِ لِيُفۡسِدَ فِيهَا وَيُهۡلِكَ ٱلۡحَرۡثَ وَٱلنَّسۡلَۚ وَٱللَّهُ لَا يُحِبُّ ٱلۡفَسَادَ ٢٠٥ وَإِذَا قِيلَ لَهُ ٱتَّقِ ٱللَّهَ أَخَذَتۡهُ ٱلۡعِزَّةُ بِٱلۡإِثۡمِۚ فَحَسۡبُهُۥ جَهَنَّمُۖ وَلَبِئۡسَ ٱلۡمِهَادُ ٢٠٦ وَمِنَ ٱلنَّاسِ مَن يَشۡرِي نَفۡسَهُ ٱبۡتِغَآءَ مَرۡضَاتِ ٱللَّهِۚ وَٱللَّهُ رَءُوفُۢ بِٱلۡعِبَادِ ٢٠٧ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱدۡخُلُواْ فِي ٱلسِّلۡمِ كَآفَّةٗ وَلَا تَتَّبِعُواْ خُطُوَٰتِ ٱلشَّيۡطَٰنِۚ إِنَّهُۥ لَكُمۡ عَدُوّٞ مُّبِينٞ ٢٠٨ فَإِن زَلَلۡتُم مِّنۢ بَعۡدِ مَا جَآءَتۡكُمُ ٱلۡبَيِّنَٰتُ فَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ٢٠٩ هَلۡ يَنظُرُونَ إِلَّآ أَن يَأۡتِيَهُمُ ٱللَّهُ فِي ظُلَلٖ مِّنَ ٱلۡغَمَامِ وَٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ وَقُضِيَ ٱلۡأَمۡرُۚ وَإِلَى ٱللَّهِ تُرۡجَعُ ٱلۡأُمُورُ ٢١٠﴾

203. Ва Худоро дар рўзҳои башуморе (дар Мино) ёд намоед. Касе (барои тарк намудани он ҷо) дар ду рўз шитоб намояд, ҳеҷ гуноҳе бар вай набошад ва касе (то рўзи сеюм) таъхир намояд, бар вай низ гуноҳе набошад. (Албатта ин) барои касест, ки тақво намояд. Пас тақвои Худоро дошта бошед ва бидонед, ки ба сўи Ў маҳшур хоҳед шуд.

204. Ва сухани баъзе одамон дар бораи зиндагонии дунё туро ба шигифт меоварад ва Худоро (низ) бар он чи дар дилаш ҳаст, гувоҳ мегирад, дар ҳоле ки вай сахттарини душманҳо мебошад.

205. Ва чун (аз назди шумо) баргардад, дар рўи замин ба фасод пардозад ва кишту наслро ҳалок созад. Ва Худованд фасодро дўст намедорад.

206. Ва вақте ба вай гуфта шавад, ки аз Худо битарс, таассуб (номус ва кибру ғурур) ўро ба гуноҳ (-и бештар) водорад. Пас ҷаҳаннам вайро басанда бошад ва он чӣ оромгоҳи баде аст!

207. Ва баъзе одамон дар талаби хушнудии Худо ҷонашро мефурўшад (фидо месозад) ва Худованд ба (чунин) бандагонаш (бо лутфу) меҳрубон аст.

208. Эй касоне, ки имон овардаед, ба таври комил дар Ислом дароед ва аз қадамҳои шайтон пайравӣ нанамоед, зеро вай, бешак, душмани ошкори шумо мебошад!

209. Агар пас аз он ки далелҳо (-и равшан) барои шумо омад, боз лағжиш намудед, бидонед, ки Худованд тавонову ҳаким аст.

210. Оё ҷуз инро мунтазир ҳастанд, ки Худованд дар соябонҳое аз абр ва фариштагон ба сўяшон оянд ва кор (-и халоиқ дар он вақт) яксара гардад ва (тамоми) корҳо ба сўи Худо баргардонида мешаванд?!.

﴿سَلۡ بَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ كَمۡ ءَاتَيۡنَٰهُم مِّنۡ ءَايَةِۢ بَيِّنَةٖۗ وَمَن يُبَدِّلۡ نِعۡمَةَ ٱللَّهِ مِنۢ بَعۡدِ مَا جَآءَتۡهُ فَإِنَّ ٱللَّهَ شَدِيدُ ٱلۡعِقَابِ ٢١١ زُيِّنَ لِلَّذِينَ كَفَرُواْ ٱلۡحَيَوٰةُ ٱلدُّنۡيَا وَيَسۡخَرُونَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْۘ وَٱلَّذِينَ ٱتَّقَوۡاْ فَوۡقَهُمۡ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِۗ وَٱللَّهُ يَرۡزُقُ مَن يَشَآءُ بِغَيۡرِ حِسَابٖ ٢١٢ كَانَ ٱلنَّاسُ أُمَّةٗ وَٰحِدَةٗ فَبَعَثَ ٱللَّهُ ٱلنَّبِيِّ‍ۧنَ مُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَ وَأَنزَلَ مَعَهُمُ ٱلۡكِتَٰبَ بِٱلۡحَقِّ لِيَحۡكُمَ بَيۡنَ ٱلنَّاسِ فِيمَا ٱخۡتَلَفُواْ فِيهِۚ وَمَا ٱخۡتَلَفَ فِيهِ إِلَّا ٱلَّذِينَ أُوتُوهُ مِنۢ بَعۡدِ مَا جَآءَتۡهُمُ ٱلۡبَيِّنَٰتُ بَغۡيَۢا بَيۡنَهُمۡۖ فَهَدَى ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لِمَا ٱخۡتَلَفُواْ فِيهِ مِنَ ٱلۡحَقِّ بِإِذۡنِهِۦۗ وَٱللَّهُ يَهۡدِي مَن يَشَآءُ إِلَىٰ صِرَٰطٖ مُّسۡتَقِيمٍ ٢١٣ أَمۡ حَسِبۡتُمۡ أَن تَدۡخُلُواْ ٱلۡجَنَّةَ وَلَمَّا يَأۡتِكُم مَّثَلُ ٱلَّذِينَ خَلَوۡاْ مِن قَبۡلِكُمۖ مَّسَّتۡهُمُ ٱلۡبَأۡسَآءُ وَٱلضَّرَّآءُ وَزُلۡزِلُواْ حَتَّىٰ يَقُولَ ٱلرَّسُولُ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مَعَهُۥ مَتَىٰ نَصۡرُ ٱللَّهِۗ أَلَآ إِنَّ نَصۡرَ ٱللَّهِ قَرِيبٞ ٢١٤ يَسۡ‍َٔلُونَكَ مَاذَا يُنفِقُونَۖ قُلۡ مَآ أَنفَقۡتُم مِّنۡ خَيۡرٖ فَلِلۡوَٰلِدَيۡنِ وَٱلۡأَقۡرَبِينَ وَٱلۡيَتَٰمَىٰ وَٱلۡمَسَٰكِينِ وَٱبۡنِ ٱلسَّبِيلِۗ وَمَا تَفۡعَلُواْ مِنۡ خَيۡرٖ فَإِنَّ ٱللَّهَ بِهِۦ عَلِيمٞ ٢١٥﴾

211. Аз банӣ Исроил бипурс, ки чӣ қадар нишонаҳои равшан (ва далелҳои қотеъ) ба онҳо додаем ва касе неъмати Худоро пас аз он ки барояш расид, табдил диҳад, (бидонад), ки Худованд сахтъиқоб аст.

212. Зиндагонии дунё барои онҳое, ки кофир шудаанд, зинат дода шудааст ва (дар зери ҷозибаҳои пуркашиши он) мўъминонро тамасхур менамоянд ва(ле) касоне, ки тақво намудаанд, дар рўзи қиёмат аз онҳо бартар бошанд ва Худованд ба ҳар касе бихоҳад, беҳисоб (ва беандоза) ризқ медиҳад.

213. Мардум ҳама уммати ягона (ва бар як дин) буданд. Пас аз он (вақте ниёз пеш омад) Худованд паёмбаронро муждадиҳанда ва бимдиҳанда (барои ҳидояти мардум) барангехт ва ҳамроҳи эшон китобро бо ҳақ фурў фиристод, то дар миёни мардум дар он чи ихтилоф кардаанд, (ба дурустӣ) ҳукм намояд. Ва дар он (китоби фиристодашуда) ба ҷуз онҳое, ки он (китоб) барояшон дода шудааст, ихтилоф накарданд (ва он ихтилофашон дуруст) пас аз он ба вуҷуд омад, ки далелҳои равшан барои онҳо расид (ва он) дар натиҷаи зиддияти (мавҷуд) дар байнашон (ба вуқўъ пайваст). Пас Худованд бо лутфу иродаи Худ мўъминонро ба сўи он ҳақиқате, ки дар он (дигарон) ба ихтилоф афтода буданд, ҳидоят намуд ва Худо ҳар касеро бихоҳад, ба роҳи рост ҳидоят менамояд.

214. Оё гумон бурдед, ки ҳанўз намунаи (озмоишҳои) касоне, ки пеш аз шумо гузаштаанд, бар саратон наомада, дохили биҳишт мешавед? Сахтиҳо ва зиёнҳо бар эшон расид ва то ҷое такон дода шуданд, ки ҳатто паёмбар (-и он замон) ва касоне, ки ҳамроҳаш имон оварда буданд, гуфтанд: Пас нусрати Худованд кай фаро мерасад? Бидонед, ки нусрати Худованд наздик аст!

215. Аз ту мепурсанд, ки чӣ чизеро инфоқ (харҷ) намоянд? Бигў: Ҳар молеро, ки инфоқ менамоед, онро барои волидайн, наздикон, ятимон, бенавоён ва дар роҳмонда ба харҷ расонед ва ҳар некие, ки анҷом медиҳед, Худо ҳатман, аз он огоҳ аст.

﴿كُتِبَ عَلَيۡكُمُ ٱلۡقِتَالُ وَهُوَ كُرۡهٞ لَّكُمۡۖ وَعَسَىٰٓ أَن تَكۡرَهُواْ شَيۡ‍ٔٗا وَهُوَ خَيۡرٞ لَّكُمۡۖ وَعَسَىٰٓ أَن تُحِبُّواْ شَيۡ‍ٔٗا وَهُوَ شَرّٞ لَّكُمۡۚ وَٱللَّهُ يَعۡلَمُ وَأَنتُمۡ لَا تَعۡلَمُونَ ٢١٦ يَسۡ‍َٔلُونَكَ عَنِ ٱلشَّهۡرِ ٱلۡحَرَامِ قِتَالٖ فِيهِۖ قُلۡ قِتَالٞ فِيهِ كَبِيرٞۚ وَصَدٌّ عَن سَبِيلِ ٱللَّهِ وَكُفۡرُۢ بِهِۦ وَٱلۡمَسۡجِدِ ٱلۡحَرَامِ وَإِخۡرَاجُ أَهۡلِهِۦ مِنۡهُ أَكۡبَرُ عِندَ ٱللَّهِۚ وَٱلۡفِتۡنَةُ أَكۡبَرُ مِنَ ٱلۡقَتۡلِۗ وَلَا يَزَالُونَ يُقَٰتِلُونَكُمۡ حَتَّىٰ يَرُدُّوكُمۡ عَن دِينِكُمۡ إِنِ ٱسۡتَطَٰعُواْۚ وَمَن يَرۡتَدِدۡ مِنكُمۡ عَن دِينِهِۦ فَيَمُتۡ وَهُوَ كَافِرٞ فَأُوْلَٰٓئِكَ حَبِطَتۡ أَعۡمَٰلُهُمۡ فِي ٱلدُّنۡيَا وَٱلۡأٓخِرَةِۖ وَأُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلنَّارِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ٢١٧ إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَٱلَّذِينَ هَاجَرُواْ وَجَٰهَدُواْ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ أُوْلَٰٓئِكَ يَرۡجُونَ رَحۡمَتَ ٱللَّهِۚ وَٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٞ ٢١٨ ۞يَسۡ‍َٔلُونَكَ عَنِ ٱلۡخَمۡرِ وَٱلۡمَيۡسِرِۖ قُلۡ فِيهِمَآ إِثۡمٞ كَبِيرٞ وَمَنَٰفِعُ لِلنَّاسِ وَإِثۡمُهُمَآ أَكۡبَرُ مِن نَّفۡعِهِمَاۗ وَيَسۡ‍َٔلُونَكَ مَاذَا يُنفِقُونَۖ قُلِ ٱلۡعَفۡوَۗ كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ ٱللَّهُ لَكُمُ ٱلۡأٓيَٰتِ لَعَلَّكُمۡ تَتَفَكَّرُونَ ٢١٩﴾

216. Ҷанг (ва мубориза) бар шумо фарз гардонида шуд, дар ҳоле ки он бароятон (сахт ва) нохушоянд аст. Ва шояд чизеро нохуш доред, ва(ле дар асл) он беҳтарин (чиз ва роҳ) барои шумо бошад ва (ҳамин тавр) шояд чизеро дўст доред, ва (ле аслан) бароятон бад (ва зараровар) бошад. Ва Худо (салоҳи корҳоро беҳтар) медонад ва шумо (ба он сурат) намедонед.

217. Туро дар бораи ҷанг дар моҳи ҳаром мепурсанд. Бигў: Ҷангу (хунрезӣ) дар он гуноҳи бузург аст, аммо (гуноҳи) боздоштан(и мардум) аз роҳи (дини) Худо, куфр варзидан ба Худо, боздоштан аз Масҷиду-л-ҳаром ва берун намудани аҳли он дар назди Худованд бузургтар мебоша(н)д ва фитна аз қатл бузургтар аст. Ва ҳамвора бо шумо меҷанганд, то шуморо аз динатон, агар битавонанд, баргардонанд. Ва ҳар касе аз шумо аз динаш баргардад ва дар ҳоли куфр бимирад, аъмоли (чунин одамоне) дар дунё ва охират ботил (ва беасар) мегарданд ва онҳо ёрон (аҳл)-и оташанд ва дар он ҷовидона хоҳанд монд.

218. Касоне, ки имон овардаанд ва ҳамчунин ҳиҷрат намуда ва дар роҳи Худо ба ҷиҳод (мубориза) бархостаанд, онҳо (ҳама) ба раҳмати Худо умед бастаанд ва Худо омурзандаи меҳрубон аст.

219. Туро дар бораи хамру майсир (шаробу қимор) мепурсанд. Бигў: Дар онҳо гуноҳи бузург ва (ҳамчунин) манофее барои мардум аст, ва(ле) гуноҳи онҳо аз нафъашон бузургтар аст. Ва аз ту мепурсанд, ки чиро инфоқ намоянд? Бигў: Афв (яъне зоид аз ниёзҳои зиндагии худро)-ро. Ҳамин тавр Худованд оятҳоро барои шумо баён менамояд, то шумо дар бораи дунё ва охирати худ андеша намоед.

﴿فِي ٱلدُّنۡيَا وَٱلۡأٓخِرَةِۗ وَيَسۡ‍َٔلُونَكَ عَنِ ٱلۡيَتَٰمَىٰۖ قُلۡ إِصۡلَاحٞ لَّهُمۡ خَيۡرٞۖ وَإِن تُخَالِطُوهُمۡ فَإِخۡوَٰنُكُمۡۚ وَٱللَّهُ يَعۡلَمُ ٱلۡمُفۡسِدَ مِنَ ٱلۡمُصۡلِحِۚ وَلَوۡ شَآءَ ٱللَّهُ لَأَعۡنَتَكُمۡۚ إِنَّ ٱللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٞ ٢٢٠ وَلَا تَنكِحُواْ ٱلۡمُشۡرِكَٰتِ حَتَّىٰ يُؤۡمِنَّۚ وَلَأَمَةٞ مُّؤۡمِنَةٌ خَيۡرٞ مِّن مُّشۡرِكَةٖ وَلَوۡ أَعۡجَبَتۡكُمۡۗ وَلَا تُنكِحُواْ ٱلۡمُشۡرِكِينَ حَتَّىٰ يُؤۡمِنُواْۚ وَلَعَبۡدٞ مُّؤۡمِنٌ خَيۡرٞ مِّن مُّشۡرِكٖ وَلَوۡ أَعۡجَبَكُمۡۗ أُوْلَٰٓئِكَ يَدۡعُونَ إِلَى ٱلنَّارِۖ وَٱللَّهُ يَدۡعُوٓاْ إِلَى ٱلۡجَنَّةِ وَٱلۡمَغۡفِرَةِ بِإِذۡنِهِۦۖ وَيُبَيِّنُ ءَايَٰتِهِۦ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمۡ يَتَذَكَّرُونَ ٢٢١ وَيَسۡ‍َٔلُونَكَ عَنِ ٱلۡمَحِيضِۖ قُلۡ هُوَ أَذٗى فَٱعۡتَزِلُواْ ٱلنِّسَآءَ فِي ٱلۡمَحِيضِ وَلَا تَقۡرَبُوهُنَّ حَتَّىٰ يَطۡهُرۡنَۖ فَإِذَا تَطَهَّرۡنَ فَأۡتُوهُنَّ مِنۡ حَيۡثُ أَمَرَكُمُ ٱللَّهُۚ إِنَّ ٱللَّهَ يُحِبُّ ٱلتَّوَّٰبِينَ وَيُحِبُّ ٱلۡمُتَطَهِّرِينَ ٢٢٢ نِسَآؤُكُمۡ حَرۡثٞ لَّكُمۡ فَأۡتُواْ حَرۡثَكُمۡ أَنَّىٰ شِئۡتُمۡۖ وَقَدِّمُواْ لِأَنفُسِكُمۡۚ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّكُم مُّلَٰقُوهُۗ وَبَشِّرِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ ٢٢٣ وَلَا تَجۡعَلُواْ ٱللَّهَ عُرۡضَةٗ لِّأَيۡمَٰنِكُمۡ أَن تَبَرُّواْ وَتَتَّقُواْ وَتُصۡلِحُواْ بَيۡنَ ٱلنَّاسِۚ وَٱللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٞ ٢٢٤﴾

220. Ва туро аз ятимон мепурсанд. Бигў: Ислоҳи (корҳои онҳо) беҳтар аст ва агар бо онҳо ҳамзистӣ намоед, пас бародарони шумо ҳастанд. Ва Худованд фасодкорро аз ислоҳкор медонад ва агар Худо мехост шуморо (дар боби муошират бо онҳо) ба сахтӣ гирифтор месохт. Худованд, дар ҳақиқат, тавонманду ҳаким аст.

221. Ва мушрикзанонро никоҳ нанамоед, то он ки имон оваранд ва ҳатман, канизи мўъмине аз озодазани мушрика беҳтар аст, ҳарчанд вай (дар ҳусну зебоӣ) шуморо ба шигифт оварад. Ва занони мусалмонро ба никоҳи мушрикон дарнаоваред, то он ки имон оваранд ва (бидонед, ки) ғуломи мўъмине аз озодмарди мушрик беҳтар аст, ҳарчанд вай шуморо ба шигифт оварад. Он (тоифа)-ҳо ба сўи оташ фаро мехонанд ва Худованд бошад, (мардумро) бо хости худ ба сўи биҳишт ва мағфират фаро мехонад ва оятҳояшро барои мардум баён менамояд, то (онҳо) панд гиранд.

222. Ва туро аз ҳайз мепурсанд. Бигў: Он азо (палидӣ, нохушӣ ва ранҷ)-е аст, пас аз (омезиши ҷинсӣ) бо занон дар муддати ҳайз канора гиред ва ба онҳо наздикӣ нанамоед, то он ки пок гарданд! Вақте пок гаштанд, пас аз ҳамон ҷое, ки Худо шуморо амр намудааст, ба онҳо наздикӣ намоед. Худованд, ҳатман, тавбакорон ва покихоҳонро дўст медорад.

223. Занонатон киштзори шумоянд, пас ба киштзори худ чӣ гунае мехоҳед, биоед! Ва барои худ (аъмоли хайреро) аз пеш фиристед ва тақвои Худоро намоед ва бидонед, ки шумо ҳатман (рўзе) Ўро мулоқот хоҳед кард ва мўъминонро мужда бидеҳ!

224. Худовандро ҳадаф ва дастовези савгандҳои худ қарор надиҳед, то (ба сабаби он) аз некўкорӣ, парҳезкорӣ ва ислоҳоварӣ дар миёни мардум канора гиред ва Худо шунавову доност!

﴿لَّا يُؤَاخِذُكُمُ ٱللَّهُ بِٱللَّغۡوِ فِيٓ أَيۡمَٰنِكُمۡ وَلَٰكِن يُؤَاخِذُكُم بِمَا كَسَبَتۡ قُلُوبُكُمۡۗ وَٱللَّهُ غَفُورٌ حَلِيمٞ ٢٢٥ لِّلَّذِينَ يُؤۡلُونَ مِن نِّسَآئِهِمۡ تَرَبُّصُ أَرۡبَعَةِ أَشۡهُرٖۖ فَإِن فَآءُو فَإِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ رَّحِيمٞ ٢٢٦ وَإِنۡ عَزَمُواْ ٱلطَّلَٰقَ فَإِنَّ ٱللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٞ ٢٢٧ وَٱلۡمُطَلَّقَٰتُ يَتَرَبَّصۡنَ بِأَنفُسِهِنَّ ثَلَٰثَةَ قُرُوٓءٖۚ وَلَا يَحِلُّ لَهُنَّ أَن يَكۡتُمۡنَ مَا خَلَقَ ٱللَّهُ فِيٓ أَرۡحَامِهِنَّ إِن كُنَّ يُؤۡمِنَّ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِۚ وَبُعُولَتُهُنَّ أَحَقُّ بِرَدِّهِنَّ فِي ذَٰلِكَ إِنۡ أَرَادُوٓاْ إِصۡلَٰحٗاۚ وَلَهُنَّ مِثۡلُ ٱلَّذِي عَلَيۡهِنَّ بِٱلۡمَعۡرُوفِۚ وَلِلرِّجَالِ عَلَيۡهِنَّ دَرَجَةٞۗ وَٱللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ٢٢٨ ٱلطَّلَٰقُ مَرَّتَانِۖ فَإِمۡسَاكُۢ بِمَعۡرُوفٍ أَوۡ تَسۡرِيحُۢ بِإِحۡسَٰنٖۗ وَلَا يَحِلُّ لَكُمۡ أَن تَأۡخُذُواْ مِمَّآ ءَاتَيۡتُمُوهُنَّ شَيۡ‍ًٔا إِلَّآ أَن يَخَافَآ أَلَّا يُقِيمَا حُدُودَ ٱللَّهِۖ فَإِنۡ خِفۡتُمۡ أَلَّا يُقِيمَا حُدُودَ ٱللَّهِ فَلَا جُنَاحَ عَلَيۡهِمَا فِيمَا ٱفۡتَدَتۡ بِهِۦۗ تِلۡكَ حُدُودُ ٱللَّهِ فَلَا تَعۡتَدُوهَاۚ وَمَن يَتَعَدَّ حُدُودَ ٱللَّهِ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلظَّٰلِمُونَ ٢٢٩ فَإِن طَلَّقَهَا فَلَا تَحِلُّ لَهُۥ مِنۢ بَعۡدُ حَتَّىٰ تَنكِحَ زَوۡجًا غَيۡرَهُۥۗ فَإِن طَلَّقَهَا فَلَا جُنَاحَ عَلَيۡهِمَآ أَن يَتَرَاجَعَآ إِن ظَنَّآ أَن يُقِيمَا حُدُودَ ٱللَّهِۗ وَتِلۡكَ حُدُودُ ٱللَّهِ يُبَيِّنُهَا لِقَوۡمٖ يَعۡلَمُونَ ٢٣٠﴾

225. Худованд шуморо бо савгандҳои лағватон муохиза ва бозхост наменамояд, валокин шуморо ба он (савгандҳое) бозхост менамояд, ки дилҳоя-тон (қасдан) онро касб намуда бошад ва Худованд омурзандаи бурдбор аст.

226. Барои касоне, ки аз (наздикӣ бо) занони худ савганд ёд менамоянд, чаҳор моҳ интизор кашидан аст. Пас агар (дар муддати муқарраргашта ва ё пеш аз он ба сўи зиндагонӣ бо занонашон) бозгаштанд, Худованд низ омурзан-даи меҳрубон аст.

227. Ва (аммо) агар (бо он савганди худ) азми талоқ намуданд, Худованд, бешак, шунавову доно аст.

228. Ва занони талоқгашта дар ҳаққи худ муддати се қуръ (ҳайз ва ё туҳр) идда мепоянд. Ва барои онҳо пинҳон намудани он чи Худованд дар раҳмҳояшон офаридааст, ҳалол намебошад, агар ба Худо ва рўзи охират имон дошта бошанд. Ва шавҳаронашон дар ин муддат, агар ислоҳеро бихоҳанд, ба боз-гардонидани онҳо ҳақдортаранд. Ва барои онҳо (низ) мисли он ҳуқуқҳоест, ки бар ўҳдаи онҳост ба таври писандида. Ва мардонро бар эшон дараҷае (бартарӣ) аст ва Худованд тавонову ҳаким аст.

229. Талоқ ду бор аст. Пас аз он ё ба некӣ нигоҳ доштан аст ва ё ба хубӣ раҳо кардан. Ва барои шумо раво нест, ки аз он (маҳр)- е, ки ба онҳо додаед, чизеро бозпас гиред, магар дар сурате, ки онҳо аз барпо надоштани ҳудуди Худованд бимнок бошанд. Дар сурате, ки аз барпо надоштани ҳудуди Худованд аз ҷониби онҳо хавф бурдед, пас дар ин ҳолат дар фидя (ивази молӣ) додани зан барои шавҳараш бар онҳо гуноҳе нест. Инҳо ҳудуд (ва муқаррарот)-и Худованд мебо-шанд, аз онҳо таҷовуз нанамоед ва касе аз ҳудуди (муайяннамудаи) Худованд таҷовуз намояд, пас чунин одамоне, бешак, ситамгоронанд.

230. Агар мард (бори сеюм) занашро талоқ намояд, пас аз он то ба шахси дигаре ғайр аз ў ба шавҳар набарояд, дигар барояш ҳалол намегардад. Он гоҳ, агар вай (шавҳари дуюм) он занро талоқ кард, дар он ҳолат бозгашти онҳо ба сўи якдигар барояшон гуноҳе надорад, ба шарте (яқинан ва ё бо ғолиби гумонашон) ба барпо доштани ҳудуди Худованд бовар дошта бошанд. Инҳо ҳудуди (муқаррарнамудаи) Худованд мебошанд (ва) онҳоро барои мардуме, ки медонанд, баён менамояд.

﴿وَإِذَا طَلَّقۡتُمُ ٱلنِّسَآءَ فَبَلَغۡنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمۡسِكُوهُنَّ بِمَعۡرُوفٍ أَوۡ سَرِّحُوهُنَّ بِمَعۡرُوفٖۚ وَلَا تُمۡسِكُوهُنَّ ضِرَارٗا لِّتَعۡتَدُواْۚ وَمَن يَفۡعَلۡ ذَٰلِكَ فَقَدۡ ظَلَمَ نَفۡسَهُۥۚ وَلَا تَتَّخِذُوٓاْ ءَايَٰتِ ٱللَّهِ هُزُوٗاۚ وَٱذۡكُرُواْ نِعۡمَتَ ٱللَّهِ عَلَيۡكُمۡ وَمَآ أَنزَلَ عَلَيۡكُم مِّنَ ٱلۡكِتَٰبِ وَٱلۡحِكۡمَةِ يَعِظُكُم بِهِۦۚ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ بِكُلِّ شَيۡءٍ عَلِيمٞ ٢٣١ وَإِذَا طَلَّقۡتُمُ ٱلنِّسَآءَ فَبَلَغۡنَ أَجَلَهُنَّ فَلَا تَعۡضُلُوهُنَّ أَن يَنكِحۡنَ أَزۡوَٰجَهُنَّ إِذَا تَرَٰضَوۡاْ بَيۡنَهُم بِٱلۡمَعۡرُوفِۗ ذَٰلِكَ يُوعَظُ بِهِۦ مَن كَانَ مِنكُمۡ يُؤۡمِنُ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِۗ ذَٰلِكُمۡ أَزۡكَىٰ لَكُمۡ وَأَطۡهَرُۚ وَٱللَّهُ يَعۡلَمُ وَأَنتُمۡ لَا تَعۡلَمُونَ ٢٣٢ ۞وَٱلۡوَٰلِدَٰتُ يُرۡضِعۡنَ أَوۡلَٰدَهُنَّ حَوۡلَيۡنِ كَامِلَيۡنِۖ لِمَنۡ أَرَادَ أَن يُتِمَّ ٱلرَّضَاعَةَۚ وَعَلَى ٱلۡمَوۡلُودِ لَهُۥ رِزۡقُهُنَّ وَكِسۡوَتُهُنَّ بِٱلۡمَعۡرُوفِۚ لَا تُكَلَّفُ نَفۡسٌ إِلَّا وُسۡعَهَاۚ لَا تُضَآرَّ وَٰلِدَةُۢ بِوَلَدِهَا وَلَا مَوۡلُودٞ لَّهُۥ بِوَلَدِهِۦۚ وَعَلَى ٱلۡوَارِثِ مِثۡلُ ذَٰلِكَۗ فَإِنۡ أَرَادَا فِصَالًا عَن تَرَاضٖ مِّنۡهُمَا وَتَشَاوُرٖ فَلَا جُنَاحَ عَلَيۡهِمَاۗ وَإِنۡ أَرَدتُّمۡ أَن تَسۡتَرۡضِعُوٓاْ أَوۡلَٰدَكُمۡ فَلَا جُنَاحَ عَلَيۡكُمۡ إِذَا سَلَّمۡتُم مَّآ ءَاتَيۡتُم بِٱلۡمَعۡرُوفِۗ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ بِمَا تَعۡمَلُونَ بَصِيرٞ ٢٣٣﴾

231. Ва чун занонро талоқ кардед ва онҳо ба поёни мўҳлати иддаашон расиданд, ё онҳоро бо некӣ нигоҳ доред ва ё бо хубӣ раҳо созед, ва(ле) онҳоро (ҳаргиз) бо мақсади зараррасонӣ нигоҳ надоред, то мавриди зулму ситами шумо қарор гиранд! Ва ҳар касе чунин кунад, ҳатман, бар худ ситам намудааст. Ва оятҳо (аҳком ва ҳудуд)-и Худоро бозича ва мояи тамасхури худ қарор надиҳед ва (баръакс) неъмати Худоро бар худ ва он китобу ҳикматеро, ки ба сўятон фурў фиристодааст ва ба он пандатон медиҳад, ба ёд оваред! (Ҳамчунин) тақвои Худоро дошта бошед ва бидонед, ки Худованд ба ҳар чизе доност.

232. Ва вақте занонро талоқ кардед ва ба поёни мўҳлати иддаашон расиданд, онҳоро аз издивоҷ бо ҳамсаронашон, агар дар миёни худ бо хайру хушӣ ба тавофуқ расиданд, бознадоред. Бо ин (паёмҳои илоҳӣ) касе аз миёни шумо, ки ба Худо ва рўзи охират имон дошта бошад, панд дода мешавад. Ин амр барои шумо пурбортар ва покизатар мебошад ва Худо (хайру салоҳи шуморо беҳтар) медонад ва шумо (онро ба он сурат) намедонед.

233. Ва модарон ду соли комил фарзандона-шонро шир медиҳанд. Ин (муддат) барои касест, ки бихоҳад (даврони) ширхорагиро ба таври комил ба итмом расонад. Ва (таъмини) хўрок ва пўшок (нафақа)-и (модароне, ки ба парасторӣ ва шир додани кўдакон машғуланд) бар ўҳдаи падарон аст ба некӣ. Ҳеҷ кас ба ҷуз андозаи тавоноияш таклиф (ўҳдадор) карда намешавад. На модар ба сабаби фарзандаш зарар расонида шавад ва на падар ба сабаби фарзандаш зарар расонида шавад ва бар ворис (низ) мисли ҳамин (ҳукм) аст. Вале агар падару модар бо ризоят ва машварати якдигар (пеш аз такмили ду сол) ҷудоии тифлро аз шир бихоҳанд, гуноҳе бар онҳо набошад ва агар хостед фарзандони худро барои шир додан (ба зани дигаре ғайр аз модаронашон) бисупоред, он низ бар шумо гуноҳе набошад, ба шарте он чиро, ки ба ўҳда гирифтаед, бо некӣ пардохт намоед. Ва тақвои Худоро дошта бошед ва бидонед, ки Худованд ба он чи анҷом медиҳед, биност.

﴿وَٱلَّذِينَ يُتَوَفَّوۡنَ مِنكُمۡ وَيَذَرُونَ أَزۡوَٰجٗا يَتَرَبَّصۡنَ بِأَنفُسِهِنَّ أَرۡبَعَةَ أَشۡهُرٖ وَعَشۡرٗاۖ فَإِذَا بَلَغۡنَ أَجَلَهُنَّ فَلَا جُنَاحَ عَلَيۡكُمۡ فِيمَا فَعَلۡنَ فِيٓ أَنفُسِهِنَّ بِٱلۡمَعۡرُوفِۗ وَٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ خَبِيرٞ ٢٣٤ وَلَا جُنَاحَ عَلَيۡكُمۡ فِيمَا عَرَّضۡتُم بِهِۦ مِنۡ خِطۡبَةِ ٱلنِّسَآءِ أَوۡ أَكۡنَنتُمۡ فِيٓ أَنفُسِكُمۡۚ عَلِمَ ٱللَّهُ أَنَّكُمۡ سَتَذۡكُرُونَهُنَّ وَلَٰكِن لَّا تُوَاعِدُوهُنَّ سِرًّا إِلَّآ أَن تَقُولُواْ قَوۡلٗا مَّعۡرُوفٗاۚ وَلَا تَعۡزِمُواْ عُقۡدَةَ ٱلنِّكَاحِ حَتَّىٰ يَبۡلُغَ ٱلۡكِتَٰبُ أَجَلَهُۥۚ وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ يَعۡلَمُ مَا فِيٓ أَنفُسِكُمۡ فَٱحۡذَرُوهُۚ وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ غَفُورٌ حَلِيمٞ ٢٣٥ لَّا جُنَاحَ عَلَيۡكُمۡ إِن طَلَّقۡتُمُ ٱلنِّسَآءَ مَا لَمۡ تَمَسُّوهُنَّ أَوۡ تَفۡرِضُواْ لَهُنَّ فَرِيضَةٗۚ وَمَتِّعُوهُنَّ عَلَى ٱلۡمُوسِعِ قَدَرُهُۥ وَعَلَى ٱلۡمُقۡتِرِ قَدَرُهُۥ مَتَٰعَۢا بِٱلۡمَعۡرُوفِۖ حَقًّا عَلَى ٱلۡمُحۡسِنِينَ ٢٣٦ وَإِن طَلَّقۡتُمُوهُنَّ مِن قَبۡلِ أَن تَمَسُّوهُنَّ وَقَدۡ فَرَضۡتُمۡ لَهُنَّ فَرِيضَةٗ فَنِصۡفُ مَا فَرَضۡتُمۡ إِلَّآ أَن يَعۡفُونَ أَوۡ يَعۡفُوَاْ ٱلَّذِي بِيَدِهِۦ عُقۡدَةُ ٱلنِّكَاحِۚ وَأَن تَعۡفُوٓاْ أَقۡرَبُ لِلتَّقۡوَىٰۚ وَلَا تَنسَوُاْ ٱلۡفَضۡلَ بَيۡنَكُمۡۚ إِنَّ ٱللَّهَ بِمَا تَعۡمَلُونَ بَصِيرٌ ٢٣٧﴾

234. Ва он мардоне аз миёни шумо, ки мемиранд ва ҳамсароне пас аз худ бар ҷой мегузоранд, он (занон) чор моҳу даҳ рўз бо худ интизорӣ мекашанд. Пас вақте ба поёни мўҳлати (иддаи) худ расиданд, дигар дар он чи онҳо ба сурати писандида дар бораи худ анҷом медиҳанд, бар шумо гуноҳе набошад ва Худованд ба он чи анҷом медиҳед, огоҳ аст.

235. Ва дар хостгории ғайрисареҳи занон (-и дар ҳолати идда) ва ё дар худ ниҳодани (нияти никоҳи онҳо пас аз поёни идда) гуноҳе бар шумо нест. Худованд (низ) медонист, ки шумо он (занон)-ро ба ёд меоваред, валокин бо онҳо ба таври пинҳонӣ (қарор ва) ваъдаи никоҳро (дар миён) нагузоред, ба ҷуз ин ки сухани писандидае бигўед. Ва ба ақди никоҳ тасмим нагиред, то замони муайян (-и иддаи онҳо) ба поён бирасад. Ва бидонед, ки Худованд он чиро, ки дар нафсҳоятон аст, медонад, пас аз Ў ҳазар намоед ва бидонед, ки Худо омурзандаи бурдбор аст.

236. Бар шумо гуноҳе набошад, агар занонатонро ҳанўз даст нарасонида ва ё маҳре барояшон муайян нокарда, талоқ намоед. Ва онҳоро (бо тўҳфае, ки муносиб бо вазъи молиатон бошад) бо некӣ баҳраманд созед, ки он бар тавонгар ба андозаи тавонаш ва бар тангдаст ба андозаи тавонаш мебошад ва ин ҳаққест бар некўкорон.

237. Ва агар онҳоро пеш аз наздикӣ бо эшон талоқ намоед, дар ҳоле ки барояшон маҳре муайян намуда бошед, пас нисфи он (маҳр)-еро, ки муайян намудаед, (ба онҳо бидиҳед), магар он ки худи онҳо онро бибахшанд ва ё касе, ки гиреҳи никоҳ ба дасти ўст, онро бибахшад. Ва (ҳамин) афву бахшиши шумо ба тақво наздиктар аст ва (ҳаргиз) фазлу бузургвориро дар миёни худ фаромўш насозед! Зеро Худо, ҳатман, ба он чи анҷом медиҳед, биност.

﴿حَٰفِظُواْ عَلَى ٱلصَّلَوَٰتِ وَٱلصَّلَوٰةِ ٱلۡوُسۡطَىٰ وَقُومُواْ لِلَّهِ قَٰنِتِينَ ٢٣٨ فَإِنۡ خِفۡتُمۡ فَرِجَالًا أَوۡ رُكۡبَانٗاۖ فَإِذَآ أَمِنتُمۡ فَٱذۡكُرُواْ ٱللَّهَ كَمَا عَلَّمَكُم مَّا لَمۡ تَكُونُواْ تَعۡلَمُونَ ٢٣٩ وَٱلَّذِينَ يُتَوَفَّوۡنَ مِنكُمۡ وَيَذَرُونَ أَزۡوَٰجٗا وَصِيَّةٗ لِّأَزۡوَٰجِهِم مَّتَٰعًا إِلَى ٱلۡحَوۡلِ غَيۡرَ إِخۡرَاجٖۚ فَإِنۡ خَرَجۡنَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيۡكُمۡ فِي مَا فَعَلۡنَ فِيٓ أَنفُسِهِنَّ مِن مَّعۡرُوفٖۗ وَٱللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٞ ٢٤٠ وَلِلۡمُطَلَّقَٰتِ مَتَٰعُۢ بِٱلۡمَعۡرُوفِۖ حَقًّا عَلَى ٱلۡمُتَّقِينَ ٢٤١ كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ ٱللَّهُ لَكُمۡ ءَايَٰتِهِۦ لَعَلَّكُمۡ تَعۡقِلُونَ ٢٤٢ ۞أَلَمۡ تَرَ إِلَى ٱلَّذِينَ خَرَجُواْ مِن دِيَٰرِهِمۡ وَهُمۡ أُلُوفٌ حَذَرَ ٱلۡمَوۡتِ فَقَالَ لَهُمُ ٱللَّهُ مُوتُواْ ثُمَّ أَحۡيَٰهُمۡۚ إِنَّ ٱللَّهَ لَذُو فَضۡلٍ عَلَى ٱلنَّاسِ وَلَٰكِنَّ أَكۡثَرَ ٱلنَّاسِ لَا يَشۡكُرُونَ ٢٤٣ وَقَٰتِلُواْ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٞ ٢٤٤ مَّن ذَا ٱلَّذِي يُقۡرِضُ ٱللَّهَ قَرۡضًا حَسَنٗا فَيُضَٰعِفَهُۥ لَهُۥٓ أَضۡعَافٗا كَثِيرَةٗۚ وَٱللَّهُ يَقۡبِضُ وَيَبۡصُۜطُ وَإِلَيۡهِ تُرۡجَعُونَ ٢٤٥﴾

238. Бар намозҳо ва ба хусус намози миёна, мувозибат (ва посдорӣ) намоед ва барои Худо фурўтанона ба по истед!

239. Агар дар (ҳолати) хавф бошед, пас намозро пиёда ё савора ба ҷой оваред! Вақте эмин гаштед, Худоро ҳамон гуна ёд намоед, ки ба шумо он чизҳоеро, ки намедонистед, омўхтааст!

240. Ва касоне, ки аз миёни шумо мемиранд ва заноне аз худ боқӣ мегузоранд, ба баҳрамандии яксолаи онҳо бидуни ихроҷашон васият намоянд. Агар худи онҳо (қабл аз тамом шудани сол) хориҷ шаванд, дар корҳои неке, ки дар бораи худ анҷом медиҳанд, бар шумо гуноҳе нест. Ва Худованд тавонову боҳикмат аст.

241. Ва барои занони талоқшуда баҳрамандсозиест бо некӣ (ва он) ҳаққест бар парҳезгорон.

242. Ҳамин тавр, Худованд оятҳояшро барои шумо баён менамояд, то шумо (дар он) андеша ва тааққул намоед.

243. Оё надидӣ онҳоеро, ки аз бими марг ҳазорон ҳазор аз диёри худ хориҷ шуданд? Ин ҷо буд, ки Худо ба онҳо гуфт: Бимиред ва пас аз муддате онҳоро (боз) зинда гардонд. Оре, Худо нисбат ба мардум соҳиби фазлу (бахшиш) аст, валокин аксари мардум шукргузор нестанд.

244. Ва дар роҳи Худо мубориза (ва пайкор) намоед ва бидонед, ки Худованд, ҳатман, шунавову доност.

245. Кист, ки Худоро қарзи некў диҳад, то онро барояш (Худо) чандин баробар биафзояд. Ва Худованд (худ дар рўзии бандагонаш) қабзу баст (ва тангию фарохӣ) эҷод менамояд ва ба сўи Ў бозгардонида мешавед.

﴿أَلَمۡ تَرَ إِلَى ٱلۡمَلَإِ مِنۢ بَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ مِنۢ بَعۡدِ مُوسَىٰٓ إِذۡ قَالُواْ لِنَبِيّٖ لَّهُمُ ٱبۡعَثۡ لَنَا مَلِكٗا نُّقَٰتِلۡ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِۖ قَالَ هَلۡ عَسَيۡتُمۡ إِن كُتِبَ عَلَيۡكُمُ ٱلۡقِتَالُ أَلَّا تُقَٰتِلُواْۖ قَالُواْ وَمَا لَنَآ أَلَّا نُقَٰتِلَ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَقَدۡ أُخۡرِجۡنَا مِن دِيَٰرِنَا وَأَبۡنَآئِنَاۖ فَلَمَّا كُتِبَ عَلَيۡهِمُ ٱلۡقِتَالُ تَوَلَّوۡاْ إِلَّا قَلِيلٗا مِّنۡهُمۡۚ وَٱللَّهُ عَلِيمُۢ بِٱلظَّٰلِمِينَ ٢٤٦ وَقَالَ لَهُمۡ نَبِيُّهُمۡ إِنَّ ٱللَّهَ قَدۡ بَعَثَ لَكُمۡ طَالُوتَ مَلِكٗاۚ قَالُوٓاْ أَنَّىٰ يَكُونُ لَهُ ٱلۡمُلۡكُ عَلَيۡنَا وَنَحۡنُ أَحَقُّ بِٱلۡمُلۡكِ مِنۡهُ وَلَمۡ يُؤۡتَ سَعَةٗ مِّنَ ٱلۡمَالِۚ قَالَ إِنَّ ٱللَّهَ ٱصۡطَفَىٰهُ عَلَيۡكُمۡ وَزَادَهُۥ بَسۡطَةٗ فِي ٱلۡعِلۡمِ وَٱلۡجِسۡمِۖ وَٱللَّهُ يُؤۡتِي مُلۡكَهُۥ مَن يَشَآءُۚ وَٱللَّهُ وَٰسِعٌ عَلِيمٞ ٢٤٧ وَقَالَ لَهُمۡ نَبِيُّهُمۡ إِنَّ ءَايَةَ مُلۡكِهِۦٓ أَن يَأۡتِيَكُمُ ٱلتَّابُوتُ فِيهِ سَكِينَةٞ مِّن رَّبِّكُمۡ وَبَقِيَّةٞ مِّمَّا تَرَكَ ءَالُ مُوسَىٰ وَءَالُ هَٰرُونَ تَحۡمِلُهُ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَةٗ لَّكُمۡ إِن كُنتُم مُّؤۡمِنِينَ ٢٤٨﴾

246. Оё малаъ (ҷамъи сарварон)-и банӣ Исроилро пас аз Мўсо надидӣ, вақте ба яке аз паёмбарони худ гуфтанд, ки барои мо подшоҳ (ва сардоре) барангез, то (дар таҳти фармондеҳии ў) дар роҳи Худо биҷангем? Гуфт: Оё эҳтимол дорад, ки ҷанг бар шумо фарз гардад, вале ҷангу (пайкор) нанамоед? Гуфтанд: Ва чаро мо дар роҳи Худо намеҷангем, дар ҳоле ки аз (шаҳру) диёр ва аз (миёни зану) фарзандонамон ронда шудем? (Аммо) вақте ҷанг бар онҳо фарз гардонида шуд, ба ҷуз андаке аз онҳо ҳама пушт ниҳоданд ва Худованд ба (ҳоли) ситамгорон доност.

247. Паёмбарашон ба онҳо гуфт, ки Худованд, дар воқеъ, Толутро ба подшоҳӣ (ва фармонравоии) шумо баргузид. Гуфтанд: Чӣ гуна ўро бар мо мулку (сарварӣ) бошад, дар сурате, ки ба мулк (ва сарварӣ) мо аз ў сазовортарем ва (илова бар ин) ба ў кушодамолие дода нашудааст? Гуфт: Худованд ўро бар шумо баргузидааст ва бар вусъат (густара)-и илмӣ ва тавоноии ҷисмии ў афзудааст ва Худованд мулк (ва сарвариаш)-ро ба касе бихоҳад, медиҳад ва Худо фарогиру доност.

248. Паёмбарашон ба онҳо гуфт: Нишонаи фармонравоӣ (ва мулк)-и ў он аст, ки тобут (сандуқи аҳд) барои шумо меояд, ки дар он оромиш ва сакинае аз ҷониби Парвардигоратон ва бозмондаҳое аз оли Мўсо ва оли Ҳорун мавҷуд мебошанд. Онро фариштагон бардошта меоваранд. Ростӣ, дар ин (ҳодисаи ғайриодӣ) нишона (-и қудрати бузурги Худованд аст) барои шумо, агар мўъмин бошед!

﴿فَلَمَّا فَصَلَ طَالُوتُ بِٱلۡجُنُودِ قَالَ إِنَّ ٱللَّهَ مُبۡتَلِيكُم بِنَهَرٖ فَمَن شَرِبَ مِنۡهُ فَلَيۡسَ مِنِّي وَمَن لَّمۡ يَطۡعَمۡهُ فَإِنَّهُۥ مِنِّيٓ إِلَّا مَنِ ٱغۡتَرَفَ غُرۡفَةَۢ بِيَدِهِۦۚ فَشَرِبُواْ مِنۡهُ إِلَّا قَلِيلٗا مِّنۡهُمۡۚ فَلَمَّا جَاوَزَهُۥ هُوَ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مَعَهُۥ قَالُواْ لَا طَاقَةَ لَنَا ٱلۡيَوۡمَ بِجَالُوتَ وَجُنُودِهِۦۚ قَالَ ٱلَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُم مُّلَٰقُواْ ٱللَّهِ كَم مِّن فِئَةٖ قَلِيلَةٍ غَلَبَتۡ فِئَةٗ كَثِيرَةَۢ بِإِذۡنِ ٱللَّهِۗ وَٱللَّهُ مَعَ ٱلصَّٰبِرِينَ ٢٤٩ وَلَمَّا بَرَزُواْ لِجَالُوتَ وَجُنُودِهِۦ قَالُواْ رَبَّنَآ أَفۡرِغۡ عَلَيۡنَا صَبۡرٗا وَثَبِّتۡ أَقۡدَامَنَا وَٱنصُرۡنَا عَلَى ٱلۡقَوۡمِ ٱلۡكَٰفِرِينَ ٢٥٠ فَهَزَمُوهُم بِإِذۡنِ ٱللَّهِ وَقَتَلَ دَاوُۥدُ جَالُوتَ وَءَاتَىٰهُ ٱللَّهُ ٱلۡمُلۡكَ وَٱلۡحِكۡمَةَ وَعَلَّمَهُۥ مِمَّا يَشَآءُۗ وَلَوۡلَا دَفۡعُ ٱللَّهِ ٱلنَّاسَ بَعۡضَهُم بِبَعۡضٖ لَّفَسَدَتِ ٱلۡأَرۡضُ وَلَٰكِنَّ ٱللَّهَ ذُو فَضۡلٍ عَلَى ٱلۡعَٰلَمِينَ ٢٥١ تِلۡكَ ءَايَٰتُ ٱللَّهِ نَتۡلُوهَا عَلَيۡكَ بِٱلۡحَقِّۚ وَإِنَّكَ لَمِنَ ٱلۡمُرۡسَلِينَ ٢٥٢﴾

249. Вақте Толут бо лашкар ба роҳ афтод, (ба онҳо) гуфт: Худо, ҳатман, шуморо ба наҳре озмоишкунанда аст. Дар он вақт касе аз он бинўшад, аз (пайравони) ман нест ва касе аз он начашад, воқеан ҳам, аз ман аст, магар касе бо кафи дасташ обе бинўшад. (Вале) ба ҷуз андаки онҳо ҳама аз он нўшиданд. Вақте ў ва мўъминони ҳамроҳаш аз наҳр гузаштанд, гуфтанд: Имрўз моро тобу тавони рўёрўӣ (ва муқобила) бо Ҷолут ва лашкари ў набошад. (Аммо) касоне, ки ба дидори Худо яқин доштанд, гуфтанд: Чӣ басо дастаи каме ба изну кўмаки Худованд бар дастаи бисёр пирўз гаштааст ва Худо ҳамроҳи сабрпешагон аст.

250. Ва ҳангоме барои ҷанг бо Ҷолут ва лашкараш ба майдон баромаданд, гуфтанд: Парвардигоро! Бар мо сабрро фурў рез ва қадамҳоямонро устувор бидор ва моро бар кофирон пирўз гардон!

251. Ин ҷо буд, ки онҳоро бо хости Худо шикаст доданд ва Довуд Ҷолутро ба қатл расонид. Ва Худованд (пас аз он) ба ў мулк (ва сарварӣ) ва (илму) ҳикмат ато намуд ва чизе мехост, ба ў омўхт. Ва агар ҳамин дафъсозии Худованд баъзе мардумро ба василаи дигарон набошад, (рўи) замин ба фасод (ва ҳаёт дар он ба нобудӣ) гирифтор мегардад, валокин Худованд нисбат ба ҷаҳониён дорои фазлу карам аст.

252. Инҳо оятҳои Худованд буданд, ки онҳоро бо ҳақ бар ту тиловат менамоем ва ту дар ҳақиқат, аз ҷумлаи паёмбарон ҳастӣ.

﴿۞تِلۡكَ ٱلرُّسُلُ فَضَّلۡنَا بَعۡضَهُمۡ عَلَىٰ بَعۡضٖۘ مِّنۡهُم مَّن كَلَّمَ ٱللَّهُۖ وَرَفَعَ بَعۡضَهُمۡ دَرَجَٰتٖۚ وَءَاتَيۡنَا عِيسَى ٱبۡنَ مَرۡيَمَ ٱلۡبَيِّنَٰتِ وَأَيَّدۡنَٰهُ بِرُوحِ ٱلۡقُدُسِۗ وَلَوۡ شَآءَ ٱللَّهُ مَا ٱقۡتَتَلَ ٱلَّذِينَ مِنۢ بَعۡدِهِم مِّنۢ بَعۡدِ مَا جَآءَتۡهُمُ ٱلۡبَيِّنَٰتُ وَلَٰكِنِ ٱخۡتَلَفُواْ فَمِنۡهُم مَّنۡ ءَامَنَ وَمِنۡهُم مَّن كَفَرَۚ وَلَوۡ شَآءَ ٱللَّهُ مَا ٱقۡتَتَلُواْ وَلَٰكِنَّ ٱللَّهَ يَفۡعَلُ مَا يُرِيدُ ٢٥٣ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ أَنفِقُواْ مِمَّا رَزَقۡنَٰكُم مِّن قَبۡلِ أَن يَأۡتِيَ يَوۡمٞ لَّا بَيۡعٞ فِيهِ وَلَا خُلَّةٞ وَلَا شَفَٰعَةٞۗ وَٱلۡكَٰفِرُونَ هُمُ ٱلظَّٰلِمُونَ ٢٥٤ ٱللَّهُ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ٱلۡحَيُّ ٱلۡقَيُّومُۚ لَا تَأۡخُذُهُۥ سِنَةٞ وَلَا نَوۡمٞۚ لَّهُۥ مَا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِي ٱلۡأَرۡضِۗ مَن ذَا ٱلَّذِي يَشۡفَعُ عِندَهُۥٓ إِلَّا بِإِذۡنِهِۦۚ يَعۡلَمُ مَا بَيۡنَ أَيۡدِيهِمۡ وَمَا خَلۡفَهُمۡۖ وَلَا يُحِيطُونَ بِشَيۡءٖ مِّنۡ عِلۡمِهِۦٓ إِلَّا بِمَا شَآءَۚ وَسِعَ كُرۡسِيُّهُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضَۖ وَلَا يَ‍ُٔودُهُۥ حِفۡظُهُمَاۚ وَهُوَ ٱلۡعَلِيُّ ٱلۡعَظِيمُ ٢٥٥ لَآ إِكۡرَاهَ فِي ٱلدِّينِۖ قَد تَّبَيَّنَ ٱلرُّشۡدُ مِنَ ٱلۡغَيِّۚ فَمَن يَكۡفُرۡ بِٱلطَّٰغُوتِ وَيُؤۡمِنۢ بِٱللَّهِ فَقَدِ ٱسۡتَمۡسَكَ بِٱلۡعُرۡوَةِ ٱلۡوُثۡقَىٰ لَا ٱنفِصَامَ لَهَاۗ وَٱللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ٢٥٦﴾

253. Инҳо фиристодагон ва паёмбарон (-е буданд, ки) баъзеашонро бар баъзе бартарӣ бахшидем. Аз миёни онҳо Худо бо баъзе сухан гуфт ва баъзе аз онҳоро ба дараҷот (-и баланд) бардошт. Ва ба Исо писари Марям далелҳои равшан (ва мўъҷизоти ошкор) додем ва ўро ба василаи Рўҳулқудус (Ҷабраил) таъйид намудем. Ва агар Худо мехост касоне, ки пас аз он (паёмбарон) омадаанд, пас аз он ҳама далоили равшане, ки барои онҳо омадааст, бо якдигар куштору (ихтилоф) намекарданд, валокин бо ҳам (дар қабули дин) ихтилоф намуданд (ва ба ду гурўҳ ҷудо шуданд): Баъзе аз онҳо имон овард ва баъзеашон куфр варзиданд. Ва агар Худо мехост, ҳаргиз бо ҳамдигар (ихтилоф) ва куштор намекарданд, валокин Худованд ҳарчи бихоҳад, анҷом медиҳад.

254. Эй касоне, ки имон овардаед, аз он чи шуморо рўзӣ додаем, пеш аз фаро расидани он рўзе инфоқ намоед, ки дигар на байъ (хариду фурўш)-е, на дўстие ва на шафоат ва хотирандозие дар он вуҷуд дорад ва кофирон, дар ҳақиқат, ҳамонҳоянд ситамгорон.

255. Аллоҳ, худое ба ҷуз Ў нест, ҳамешазинда (ҳайй ва) тадбиркунанда (-и корҳои офариниш (қайюм) аст. На хоби сабук (ғанаб) Ўро фаро мегирад ва на хоби гарон. Аз Ўст он чи дар осмонҳо ва замин аст. Кист он касе, ки дар назди Ў шафоат намояд, магар ба иҷозати Ў? Тамоми он чиро, ки пеши рў ва дар пушти онҳост, медонад ва онҳо ба чизе аз илмаш, ҷуз ба он чи Ў бихоҳад, иҳота надоранд. Курсии Ў осмонҳо ва заминро (дар худ) фаро гирифтааст. Ва ҳифзу (нигаҳдошти) онҳо бар Ў гаронӣ намекунад ва Ў баландмартабаву боазамат аст.

256. Дар дин ҳеҷ гуна икроҳ (ва маҷбурсозие) нест. Зеро роҳи рост аз гумроҳӣ хуб равшан гаштааст. Пас ҳар касе ба тоғут куфр варзад ва ба Худо имон оварад, дар ҳақиқат, ба ресмони муҳкаме чанг задааст, ки ҳеҷ кандане надорад ва Худо шунавову доно аст.

﴿ٱللَّهُ وَلِيُّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ يُخۡرِجُهُم مِّنَ ٱلظُّلُمَٰتِ إِلَى ٱلنُّورِۖ وَٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ أَوۡلِيَآؤُهُمُ ٱلطَّٰغُوتُ يُخۡرِجُونَهُم مِّنَ ٱلنُّورِ إِلَى ٱلظُّلُمَٰتِۗ أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلنَّارِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ٢٥٧ أَلَمۡ تَرَ إِلَى ٱلَّذِي حَآجَّ إِبۡرَٰهِ‍ۧمَ فِي رَبِّهِۦٓ أَنۡ ءَاتَىٰهُ ٱللَّهُ ٱلۡمُلۡكَ إِذۡ قَالَ إِبۡرَٰهِ‍ۧمُ رَبِّيَ ٱلَّذِي يُحۡيِۦ وَيُمِيتُ قَالَ أَنَا۠ أُحۡيِۦ وَأُمِيتُۖ قَالَ إِبۡرَٰهِ‍ۧمُ فَإِنَّ ٱللَّهَ يَأۡتِي بِٱلشَّمۡسِ مِنَ ٱلۡمَشۡرِقِ فَأۡتِ بِهَا مِنَ ٱلۡمَغۡرِبِ فَبُهِتَ ٱلَّذِي كَفَرَۗ وَٱللَّهُ لَا يَهۡدِي ٱلۡقَوۡمَ ٱلظَّٰلِمِينَ ٢٥٨ أَوۡ كَٱلَّذِي مَرَّ عَلَىٰ قَرۡيَةٖ وَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَىٰ عُرُوشِهَا قَالَ أَنَّىٰ يُحۡيِۦ هَٰذِهِ ٱللَّهُ بَعۡدَ مَوۡتِهَاۖ فَأَمَاتَهُ ٱللَّهُ مِاْئَةَ عَامٖ ثُمَّ بَعَثَهُۥۖ قَالَ كَمۡ لَبِثۡتَۖ قَالَ لَبِثۡتُ يَوۡمًا أَوۡ بَعۡضَ يَوۡمٖۖ قَالَ بَل لَّبِثۡتَ مِاْئَةَ عَامٖ فَٱنظُرۡ إِلَىٰ طَعَامِكَ وَشَرَابِكَ لَمۡ يَتَسَنَّهۡۖ وَٱنظُرۡ إِلَىٰ حِمَارِكَ وَلِنَجۡعَلَكَ ءَايَةٗ لِّلنَّاسِۖ وَٱنظُرۡ إِلَى ٱلۡعِظَامِ كَيۡفَ نُنشِزُهَا ثُمَّ نَكۡسُوهَا لَحۡمٗاۚ فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُۥ قَالَ أَعۡلَمُ أَنَّ ٱللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٞ ٢٥٩﴾

257. Худованд сарпараст (ва мададгори) касоне мебошад, ки имон овардаанд. Онҳоро аз торикиҳо ба сўи нур (рўшноӣ) берун меоварад. Вале касоне, ки кофир шудаанд, сарпарастони онҳо тоғут (пешвоёни куфру гумроҳӣ) мебошанд, ки онҳоро аз нур (рўшноӣ) ба сўи торикиҳо мебаранд. Онҳо ёрони оташ ҳастанд (ва) дар он ҷовидона мемонанд.

258. Оё надидӣ он касеро, ки бо Иброҳим дар бораи Парвардигораш ба мунозира пардохт, ба сабаби он ки (Худо) ба ў мулк ва подшоҳӣ дода буд? Вақте Иброҳим гуфт: Парвардигори ман он зоте аст, ки зинда мегардонад ва мемиронад. Гуфт: Ман ҳам зинда месозам ва мемиронам. (Иброҳим) гуфт: Худованд, дар воқеъ, офтобро аз машриқ бармеоварад, пас ту онро аз мағриб биовар! (Ин ҷо буд, ки) он шахси куфрварзида мабҳут (мағлуб ва ҳайратзада) гашт. Ва Худованд ҳаргиз мардуми ситамгарро ҳидоят намекунад.

259. Ё ба монанди он касе, ки бар (сари) қаряе (шаҳристоне) гузашт (ва дид, ки) он бар бомҳояш фурў рехтааст. (Бо худ) гуфт: Худо мардуми ин (вайрона)-ро пас аз маргашон чӣ гуна зинда мегардонида бошад? (Ҳамин буд, ки) Худо ўро ба муддати сад сол миронд ва пас аз он ўро бори дигар зинда гардонд. Гуфт: (Дар ин ҷо) чӣ қадар мондӣ? Гуфт: Як рўз ё камтар аз он мондаам. (Худо) гуфт: Балки сад сол (аст, ки дар ин вазъ) мондаӣ. (Акнун) ба таому шароб (хўроку нўшоба)-и худ бинигар, ки тағйире нахўрдаанд ва нишонае барои мардум бигардонем! Ба устухонҳо (-и пўсидаи харат) нигоҳ кун, ки чӣ гуна онҳоро ба (ҷунбиш ва) сабзиш дармеоварем, сипас онҳоро бо гўшт мепўшонем! Вақте (ин намоиши қудрати Худо) барояш равшан гашт, гуфт: Ба яқин, донистам, ки Худо бар ҳар чизе тавоност.

﴿وَإِذۡ قَالَ إِبۡرَٰهِ‍ۧمُ رَبِّ أَرِنِي كَيۡفَ تُحۡيِ ٱلۡمَوۡتَىٰۖ قَالَ أَوَ لَمۡ تُؤۡمِنۖ قَالَ بَلَىٰ وَلَٰكِن لِّيَطۡمَئِنَّ قَلۡبِيۖ قَالَ فَخُذۡ أَرۡبَعَةٗ مِّنَ ٱلطَّيۡرِ فَصُرۡهُنَّ إِلَيۡكَ ثُمَّ ٱجۡعَلۡ عَلَىٰ كُلِّ جَبَلٖ مِّنۡهُنَّ جُزۡءٗا ثُمَّ ٱدۡعُهُنَّ يَأۡتِينَكَ سَعۡيٗاۚ وَٱعۡلَمۡ أَنَّ ٱللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٞ ٢٦٠ مَّثَلُ ٱلَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمۡوَٰلَهُمۡ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنۢبَتَتۡ سَبۡعَ سَنَابِلَ فِي كُلِّ سُنۢبُلَةٖ مِّاْئَةُ حَبَّةٖۗ وَٱللَّهُ يُضَٰعِفُ لِمَن يَشَآءُۚ وَٱللَّهُ وَٰسِعٌ عَلِيمٌ ٢٦١ ٱلَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمۡوَٰلَهُمۡ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ ثُمَّ لَا يُتۡبِعُونَ مَآ أَنفَقُواْ مَنّٗا وَلَآ أَذٗى لَّهُمۡ أَجۡرُهُمۡ عِندَ رَبِّهِمۡ وَلَا خَوۡفٌ عَلَيۡهِمۡ وَلَا هُمۡ يَحۡزَنُونَ ٢٦٢ ۞قَوۡلٞ مَّعۡرُوفٞ وَمَغۡفِرَةٌ خَيۡرٞ مِّن صَدَقَةٖ يَتۡبَعُهَآ أَذٗىۗ وَٱللَّهُ غَنِيٌّ حَلِيمٞ ٢٦٣ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا تُبۡطِلُواْ صَدَقَٰتِكُم بِٱلۡمَنِّ وَٱلۡأَذَىٰ كَٱلَّذِي يُنفِقُ مَالَهُۥ رِئَآءَ ٱلنَّاسِ وَلَا يُؤۡمِنُ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِۖ فَمَثَلُهُۥ كَمَثَلِ صَفۡوَانٍ عَلَيۡهِ تُرَابٞ فَأَصَابَهُۥ وَابِلٞ فَتَرَكَهُۥ صَلۡدٗاۖ لَّا يَقۡدِرُونَ عَلَىٰ شَيۡءٖ مِّمَّا كَسَبُواْۗ وَٱللَّهُ لَا يَهۡدِي ٱلۡقَوۡمَ ٱلۡكَٰفِرِينَ ٢٦٤﴾

260. Ва ба ёд овар он вақтеро, ки Иброҳим гуфт: Парвардигоро, ба ман нишон деҳ, ки мурдагонро чӣ гуна зинда месозӣ! Гуфт: Оё ҳанўз имон наовардаӣ? Гуфт: Оре, имон овардаам, вале (мехоҳам) дилам ором гирад. Гуфт: Пас чаҳор паррандаеро баргир ва онҳоро дар назди худ реза-реза гардон (ва бо ҳам биомез)! Он гоҳ ҳар порае аз онро бар кўҳе бигузор! Сипас онҳоро садо кун, (ҳама) шитобон ба сўи ту меоянд ва бидон, ки Худованд ҳатман, тавонову боҳикмат аст!

261. Намунаи касоне, ки амволи худро дар роҳи Худо инфоқ (харҷ) менамоянд, ба монанди донаест, ки ҳафт хўша бирўёнад ва дар ҳар хўшаи он сад дона бошад. Ва Худованд барои касе бихоҳад, чандин баробар он (некӣ ва харҷ)-ро афзун менамояд ва Худо кушодафазлу доно аст.

262. Касоне, ки амволи худро дар роҳи Худо инфоқ менамоянд ва аз пайи инфоқи кардаи худ миннату озореро ҳамроҳ намесозанд, ба яқин, подоши онҳо дар назди Парвардигорашон аст ва дигар бар онҳо на хавфе бошад ва на онҳо андўҳгин мегарданд.

263. Сухани нек ва гузашт кардан беҳтар аз он садақаест, ки озоре ба дунбол дошта бошад. Ва Худованд бениёзу бурдбор аст.

264. Эй касоне, ки имон овардаед, садақот (ва некиҳо)-и худро бо миннату озор ботил (ва бесамар) нагардонед, ба монанди он касе, ки моли худро барои намоиши мардум инфоқ (харҷ) менамояд, ва(ле дар асл) ба Худо ва рўзи охират имон надорад! Намунаи ў ба монанди сангест, ки бар рўи он (қабати ғубор ва) хоке нишаста бошад. Он гоҳ борони сахте бар вай бирасад ва онро софу холӣ боқӣ гузорад. Онҳо низ аз он чи анҷом додаанд, баҳрае намебаранд ва Худо мардуми кофир (ва худоношинос)-ро ҳидоят намекунад.

﴿وَمَثَلُ ٱلَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمۡوَٰلَهُمُ ٱبۡتِغَآءَ مَرۡضَاتِ ٱللَّهِ وَتَثۡبِيتٗا مِّنۡ أَنفُسِهِمۡ كَمَثَلِ جَنَّةِۢ بِرَبۡوَةٍ أَصَابَهَا وَابِلٞ فَ‍َٔاتَتۡ أُكُلَهَا ضِعۡفَيۡنِ فَإِن لَّمۡ يُصِبۡهَا وَابِلٞ فَطَلّٞۗ وَٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ بَصِيرٌ ٢٦٥ أَيَوَدُّ أَحَدُكُمۡ أَن تَكُونَ لَهُۥ جَنَّةٞ مِّن نَّخِيلٖ وَأَعۡنَابٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ لَهُۥ فِيهَا مِن كُلِّ ٱلثَّمَرَٰتِ وَأَصَابَهُ ٱلۡكِبَرُ وَلَهُۥ ذُرِّيَّةٞ ضُعَفَآءُ فَأَصَابَهَآ إِعۡصَارٞ فِيهِ نَارٞ فَٱحۡتَرَقَتۡۗ كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ ٱللَّهُ لَكُمُ ٱلۡأٓيَٰتِ لَعَلَّكُمۡ تَتَفَكَّرُونَ ٢٦٦ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ أَنفِقُواْ مِن طَيِّبَٰتِ مَا كَسَبۡتُمۡ وَمِمَّآ أَخۡرَجۡنَا لَكُم مِّنَ ٱلۡأَرۡضِۖ وَلَا تَيَمَّمُواْ ٱلۡخَبِيثَ مِنۡهُ تُنفِقُونَ وَلَسۡتُم بِ‍َٔاخِذِيهِ إِلَّآ أَن تُغۡمِضُواْ فِيهِۚ وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ غَنِيٌّ حَمِيدٌ ٢٦٧ ٱلشَّيۡطَٰنُ يَعِدُكُمُ ٱلۡفَقۡرَ وَيَأۡمُرُكُم بِٱلۡفَحۡشَآءِۖ وَٱللَّهُ يَعِدُكُم مَّغۡفِرَةٗ مِّنۡهُ وَفَضۡلٗاۗ وَٱللَّهُ وَٰسِعٌ عَلِيمٞ ٢٦٨ يُؤۡتِي ٱلۡحِكۡمَةَ مَن يَشَآءُۚ وَمَن يُؤۡتَ ٱلۡحِكۡمَةَ فَقَدۡ أُوتِيَ خَيۡرٗا كَثِيرٗاۗ وَمَا يَذَّكَّرُ إِلَّآ أُوْلُواْ ٱلۡأَلۡبَٰبِ ٢٦٩﴾

265. Намунаи касоне, ки амволи худро дар талаби ризои Худованд ва бархоста аз имони ботиниашон инфоқ менамоянд, ба монанди боғест, ки бар фарози баландие ҷой гирифта бошад. Вақте борони сахт (ва шодобе) бар вай бирасад, ҳосилашро дучандон диҳад. Агар борони шодобе ҳам онро нарасад, шабнами саҳар барояш кифоя бошад. Ва Худованд ба он чи анҷом медиҳед, биност.

266. Оё ҳеҷ касе аз шумо дўст медорад, ки боғи хурмову ангуре дошта бошад, ки аз зери дарахтони он наҳрҳои об ҷорӣ бошанд ва ҳар гуна мевае дар он барояш мавҷуд бошад, ва(ле) ўро пирӣ фаро расида бошад ва фарзандони (хурдсолу) нотавоне низ дошта бошад! (Дар чунин вазъе ногаҳон) гирдбоди оташине бар вай бирасад ва он боғ (ба тамом) бисўзад. Худованд, ҳамин тавр, оятҳо (нишонаҳои қудрат ва паёмҳои ҷовидонаи Худ)-ро барои шумо баён менамояд, то шумо андеша намоед.

267. Эй касоне, ки имон овардаед, аз покизаҳое, ки касб намудаед ва аз он чи аз замин барои шумо берун овардаем, инфоқ намоед! Ва аз миёни онҳо чизҳои хабис ва пасташро қасди инфоқ нанамоед, дар ҳоле ки худи шумо онро нахоҳед гирифт, магар бо чашмпўшӣ (ва бемайлӣ)! Ва бидонед, ки Худо бениёзу ситудааст.

268. Шайтон шуморо аз фақру (нодорӣ) бим медиҳад ва ба бебандуборию фаҳшо амр менамояд ва Худо бошад, мағфирату фазли Худро ба шумо ваъда медиҳад. Ва Худованд кушодафазлу доно аст.

269. Ҳикматро ба касе бихоҳад, ато менамояд ва ҳар касе, ки ба ў ҳикмат дода шавад, воқеан ҳам, ба вай хайри бисёре дода шудааст ва (аз паёмҳои қуръонӣ) танҳо хирадмандон (-и боҳикмат) панд мегиранд.

﴿وَمَآ أَنفَقۡتُم مِّن نَّفَقَةٍ أَوۡ نَذَرۡتُم مِّن نَّذۡرٖ فَإِنَّ ٱللَّهَ يَعۡلَمُهُۥۗ وَمَا لِلظَّٰلِمِينَ مِنۡ أَنصَارٍ ٢٧٠ إِن تُبۡدُواْ ٱلصَّدَقَٰتِ فَنِعِمَّا هِيَۖ وَإِن تُخۡفُوهَا وَتُؤۡتُوهَا ٱلۡفُقَرَآءَ فَهُوَ خَيۡرٞ لَّكُمۡۚ وَيُكَفِّرُ عَنكُم مِّن سَيِّ‍َٔاتِكُمۡۗ وَٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ خَبِيرٞ ٢٧١ ۞لَّيۡسَ عَلَيۡكَ هُدَىٰهُمۡ وَلَٰكِنَّ ٱللَّهَ يَهۡدِي مَن يَشَآءُۗ وَمَا تُنفِقُواْ مِنۡ خَيۡرٖ فَلِأَنفُسِكُمۡۚ وَمَا تُنفِقُونَ إِلَّا ٱبۡتِغَآءَ وَجۡهِ ٱللَّهِۚ وَمَا تُنفِقُواْ مِنۡ خَيۡرٖ يُوَفَّ إِلَيۡكُمۡ وَأَنتُمۡ لَا تُظۡلَمُونَ ٢٧٢ لِلۡفُقَرَآءِ ٱلَّذِينَ أُحۡصِرُواْ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ لَا يَسۡتَطِيعُونَ ضَرۡبٗا فِي ٱلۡأَرۡضِ يَحۡسَبُهُمُ ٱلۡجَاهِلُ أَغۡنِيَآءَ مِنَ ٱلتَّعَفُّفِ تَعۡرِفُهُم بِسِيمَٰهُمۡ لَا يَسۡ‍َٔلُونَ ٱلنَّاسَ إِلۡحَافٗاۗ وَمَا تُنفِقُواْ مِنۡ خَيۡرٖ فَإِنَّ ٱللَّهَ بِهِۦ عَلِيمٌ ٢٧٣ ٱلَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمۡوَٰلَهُم بِٱلَّيۡلِ وَٱلنَّهَارِ سِرّٗا وَعَلَانِيَةٗ فَلَهُمۡ أَجۡرُهُمۡ عِندَ رَبِّهِمۡ وَلَا خَوۡفٌ عَلَيۡهِمۡ وَلَا هُمۡ يَحۡزَنُونَ ٢٧٤﴾

270. Ҳар нафақаеро ба харҷ расонед ва ё назре намоед, Худо, ҳатман, онро медонад ва ситамгаронро ҳеҷ (ҳомӣ ва) ёваре набошад.

271. Агар садақотро ошкор намоед, он кори бисёр хубе аст, вале агар онро пинҳон дошта, ба фақирон бидиҳед, он барои шумо беҳтар мебошад. Ва (Худованд ба василаи садақоти ошкору пинҳонатон) гуноҳонатонро аз шумо дур месозад. Ва Худо аз он чи анҷом медиҳед, огоҳ аст.

272. Ҳидояти онҳо ба ўҳдаи ту нест, валокин Худо ҳар киро бихоҳад, ҳидоят менамояд. Ва ҳар хайр (мол)-е, ки инфоқ намоед, онро барои худ анҷом медиҳед. Ва инфоқ наменамоед, магар барои талаби ризои Худо ва ҳар молеро, ки дар роҳи хайр инфоқ намоед, подоши он пурра ба шумо дода мешавад ва бар шумо ситаме раво дошта намешавад.

273. Садақот аслан барои фақирон (ва ниёзмандоне) мебошад, ки худро (барои хидмат) дар роҳи Худо вақф (ва банд) намудаанд (ва ба ин сабаб) наметавонанд дар рўи замин (дар талаби фазлу рўзии Парвардигорашон) гардиш (ва сафар) намоянд. (Шахси) ҷоҳил (ва ноогоҳ) онҳоро дар натиҷаи покрафторие, ки доранд, (одамони) сарватманд мепиндорад. (Вале) онҳоро аз симо (ва нишонаҳои ҳол)-ашон мешиносӣ. Онҳо бо исрор (ва пофишорӣ) аз мардум суол (ва гадоӣ) наменамоянд. Ва ҳар молеро инфоқ намоед, Худо комилан аз он огоҳ аст.

274. Онҳое, ки амволи худро шабу рўз ва пинҳону ошкор инфоқ менамоянд, ҳатман, подоши онҳо дар назди Парвардигорашон маҳфуз мебошад ва (дигар) на хавфе бар онҳост ва на онҳо андўҳгин мешаванд.

﴿ٱلَّذِينَ يَأۡكُلُونَ ٱلرِّبَوٰاْ لَا يَقُومُونَ إِلَّا كَمَا يَقُومُ ٱلَّذِي يَتَخَبَّطُهُ ٱلشَّيۡطَٰنُ مِنَ ٱلۡمَسِّۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمۡ قَالُوٓاْ إِنَّمَا ٱلۡبَيۡعُ مِثۡلُ ٱلرِّبَوٰاْۗ وَأَحَلَّ ٱللَّهُ ٱلۡبَيۡعَ وَحَرَّمَ ٱلرِّبَوٰاْۚ فَمَن جَآءَهُۥ مَوۡعِظَةٞ مِّن رَّبِّهِۦ فَٱنتَهَىٰ فَلَهُۥ مَا سَلَفَ وَأَمۡرُهُۥٓ إِلَى ٱللَّهِۖ وَمَنۡ عَادَ فَأُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلنَّارِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ٢٧٥ يَمۡحَقُ ٱللَّهُ ٱلرِّبَوٰاْ وَيُرۡبِي ٱلصَّدَقَٰتِۗ وَٱللَّهُ لَا يُحِبُّ كُلَّ كَفَّارٍ أَثِيمٍ ٢٧٦ إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ وَأَقَامُواْ ٱلصَّلَوٰةَ وَءَاتَوُاْ ٱلزَّكَوٰةَ لَهُمۡ أَجۡرُهُمۡ عِندَ رَبِّهِمۡ وَلَا خَوۡفٌ عَلَيۡهِمۡ وَلَا هُمۡ يَحۡزَنُونَ ٢٧٧ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَذَرُواْ مَا بَقِيَ مِنَ ٱلرِّبَوٰٓاْ إِن كُنتُم مُّؤۡمِنِينَ ٢٧٨ فَإِن لَّمۡ تَفۡعَلُواْ فَأۡذَنُواْ بِحَرۡبٖ مِّنَ ٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦۖ وَإِن تُبۡتُمۡ فَلَكُمۡ رُءُوسُ أَمۡوَٰلِكُمۡ لَا تَظۡلِمُونَ وَلَا تُظۡلَمُونَ ٢٧٩ وَإِن كَانَ ذُو عُسۡرَةٖ فَنَظِرَةٌ إِلَىٰ مَيۡسَرَةٖۚ وَأَن تَصَدَّقُواْ خَيۡرٞ لَّكُمۡ إِن كُنتُمۡ تَعۡلَمُونَ ٢٨٠ وَٱتَّقُواْ يَوۡمٗا تُرۡجَعُونَ فِيهِ إِلَى ٱللَّهِۖ ثُمَّ تُوَفَّىٰ كُلُّ نَفۡسٖ مَّا كَسَبَتۡ وَهُمۡ لَا يُظۡلَمُونَ ٢٨١﴾

275. Онҳое, ки рибо мехўранд, (дар рўзи қиёмат аз қабрҳояшон) барнамехезанд, магар ба монанди касе, ки шайтон ўро (дар натиҷаи) масси (ҷунун ва газанди) худ девона (ва ошуфтаҳавос) гардонидааст. Ин барои он аст, ки гуфтанд: Байъ (хариду фурўш) ҳам ба монанди рибо аст, дар ҳоле ки Худо байъро ҳалол ва риборо ҳаром гардонидааст. Пас ҳар касеро панду насиҳате аз ҷониби Парвардигораш фаро расид ва (бо ҳамин) аз рибохорӣ бозистод, пас он чи (то ин замон) гузаштааст, аз они ўст ва кораш ба Худо мавкул (вогузошта) аст. Аммо касе (пас аз дарёфти фармоиши Худо боз) ба сўи рибохорӣ бозгашт, онҳо аҳли оташ буда, дар он ҷовидона хоҳанд монд.

276. Худо риборо нобуд месозад ва садақотро афзоиш медиҳад. Ва Худованд ҳеҷ носипоси гунаҳкорро дўст намедорад.

277. Албатта, касоне, ки имон оварда ва некиҳо кардаанд, намозро барпо дошта ва закотро адо намудаанд, ҳатман, аҷру подоши онҳо дар назди Парвардигорашон аст ва дигар на хавфе бар онҳост ва на онҳо андўҳгин мегарданд.

278. Эй касоне, ки имон овардаед, тақво (ва тарси) Худоро дошта бошед ва бозмондаи риборо, агар воқеан ҳам, мўъмин ҳастед, тарк намоед!

279. Агар (чунин) накардед, пас ба ҷанге аз ҷониби Худо ва Расулаш огоҳ бошед! Ва агар (аз рибохорӣ) тавба намудед, пас асли сармояҳоятон аз они шумост (ва дигар на бар касе) зулм менамоед ва на бар шумо зулме мешавад.

280. Ва агар (қарздоратон) соҳибҳоҷат (ва дучори тангдастӣ) бошад, пас ўро то (даврони) кушодадастӣ мўҳлат диҳед, ва(ле) садақа намудан (ва бахшидан)-и он, агар бидонед, бароятон беҳтар аст.

281. Ва аз он рўзе битарсед, ки дар он ба сўи Худо бозгардонида мешавед, он гоҳ ҳар кас ҷазои кардаҳояшро пурра дарёфт менамояд ва ба онҳо зулме намешавад.

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِذَا تَدَايَنتُم بِدَيۡنٍ إِلَىٰٓ أَجَلٖ مُّسَمّٗى فَٱكۡتُبُوهُۚ وَلۡيَكۡتُب بَّيۡنَكُمۡ كَاتِبُۢ بِٱلۡعَدۡلِۚ وَلَا يَأۡبَ كَاتِبٌ أَن يَكۡتُبَ كَمَا عَلَّمَهُ ٱللَّهُۚ فَلۡيَكۡتُبۡ وَلۡيُمۡلِلِ ٱلَّذِي عَلَيۡهِ ٱلۡحَقُّ وَلۡيَتَّقِ ٱللَّهَ رَبَّهُۥ وَلَا يَبۡخَسۡ مِنۡهُ شَيۡ‍ٔٗاۚ فَإِن كَانَ ٱلَّذِي عَلَيۡهِ ٱلۡحَقُّ سَفِيهًا أَوۡ ضَعِيفًا أَوۡ لَا يَسۡتَطِيعُ أَن يُمِلَّ هُوَ فَلۡيُمۡلِلۡ وَلِيُّهُۥ بِٱلۡعَدۡلِۚ وَٱسۡتَشۡهِدُواْ شَهِيدَيۡنِ مِن رِّجَالِكُمۡۖ فَإِن لَّمۡ يَكُونَا رَجُلَيۡنِ فَرَجُلٞ وَٱمۡرَأَتَانِ مِمَّن تَرۡضَوۡنَ مِنَ ٱلشُّهَدَآءِ أَن تَضِلَّ إِحۡدَىٰهُمَا فَتُذَكِّرَ إِحۡدَىٰهُمَا ٱلۡأُخۡرَىٰۚ وَلَا يَأۡبَ ٱلشُّهَدَآءُ إِذَا مَا دُعُواْۚ وَلَا تَسۡ‍َٔمُوٓاْ أَن تَكۡتُبُوهُ صَغِيرًا أَوۡ كَبِيرًا إِلَىٰٓ أَجَلِهِۦۚ ذَٰلِكُمۡ أَقۡسَطُ عِندَ ٱللَّهِ وَأَقۡوَمُ لِلشَّهَٰدَةِ وَأَدۡنَىٰٓ أَلَّا تَرۡتَابُوٓاْ إِلَّآ أَن تَكُونَ تِجَٰرَةً حَاضِرَةٗ تُدِيرُونَهَا بَيۡنَكُمۡ فَلَيۡسَ عَلَيۡكُمۡ جُنَاحٌ أَلَّا تَكۡتُبُوهَاۗ وَأَشۡهِدُوٓاْ إِذَا تَبَايَعۡتُمۡۚ وَلَا يُضَآرَّ كَاتِبٞ وَلَا شَهِيدٞۚ وَإِن تَفۡعَلُواْ فَإِنَّهُۥ فُسُوقُۢ بِكُمۡۗ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۖ وَيُعَلِّمُكُمُ ٱللَّهُۗ وَٱللَّهُ بِكُلِّ شَيۡءٍ عَلِيمٞ ٢٨٢﴾

282. Эй касоне, ки имон овардаед, вақте то мўҳлати муайяне бо якдигар ба сурати дайн (ғайринақдӣ ва қабзи даст ба даст) додугирифт ва муомилаи молӣ намудед, онро бинависед! Ва бояд котибе (он муомиларо) дар миёни шумо бар асоси адолат бинависад ва набояд ҳеҷ котибе аз навиштан (-и санади дайн), ҳамон тавре ки Худо ба ў омўхтааст, худдорӣ намояд. Ў (котиб) бояд бинависад ва касе, ки ҳақ бар гардани ўст, имло (дикта) намояд ва аз Худо, ки Парвардигори ўст, тарс (ва тақво) дошта бошад ва аз он чизеро коста нагардонад. Аммо агар он касе, ки ҳақ бар гардани ўст, сафеҳ (беақл) ва ё нотавон (хурдсол ва ё пири оҷиз) бошад ва ё (бо сабаби дигаре) худ имло карда натавонад, пас валӣ (сарпараст ва коргузори) ў бо адл имло намояд. Ва ду шоҳидро аз мардонатон барои он гувоҳ бигиред! Агар ду мард мавҷуд набошад, як мард ва ду занро аз миёни он шоҳидоне, ки ба шаҳодати онҳо розӣ мебошед, гувоҳ бигиред! Зеро агар яке аз онҳо (чизеро) фаромўш намояд, якдигарро (ба он) хотиррасон намоянд. Ва шоҳидон ҳам вақте (барои гувоҳ шудан) фаро хонда шаванд, набояд (аз он) худдорӣ намоянд. Ва (ҳеҷ гоҳ) аз навиштани он (санади дайн) то мўҳлаташ, чи хурд бошад, бузург, хаста (ва дилгир) нашавед! Зеро ин (навиштани шумо) дар назди Худо ба адолат наздиктар, барои гувоҳӣ дурусттар ва барои ба шубҳа наафтоданатон наздиктар аст. Магар он ки додугирифт (ва тиҷорати) даст ба даст ва нақдие бошад, ки онро дар миёни худ гардиш медиҳед, пас нанавиштани он бар шумо гуноҳе надорад. Ва чун бо якдгар додугирифт (хариду фурўш) кардед, бар он гувоҳ бигиред! (Ҳаргиз) набояд котиб ва ё гувоҳе зарар расонида шавад ва агар чунин кардед, пас он фусуқ (нофармонӣ ва гуноҳест, ки зиёнаш) ба худи шумо (мерасад). Ва (баръакс) тарс ва тақвои Худоро дошта бошед ва Худо шуморо (ҳамин тавр) омўзиш медиҳад ва Худо ба ҳар чизе доно аст.

﴿۞وَإِن كُنتُمۡ عَلَىٰ سَفَرٖ وَلَمۡ تَجِدُواْ كَاتِبٗا فَرِهَٰنٞ مَّقۡبُوضَةٞۖ فَإِنۡ أَمِنَ بَعۡضُكُم بَعۡضٗا فَلۡيُؤَدِّ ٱلَّذِي ٱؤۡتُمِنَ أَمَٰنَتَهُۥ وَلۡيَتَّقِ ٱللَّهَ رَبَّهُۥۗ وَلَا تَكۡتُمُواْ ٱلشَّهَٰدَةَۚ وَمَن يَكۡتُمۡهَا فَإِنَّهُۥٓ ءَاثِمٞ قَلۡبُهُۥۗ وَٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ عَلِيمٞ ٢٨٣ لِّلَّهِ مَا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِي ٱلۡأَرۡضِۗ وَإِن تُبۡدُواْ مَا فِيٓ أَنفُسِكُمۡ أَوۡ تُخۡفُوهُ يُحَاسِبۡكُم بِهِ ٱللَّهُۖ فَيَغۡفِرُ لِمَن يَشَآءُ وَيُعَذِّبُ مَن يَشَآءُۗ وَٱللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٌ ٢٨٤ ءَامَنَ ٱلرَّسُولُ بِمَآ أُنزِلَ إِلَيۡهِ مِن رَّبِّهِۦ وَٱلۡمُؤۡمِنُونَۚ كُلٌّ ءَامَنَ بِٱللَّهِ وَمَلَٰٓئِكَتِهِۦ وَكُتُبِهِۦ وَرُسُلِهِۦ لَا نُفَرِّقُ بَيۡنَ أَحَدٖ مِّن رُّسُلِهِۦۚ وَقَالُواْ سَمِعۡنَا وَأَطَعۡنَاۖ غُفۡرَانَكَ رَبَّنَا وَإِلَيۡكَ ٱلۡمَصِيرُ ٢٨٥ لَا يُكَلِّفُ ٱللَّهُ نَفۡسًا إِلَّا وُسۡعَهَاۚ لَهَا مَا كَسَبَتۡ وَعَلَيۡهَا مَا ٱكۡتَسَبَتۡۗ رَبَّنَا لَا تُؤَاخِذۡنَآ إِن نَّسِينَآ أَوۡ أَخۡطَأۡنَاۚ رَبَّنَا وَلَا تَحۡمِلۡ عَلَيۡنَآ إِصۡرٗا كَمَا حَمَلۡتَهُۥ عَلَى ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِنَاۚ رَبَّنَا وَلَا تُحَمِّلۡنَا مَا لَا طَاقَةَ لَنَا بِهِۦۖ وَٱعۡفُ عَنَّا وَٱغۡفِرۡ لَنَا وَٱرۡحَمۡنَآۚ أَنتَ مَوۡلَىٰنَا فَٱنصُرۡنَا عَلَى ٱلۡقَوۡمِ ٱلۡكَٰفِرِينَ ٢٨٦﴾

283. Ва агар шумо дар сафар бошед ва котибе (барои навиштани санади дайн ва муомилаи мўҳлатдоратон) наёфтед, пас (дар ин ҳолат санади ҳуқуқӣ чизеро) ба гарав гузоштан аст ба шакли раҳни қабзгашта. Агар бар якдигар эътимод намоед (ва ба гузоштани раҳн ниёзе эҳсос нанамоед), пас он касе, ки ба назди ў амонате (аз муомилоти мўҳлатдори молӣ) гузошта шудааст, амонаташро адо намояд ва аз Худо Парвардигораш – битарсад. Ва шаҳодатро китмон нанамоед ва ҳар касе онро китмон менамояд, воқеан ҳам, қалб (ва ботини) вай гунаҳкор аст. Ва Худо ба он чи анҷом медиҳед, доно аст.

284. Он чи дар осмонҳо ва замин аст, ҳама аз они Худост. Он чиро, ки дар дилҳоятон доред, пинҳон ва ё ошкор намоед ҳам, Худо шуморо бо он бозхост (муҳосиба) менамояд. Сипас барои ҳар кӣ бихоҳад, омурзиш ва ҳар киро бихоҳад, азоб менамояд. Ва Худо бар ҳар чизе тавоност.

285. Паёмбар ба он чи аз ҷониби Парвардигораш ба ў нозил гардидааст, имон овард ва мўъминон низ. (Онҳо)ҳама ба Худо, фариштагон, китобҳо ва паёмбарони Ў имон оварданд (ва дар баёни ақидаи худ дар бораи паёмбарон гуфтанд), ки мо миёни ҳеҷ яке аз паёмбарони Ў фарқ намегузорем. Ва гуфтанд, ки шунидем ва итоат намудем. Парвардигоро, омурзиши Туро хоҳонем ва ҳатман, бозгашт (-и ҳамаи мо) ба сўи Ту аст.

286. Худо ҳеҷ касро ба ҷуз тавоноияш таклиф (ва талаб) наменамояд. Барои ҳар кас ҳамон чизест, ки (аз некиҳо) касб намудааст ва бар зарари ў низ ҳамон чизест, ки (аз бадиҳо) анҷом додааст. Парвардигоро, агар фаромўш ва ё хатое кардем, моро бозхост (ва муохиза) нафармо! Парвардигоро, сангиниеро бар мо, чӣ тавре бар пешгузаштагони аз мо бор намудаӣ, ҳамл нафармо! Парвардигоро, он чиро, ки таҳаммули бардошти онро надорем, бар мо ҳамл нафармо ва (баръакс) моро бибахш, мағфират намо ва мавриди раҳмати хеш қарор деҳ! Ростӣ, Туӣ мавло (сарпарасту мададгор)-и мо. Пас моро бар гурўҳи кофирон пирўз гардон!

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ

﴿الٓمٓ ١ ٱللَّهُ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ٱلۡحَيُّ ٱلۡقَيُّومُ ٢ نَزَّلَ عَلَيۡكَ ٱلۡكِتَٰبَ بِٱلۡحَقِّ مُصَدِّقٗا لِّمَا بَيۡنَ يَدَيۡهِ وَأَنزَلَ ٱلتَّوۡرَىٰةَ وَٱلۡإِنجِيلَ ٣ مِن قَبۡلُ هُدٗى لِّلنَّاسِ وَأَنزَلَ ٱلۡفُرۡقَانَۗ إِنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِ‍َٔايَٰتِ ٱللَّهِ لَهُمۡ عَذَابٞ شَدِيدٞۗ وَٱللَّهُ عَزِيزٞ ذُو ٱنتِقَامٍ ٤ إِنَّ ٱللَّهَ لَا يَخۡفَىٰ عَلَيۡهِ شَيۡءٞ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَلَا فِي ٱلسَّمَآءِ ٥ هُوَ ٱلَّذِي يُصَوِّرُكُمۡ فِي ٱلۡأَرۡحَامِ كَيۡفَ يَشَآءُۚ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡحَكِيمُ ٦ هُوَ ٱلَّذِيٓ أَنزَلَ عَلَيۡكَ ٱلۡكِتَٰبَ مِنۡهُ ءَايَٰتٞ مُّحۡكَمَٰتٌ هُنَّ أُمُّ ٱلۡكِتَٰبِ وَأُخَرُ مُتَشَٰبِهَٰتٞۖ فَأَمَّا ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمۡ زَيۡغٞ فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَٰبَهَ مِنۡهُ ٱبۡتِغَآءَ ٱلۡفِتۡنَةِ وَٱبۡتِغَآءَ تَأۡوِيلِهِۦۖ وَمَا يَعۡلَمُ تَأۡوِيلَهُۥٓ إِلَّا ٱللَّهُۗ وَٱلرَّٰسِخُونَ فِي ٱلۡعِلۡمِ يَقُولُونَ ءَامَنَّا بِهِۦ كُلّٞ مِّنۡ عِندِ رَبِّنَاۗ وَمَا يَذَّكَّرُ إِلَّآ أُوْلُواْ ٱلۡأَلۡبَٰبِ ٧ رَبَّنَا لَا تُزِغۡ قُلُوبَنَا بَعۡدَ إِذۡ هَدَيۡتَنَا وَهَبۡ لَنَا مِن لَّدُنكَ رَحۡمَةًۚ إِنَّكَ أَنتَ ٱلۡوَهَّابُ ٨ رَبَّنَآ إِنَّكَ جَامِعُ ٱلنَّاسِ لِيَوۡمٖ لَّا رَيۡبَ فِيهِۚ إِنَّ ٱللَّهَ لَا يُخۡلِفُ ٱلۡمِيعَادَ ٩﴾

 СУРАИ ОЛИ УМРОН

 Ба номи Худованди бахшандаи меҳрубон

1. Алиф, лом, мим.

2. Аллоҳ, ба ҷуз Ў маъбуди дигаре вуҷуд надорад (ва Ў) ҳаййу (ҳамеша зинда) қайюм (сарпараст ва тадбиркунандаи умури тамоми мавҷудот) аст.

3. Китоб (Қуръон)-ро бар ту ба ҳақ (ва ростӣ) фурў фиристодааст, дар ҳоле ки тасдиқкунандаи (асли илоҳии китобҳои) пеш аз худ мебошад ва Тавроту Инҷилро низ

4. пеш аз он барои ҳидояти мардум нозил намудааст ва Фурқонро ҳам нозил намуд. Албатта, онҳое, ки ба оятҳои Худо куфр варзидаанд, ногузир, барояшон азоби сахте бошад ва Худованд тавонманду соҳибинтиқом аст.

5. Яқинан, ҳеҷ чизе дар замину осмон бар Худо пўшида намемонад.

6. Ўст он (Зоти тавонманде, ки) шуморо дар раҳмҳо (-и модаронатон) чӣ гунае бихоҳад, сурат мебахшад. Ҳеҷ маъбуде ба ҷуз Ў, ки тавонову боҳикмат аст, вуҷуд надорад.

7. Ўст он (Худое), ки китоб (-и Қуръон)-ро бар ту нозил кард, ки қисмате аз он оятҳои муҳкам мебошанд (ва) онҳо умми (модар ва асоси) китоб (Қуръон) ҳастанд. Ва қисмати дигар оятҳои муташобеҳ мебошанд. Пас онҳое, ки дар дилҳояшон зайғ (каҷӣ ва инҳироф)-е аст, барои фитнаҷўӣ ва ёфтани таъвили он аз оятҳои муташобеҳи он пайгирӣ менамоянд. Дар ҳоле ки таъвили (воқеии) онҳоро ба ҷуз Худо ва росихони дар илм касе намедонад. (Илова бар ин, онҳо) мегўянд: Ба он имон овардаем. Ҳама аз ҷониби Парвардигорамон мебошад ва аз он панд намегирад, магар соҳибхирадон.

8. Парвардигоро, дилҳоямонро пас аз он ки моро ҳидоят намудӣ, каҷ ва гумроҳ нагардон ва аз назди худ барои мо раҳмате иноят фармо! Ростӣ, Туӣ бахшандаи (соҳибиноят).

9. Парвардигоро, Туӣ гирдоварандаи мардум дар он рўзе, ки ҳеҷ шакке дар он нест! Худо ҳеҷ гоҳ ваъдаеро хилоф намекунад!

﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ لَن تُغۡنِيَ عَنۡهُمۡ أَمۡوَٰلُهُمۡ وَلَآ أَوۡلَٰدُهُم مِّنَ ٱللَّهِ شَيۡ‍ٔٗاۖ وَأُوْلَٰٓئِكَ هُمۡ وَقُودُ ٱلنَّارِ ١٠ كَدَأۡبِ ءَالِ فِرۡعَوۡنَ وَٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِهِمۡۚ كَذَّبُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَا فَأَخَذَهُمُ ٱللَّهُ بِذُنُوبِهِمۡۗ وَٱللَّهُ شَدِيدُ ٱلۡعِقَابِ ١١ قُل لِّلَّذِينَ كَفَرُواْ سَتُغۡلَبُونَ وَتُحۡشَرُونَ إِلَىٰ جَهَنَّمَۖ وَبِئۡسَ ٱلۡمِهَادُ ١٢ قَدۡ كَانَ لَكُمۡ ءَايَةٞ فِي فِئَتَيۡنِ ٱلۡتَقَتَاۖ فِئَةٞ تُقَٰتِلُ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَأُخۡرَىٰ كَافِرَةٞ يَرَوۡنَهُم مِّثۡلَيۡهِمۡ رَأۡيَ ٱلۡعَيۡنِۚ وَٱللَّهُ يُؤَيِّدُ بِنَصۡرِهِۦ مَن يَشَآءُۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَعِبۡرَةٗ لِّأُوْلِي ٱلۡأَبۡصَٰرِ ١٣ زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ ٱلشَّهَوَٰتِ مِنَ ٱلنِّسَآءِ وَٱلۡبَنِينَ وَٱلۡقَنَٰطِيرِ ٱلۡمُقَنطَرَةِ مِنَ ٱلذَّهَبِ وَٱلۡفِضَّةِ وَٱلۡخَيۡلِ ٱلۡمُسَوَّمَةِ وَٱلۡأَنۡعَٰمِ وَٱلۡحَرۡثِۗ ذَٰلِكَ مَتَٰعُ ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَاۖ وَٱللَّهُ عِندَهُۥ حُسۡنُ ٱلۡمَ‍َٔابِ ١٤ ۞قُلۡ أَؤُنَبِّئُكُم بِخَيۡرٖ مِّن ذَٰلِكُمۡۖ لِلَّذِينَ ٱتَّقَوۡاْ عِندَ رَبِّهِمۡ جَنَّٰتٞ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَا وَأَزۡوَٰجٞ مُّطَهَّرَةٞ وَرِضۡوَٰنٞ مِّنَ ٱللَّهِۗ وَٱللَّهُ بَصِيرُۢ بِٱلۡعِبَادِ ١٥﴾

10. Дар ҳақиқат, онҳое, ки кофир шудаанд, молҳо ва фарзандонашон чизе аз азоби Худоро аз онҳо дур намесозанд ва онҳо, воқеан ҳам, сўзишвории оташ ҳастанд.

11. Ба монанди одат (ва ҳол)-и оли Фиръавн ва дигар кофирони пеш аз онҳо, ки оятҳои моро дурўғ шумориданд. (Ин ҷо буд, ки) Худо онҳоро ба сабаби гуноҳонашон гирифт (муҷозот намуд) ва Худо бисёр сахт иқоб аст.

12. Бигў ба онҳое, ки кофир шудаанд: Ба зудӣ мағлуб ва ба сўи ҷаҳаннам (дўзах) маҳшур (гирд оварда) хоҳед шуд ва он чӣ ҷойгоҳи баде аст!

13. Воқеан ҳам, барои шумо дар ду гурўҳе, ки бо ҳам бархўрданд, нишона (ва намунаи ибрате) буд. Гурўҳе дар роҳи Худо пайкор мекарданд ва дигараш кофир буданд, ки онҳоро бо чашм ду баробари худ медиданд. Ва Худо ба нусрату пирўзии худ касеро бихоҳад, таъйид менамояд. Ростӣ, дар ин кор ибратест барои соҳибони басират (ва одамони бобиниш).

14. Барои мардум муҳаббат ва дилбастагии шаҳватҳо (ва хостаҳои нафс), ки аз занон, фарзандон, зару сими ба қинторҳо (ва бо фаровонӣ) андўхташуда, аспони парваришшуда, чаҳорпоён ва зироат иборат мебошанд, ороста ва дилангез нишон дода шудаанд. Инҳо баҳраи зиндагонии ин дунёҳастанд ва саранҷоми нек дар назди Худо мебошад.

15. Бигў: Оё шуморо ба беҳтар аз ин (хостаҳои дилангез, ки ҳама баҳраи гузарои зиндагонии ин дунё мебошанд) хабар намоям? Барои онҳое, ки тарс (ва тақвои Худоро) доштаанд, боғҳое дар назди Парвардигорашон дар интизор аст, ки аз зери дарахтони он наҳрҳои об равон мебошанд (ва онҳо) ҷовидона дар онанд ва (низ) ҳамсарони покиза ва (болотар аз ин ҳама) хушнудие аз ҷониби Худо насиби онҳо бошад. Ва Худо ба (аҳволи) бандагонаш биност.

﴿ٱلَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَآ إِنَّنَآ ءَامَنَّا فَٱغۡفِرۡ لَنَا ذُنُوبَنَا وَقِنَا عَذَابَ ٱلنَّارِ ١٦ ٱلصَّٰبِرِينَ وَٱلصَّٰدِقِينَ وَٱلۡقَٰنِتِينَ وَٱلۡمُنفِقِينَ وَٱلۡمُسۡتَغۡفِرِينَ بِٱلۡأَسۡحَارِ ١٧ شَهِدَ ٱللَّهُ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ وَٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ وَأُوْلُواْ ٱلۡعِلۡمِ قَآئِمَۢا بِٱلۡقِسۡطِۚ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡحَكِيمُ ١٨ إِنَّ ٱلدِّينَ عِندَ ٱللَّهِ ٱلۡإِسۡلَٰمُۗ وَمَا ٱخۡتَلَفَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ إِلَّا مِنۢ بَعۡدِ مَا جَآءَهُمُ ٱلۡعِلۡمُ بَغۡيَۢا بَيۡنَهُمۡۗ وَمَن يَكۡفُرۡ بِ‍َٔايَٰتِ ٱللَّهِ فَإِنَّ ٱللَّهَ سَرِيعُ ٱلۡحِسَابِ ١٩ فَإِنۡ حَآجُّوكَ فَقُلۡ أَسۡلَمۡتُ وَجۡهِيَ لِلَّهِ وَمَنِ ٱتَّبَعَنِۗ وَقُل لِّلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَٱلۡأُمِّيِّ‍ۧنَ ءَأَسۡلَمۡتُمۡۚ فَإِنۡ أَسۡلَمُواْ فَقَدِ ٱهۡتَدَواْۖ وَّإِن تَوَلَّوۡاْ فَإِنَّمَا عَلَيۡكَ ٱلۡبَلَٰغُۗ وَٱللَّهُ بَصِيرُۢ بِٱلۡعِبَادِ ٢٠ إِنَّ ٱلَّذِينَ يَكۡفُرُونَ بِ‍َٔايَٰتِ ٱللَّهِ وَيَقۡتُلُونَ ٱلنَّبِيِّ‍ۧنَ بِغَيۡرِ حَقّٖ وَيَقۡتُلُونَ ٱلَّذِينَ يَأۡمُرُونَ بِٱلۡقِسۡطِ مِنَ ٱلنَّاسِ فَبَشِّرۡهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ ٢١ أُوْلَٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ حَبِطَتۡ أَعۡمَٰلُهُمۡ فِي ٱلدُّنۡيَا وَٱلۡأٓخِرَةِ وَمَا لَهُم مِّن نَّٰصِرِينَ ٢٢﴾

16. Он (бандагоне), ки мегўянд: Парвардигоро, мо имон овардаем, пас барои мо гуноҳонамонро биомурз ва моро аз азоби оташ (дўзах) нигаҳ дор!

17. (Онҳо бандагони) сабрпеша, содиқ, фармонбардору фурўтан, инфоқкунанда ва истиғфоркунандагони дар саҳаргоҳон мебошанд.

18. Худо шаҳодат (гувоҳӣ) дод, ки дар воқеъ, маъбуде ба ҷуз Ў, ки барподорандаи адл аст, вуҷуд надорад ва фариштагону соҳибилмон низ. Ҳеҷ маъбуде ба ҷуз Ў, ки тавонову ҳаким аст, вуҷуд надорад.

19. Дини (мақбул) дар назди Худо, дар ҳақиқат, (ҳамин дини) Ислом аст. Ва онҳое, ки китоб дода шудаанд (аҳли Китоб дар ҳаққонияти он) ихтилоф накарданд, магар пас аз он ки (дар бораи он) барояшон илм омад. Ин (ихтилофи онҳо) дар натиҷаи бағйе (ҳасодат ва душмание) буд, ки дар байнашон доштанд. Ва касе ба оятҳои Худо куфр варзад, (бидонад, ки) Худо (бисёр) тезҳисоб аст.

20. Пас агар бо ту (дар бораи тавҳид боз) ба (ҷидол ва) мунозира бархостанд, бигў: Рўи худро ба Худо таслим намудам ва касе, ки маро пайравӣ кард. Ва ба аҳли Китоб ва уммиён (китобнохондагон) бигў: Оё шумо низ ислом овардед? Агар ислом оваранд, пасдар воқеъ, роҳ (ҳидоят) ёфтаанд, ва(ле) агар рўй бартобанд, пас бар ту танҳо балоғ (расонидани паёмҳои ҳақ) аст ва Худо ба (аҳволи зоҳиру ботини) бандагонаш биност.

21. Онҳое, ки ба оятҳои Худо куфр меварзанд ва паёмбаронро ба ноҳақ мекушанд ва аз миёни мардум онҳоеро, ки ба адл амр менамоянд, ба қатл мерасонанд, онҳоро, ҳатман, ба азоби дардноке мужда бидеҳ!

22. Онҳо касоне мебошанд, ки аъмолашон дар дунё ва охират ботил (ва нобуд) гаштааст ва барояшон ҳеҷ (ҳомӣ ва) мададгороне набошад.

﴿أَلَمۡ تَرَ إِلَى ٱلَّذِينَ أُوتُواْ نَصِيبٗا مِّنَ ٱلۡكِتَٰبِ يُدۡعَوۡنَ إِلَىٰ كِتَٰبِ ٱللَّهِ لِيَحۡكُمَ بَيۡنَهُمۡ ثُمَّ يَتَوَلَّىٰ فَرِيقٞ مِّنۡهُمۡ وَهُم مُّعۡرِضُونَ ٢٣ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمۡ قَالُواْ لَن تَمَسَّنَا ٱلنَّارُ إِلَّآ أَيَّامٗا مَّعۡدُودَٰتٖۖ وَغَرَّهُمۡ فِي دِينِهِم مَّا كَانُواْ يَفۡتَرُونَ ٢٤ فَكَيۡفَ إِذَا جَمَعۡنَٰهُمۡ لِيَوۡمٖ لَّا رَيۡبَ فِيهِ وَوُفِّيَتۡ كُلُّ نَفۡسٖ مَّا كَسَبَتۡ وَهُمۡ لَا يُظۡلَمُونَ ٢٥ قُلِ ٱللَّهُمَّ مَٰلِكَ ٱلۡمُلۡكِ تُؤۡتِي ٱلۡمُلۡكَ مَن تَشَآءُ وَتَنزِعُ ٱلۡمُلۡكَ مِمَّن تَشَآءُ وَتُعِزُّ مَن تَشَآءُ وَتُذِلُّ مَن تَشَآءُۖ بِيَدِكَ ٱلۡخَيۡرُۖ إِنَّكَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٞ ٢٦ تُولِجُ ٱلَّيۡلَ فِي ٱلنَّهَارِ وَتُولِجُ ٱلنَّهَارَ فِي ٱلَّيۡلِۖ وَتُخۡرِجُ ٱلۡحَيَّ مِنَ ٱلۡمَيِّتِ وَتُخۡرِجُ ٱلۡمَيِّتَ مِنَ ٱلۡحَيِّۖ وَتَرۡزُقُ مَن تَشَآءُ بِغَيۡرِ حِسَابٖ ٢٧ لَّا يَتَّخِذِ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ٱلۡكَٰفِرِينَ أَوۡلِيَآءَ مِن دُونِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَۖ وَمَن يَفۡعَلۡ ذَٰلِكَ فَلَيۡسَ مِنَ ٱللَّهِ فِي شَيۡءٍ إِلَّآ أَن تَتَّقُواْ مِنۡهُمۡ تُقَىٰةٗۗ وَيُحَذِّرُكُمُ ٱللَّهُ نَفۡسَهُۥۗ وَإِلَى ٱللَّهِ ٱلۡمَصِيرُ ٢٨ قُلۡ إِن تُخۡفُواْ مَا فِي صُدُورِكُمۡ أَوۡ تُبۡدُوهُ يَعۡلَمۡهُ ٱللَّهُۗ وَيَعۡلَمُ مَا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِي ٱلۡأَرۡضِۗ وَٱللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٞ ٢٩﴾

23. Оё надидӣ онҳоеро, ки баҳрае аз китоб дода шудаанд, вақте ба сўи китоби Худо фаро хонда мешаванд, то дар миёнашон ҳукм намояд, (ҳамон лаҳза) гурўҳе аз эшон эърозкунон рўй барметобанд.

24. Ин (эъроз ва беэътиноияшон) ба сабаби он аст, ки гуфтанд (яъне эътиқод доштанд), ки ба ҷуз рўзҳои башуморе оташ ба мо намерасад ва онҳоро дар (бораи) динашон он чи мебофтанд, ба фиреб (ва ғурур) афканда буд.

25. Пас чӣ (ҳоле) хоҳанд дошт вақте онҳоро дар рўзе гирд оварем, ки шакке дар он нест ва ба ҳар кас подош (ва ҳосил)-и касбаш пурра дода шавад ва ба онҳо  (дар он рўз) зулме намешавад?

26. Бигў: Худоё, эй соҳиби мулк (ва фармонравоӣ), ба ҳар кӣ бихоҳӣ, мулку (фармонравоӣ) мебахшӣ ва аз ҳар кӣ бихоҳӣ, онро бармегирӣ ва касеро бихоҳӣ, иззат (ва тавоноӣ) мебахшӣ ва ҳар киро бихоҳӣ, хору залил мегардонӣ! Хайру некӣ ба дасти Туст ва Ту бешубҳа, бар ҳар чизе тавоноӣ.

27. Шабро дар рўз ва рўзро дар шаб дармеоварӣ ва зиндаро аз мурда ва мурдаро аз зинда берун меоварӣ ва касеро бихоҳӣ, беҳисоб рўзӣ медиҳӣ.

28. Мўъминон кофиронро баҷои мўъминон дўст нагиранд ва касе ин корро кунад, қатъан, аз ҷониби Худо дар чизе нест, магар ин ки аз онҳо (бо изҳори дўстӣ) навъе ҳазар ва эҳтиёт намоед! Ва Худо (ба ҳар ҳол) шуморо аз (хашм ва азоби) Худ барҳазар медорад ва ба сўи Худо аст бозгашт.

29. Бигў: Хоҳ пинҳон намоед он чиро, ки дар синаҳоятон мебошад, хоҳ ошкор, Худо онро медонад ва низ он чиро, ки дар осмонҳо ва дар замин аст, медонад ва Худо бар ҳар чизе тавоност.

﴿يَوۡمَ تَجِدُ كُلُّ نَفۡسٖ مَّا عَمِلَتۡ مِنۡ خَيۡرٖ مُّحۡضَرٗا وَمَا عَمِلَتۡ مِن سُوٓءٖ تَوَدُّ لَوۡ أَنَّ بَيۡنَهَا وَبَيۡنَهُۥٓ أَمَدَۢا بَعِيدٗاۗ وَيُحَذِّرُكُمُ ٱللَّهُ نَفۡسَهُۥۗ وَٱللَّهُ رَءُوفُۢ بِٱلۡعِبَادِ ٣٠ قُلۡ إِن كُنتُمۡ تُحِبُّونَ ٱللَّهَ فَٱتَّبِعُونِي يُحۡبِبۡكُمُ ٱللَّهُ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡ ذُنُوبَكُمۡۚ وَٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٞ ٣١ قُلۡ أَطِيعُواْ ٱللَّهَ وَٱلرَّسُولَۖ فَإِن تَوَلَّوۡاْ فَإِنَّ ٱللَّهَ لَا يُحِبُّ ٱلۡكَٰفِرِينَ ٣٢ ۞إِنَّ ٱللَّهَ ٱصۡطَفَىٰٓ ءَادَمَ وَنُوحٗا وَءَالَ إِبۡرَٰهِيمَ وَءَالَ عِمۡرَٰنَ عَلَى ٱلۡعَٰلَمِينَ ٣٣ ذُرِّيَّةَۢ بَعۡضُهَا مِنۢ بَعۡضٖۗ وَٱللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ٣٤ إِذۡ قَالَتِ ٱمۡرَأَتُ عِمۡرَٰنَ رَبِّ إِنِّي نَذَرۡتُ لَكَ مَا فِي بَطۡنِي مُحَرَّرٗا فَتَقَبَّلۡ مِنِّيٓۖ إِنَّكَ أَنتَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡعَلِيمُ ٣٥ فَلَمَّا وَضَعَتۡهَا قَالَتۡ رَبِّ إِنِّي وَضَعۡتُهَآ أُنثَىٰ وَٱللَّهُ أَعۡلَمُ بِمَا وَضَعَتۡ وَلَيۡسَ ٱلذَّكَرُ كَٱلۡأُنثَىٰۖ وَإِنِّي سَمَّيۡتُهَا مَرۡيَمَ وَإِنِّيٓ أُعِيذُهَا بِكَ وَذُرِّيَّتَهَا مِنَ ٱلشَّيۡطَٰنِ ٱلرَّجِيمِ ٣٦ فَتَقَبَّلَهَا رَبُّهَا بِقَبُولٍ حَسَنٖ وَأَنۢبَتَهَا نَبَاتًا حَسَنٗا وَكَفَّلَهَا زَكَرِيَّاۖ كُلَّمَا دَخَلَ عَلَيۡهَا زَكَرِيَّا ٱلۡمِحۡرَابَ وَجَدَ عِندَهَا رِزۡقٗاۖ قَالَ يَٰمَرۡيَمُ أَنَّىٰ لَكِ هَٰذَاۖ قَالَتۡ هُوَ مِنۡ عِندِ ٱللَّهِۖ إِنَّ ٱللَّهَ يَرۡزُقُ مَن يَشَآءُ بِغَيۡرِ حِسَابٍ ٣٧﴾

30. Рўзе, ки ҳар кас кардаи нек ва бади худро ҳозир меёбад, орзу менамояд, ки кош, байни ў ва он рўз (ва ё кардаҳои бадаш) фосилаи дуре бошад ва Худо шуморо аз худаш барҳазар медорад. Ва Худо нисбат ба бандагонаш бисёр меҳрубон аст.

31. Бигў: Агар Худоро дўст медошта бошед, пас аз ман пайравӣ намоед, то Худо низ шуморо дўст дорад ва гуноҳонатонро бароятон биомурзад! Ва Худо омурзандаи меҳрубон аст.

32. Бигў: Худо ва Паёмбарро итоат намоед! Агар рўй бартобанд, пас Худо низ кофиронро дўст намедорад.

33. Худо бешубҳа, Одам, Нўҳ, хонадони Иброҳим ва хонадони Имронро бар ҷаҳониён баргузид.

34. Онҳо (ҳама) аз насли якдигар ҳастанд ва Худо шунавову доно аст.

35. Вақте ҳамсари Имрон гуфт: Парвардигоро, ман он чиро, ки дар шикам дорам, озод барои Ту назр намудам. Пас онро аз ман бипазир! Бешак, ин Туӣ шунавандаву доно.

36. Ҳангоме онро ба дунё овард, гуфт: Парвардигоро, ман духтар зодаам ва Худо доност ба он чи ў зодааст ва писар ба монанди духтар нест. Ва ман ўро Марям ном ниҳодам ва ман ў ва зуррия (насл)-ашро аз шайтони раҷим (рондашуда) ба Ту паноҳ медиҳам.

37. (Ин ҷо буд, ки) Парвардигораш ўро бо қабули неке пазируфт ва ўро бо некӣ сабзиш (ва боландагӣ) дод ва ўро ба кафолат (сарпарастӣ)-и Закарийё супорид. Ҳар боре Закарийё дар меҳроб бар вай ворид мешуд, дар назди ў ризқе (хўроке) меёфт. Гуфт: Эй Марям, ин аз куҷо барои ту омадааст? Гуфт: Он аз назди Худост. Худо ба ҳар кӣ бихоҳад, беҳисоб рўзӣ медиҳад.

﴿هُنَالِكَ دَعَا زَكَرِيَّا رَبَّهُۥۖ قَالَ رَبِّ هَبۡ لِي مِن لَّدُنكَ ذُرِّيَّةٗ طَيِّبَةًۖ إِنَّكَ سَمِيعُ ٱلدُّعَآءِ ٣٨ فَنَادَتۡهُ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ وَهُوَ قَآئِمٞ يُصَلِّي فِي ٱلۡمِحۡرَابِ أَنَّ ٱللَّهَ يُبَشِّرُكَ بِيَحۡيَىٰ مُصَدِّقَۢا بِكَلِمَةٖ مِّنَ ٱللَّهِ وَسَيِّدٗا وَحَصُورٗا وَنَبِيّٗا مِّنَ ٱلصَّٰلِحِينَ ٣٩ قَالَ رَبِّ أَنَّىٰ يَكُونُ لِي غُلَٰمٞ وَقَدۡ بَلَغَنِيَ ٱلۡكِبَرُ وَٱمۡرَأَتِي عَاقِرٞۖ قَالَ كَذَٰلِكَ ٱللَّهُ يَفۡعَلُ مَا يَشَآءُ ٤٠ قَالَ رَبِّ ٱجۡعَل لِّيٓ ءَايَةٗۖ قَالَ ءَايَتُكَ أَلَّا تُكَلِّمَ ٱلنَّاسَ ثَلَٰثَةَ أَيَّامٍ إِلَّا رَمۡزٗاۗ وَٱذۡكُر رَّبَّكَ كَثِيرٗا وَسَبِّحۡ بِٱلۡعَشِيِّ وَٱلۡإِبۡكَٰرِ ٤١ وَإِذۡ قَالَتِ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ يَٰمَرۡيَمُ إِنَّ ٱللَّهَ ٱصۡطَفَىٰكِ وَطَهَّرَكِ وَٱصۡطَفَىٰكِ عَلَىٰ نِسَآءِ ٱلۡعَٰلَمِينَ ٤٢ يَٰمَرۡيَمُ ٱقۡنُتِي لِرَبِّكِ وَٱسۡجُدِي وَٱرۡكَعِي مَعَ ٱلرَّٰكِعِينَ ٤٣ ذَٰلِكَ مِنۡ أَنۢبَآءِ ٱلۡغَيۡبِ نُوحِيهِ إِلَيۡكَۚ وَمَا كُنتَ لَدَيۡهِمۡ إِذۡ يُلۡقُونَ أَقۡلَٰمَهُمۡ أَيُّهُمۡ يَكۡفُلُ مَرۡيَمَ وَمَا كُنتَ لَدَيۡهِمۡ إِذۡ يَخۡتَصِمُونَ ٤٤ إِذۡ قَالَتِ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ يَٰمَرۡيَمُ إِنَّ ٱللَّهَ يُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٖ مِّنۡهُ ٱسۡمُهُ ٱلۡمَسِيحُ عِيسَى ٱبۡنُ مَرۡيَمَ وَجِيهٗا فِي ٱلدُّنۡيَا وَٱلۡأٓخِرَةِ وَمِنَ ٱلۡمُقَرَّبِينَ ٤٥﴾

38. Ин ҷо буд, ки Закарийё Парвардигорашро дуъо кард (ва) гуфт: Парвардигоро, аз назди Худат бароям насли (фарзанди) покизае ато кун! Бе ҳеҷ шакке, Туӣ шунавандаи дуъо!

39. Он гоҳ фариштагон ўро, дар ҳоле ки дар меҳроб истода намоз мехонд, нидо карданд: Худо, дар ҳақиқат, туро ба Яҳё башорат медиҳад, ки тасдиқкунандаи калимаест аз ҷониби Худо ва (низ) саййид (сарвар), ҳасур (худнигаҳдор) ва паёмбаре аз солеҳон мебошад.

40. Гуфт: Парвардигоро, чӣ гуна бароям писаре ба вуҷуд меояд, дар ҳоле ки маро (даврони) пирӣ расидааст ва ҳамсарам низ нозо аст? (Худо) гуфт: Худо ҳамин тавр ҳар чиро бихоҳад, анҷом медиҳад.

41. Гуфт: Парвардигоро, бароям (дар ин кор) нишонае қарор деҳ! Гуфт: Нишонаат он аст, ки то се рўз бо мардум сухан нагўӣ, магар бо рамз. Ва Парвардигоратро бисёр ёд кун ва дар шомгоҳону саҳаргоҳон тасбеҳи Ўро бигў!

42. Ва он вақтеро ба ёд овар, ки фариштагон гуфтанд: Эй Марям! Худо, воқеан ҳам, туро баргузида ва пок гардонидааст ва бар тамоми занони олам баргузидааст.

43. Эй Марям, барои Парвардигорат фармонбардор бош, саҷда кун ва ҳамроҳи рукўъкунандагон ба рукўъ бирав!

44. Ин(ҳо ҳама) аз ахбор (ва гузоришоти) ғайб ҳастанд, ки ба сўи ту он (ҳо)-ро ваҳй менамоем ва ту на ҳангоме, ки (кормандони динии калисои яҳуд) қаламҳои худро мепартофтанд, то (муайян гардад, ки) кадоме аз онҳо Марямро кафолат (ва сарпарастӣ) менамояд, дар назди онҳо будӣ ва на ҳангоме, ки (дар ин бора) бо ҳам хусумат (ва кашмакаш) мекарданд, дар он ҷо ҳузур доштӣ.

45. Вақте фариштагон гуфтанд: Эй Марям! Худованд туро ба калимае аз ҷониби худ башорат медиҳад, ки номаш Масеҳ, Исо писари Марям аст (ва вай) дар дунё ва охират обрўманд ва аз муқаррабон мебошад.

﴿وَيُكَلِّمُ ٱلنَّاسَ فِي ٱلۡمَهۡدِ وَكَهۡلٗا وَمِنَ ٱلصَّٰلِحِينَ ٤٦ قَالَتۡ رَبِّ أَنَّىٰ يَكُونُ لِي وَلَدٞ وَلَمۡ يَمۡسَسۡنِي بَشَرٞۖ قَالَ كَذَٰلِكِ ٱللَّهُ يَخۡلُقُ مَا يَشَآءُۚ إِذَا قَضَىٰٓ أَمۡرٗا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُۥ كُن فَيَكُونُ ٤٧ وَيُعَلِّمُهُ ٱلۡكِتَٰبَ وَٱلۡحِكۡمَةَ وَٱلتَّوۡرَىٰةَ وَٱلۡإِنجِيلَ ٤٨ وَرَسُولًا إِلَىٰ بَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ أَنِّي قَدۡ جِئۡتُكُم بِ‍َٔايَةٖ مِّن رَّبِّكُمۡ أَنِّيٓ أَخۡلُقُ لَكُم مِّنَ ٱلطِّينِ كَهَيۡ‍َٔةِ ٱلطَّيۡرِ فَأَنفُخُ فِيهِ فَيَكُونُ طَيۡرَۢا بِإِذۡنِ ٱللَّهِۖ وَأُبۡرِئُ ٱلۡأَكۡمَهَ وَٱلۡأَبۡرَصَ وَأُحۡيِ ٱلۡمَوۡتَىٰ بِإِذۡنِ ٱللَّهِۖ وَأُنَبِّئُكُم بِمَا تَأۡكُلُونَ وَمَا تَدَّخِرُونَ فِي بُيُوتِكُمۡۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَةٗ لَّكُمۡ إِن كُنتُم مُّؤۡمِنِينَ ٤٩ وَمُصَدِّقٗا لِّمَا بَيۡنَ يَدَيَّ مِنَ ٱلتَّوۡرَىٰةِ وَلِأُحِلَّ لَكُم بَعۡضَ ٱلَّذِي حُرِّمَ عَلَيۡكُمۡۚ وَجِئۡتُكُم بِ‍َٔايَةٖ مِّن رَّبِّكُمۡ فَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَأَطِيعُونِ ٥٠ إِنَّ ٱللَّهَ رَبِّي وَرَبُّكُمۡ فَٱعۡبُدُوهُۚ هَٰذَا صِرَٰطٞ مُّسۡتَقِيمٞ ٥١ ۞فَلَمَّآ أَحَسَّ عِيسَىٰ مِنۡهُمُ ٱلۡكُفۡرَ قَالَ مَنۡ أَنصَارِيٓ إِلَى ٱللَّهِۖ قَالَ ٱلۡحَوَارِيُّونَ نَحۡنُ أَنصَارُ ٱللَّهِ ءَامَنَّا بِٱللَّهِ وَٱشۡهَدۡ بِأَنَّا مُسۡلِمُونَ ٥٢﴾

46. Вай дар гаҳвора ва дар миёнасолӣ бо мардум сухан мегўяд ва аз солеҳон мебошад.

47. Гуфт: Парвардигоро! Чӣ гуна маро фарзанд мешавад, дар сурате ки ҳеҷ башаре ба ман даст нарасонидааст? Гуфт: Ҳамин тавр Худованд чизеро бихоҳад, меофарад. Вақте иродаи Ў ба коре тааллуқ гирифт, ба вай мегўяд: Пайдо шав! Он чиз ба вуҷуд меояд.

48. Ва ба вай китобу ҳикмат ва Тавроту Инҷилро меомўзад.

49. Ва (ў) расуле (фиристодае) ба сўи банӣ Исроил мебошад: Ман ба назди шумо бо оят (ва мўъҷизае) аз ҷониби Парвардигоратон омадаам. Ман барои шумо аз гил чизе ба шакли парранда месозам. Он гоҳ дар вай медамам ва вай ба ҳукм (ва иҷозат)-и Худо парранда (-и зинда) мегардад. Кўрон (-и модарзод) ва песонро шифо мебахшам ва мурдагонро ба ҳукм (ва иродаи) Худо зинда мегардонам. Ва шуморо аз он чи дар хонаҳоятон мехўред ва захира менамоед, низ хабар медиҳам. Ростӣ, дар ин (ҳама) бароятон оятҳо (ва нишонаҳои равшан) аст, агар мўъмин (имон дошта) бошед.

50. Ва тасдиқкунандаи Таврот мебошам, ки пеш аз ман омадааст ва то бароятон баъзе чизҳоеро, ки бар шумо ҳаром гардонида шудаанд, ҳалол гардонам ва ба назди шумо бо оят (ва мўъҷизае) аз ҷониби Парвардигоратон омадаам. Пас тарс (ва тақвои) Худоро дошта бошед ва маро итоат намоед!

51. Худо бе ҳеҷ шакке Парвардигори ман ва Парвардигори шумо аст, пас Ўро парастиш намоед! Ин аст роҳи рост.

52. Вақте Исо аз онҳо куфрро эҳсос намуд, гуфт: Чӣ касоне ёвар (ва нусратдиҳандагон)-и ман (дар даъват) ба сўи Худо хоҳанд буд? Ҳавориён (ва пайравони содиқаш) гуфтанд: Мо ёварони (дини) Худо ҳастем. Ба Худо имон овардаем ва шоҳид бош, ки мо мусалмон (ва таслими фармони Худо) мебошем!

﴿رَبَّنَآ ءَامَنَّا بِمَآ أَنزَلۡتَ وَٱتَّبَعۡنَا ٱلرَّسُولَ فَٱكۡتُبۡنَا مَعَ ٱلشَّٰهِدِينَ ٥٣ وَمَكَرُواْ وَمَكَرَ ٱللَّهُۖ وَٱللَّهُ خَيۡرُ ٱلۡمَٰكِرِينَ ٥٤ إِذۡ قَالَ ٱللَّهُ يَٰعِيسَىٰٓ إِنِّي مُتَوَفِّيكَ وَرَافِعُكَ إِلَيَّ وَمُطَهِّرُكَ مِنَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ وَجَاعِلُ ٱلَّذِينَ ٱتَّبَعُوكَ فَوۡقَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ إِلَىٰ يَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِۖ ثُمَّ إِلَيَّ مَرۡجِعُكُمۡ فَأَحۡكُمُ بَيۡنَكُمۡ فِيمَا كُنتُمۡ فِيهِ تَخۡتَلِفُونَ ٥٥ فَأَمَّا ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ فَأُعَذِّبُهُمۡ عَذَابٗا شَدِيدٗا فِي ٱلدُّنۡيَا وَٱلۡأٓخِرَةِ وَمَا لَهُم مِّن نَّٰصِرِينَ ٥٦ وَأَمَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ فَيُوَفِّيهِمۡ أُجُورَهُمۡۗ وَٱللَّهُ لَا يُحِبُّ ٱلظَّٰلِمِينَ ٥٧ ذَٰلِكَ نَتۡلُوهُ عَلَيۡكَ مِنَ ٱلۡأٓيَٰتِ وَٱلذِّكۡرِ ٱلۡحَكِيمِ ٥٨ إِنَّ مَثَلَ عِيسَىٰ عِندَ ٱللَّهِ كَمَثَلِ ءَادَمَۖ خَلَقَهُۥ مِن تُرَابٖ ثُمَّ قَالَ لَهُۥ كُن فَيَكُونُ ٥٩ ٱلۡحَقُّ مِن رَّبِّكَ فَلَا تَكُن مِّنَ ٱلۡمُمۡتَرِينَ ٦٠ فَمَنۡ حَآجَّكَ فِيهِ مِنۢ بَعۡدِ مَا جَآءَكَ مِنَ ٱلۡعِلۡمِ فَقُلۡ تَعَالَوۡاْ نَدۡعُ أَبۡنَآءَنَا وَأَبۡنَآءَكُمۡ وَنِسَآءَنَا وَنِسَآءَكُمۡ وَأَنفُسَنَا وَأَنفُسَكُمۡ ثُمَّ نَبۡتَهِلۡ فَنَجۡعَل لَّعۡنَتَ ٱللَّهِ عَلَى ٱلۡكَٰذِبِينَ ٦١﴾

53. Парвардигоро, ба он чи нозил намудаӣ, имон овардем ва аз паёмбарат пайравӣ намудем. Пас моро дар ҷумлаи шаҳодатдиҳандагон бинавис!

54. Ва (банӣ Исроил барои қатли Исо) макр (ва тадбири пинҳоние) намуданд ва Худо низ тадбире намуд ва Худо беҳтарини тадбиркунандагон аст.

55. Ҳангоме Худо гуфт: Эй Исо! Ман, дар ҳақиқат, баргиранда ва ба сўи худ бардорандаи ту мебошам ва поксозандаи ту аз касоне ҳастам, ки кофир шудаанд ва пайравони туро то рўзи қиёмат бар кофирон бартаридиҳанда бошам. Он гоҳ бозгаштатон ба сўи Ман аст. Пас (дар он вақт) дар миёнатон дар (бораи) он чизе, ки дар он ихтилоф мекардед, ҳукм менамоям.

56. Аммо онҳое, ки кофир шудаанд, дар дунё ва охират азоби сахташон хоҳам дод ва онҳоро ёвароне набошад.

57. Ва аммо онҳое, ки имон овардаанд ва амали солеҳ анҷом додаанд, аҷрашонро ба пуррагӣ медиҳад ва Худо ҳеҷ гоҳ ситамгаронро дўст намедорад.

58. Ин (ҳо)-ро, ки аз оятҳо ва зикри ҳаким ҳастанд, бар ту мехонем.

59. Намунаи Исо дар назди Худо, воқеан ҳам, ба монанди намунаи Одам аст, ўро аз хок офарид, он гоҳ ба вай гуфт, ки «пайдо шав!» Он ба вуҷуд омад.

60. Ин ҳақ аз ҷониби Парвардигорат мебошад. (Дигар дар бораи он) аз шаккунандагон набош!

61. Касе бо ту дар бораи ў пас аз он илме, ки бароят омадааст, боз (ҷидол ва) муно-зира намояд, бигў: Биоед, то мо ва шумо ҳарду фарзандон, занон ва худро фаро хонем, он гоҳ ибтиҳол намоем ва лаънати Худоро бар дурўғгўён қарор диҳем!

﴿إِنَّ هَٰذَا لَهُوَ ٱلۡقَصَصُ ٱلۡحَقُّۚ وَمَا مِنۡ إِلَٰهٍ إِلَّا ٱللَّهُۚ وَإِنَّ ٱللَّهَ لَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡحَكِيمُ ٦٢ فَإِن تَوَلَّوۡاْ فَإِنَّ ٱللَّهَ عَلِيمُۢ بِٱلۡمُفۡسِدِينَ ٦٣ قُلۡ يَٰٓأَهۡلَ ٱلۡكِتَٰبِ تَعَالَوۡاْ إِلَىٰ كَلِمَةٖ سَوَآءِۢ بَيۡنَنَا وَبَيۡنَكُمۡ أَلَّا نَعۡبُدَ إِلَّا ٱللَّهَ وَلَا نُشۡرِكَ بِهِۦ شَيۡ‍ٔٗا وَلَا يَتَّخِذَ بَعۡضُنَا بَعۡضًا أَرۡبَابٗا مِّن دُونِ ٱللَّهِۚ فَإِن تَوَلَّوۡاْ فَقُولُواْ ٱشۡهَدُواْ بِأَنَّا مُسۡلِمُونَ ٦٤ يَٰٓأَهۡلَ ٱلۡكِتَٰبِ لِمَ تُحَآجُّونَ فِيٓ إِبۡرَٰهِيمَ وَمَآ أُنزِلَتِ ٱلتَّوۡرَىٰةُ وَٱلۡإِنجِيلُ إِلَّا مِنۢ بَعۡدِهِۦٓۚ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ ٦٥ هَٰٓأَنتُمۡ هَٰٓؤُلَآءِ حَٰجَجۡتُمۡ فِيمَا لَكُم بِهِۦ عِلۡمٞ فَلِمَ تُحَآجُّونَ فِيمَا لَيۡسَ لَكُم بِهِۦ عِلۡمٞۚ وَٱللَّهُ يَعۡلَمُ وَأَنتُمۡ لَا تَعۡلَمُونَ ٦٦ مَا كَانَ إِبۡرَٰهِيمُ يَهُودِيّٗا وَلَا نَصۡرَانِيّٗا وَلَٰكِن كَانَ حَنِيفٗا مُّسۡلِمٗا وَمَا كَانَ مِنَ ٱلۡمُشۡرِكِينَ ٦٧ إِنَّ أَوۡلَى ٱلنَّاسِ بِإِبۡرَٰهِيمَ لَلَّذِينَ ٱتَّبَعُوهُ وَهَٰذَا ٱلنَّبِيُّ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْۗ وَٱللَّهُ وَلِيُّ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ ٦٨ وَدَّت طَّآئِفَةٞ مِّنۡ أَهۡلِ ٱلۡكِتَٰبِ لَوۡ يُضِلُّونَكُمۡ وَمَا يُضِلُّونَ إِلَّآ أَنفُسَهُمۡ وَمَا يَشۡعُرُونَ ٦٩ يَٰٓأَهۡلَ ٱلۡكِتَٰبِ لِمَ تَكۡفُرُونَ بِ‍َٔايَٰتِ ٱللَّهِ وَأَنتُمۡ تَشۡهَدُونَ ٧٠﴾

62. Албатта, бе ҳеҷ шакке, ин аст саргузашти ҳақ ва ҳеҷ маъбуде ба ҷуз Аллоҳ вуҷуд надорад ва Худо, дар воқеъ, тавонову ҳаким аст.

63. Пас агар рўй бартофтанд, Худо, ҳатман, ба (воқеияти ҳоли) фасодкорон доно аст.

64. Бигў: Эй аҳли Китоб, ба сўи калимае биоед, ки дар миёни мову шумо баробар аст: Ин ки ҷуз Худоро напарастем ва ҳеҷ чизеро бо Ў шарик нагардонем ва ҳеҷ касе аз мо якдигарро ба ҷои Худованд ба парвардигорӣ нагирад! Агар (аз ин даъвати шумо) эъроз намоянд, ба онҳо бигўед, ки (пас) шумо шоҳид бошед, ки мо мусалмон ҳастем!

65. Эй аҳли Китоб! Чаро дар бораи Иброҳим (баҳсу) мунозира менамоед, дар ҳоле ки (ҳарду китоби) Таврот ва Инҷил нозил нашудаанд, магар (хеле) баъд аз ў? Оё инро ҳам тааққул (дарк) наменамоед?!

66. Ҳо (таваҷҷўҳ намоед), ки шумо (қаблан) дар бораи он коре, ки нисбат ба он илме доштед, (мухосама ва) мунозира мекардед, пас (ҳоло) чаро дар бораи коре мунозира менамоед, ки нисбат ба он (умуман) илме надоред? Ва Худо медонад ва шумо намедонед.

67. Иброҳим на яҳудӣ буд, на насронӣ, валекин (шахси) поки мусалмон буд ва ҳеҷ гоҳ аз мушрикон (низ) набуд.

68. Албатта, наздиктарин (ва афзалтарини) мардум нисбат ба Иброҳим ҳамон касоне ҳастанд, ки ўро пайравӣ кардаанд ва ин Паёмбар ва онҳое, ки имон овардаанд. Ва Худо валии (сарпараст ва мададгори) мўъминон аст.

69. Гурўҳе аз аҳли Китоб дўст (орзу) доранд, ки кош, шуморо гумроҳ мекарданд ва онҳо гумроҳ намесозанд, магар худро, вале онро дарк намекунанд.

70. Эй аҳли Китоб! Чаро ба оятҳои Худо куфр меварзед, дар ҳоле ки ба (ҳаққонияти онҳо) шаҳодат медиҳед!

﴿يَٰٓأَهۡلَ ٱلۡكِتَٰبِ لِمَ تَلۡبِسُونَ ٱلۡحَقَّ بِٱلۡبَٰطِلِ وَتَكۡتُمُونَ ٱلۡحَقَّ وَأَنتُمۡ تَعۡلَمُونَ ٧١ وَقَالَت طَّآئِفَةٞ مِّنۡ أَهۡلِ ٱلۡكِتَٰبِ ءَامِنُواْ بِٱلَّذِيٓ أُنزِلَ عَلَى ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَجۡهَ ٱلنَّهَارِ وَٱكۡفُرُوٓاْ ءَاخِرَهُۥ لَعَلَّهُمۡ يَرۡجِعُونَ ٧٢ وَلَا تُؤۡمِنُوٓاْ إِلَّا لِمَن تَبِعَ دِينَكُمۡ قُلۡ إِنَّ ٱلۡهُدَىٰ هُدَى ٱللَّهِ أَن يُؤۡتَىٰٓ أَحَدٞ مِّثۡلَ مَآ أُوتِيتُمۡ أَوۡ يُحَآجُّوكُمۡ عِندَ رَبِّكُمۡۗ قُلۡ إِنَّ ٱلۡفَضۡلَ بِيَدِ ٱللَّهِ يُؤۡتِيهِ مَن يَشَآءُۗ وَٱللَّهُ وَٰسِعٌ عَلِيمٞ ٧٣ يَخۡتَصُّ بِرَحۡمَتِهِۦ مَن يَشَآءُۗ وَٱللَّهُ ذُو ٱلۡفَضۡلِ ٱلۡعَظِيمِ ٧٤ ۞وَمِنۡ أَهۡلِ ٱلۡكِتَٰبِ مَنۡ إِن تَأۡمَنۡهُ بِقِنطَارٖ يُؤَدِّهِۦٓ إِلَيۡكَ وَمِنۡهُم مَّنۡ إِن تَأۡمَنۡهُ بِدِينَارٖ لَّا يُؤَدِّهِۦٓ إِلَيۡكَ إِلَّا مَا دُمۡتَ عَلَيۡهِ قَآئِمٗاۗ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمۡ قَالُواْ لَيۡسَ عَلَيۡنَا فِي ٱلۡأُمِّيِّ‍ۧنَ سَبِيلٞ وَيَقُولُونَ عَلَى ٱللَّهِ ٱلۡكَذِبَ وَهُمۡ يَعۡلَمُونَ ٧٥ بَلَىٰۚ مَنۡ أَوۡفَىٰ بِعَهۡدِهِۦ وَٱتَّقَىٰ فَإِنَّ ٱللَّهَ يُحِبُّ ٱلۡمُتَّقِينَ ٧٦ إِنَّ ٱلَّذِينَ يَشۡتَرُونَ بِعَهۡدِ ٱللَّهِ وَأَيۡمَٰنِهِمۡ ثَمَنٗا قَلِيلًا أُوْلَٰٓئِكَ لَا خَلَٰقَ لَهُمۡ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ وَلَا يُكَلِّمُهُمُ ٱللَّهُ وَلَا يَنظُرُ إِلَيۡهِمۡ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ وَلَا يُزَكِّيهِمۡ وَلَهُمۡ عَذَابٌ أَلِيمٞ ٧٧﴾

71. Эй аҳли Китоб! Чаро ҳақро ба ботил меомезед ва чаро ҳақро китмон менамоед, дар ҳоле ки худ (ҳақиқати онро) медонед?

72. Ва тоифае аз аҳли Китоб гуфтанд: Ба он чи ба мўъминон нозил шудааст, дар ибтидои рўз имон оваред ва дар охири рўз ба он кофир шавед, шояд (ҳамин тавр онҳо аз динашон) баргарданд.

73. Ва ҷуз ба касе, ки аз дини шумо пайравӣ мекунад, имон наоваред! Бигў: Роҳи рост, бешак, ҳамон роҳи Худо аст. (Ин мавқеи пўшидан ва таҳрифи ҳақоиқ барои он аст, ки) чаро ба каси дигаре мисли он чи ба шумо дода шудааст, дода шавад, ё чаро дар назди Парвардигоратон ба шумо мунозира намоянд? Бигў: Фазлу (бахшиш) танҳо дар дасти Худованд аст. Онро ба касе бихоҳад, медиҳад. Ва Худо кушодафазлу доно аст.

74. Касеро бихоҳад, ба раҳмати Худ хос мегардонад ва Худо соҳиби фазли бузург аст.

75. Ва аз (миёни) аҳли Китоб одам (-он)е ҳаст(анд), ки агар қинтор (ва хазона)-еро дар наздаш(он) амонат ниҳӣ, онро ба сўи ту бар мегардона(н)д ва дар миёни онҳо одам (-он)-е (низ) ҳаст(анд), ки агар динореро дар наздаш(он) ба амонат ниҳӣ, онро ба ту барнагардона(н)д, магар то вақте бар сараш истода бошӣ. Ин ба сабаби он аст, ки воқеан ҳам, гуфтанд (эътиқод доранд), ки: Ҳеҷ роҳе (гуноҳе) бар мо дар бораи уммиён (ғайрияҳудиён) нест. Ва бар Худо дурўғ мегўянд, дар ҳоле ки худ (онро) медонанд.

76. Оре! Касе ба аҳди хеш вафо намояд ва тарсу (тақвои Худоро) дошта бошад, пас Худо низ парҳезгоронро дўст медорад.

77. Онҳое, ки ба ивази аҳди Худо пул (ва баҳои) андакеро мехаранд, онҳоро ҳеҷ баҳрае барояшон дар охират нест ва Худо на ба онҳо (бо меҳрубонӣ) сухан мегўяд ва на дар рўзи қиёмат (бо назари раҳмат) ба сўяшон нигоҳ мекунад ва на покашон месозад ва барояшон азоби дардноке бошад.

﴿وَإِنَّ مِنۡهُمۡ لَفَرِيقٗا يَلۡوُۥنَ أَلۡسِنَتَهُم بِٱلۡكِتَٰبِ لِتَحۡسَبُوهُ مِنَ ٱلۡكِتَٰبِ وَمَا هُوَ مِنَ ٱلۡكِتَٰبِ وَيَقُولُونَ هُوَ مِنۡ عِندِ ٱللَّهِ وَمَا هُوَ مِنۡ عِندِ ٱللَّهِ وَيَقُولُونَ عَلَى ٱللَّهِ ٱلۡكَذِبَ وَهُمۡ يَعۡلَمُونَ ٧٨ مَا كَانَ لِبَشَرٍ أَن يُؤۡتِيَهُ ٱللَّهُ ٱلۡكِتَٰبَ وَٱلۡحُكۡمَ وَٱلنُّبُوَّةَ ثُمَّ يَقُولَ لِلنَّاسِ كُونُواْ عِبَادٗا لِّي مِن دُونِ ٱللَّهِ وَلَٰكِن كُونُواْ رَبَّٰنِيِّ‍ۧنَ بِمَا كُنتُمۡ تُعَلِّمُونَ ٱلۡكِتَٰبَ وَبِمَا كُنتُمۡ تَدۡرُسُونَ ٧٩ وَلَا يَأۡمُرَكُمۡ أَن تَتَّخِذُواْ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةَ وَٱلنَّبِيِّ‍ۧنَ أَرۡبَابًاۗ أَيَأۡمُرُكُم بِٱلۡكُفۡرِ بَعۡدَ إِذۡ أَنتُم مُّسۡلِمُونَ ٨٠ وَإِذۡ أَخَذَ ٱللَّهُ مِيثَٰقَ ٱلنَّبِيِّ‍ۧنَ لَمَآ ءَاتَيۡتُكُم مِّن كِتَٰبٖ وَحِكۡمَةٖ ثُمَّ جَآءَكُمۡ رَسُولٞ مُّصَدِّقٞ لِّمَا مَعَكُمۡ لَتُؤۡمِنُنَّ بِهِۦ وَلَتَنصُرُنَّهُۥۚ قَالَ ءَأَقۡرَرۡتُمۡ وَأَخَذۡتُمۡ عَلَىٰ ذَٰلِكُمۡ إِصۡرِيۖ قَالُوٓاْ أَقۡرَرۡنَاۚ قَالَ فَٱشۡهَدُواْ وَأَنَا۠ مَعَكُم مِّنَ ٱلشَّٰهِدِينَ ٨١ فَمَن تَوَلَّىٰ بَعۡدَ ذَٰلِكَ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡفَٰسِقُونَ ٨٢ أَفَغَيۡرَ دِينِ ٱللَّهِ يَبۡغُونَ وَلَهُۥٓ أَسۡلَمَ مَن فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ طَوۡعٗا وَكَرۡهٗا وَإِلَيۡهِ يُرۡجَعُونَ ٨٣﴾

78. Ва албатта, аз онҳо гурўҳе низ ҳастанд, ки забони худро бо китоб печутоб медиҳанд, то онро аз (ҷумлаи) китоб бипиндоред, дар ҳоле ки он аз китоб нест. Ва мегўянд, ки он аз назди Худо аст, ва(ле) он аз назди Худо нест. Ва бар Худо дурўғ мегўянд ва онҳо худ (инро) медонанд.

79. Ҳеҷ башаре ин ҳақро надорад, ки Худо ба ў китоб, ҳукм ва нубувват (паёмбарӣ)-ро ато намояд, он гоҳ ба мардум бигўяд, ки: Ба ҷои Худо бандагони ман бошед. (Балки) баръакс, мегўяд: Ба сабаби он ки китоб (-и Худо)-ро таълим медодед ва онро меомўхтед, бандагони раббони (-и Худо) бошед.

80. Ва на шуморо амр намояд, ки фариштагон ва паёмбаронро (ба парвардигорӣ ва ё) арбоби худ бигиред. Оё шуморо пас аз он ки мусалмон гаштед, боз ба куфр амр менамояд?

81. Ва ҳангоме Худо аз паёмбарон паймон (мисоқ) гирифт: Ба шумо ҳар гуна китоб ва ҳикмате дода бошам, вақте ба сўи шумо паёмбаре омад, ки он (китоби) ҳамроҳи шуморо тасдиқ менамояд, ба ў ҳатман, имон меоваред ва ўро ёрӣ менамоед. Гуфт: Оё бар он иқрор кардед ва аҳди муаккади маро бар он гирифтед? Гуфтанд: Иқрор намудем. Фармуд: Пас (бар ин амр) шоҳид бошед ва Ман низ ҳамроҳи шумо аз шоҳидон ҳастам.

82. Касе (аз он паймон) пас аз ин рўй бартобад, пас (чунин) одамоне, бешак, фосиқонанд.

83. Оё (дини дигаре) ғайри дини Худоро меҷўянд, дар ҳоле ки ҳар кӣ дар осмонҳо ва дар замин аст, хоҳ-нохоҳ таслими Ў гаштааст ва ба сўи Ў бозгардонида мешаванд?

﴿قُلۡ ءَامَنَّا بِٱللَّهِ وَمَآ أُنزِلَ عَلَيۡنَا وَمَآ أُنزِلَ عَلَىٰٓ إِبۡرَٰهِيمَ وَإِسۡمَٰعِيلَ وَإِسۡحَٰقَ وَيَعۡقُوبَ وَٱلۡأَسۡبَاطِ وَمَآ أُوتِيَ مُوسَىٰ وَعِيسَىٰ وَٱلنَّبِيُّونَ مِن رَّبِّهِمۡ لَا نُفَرِّقُ بَيۡنَ أَحَدٖ مِّنۡهُمۡ وَنَحۡنُ لَهُۥ مُسۡلِمُونَ ٨٤ وَمَن يَبۡتَغِ غَيۡرَ ٱلۡإِسۡلَٰمِ دِينٗا فَلَن يُقۡبَلَ مِنۡهُ وَهُوَ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ مِنَ ٱلۡخَٰسِرِينَ ٨٥ كَيۡفَ يَهۡدِي ٱللَّهُ قَوۡمٗا كَفَرُواْ بَعۡدَ إِيمَٰنِهِمۡ وَشَهِدُوٓاْ أَنَّ ٱلرَّسُولَ حَقّٞ وَجَآءَهُمُ ٱلۡبَيِّنَٰتُۚ وَٱللَّهُ لَا يَهۡدِي ٱلۡقَوۡمَ ٱلظَّٰلِمِينَ ٨٦ أُوْلَٰٓئِكَ جَزَآؤُهُمۡ أَنَّ عَلَيۡهِمۡ لَعۡنَةَ ٱللَّهِ وَٱلۡمَلَٰٓئِكَةِ وَٱلنَّاسِ أَجۡمَعِينَ ٨٧ خَٰلِدِينَ فِيهَا لَا يُخَفَّفُ عَنۡهُمُ ٱلۡعَذَابُ وَلَا هُمۡ يُنظَرُونَ ٨٨ إِلَّا ٱلَّذِينَ تَابُواْ مِنۢ بَعۡدِ ذَٰلِكَ وَأَصۡلَحُواْ فَإِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ رَّحِيمٌ ٨٩ إِنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بَعۡدَ إِيمَٰنِهِمۡ ثُمَّ ٱزۡدَادُواْ كُفۡرٗا لَّن تُقۡبَلَ تَوۡبَتُهُمۡ وَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلضَّآلُّونَ ٩٠ إِنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ وَمَاتُواْ وَهُمۡ كُفَّارٞ فَلَن يُقۡبَلَ مِنۡ أَحَدِهِم مِّلۡءُ ٱلۡأَرۡضِ ذَهَبٗا وَلَوِ ٱفۡتَدَىٰ بِهِۦٓۗ أُوْلَٰٓئِكَ لَهُمۡ عَذَابٌ أَلِيمٞ وَمَا لَهُم مِّن نَّٰصِرِينَ ٩١﴾

84. Бигў: Мо ба Худо ва ба он чи бар мо ва он чи бар Иброҳим, Исмоъил, Исҳоқ, Яъқуб ва Асбот нозил шудааст ва ба он чи ба Мўсо, Исо ва дигар паёмбарон аз ҷониби Парвардигорашон дода шудааст, имон овардаем ва миёни ҳеҷ кадоме аз ин (паёмбарон) фарқ намегузорем ва мо таслими Ў мебошем.

85. Ва касе ғайр аз Ислом дини дигаре биҷўяд, ҳаргиз аз ў пазируфта нахоҳад шуд ва вай дар охират аз зиёндидагон мебошад.

86. Худо чӣ гуна (он) қавмеро ҳидоят менамояд, ки пас аз имонашон кофир шуданд ва (қаблан) шаҳодат дода буданд, ки паёмбар ҳақ аст ва далелҳои (равшане) низ барояшон омад? Ва Худо ҳаргиз мардуми ситамгарро ҳидоят наменамояд.

87. Ҷазои онҳо ин аст, ки лаънати Худо, фариштагон ва ҳамаи мардум бар онҳост.

88. Ҷовидона дар он мемонанд. (Дар рўзи қиёмат) на азоб аз онҳо сабук карда мешавад ва на ба онҳо (пеш аз вуруд ба оташ) мўҳлат дода мешавад.

89. Магар онҳое, ки пас аз он (куфрашон) тавба ва ислоҳ намуданд, пас Худо, дар воқеъ, омурзандаи меҳрубон аст.

90. Албатта, онҳое, ки пас аз имонашон кофир шуданд, он гоҳ куфрашон (рўз ба рўз) зиёдтар гашт, ҳаргиз тавбаи онҳо пазируфта намегардад ва дар воқеъ, ҳамонҳоанд гумроҳон.

91. Дар ҳақиқат, онҳое, ки кофир шуданд ва бар куфр бимирданд, ҳеҷ гоҳ аз ҳеҷ кадоми онҳо, агар ба андозаи рўи замин тилло фидо (-и ҷони худ) намояд, пазируфта намегардад. Барои онҳо азоби дарднокест ва онҳо ҳеҷ мададгоре надоранд.

﴿لَن تَنَالُواْ ٱلۡبِرَّ حَتَّىٰ تُنفِقُواْ مِمَّا تُحِبُّونَۚ وَمَا تُنفِقُواْ مِن شَيۡءٖ فَإِنَّ ٱللَّهَ بِهِۦ عَلِيمٞ ٩٢ ۞كُلُّ ٱلطَّعَامِ كَانَ حِلّٗا لِّبَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ إِلَّا مَا حَرَّمَ إِسۡرَٰٓءِيلُ عَلَىٰ نَفۡسِهِۦ مِن قَبۡلِ أَن تُنَزَّلَ ٱلتَّوۡرَىٰةُۚ قُلۡ فَأۡتُواْ بِٱلتَّوۡرَىٰةِ فَٱتۡلُوهَآ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ ٩٣ فَمَنِ ٱفۡتَرَىٰ عَلَى ٱللَّهِ ٱلۡكَذِبَ مِنۢ بَعۡدِ ذَٰلِكَ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلظَّٰلِمُونَ ٩٤ قُلۡ صَدَقَ ٱللَّهُۗ فَٱتَّبِعُواْ مِلَّةَ إِبۡرَٰهِيمَ حَنِيفٗاۖ وَمَا كَانَ مِنَ ٱلۡمُشۡرِكِينَ ٩٥ إِنَّ أَوَّلَ بَيۡتٖ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِي بِبَكَّةَ مُبَارَكٗا وَهُدٗى لِّلۡعَٰلَمِينَ ٩٦ فِيهِ ءَايَٰتُۢ بَيِّنَٰتٞ مَّقَامُ إِبۡرَٰهِيمَۖ وَمَن دَخَلَهُۥ كَانَ ءَامِنٗاۗ وَلِلَّهِ عَلَى ٱلنَّاسِ حِجُّ ٱلۡبَيۡتِ مَنِ ٱسۡتَطَاعَ إِلَيۡهِ سَبِيلٗاۚ وَمَن كَفَرَ فَإِنَّ ٱللَّهَ غَنِيٌّ عَنِ ٱلۡعَٰلَمِينَ ٩٧ قُلۡ يَٰٓأَهۡلَ ٱلۡكِتَٰبِ لِمَ تَكۡفُرُونَ بِ‍َٔايَٰتِ ٱللَّهِ وَٱللَّهُ شَهِيدٌ عَلَىٰ مَا تَعۡمَلُونَ ٩٨ قُلۡ يَٰٓأَهۡلَ ٱلۡكِتَٰبِ لِمَ تَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ ٱللَّهِ مَنۡ ءَامَنَ تَبۡغُونَهَا عِوَجٗا وَأَنتُمۡ شُهَدَآءُۗ وَمَا ٱللَّهُ بِغَٰفِلٍ عَمَّا تَعۡمَلُونَ ٩٩ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِن تُطِيعُواْ فَرِيقٗا مِّنَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ يَرُدُّوكُم بَعۡدَ إِيمَٰنِكُمۡ كَٰفِرِينَ ١٠٠﴾

92. Ҳаргиз ба (мақоми) некўӣ нахоҳед расид, то он ки аз он чи дўст медоред, инфоқ (харҷ) намоед. Ва ҳар чизе инфоқ намоед, Худо, ҳатман, ба он доно аст.

93. Тамоми таом (хўрокӣ)-ҳо, ба ҷуз он чи Исроил (Яъқуб) пеш аз нузули Таврот бар худ ҳаром гардонида буд, барои банӣ Исроил ҳалол буданд. Бигў: Агар ростгў бошед, пас Тавротро биоваред ва бихонед!

94. Касе пас аз ин бар Худо дурўғ бибофад, (чунин) одамоне, бешак, ситамгаронанд.

95. Бигў: Рост гуфт Худо. Пас аз оини Иброҳими пок, ки аз мушрикон набуд, пайравӣ намоед!

96. Ростӣ, нахустин хонае, ки (дар рўи замин барои ибодати) мардум ниҳода шудааст, ҳамон (хона)-ест, ки дар Макка мебошад. (Он) пур аз баракот ва ҳидояте барои ҷаҳониён аст.

97. Дар он оятҳо ва нишонаҳои равшане аст (ба монанди) мақоми Иброҳим ва касе дохили он гардад, эмин бошад. Ва барои Худо бар мардум ҳаҷҷи (он) хона аст, касе тавоноии роҳро ба сўи он дошта бошад. Ва касе кофир гардад, пас Худо, ҳатман, аз ҷаҳониён бениёз аст.

98. Бигў: Эй аҳли Китоб! Чаро ба оятҳои Худо куфр меварзед ва Худо бар он чи анҷом медиҳед, шоҳид аст?

99. Бигў: Эй аҳли Китоб! Чаро (шахсеро), ки имон овардааст, аз роҳи Худо бозмедоред (ва) каҷии онро меҷўед, дар ҳоле ки худ (ба дурустии он) шоҳид ҳастед? Ва Худо аз он чи анҷом медиҳед, ҳеҷ гоҳ ғофил намебошад.

100. Эй касоне, ки имон овардаед! Агар гурўҳе аз аҳли Китобро итоат намоед, шуморо пас аз имонатон кофир мегардонанд.

﴿وَكَيۡفَ تَكۡفُرُونَ وَأَنتُمۡ تُتۡلَىٰ عَلَيۡكُمۡ ءَايَٰتُ ٱللَّهِ وَفِيكُمۡ رَسُولُهُۥۗ وَمَن يَعۡتَصِم بِٱللَّهِ فَقَدۡ هُدِيَ إِلَىٰ صِرَٰطٖ مُّسۡتَقِيمٖ ١٠١ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ حَقَّ تُقَاتِهِۦ وَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنتُم مُّسۡلِمُونَ ١٠٢ وَٱعۡتَصِمُواْ بِحَبۡلِ ٱللَّهِ جَمِيعٗا وَلَا تَفَرَّقُواْۚ وَٱذۡكُرُواْ نِعۡمَتَ ٱللَّهِ عَلَيۡكُمۡ إِذۡ كُنتُمۡ أَعۡدَآءٗ فَأَلَّفَ بَيۡنَ قُلُوبِكُمۡ فَأَصۡبَحۡتُم بِنِعۡمَتِهِۦٓ إِخۡوَٰنٗا وَكُنتُمۡ عَلَىٰ شَفَا حُفۡرَةٖ مِّنَ ٱلنَّارِ فَأَنقَذَكُم مِّنۡهَاۗ كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ ٱللَّهُ لَكُمۡ ءَايَٰتِهِۦ لَعَلَّكُمۡ تَهۡتَدُونَ ١٠٣ وَلۡتَكُن مِّنكُمۡ أُمَّةٞ يَدۡعُونَ إِلَى ٱلۡخَيۡرِ وَيَأۡمُرُونَ بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَيَنۡهَوۡنَ عَنِ ٱلۡمُنكَرِۚ وَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُفۡلِحُونَ ١٠٤ وَلَا تَكُونُواْ كَٱلَّذِينَ تَفَرَّقُواْ وَٱخۡتَلَفُواْ مِنۢ بَعۡدِ مَا جَآءَهُمُ ٱلۡبَيِّنَٰتُۚ وَأُوْلَٰٓئِكَ لَهُمۡ عَذَابٌ عَظِيمٞ ١٠٥ يَوۡمَ تَبۡيَضُّ وُجُوهٞ وَتَسۡوَدُّ وُجُوهٞۚ فَأَمَّا ٱلَّذِينَ ٱسۡوَدَّتۡ وُجُوهُهُمۡ أَكَفَرۡتُم بَعۡدَ إِيمَٰنِكُمۡ فَذُوقُواْ ٱلۡعَذَابَ بِمَا كُنتُمۡ تَكۡفُرُونَ ١٠٦ وَأَمَّا ٱلَّذِينَ ٱبۡيَضَّتۡ وُجُوهُهُمۡ فَفِي رَحۡمَةِ ٱللَّهِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ١٠٧ تِلۡكَ ءَايَٰتُ ٱللَّهِ نَتۡلُوهَا عَلَيۡكَ بِٱلۡحَقِّۗ وَمَا ٱللَّهُ يُرِيدُ ظُلۡمٗا لِّلۡعَٰلَمِينَ ١٠٨﴾

101. Ва чӣ гуна кофир мегардед, дар сурате ки оятҳои Худо бар шумо хонда мешаванд ва Расули Ў (ҳанўз) дар байни шумост?! Ва касе ба Худо эътисом намояд (ва ба дини Ў тамассук ҷўяд), воқеан ҳам, ба роҳи рост ҳидоят шудааст.

102. Эй касоне, ки имон овардаед, ба таври шоиста тақвои Худоро намоед ва намиред, магар дар ҳоле ки мусалмон бошед!

103. Ва ба ресмони Худо якҷоя даст биовезед ва пароканда нагардед! Ва неъмати Худоро бар худ ба ёд оваред, он вақтеро, ки бо ҳам душман будед, он гоҳ Худо дар байни дилҳоятон улфат андохт. Пас бо неъмати Ў бо ҳам бародар гаштед. Бар лаби ҷарии оташ истода будед, ки (Худо) аз он наҷотатон дод. Худо ҳамин тавр оятҳояшро барои шумо баён менамояд, то шумо ҳидоят ёбед.

104. Бояд аз (миёни) шумо уммате (гурўҳе) вуҷуд дошта бошад, ки (мардум)-ро ба хайру (некӣ) даъват намоянд, банекиҳо амр ва аз бадӣ (зиштӣ)-ҳо боздоранд ва дар ҳақиқат, онҳоянд растагорон.

105. Ва (ҳаргиз) монанди онҳое набошед, ки пароканда гаштанд ва пас аз он, ки далелҳои (равшане) барояшон омад, ба ихтилоф пардохтанд ва онҳоро барояшон азоби бузургест.

106. Он рўзе, ки чеҳраҳое сафед ва чеҳраҳое сиёҳ мегарданд. Он гоҳ ба онҳое, ки чеҳраҳояшон сиёҳ гаштааст, гуфта мешавад: Оё пас аз имонатон кофир гаштед? Пас ба сазои он куфре, ки меварзидед, азобро бичашед!

107. Ва аммо онҳое, ки чеҳраҳои сафед доранд, дар раҳмати Худо қарор мегиранд (ва) онҳо дар он (раҳмат) ҷовидона боқӣ мемонанд.

108. Инҳо оятҳо (-и равшан)-и Худо ҳастанд, ки ба ҳақ онҳоро бар ту мехонем ва Худо ҳеҷ гуна зулмеро барои ҷаҳониён намехоҳад.

﴿وَلِلَّهِ مَا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِي ٱلۡأَرۡضِۚ وَإِلَى ٱللَّهِ تُرۡجَعُ ٱلۡأُمُورُ ١٠٩ كُنتُمۡ خَيۡرَ أُمَّةٍ أُخۡرِجَتۡ لِلنَّاسِ تَأۡمُرُونَ بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَتَنۡهَوۡنَ عَنِ ٱلۡمُنكَرِ وَتُؤۡمِنُونَ بِٱللَّهِۗ وَلَوۡ ءَامَنَ أَهۡلُ ٱلۡكِتَٰبِ لَكَانَ خَيۡرٗا لَّهُمۚ مِّنۡهُمُ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ وَأَكۡثَرُهُمُ ٱلۡفَٰسِقُونَ ١١٠ لَن يَضُرُّوكُمۡ إِلَّآ أَذٗىۖ وَإِن يُقَٰتِلُوكُمۡ يُوَلُّوكُمُ ٱلۡأَدۡبَارَ ثُمَّ لَا يُنصَرُونَ ١١١ ضُرِبَتۡ عَلَيۡهِمُ ٱلذِّلَّةُ أَيۡنَ مَا ثُقِفُوٓاْ إِلَّا بِحَبۡلٖ مِّنَ ٱللَّهِ وَحَبۡلٖ مِّنَ ٱلنَّاسِ وَبَآءُو بِغَضَبٖ مِّنَ ٱللَّهِ وَضُرِبَتۡ عَلَيۡهِمُ ٱلۡمَسۡكَنَةُۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمۡ كَانُواْ يَكۡفُرُونَ بِ‍َٔايَٰتِ ٱللَّهِ وَيَقۡتُلُونَ ٱلۡأَنۢبِيَآءَ بِغَيۡرِ حَقّٖۚ ذَٰلِكَ بِمَا عَصَواْ وَّكَانُواْ يَعۡتَدُونَ ١١٢ ۞لَيۡسُواْ سَوَآءٗۗ مِّنۡ أَهۡلِ ٱلۡكِتَٰبِ أُمَّةٞ قَآئِمَةٞ يَتۡلُونَ ءَايَٰتِ ٱللَّهِ ءَانَآءَ ٱلَّيۡلِ وَهُمۡ يَسۡجُدُونَ ١١٣ يُؤۡمِنُونَ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ وَيَأۡمُرُونَ بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَيَنۡهَوۡنَ عَنِ ٱلۡمُنكَرِ وَيُسَٰرِعُونَ فِي ٱلۡخَيۡرَٰتِۖ وَأُوْلَٰٓئِكَ مِنَ ٱلصَّٰلِحِينَ ١١٤ وَمَا يَفۡعَلُواْ مِنۡ خَيۡرٖ فَلَن يُكۡفَرُوهُۗ وَٱللَّهُ عَلِيمُۢ بِٱلۡمُتَّقِينَ ١١٥﴾

109. Аз они Худост он чи дар осмонҳо ва дар замин аст ва тамоми корҳо ба сўи Худо бозгардонида мешаванд.

110. Шумо беҳтарин уммате мебошед, ки барои мардум берун оварда шудааст. (Зеро) ба некиҳо амр ва аз зиштиҳо бозмедоред ва ба Худо имон меоваред. Ва агар аҳли Китоб (низ) имон меоварданд, (ин кор) барояшон беҳтар буд. Аз (миёни) онҳо (одамони) мўъмин ҳастанд, вале аксари онҳо фосиқанд.

111. Ҳаргиз шуморо зараре, ба ҷуз каме озор, намерасонанд. Ва агар бо шумо биҷанганд, ба шумо пушт мениҳанд (рў ба гурез мениҳанд) ва гузашта аз ин, ҳеҷ гоҳ нусрат (ва пирўзӣ) дода намешаванд.

112. Дар ҳар куҷое ёфта шаванд, бар онҳо хорӣ (ва зиллат) зада мешавад, магар бо ресмон (ва аҳд)-е аз ҷониби Худо ва бо ресмон (-и ҳимоя)- е аз ҷониби мардум. Ва ба ғазабе аз ҷониби Худо гирифтор гаштаанд ва бар онҳо фақр (ва масканат) афканда шудааст. Ин ба сабаби он аст, ки (онҳо ҳамвора) ба оятҳои Худо куфр меварзиданд ва паёмбаронро ба ноҳақ мекуштанд. Ин (корҳояшон) барои он буд, ки маъсият, нофармонӣ ва таҷовуз мекарданд.

113. (Ҳамаи) онҳо яксон нестанд. Аз миёни аҳли Китоб гурўҳе (бар дини Худо) қоим (ва рост) мебошанд, ки оятҳои Худоро дар вақтҳо (-и гуногуни) шаб, дар ҳоле ки дар саҷда (ва дар намоз) ҳастанд, мехонанд.

114. Онҳо ба Худо ва ба рўзи охират имон доранд, ба некиҳо амр ва аз бадиҳо бозмедоранд ва дар корҳои хайр мешитобанд ва онҳо аз (одамони) солеҳ (ва бандагони шоиста) ҳастанд.

115.Ҳар хайре, ки анҷом медиҳанд, ҳеҷ гоҳ дар он носипосӣ намешаванд ва Худо ба (аҳволи бандагони) ботақво (яш) доно аст.

﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ لَن تُغۡنِيَ عَنۡهُمۡ أَمۡوَٰلُهُمۡ وَلَآ أَوۡلَٰدُهُم مِّنَ ٱللَّهِ شَيۡ‍ٔٗاۖ وَأُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلنَّارِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ١١٦ مَثَلُ مَا يُنفِقُونَ فِي هَٰذِهِ ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَا كَمَثَلِ رِيحٖ فِيهَا صِرٌّ أَصَابَتۡ حَرۡثَ قَوۡمٖ ظَلَمُوٓاْ أَنفُسَهُمۡ فَأَهۡلَكَتۡهُۚ وَمَا ظَلَمَهُمُ ٱللَّهُ وَلَٰكِنۡ أَنفُسَهُمۡ يَظۡلِمُونَ ١١٧ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا تَتَّخِذُواْ بِطَانَةٗ مِّن دُونِكُمۡ لَا يَأۡلُونَكُمۡ خَبَالٗا وَدُّواْ مَا عَنِتُّمۡ قَدۡ بَدَتِ ٱلۡبَغۡضَآءُ مِنۡ أَفۡوَٰهِهِمۡ وَمَا تُخۡفِي صُدُورُهُمۡ أَكۡبَرُۚ قَدۡ بَيَّنَّا لَكُمُ ٱلۡأٓيَٰتِۖ إِن كُنتُمۡ تَعۡقِلُونَ ١١٨ هَٰٓأَنتُمۡ أُوْلَآءِ تُحِبُّونَهُمۡ وَلَا يُحِبُّونَكُمۡ وَتُؤۡمِنُونَ بِٱلۡكِتَٰبِ كُلِّهِۦ وَإِذَا لَقُوكُمۡ قَالُوٓاْ ءَامَنَّا وَإِذَا خَلَوۡاْ عَضُّواْ عَلَيۡكُمُ ٱلۡأَنَامِلَ مِنَ ٱلۡغَيۡظِۚ قُلۡ مُوتُواْ بِغَيۡظِكُمۡۗ إِنَّ ٱللَّهَ عَلِيمُۢ بِذَاتِ ٱلصُّدُورِ ١١٩ إِن تَمۡسَسۡكُمۡ حَسَنَةٞ تَسُؤۡهُمۡ وَإِن تُصِبۡكُمۡ سَيِّئَةٞ يَفۡرَحُواْ بِهَاۖ وَإِن تَصۡبِرُواْ وَتَتَّقُواْ لَا يَضُرُّكُمۡ كَيۡدُهُمۡ شَيۡ‍ًٔاۗ إِنَّ ٱللَّهَ بِمَا يَعۡمَلُونَ مُحِيطٞ ١٢٠ وَإِذۡ غَدَوۡتَ مِنۡ أَهۡلِكَ تُبَوِّئُ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ مَقَٰعِدَ لِلۡقِتَالِۗ وَٱللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ١٢١﴾

116. Касоне, ки кофир шудаанд, молҳо ва фарзандонашон чизеро аз онҳо дар баробари Худо дур намесозад ва онҳо ёрони оташ ҳастанд (ва) дар он ҷовидона боқӣ мемонанд.

117. Намунаи он чизе, ки он (кофирон) дар ин зиндагонии (нопойдори) дунё харҷ менамоянд, ба монанди бодест, ки дар он сармои сахт аст. (Он боди сард) ба киштзори мардуме, ки бар худ зулм намудаанд, бирасад ва онро (тамоман) нобуд созад. Ва Худо ба онҳо зулме накардааст, вале онҳо ба худ зулм мекарданд.

118. Эй касоне, ки имон овардаед, ҳеҷ гоҳ аҳли розе аз ғайри худатон нагиред, (зеро онҳо) ҳеҷ гуна фасод (ва нобакориеро дар ҳаққи) шумо дареғ намедоранд. Ранҷу сахтӣ кашидани шуморо дўст медоранд. Буғзу душмании онҳо (нисбати шумо), дар ҳақиқат, аз даҳонҳояшон намудор гаштааст ва он чи синаҳояшон пинҳон медоранд, (аз он ҳам) бузургтар аст. Ва Мо, дар воқеъ, нишонаҳоро ба таври равшане барои шумо баён намудем, агар тааққул (дарк) намоед.

119. Ҳо (бидонед, ки) инак, шумо онҳоро дўст медоред, вале онҳо аслан шуморо дўст намедоранд ва шумо ба тамоми китоб (-ҳои Худо) имон доред (вале онҳо ба ҳеҷ китобе ба таври дуруст имон надоранд). Ва вақте ба шумо рў ба рў гарданд, гўянд: Имон овардаем, ва(ле) вақте (бо ҳам) хилват намоянд, аз (шиддати) хашму кинае, ки бар шумо доранд, ангуштонашонро бигазанд. Бигў: Бо ин хашм (-у кина)-и хеш бимиред! Худо, бе ҳеҷ шакке, ба рози ниҳони синаҳо доно аст.

120. Агар ба шумо хайру некие расад, онҳоро бад ояд, ва(ле) агар ба шумо бадӣ ва ранҷе расад, аз он шоду хушнуд гарданд. Ва(ле) агар (бар тамоми пешомадҳо) сабр намоед ва (дар раванди корҳо) тақво дошта бошед, найрангҳои эшон ба шумо зараре намерасонад. Худо, ҳатман, ба он чи анҷом медиҳанд, иҳота дорад.

121. Ва ба ёд овар он замонеро, ки саҳаргоҳон аз хонаводаат берун омадӣ, дар ҳоле ки барои мўъминон ҷойҳои ҷанг (ва сангарҳои мубориза)-ро омода месохтӣ. Ва Худо шунавову доно аст.

﴿إِذۡ هَمَّت طَّآئِفَتَانِ مِنكُمۡ أَن تَفۡشَلَا وَٱللَّهُ وَلِيُّهُمَاۗ وَعَلَى ٱللَّهِ فَلۡيَتَوَكَّلِ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ١٢٢ وَلَقَدۡ نَصَرَكُمُ ٱللَّهُ بِبَدۡرٖ وَأَنتُمۡ أَذِلَّةٞۖ فَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ لَعَلَّكُمۡ تَشۡكُرُونَ ١٢٣ إِذۡ تَقُولُ لِلۡمُؤۡمِنِينَ أَلَن يَكۡفِيَكُمۡ أَن يُمِدَّكُمۡ رَبُّكُم بِثَلَٰثَةِ ءَالَٰفٖ مِّنَ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةِ مُنزَلِينَ ١٢٤ بَلَىٰٓۚ إِن تَصۡبِرُواْ وَتَتَّقُواْ وَيَأۡتُوكُم مِّن فَوۡرِهِمۡ هَٰذَا يُمۡدِدۡكُمۡ رَبُّكُم بِخَمۡسَةِ ءَالَٰفٖ مِّنَ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةِ مُسَوِّمِينَ ١٢٥ وَمَا جَعَلَهُ ٱللَّهُ إِلَّا بُشۡرَىٰ لَكُمۡ وَلِتَطۡمَئِنَّ قُلُوبُكُم بِهِۦۗ وَمَا ٱلنَّصۡرُ إِلَّا مِنۡ عِندِ ٱللَّهِ ٱلۡعَزِيزِ ٱلۡحَكِيمِ ١٢٦ لِيَقۡطَعَ طَرَفٗا مِّنَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ أَوۡ يَكۡبِتَهُمۡ فَيَنقَلِبُواْ خَآئِبِينَ ١٢٧ لَيۡسَ لَكَ مِنَ ٱلۡأَمۡرِ شَيۡءٌ أَوۡ يَتُوبَ عَلَيۡهِمۡ أَوۡ يُعَذِّبَهُمۡ فَإِنَّهُمۡ ظَٰلِمُونَ ١٢٨ وَلِلَّهِ مَا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِي ٱلۡأَرۡضِۚ يَغۡفِرُ لِمَن يَشَآءُ وَيُعَذِّبُ مَن يَشَآءُۚ وَٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٞ ١٢٩ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا تَأۡكُلُواْ ٱلرِّبَوٰٓاْ أَضۡعَٰفٗا مُّضَٰعَفَةٗۖ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ لَعَلَّكُمۡ تُفۡلِحُونَ ١٣٠ وَٱتَّقُواْ ٱلنَّارَ ٱلَّتِيٓ أُعِدَّتۡ لِلۡكَٰفِرِينَ ١٣١ وَأَطِيعُواْ ٱللَّهَ وَٱلرَّسُولَ لَعَلَّكُمۡ تُرۡحَمُونَ ١٣٢﴾

122. Вақте ду гурўҳе аз шумо оҳанги сустӣ (ва ақибнишинӣ) намуданд ва Худо валӣ (ва ёвари) онҳост. Ва мўъминон бояд ба Худо таваккул намоянд.

123. Ва дар ҳақиқат, Худо шуморо дар (ҷанги) Бадр нусрат (ва пирўзӣ) дод, дар ҳоле ки шумо (дар он вақт) нотавон будед. Пас тарс (ва тақвои Худоро) дошта бошед, то (ба ин васила) шукргузор гардед.

124. Вақте ба мўъминон мегуфтӣ: Оё шуморо басанда нест, ки Парвардигоратон шуморо бо се ҳазор фариштаи фурудоварда мадад намояд?

125. Оре, агар сабр ва тақво намоед ва он (кофирон) бо ҳамин ҷўшу шитобашон ба сўи шумо оянд, Парвардигоратон шуморо бо панҷҳазор фариштаи варзида (ва ё нишонагузоришуда) мадад мерасонад.

126. Ва Худо он (имдоди ғайбии худ)-ро ҷуз муждае барои шумо нагардонидааст ва то дилҳоятон ба он ором гиранд. Ва наср (ва пирўзӣ) намебошад, магар аз назди Худои тавонову ҳаким.

127. То (ба василаи он) тараф (ва қисмате) аз онҳоеро, ки кофир шудаанд, нобуд ва ё саркўб намояд ва пас аз он навмед баргарданд.

128. Ҳеҷ чизе аз кор (-и бандагон) дар ихтиёри ту нест, (балки ҳама дар ихтиёри Худо аст): Ё бар эшон тавбаашонро мепазирад ва ё онҳоро азоб менамояд, (зеро) онҳо ситамгоранд.

129. Аз они Худост ҳар он чи дар осмонҳо ва дар замин аст. Касеро бихоҳад, мағфират менамояд ва касеро бихоҳад, азоб менамояд. Ва Худо омурзандаи меҳрубон аст.

130. Эй касоне, ки имон овардаед, рибои ба каррот афзунгаштаро нахўред. Ва тақвои Худоро дошта бошед, то растагор гардед!

131. Ва аз он оташе битарсед, ки барои кофирон омода гардидааст!

132. Ва Худо ва Паёмбарро итоат намоед, то мавриди раҳмат қарор гиред!

﴿۞وَسَارِعُوٓاْ إِلَىٰ مَغۡفِرَةٖ مِّن رَّبِّكُمۡ وَجَنَّةٍ عَرۡضُهَا ٱلسَّمَٰوَٰتُ وَٱلۡأَرۡضُ أُعِدَّتۡ لِلۡمُتَّقِينَ ١٣٣ ٱلَّذِينَ يُنفِقُونَ فِي ٱلسَّرَّآءِ وَٱلضَّرَّآءِ وَٱلۡكَٰظِمِينَ ٱلۡغَيۡظَ وَٱلۡعَافِينَ عَنِ ٱلنَّاسِۗ وَٱللَّهُ يُحِبُّ ٱلۡمُحۡسِنِينَ ١٣٤ وَٱلَّذِينَ إِذَا فَعَلُواْ فَٰحِشَةً أَوۡ ظَلَمُوٓاْ أَنفُسَهُمۡ ذَكَرُواْ ٱللَّهَ فَٱسۡتَغۡفَرُواْ لِذُنُوبِهِمۡ وَمَن يَغۡفِرُ ٱلذُّنُوبَ إِلَّا ٱللَّهُ وَلَمۡ يُصِرُّواْ عَلَىٰ مَا فَعَلُواْ وَهُمۡ يَعۡلَمُونَ ١٣٥ أُوْلَٰٓئِكَ جَزَآؤُهُم مَّغۡفِرَةٞ مِّن رَّبِّهِمۡ وَجَنَّٰتٞ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَاۚ وَنِعۡمَ أَجۡرُ ٱلۡعَٰمِلِينَ ١٣٦ قَدۡ خَلَتۡ مِن قَبۡلِكُمۡ سُنَنٞ فَسِيرُواْ فِي ٱلۡأَرۡضِ فَٱنظُرُواْ كَيۡفَ كَانَ عَٰقِبَةُ ٱلۡمُكَذِّبِينَ ١٣٧ هَٰذَا بَيَانٞ لِّلنَّاسِ وَهُدٗى وَمَوۡعِظَةٞ لِّلۡمُتَّقِينَ ١٣٨ وَلَا تَهِنُواْ وَلَا تَحۡزَنُواْ وَأَنتُمُ ٱلۡأَعۡلَوۡنَ إِن كُنتُم مُّؤۡمِنِينَ ١٣٩ إِن يَمۡسَسۡكُمۡ قَرۡحٞ فَقَدۡ مَسَّ ٱلۡقَوۡمَ قَرۡحٞ مِّثۡلُهُۥۚ وَتِلۡكَ ٱلۡأَيَّامُ نُدَاوِلُهَا بَيۡنَ ٱلنَّاسِ وَلِيَعۡلَمَ ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَيَتَّخِذَ مِنكُمۡ شُهَدَآءَۗ وَٱللَّهُ لَا يُحِبُّ ٱلظَّٰلِمِينَ ١٤٠﴾

133. Ба сўи мағфирате аз ҷониби Парвардигоратон ва ба сўи он ҷаннате бишитобед, ки паҳнои он (ба андозаи) осмонҳо ва замин аст (ва) барои парҳезгорон омода шудааст!

134. (Барои он муттақиёне омода шудааст, ки) дар кушодадастӣ ва тангдастӣ инфоқ менамоянд ва барои фурўбарандагони хашми худ ва гузашткунандагони аз мардум. Ва Худо некўкоронро дўст медорад.

135. Ва онҳое, ки чун бадӣ (ва фоҳишае) анҷом диҳанд ё бар худ зулме намоянд, Худоро ба ёд оваранд (ва фавран) барои гуноҳонашон (аз Ў) омурзиш хоҳанд. Ва ба ҷуз Аллоҳ дигар чӣ касе гуноҳонро мебахшад? Ва дониста ба он чи анҷом додаанд, исрор наварзанд.

136. Подоши чунин одамоне мағфирате аз ҷониби Парвардигорашон ва боғҳоест, ки аз зери дарахтонашон наҳрҳо (-и об) равон аст (ва онҳо) дар он ҷовидонаанд ва чӣ некўст подоши амалкунандагон!

137. Ба таҳқиқ, пеш аз шумо низ суннатҳо (-и илоҳӣ, қонунмандиҳои иҷтимоӣ ва умматҳое бо равишҳои гуногуни зиндагӣ) гузаштаанд. Пас (барои мушоҳидаи айнии осори бозмондаи онҳо) дар рўи замин гардиш намоед ва бибинед, ки оқибати такзибкунандагон (дурўғшуморандагони рисолоти илоҳӣ) чӣ гуна будааст?

138. Ин баёнест барои (тамоми) мардум ва (роҳи) ҳидоят ва пандест барои парҳезгорон.

139. Ва ҳеҷ гоҳ суст ва ғамгин нагардед ва шумо бартар (ва ғолиб) хоҳед буд, агар мўъмин бошед.

140. Агар ба шумо захм (ва осебе) расида бошад, ҳатман, он мардумро низ ба монанди он захм (-у осеб) расидааст. Ва ин рўзҳоро дар миёни мардум ба навбат мегардонем ва то Худованд онҳоеро, ки имон овардаанд, (амалан ва дар саҳнаи ҷангу сахтиҳо) маълум гардонад ва аз байни шумо шаҳидоне баргирад. Ва Худо золимонро дўст намедорад.

﴿وَلِيُمَحِّصَ ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَيَمۡحَقَ ٱلۡكَٰفِرِينَ ١٤١ أَمۡ حَسِبۡتُمۡ أَن تَدۡخُلُواْ ٱلۡجَنَّةَ وَلَمَّا يَعۡلَمِ ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ جَٰهَدُواْ مِنكُمۡ وَيَعۡلَمَ ٱلصَّٰبِرِينَ ١٤٢ وَلَقَدۡ كُنتُمۡ تَمَنَّوۡنَ ٱلۡمَوۡتَ مِن قَبۡلِ أَن تَلۡقَوۡهُ فَقَدۡ رَأَيۡتُمُوهُ وَأَنتُمۡ تَنظُرُونَ ١٤٣ وَمَا مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٞ قَدۡ خَلَتۡ مِن قَبۡلِهِ ٱلرُّسُلُۚ أَفَإِيْن مَّاتَ أَوۡ قُتِلَ ٱنقَلَبۡتُمۡ عَلَىٰٓ أَعۡقَٰبِكُمۡۚ وَمَن يَنقَلِبۡ عَلَىٰ عَقِبَيۡهِ فَلَن يَضُرَّ ٱللَّهَ شَيۡ‍ٔٗاۗ وَسَيَجۡزِي ٱللَّهُ ٱلشَّٰكِرِينَ ١٤٤ وَمَا كَانَ لِنَفۡسٍ أَن تَمُوتَ إِلَّا بِإِذۡنِ ٱللَّهِ كِتَٰبٗا مُّؤَجَّلٗاۗ وَمَن يُرِدۡ ثَوَابَ ٱلدُّنۡيَا نُؤۡتِهِۦ مِنۡهَا وَمَن يُرِدۡ ثَوَابَ ٱلۡأٓخِرَةِ نُؤۡتِهِۦ مِنۡهَاۚ وَسَنَجۡزِي ٱلشَّٰكِرِينَ ١٤٥ وَكَأَيِّن مِّن نَّبِيّٖ قَٰتَلَ مَعَهُۥ رِبِّيُّونَ كَثِيرٞ فَمَا وَهَنُواْ لِمَآ أَصَابَهُمۡ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَمَا ضَعُفُواْ وَمَا ٱسۡتَكَانُواْۗ وَٱللَّهُ يُحِبُّ ٱلصَّٰبِرِينَ ١٤٦ وَمَا كَانَ قَوۡلَهُمۡ إِلَّآ أَن قَالُواْ رَبَّنَا ٱغۡفِرۡ لَنَا ذُنُوبَنَا وَإِسۡرَافَنَا فِيٓ أَمۡرِنَا وَثَبِّتۡ أَقۡدَامَنَا وَٱنصُرۡنَا عَلَى ٱلۡقَوۡمِ ٱلۡكَٰفِرِينَ ١٤٧ فَ‍َٔاتَىٰهُمُ ٱللَّهُ ثَوَابَ ٱلدُّنۡيَا وَحُسۡنَ ثَوَابِ ٱلۡأٓخِرَةِۗ وَٱللَّهُ يُحِبُّ ٱلۡمُحۡسِنِينَ ١٤٨﴾

141. Ва то Худо онҳоеро, ки имон овардаанд, ҷудо (ва пок) гардонад ва кофиронро нобуд созад.

142. Оё пиндоштаед, ки (ҳамин тавр) дохили биҳишт мегардед, дар ҳоле ки Худо ҳанўз ҷиҳодгарон (-и воқеӣ) ва сабрпешагони шуморо (дар чунин озмоишҳои сахт ва шадоид) маълум насохтааст?

143. Шумо дар воқеъ, марг (ва шаҳодат)-ро пеш аз он ки ба он рў ба рў гардед, орзу мекардед. Ҳоло, ба таври айнӣ онро дидед, дар ҳоле ки онро мушоҳида менамоед.

144. Муҳаммад намебошад, магар фиристодае (аз сўи Худо), ки пеш аз ў (низ) паёмбароне (фиристода шуданд ва пас аз анҷоми рисолати худ) гузаштанд. Оё пас агар ў бимирад ва ё кушта гардад, шумо бар ақибҳоятон (ва ба сўи куфри пешинаатон) бармегардед? Ва касе ба ақибаш баргардад, (бо ин баргашти худ) ба Худо ҳеҷ гуна зиёне намерасонад ва Худо ба зудӣ сипосгузоронро подош медиҳад.

145. Барои ҳеҷ нафсе имкон надорад, ҷуз ин ки бо изни Худо (ва дар) вақти навишташуда ва (дар мўҳлати) муайян (-и худ) бимирад. Касе савоб (ва натиҷаҳои гузарои) дунёро бихоҳад, ўро аз (баҳраҳои) он медиҳем ва касе савоби охиратро бихоҳад, ўро (низ) аз (баҳраҳои) он медиҳем ва зуд аст, ки барои шукргузорон подош (-и нек) медиҳем.

146. Ва чӣқадар паёмбароне (гузаштанд, ки) худопарастони зиёде ҳамроҳи онҳо ҷанг (ва мубориза) бурданд. Онҳо харгиз аз он чи дар роҳи Худо ба эшон расид, сусту заъиф нагаштанд ва аз худ (дар ҳеҷҷое) забунӣ нишон надоданд. Ва Худо (низ чунин) сабрпешагонро дўст медорад.

147. Сухани онҳо ҷуз ин набуд, ки гуфтанд: Парвардигоро, гуноҳон ва он исрофамонро, ки дар амри худ доштем, бароямон биомурз ва қадамҳоямонро (дар роҳи худат) устувор бидор ва моро бар мардуми кофир пирўз гардон!

148. Пас Худо (низ) савоб (ва баҳраҳои) дунё ва ҳусни савоби охиратро ба онҳо ато фармуд. Ва Худо, воқеан ҳам, некўкоронро дўст медорад.

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِن تُطِيعُواْ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ يَرُدُّوكُمۡ عَلَىٰٓ أَعۡقَٰبِكُمۡ فَتَنقَلِبُواْ خَٰسِرِينَ ١٤٩ بَلِ ٱللَّهُ مَوۡلَىٰكُمۡۖ وَهُوَ خَيۡرُ ٱلنَّٰصِرِينَ ١٥٠ سَنُلۡقِي فِي قُلُوبِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ٱلرُّعۡبَ بِمَآ أَشۡرَكُواْ بِٱللَّهِ مَا لَمۡ يُنَزِّلۡ بِهِۦ سُلۡطَٰنٗاۖ وَمَأۡوَىٰهُمُ ٱلنَّارُۖ وَبِئۡسَ مَثۡوَى ٱلظَّٰلِمِينَ ١٥١ وَلَقَدۡ صَدَقَكُمُ ٱللَّهُ وَعۡدَهُۥٓ إِذۡ تَحُسُّونَهُم بِإِذۡنِهِۦۖ حَتَّىٰٓ إِذَا فَشِلۡتُمۡ وَتَنَٰزَعۡتُمۡ فِي ٱلۡأَمۡرِ وَعَصَيۡتُم مِّنۢ بَعۡدِ مَآ أَرَىٰكُم مَّا تُحِبُّونَۚ مِنكُم مَّن يُرِيدُ ٱلدُّنۡيَا وَمِنكُم مَّن يُرِيدُ ٱلۡأٓخِرَةَۚ ثُمَّ صَرَفَكُمۡ عَنۡهُمۡ لِيَبۡتَلِيَكُمۡۖ وَلَقَدۡ عَفَا عَنكُمۡۗ وَٱللَّهُ ذُو فَضۡلٍ عَلَى ٱلۡمُؤۡمِنِينَ ١٥٢ ۞إِذۡ تُصۡعِدُونَ وَلَا تَلۡوُۥنَ عَلَىٰٓ أَحَدٖ وَٱلرَّسُولُ يَدۡعُوكُمۡ فِيٓ أُخۡرَىٰكُمۡ فَأَثَٰبَكُمۡ غَمَّۢا بِغَمّٖ لِّكَيۡلَا تَحۡزَنُواْ عَلَىٰ مَا فَاتَكُمۡ وَلَا مَآ أَصَٰبَكُمۡۗ وَٱللَّهُ خَبِيرُۢ بِمَا تَعۡمَلُونَ ١٥٣﴾

149. Эй касоне, ки имон овардаед! Агар аз онҳое, ки кофир шудаанд, итоат намоед, шуморо бар ақибҳоятон (ба сўи куфр) бармегардонанд ва (дар он сурат) зиёндида мегардед.

150. Балки (бидонед, ки) Аллоҳ мавло (ва мададгори) шумост ва Ў беҳтарин ёвар (ва мададгор) аст.

151. Ба зудӣ дар дили онҳое, ки кофир шудаанд, руъбро меафканем, ба сабаби он ки онҳо ба Худо чизеро шарик овардаанд, ки дар таъйиди он ҳеҷ бурҳоне нозил накардааст ва маъвои (абадии) онҳо оташ аст. Ва чӣ бад ҷоест манзилгоҳи ситамгарон!

152. Ва Худо ваъдаи Худро барои шумо рост (ва мутаҳаққиқ) гардонд, вақте онҳоро ба изни Худо босуръат мекуштед, то замоне, ки шумо суст гаштед ва дар (иҷрои) амр бо ҳам низоъ кардед ва пас аз он ки ба шумо чизи дўстдоштаатонро нишон дод, нофармонӣ намудед. Баъзе аз шумо дунёро мехоҳад ва баъзеатон охиратро мехоҳад. Ҳамин буд, ки шуморо аз онҳо бозгардонд, то (ба ин тариқ) шуморо биозмояд. Ва дар ҳақиқат, шуморо мавриди афв қарор дод ва Худо дар бораи мўъминон соҳиби фазл (ва бахшиш) аст.

153. Вақте гурезон ба сўи боло медавидед ва бар касе таваҷҷўҳ намекардед ва Паёмбар бошад, дар пуштатон (дар поён) шуморо фаро мехонд. Пас шуморо бо ғаме болои ғам подош дод, то бар он чи аз шумо фавт гашта ва (ё) ба шумо расидааст, андўҳгин (ва маҳзун) нагардед. Ва Худо аз он чи анҷом медиҳед, огоҳ аст.

﴿ثُمَّ أَنزَلَ عَلَيۡكُم مِّنۢ بَعۡدِ ٱلۡغَمِّ أَمَنَةٗ نُّعَاسٗا يَغۡشَىٰ طَآئِفَةٗ مِّنكُمۡۖ وَطَآئِفَةٞ قَدۡ أَهَمَّتۡهُمۡ أَنفُسُهُمۡ يَظُنُّونَ بِٱللَّهِ غَيۡرَ ٱلۡحَقِّ ظَنَّ ٱلۡجَٰهِلِيَّةِۖ يَقُولُونَ هَل لَّنَا مِنَ ٱلۡأَمۡرِ مِن شَيۡءٖۗ قُلۡ إِنَّ ٱلۡأَمۡرَ كُلَّهُۥ لِلَّهِۗ يُخۡفُونَ فِيٓ أَنفُسِهِم مَّا لَا يُبۡدُونَ لَكَۖ يَقُولُونَ لَوۡ كَانَ لَنَا مِنَ ٱلۡأَمۡرِ شَيۡءٞ مَّا قُتِلۡنَا هَٰهُنَاۗ قُل لَّوۡ كُنتُمۡ فِي بُيُوتِكُمۡ لَبَرَزَ ٱلَّذِينَ كُتِبَ عَلَيۡهِمُ ٱلۡقَتۡلُ إِلَىٰ مَضَاجِعِهِمۡۖ وَلِيَبۡتَلِيَ ٱللَّهُ مَا فِي صُدُورِكُمۡ وَلِيُمَحِّصَ مَا فِي قُلُوبِكُمۡۚ وَٱللَّهُ عَلِيمُۢ بِذَاتِ ٱلصُّدُورِ ١٥٤ إِنَّ ٱلَّذِينَ تَوَلَّوۡاْ مِنكُمۡ يَوۡمَ ٱلۡتَقَى ٱلۡجَمۡعَانِ إِنَّمَا ٱسۡتَزَلَّهُمُ ٱلشَّيۡطَٰنُ بِبَعۡضِ مَا كَسَبُواْۖ وَلَقَدۡ عَفَا ٱللَّهُ عَنۡهُمۡۗ إِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٌ حَلِيمٞ ١٥٥ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا تَكُونُواْ كَٱلَّذِينَ كَفَرُواْ وَقَالُواْ لِإِخۡوَٰنِهِمۡ إِذَا ضَرَبُواْ فِي ٱلۡأَرۡضِ أَوۡ كَانُواْ غُزّٗى لَّوۡ كَانُواْ عِندَنَا مَا مَاتُواْ وَمَا قُتِلُواْ لِيَجۡعَلَ ٱللَّهُ ذَٰلِكَ حَسۡرَةٗ فِي قُلُوبِهِمۡۗ وَٱللَّهُ يُحۡيِۦ وَيُمِيتُۗ وَٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ بَصِيرٞ ١٥٦ وَلَئِن قُتِلۡتُمۡ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ أَوۡ مُتُّمۡ لَمَغۡفِرَةٞ مِّنَ ٱللَّهِ وَرَحۡمَةٌ خَيۡرٞ مِّمَّا يَجۡمَعُونَ ١٥٧﴾

154. Дар ин вақт бар шумо пас аз он ғаму андўҳ оромишеро ба сурати хоби сабук (ғанаб) фуруд овард, ки дастае аз шуморо фаро гирифта буд ва гурўҳеро ғами ҷонашон дар худ фурў бурда буд. Онҳо ба монанди гумонпардозии даврони ҷоҳилият дар бораи Худо гумонҳои нораво ва ноҳақ мекарданд. (Ба Расули Худо) мегуфтанд: Оё аз ин кор барои мо чизе (ва баҳрае) ҳаст? Бигў: Кор ба тамом аз они Худо аст. Дар нафсҳояшон чизеро ниҳон медоранд, ки онро (ҳеҷ гоҳ) барои ту ошкор намесозанд. Мегўянд: Агар барои мо аз ин кор чизе (ҳақ ва баҳрае дар машваратдиҳӣ ва тасмимгирӣ) мебуд, ҳаргиз дар ин ҷо (беҳуда) кушта намешудем. Бигў: Агар шумо дар хонаҳоятон ҳам бошед, онҳое, ки бар эшон қатл (ва кушта шудан) навишта шудаааст, ногузир, ба сўи манзилгоҳҳо (ва мавзеъи маргашон) хориҷ мегарданд. Ва то Худо (бо ин таҳаввулот) ҳар он чиро, ки дар синаҳоятон ҳаст, озмоиш (ва ошкор) намояд ва то саранҷом, он чиро, ки дар дилҳоятон аст, пок гардонад. Ва Худо ба дошта (асрори ниҳон ва хафоё)-и синаҳо огоҳ аст.

155. Касоне аз шумо, ки дар рўзи бархўрди ду ҷамъ (лашкар) (бар душман) пушт ниҳоданд, бе ҳеҷ шакке, онҳоро шайтон дар натиҷаи баъзе кардаҳояшон билағжонд. Ва Худо, воқеан ҳам, онҳоро мавриди афв қарор дод (ва аз ин лағжишашон даргузашт). Зеро Худованд ба ҳақ, омурзандаи бурдбор аст.

156. Эй касоне, ки имон овардаед! Ҳеҷ гоҳ ба монанди онҳое набошед, ки кофир шуданд ва ба бародаронашон, вақте дар рўи замин ба сафаре баромаданд ва ё ғозии (роҳи Худо) гаштанд (ва дар ҳамон ҷо вафот карданд ва ё кушта шуданд), гуфтанд: Агар дар назди мо боқӣ мемонданд, на мемурданд ва на кушта мешуданд. То Худо онро дар дилҳояшон ҳасрате бигардонад. Ва Худо зиндагӣ мебахшад ва мемиронад ва Худо ба он чи анҷом медиҳед, биност.

157. Ва агар дарроҳи Худо кушта гардед ва ё бимиред, албатта, мағфират ва раҳмате аз ҷониби Худо беҳтар аст аз он чизҳое, ки ҷамъ меоваранд.

﴿وَلَئِن مُّتُّمۡ أَوۡ قُتِلۡتُمۡ لَإِلَى ٱللَّهِ تُحۡشَرُونَ ١٥٨ فَبِمَا رَحۡمَةٖ مِّنَ ٱللَّهِ لِنتَ لَهُمۡۖ وَلَوۡ كُنتَ فَظًّا غَلِيظَ ٱلۡقَلۡبِ لَٱنفَضُّواْ مِنۡ حَوۡلِكَۖ فَٱعۡفُ عَنۡهُمۡ وَٱسۡتَغۡفِرۡ لَهُمۡ وَشَاوِرۡهُمۡ فِي ٱلۡأَمۡرِۖ فَإِذَا عَزَمۡتَ فَتَوَكَّلۡ عَلَى ٱللَّهِۚ إِنَّ ٱللَّهَ يُحِبُّ ٱلۡمُتَوَكِّلِينَ ١٥٩ إِن يَنصُرۡكُمُ ٱللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمۡۖ وَإِن يَخۡذُلۡكُمۡ فَمَن ذَا ٱلَّذِي يَنصُرُكُم مِّنۢ بَعۡدِهِۦۗ وَعَلَى ٱللَّهِ فَلۡيَتَوَكَّلِ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ١٦٠ وَمَا كَانَ لِنَبِيٍّ أَن يَغُلَّۚ وَمَن يَغۡلُلۡ يَأۡتِ بِمَا غَلَّ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِۚ ثُمَّ تُوَفَّىٰ كُلُّ نَفۡسٖ مَّا كَسَبَتۡ وَهُمۡ لَا يُظۡلَمُونَ ١٦١ أَفَمَنِ ٱتَّبَعَ رِضۡوَٰنَ ٱللَّهِ كَمَنۢ بَآءَ بِسَخَطٖ مِّنَ ٱللَّهِ وَمَأۡوَىٰهُ جَهَنَّمُۖ وَبِئۡسَ ٱلۡمَصِيرُ ١٦٢ هُمۡ دَرَجَٰتٌ عِندَ ٱللَّهِۗ وَٱللَّهُ بَصِيرُۢ بِمَا يَعۡمَلُونَ ١٦٣ لَقَدۡ مَنَّ ٱللَّهُ عَلَى ٱلۡمُؤۡمِنِينَ إِذۡ بَعَثَ فِيهِمۡ رَسُولٗا مِّنۡ أَنفُسِهِمۡ يَتۡلُواْ عَلَيۡهِمۡ ءَايَٰتِهِۦ وَيُزَكِّيهِمۡ وَيُعَلِّمُهُمُ ٱلۡكِتَٰبَ وَٱلۡحِكۡمَةَ وَإِن كَانُواْ مِن قَبۡلُ لَفِي ضَلَٰلٖ مُّبِينٍ ١٦٤ أَوَلَمَّآ أَصَٰبَتۡكُم مُّصِيبَةٞ قَدۡ أَصَبۡتُم مِّثۡلَيۡهَا قُلۡتُمۡ أَنَّىٰ هَٰذَاۖ قُلۡ هُوَ مِنۡ عِندِ أَنفُسِكُمۡۗ إِنَّ ٱللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٞ ١٦٥﴾

158. Ва агар бимиред ва ё кушта гардед, дар ҳарду сурат ба сўи Худо гирд оварда мешавед.

159. Пас бо раҳмат (ва меҳрубоние) аз ҷониби Худо барояшон нармдилӣ намудӣ ва агар (нисбати онҳо) дурушт ва сангдил мебудӣ, бегумон, аз атрофи ту пароканда мегаштанд. Пас, аз онҳо даргузар ва барояшон омурзиш бихоҳ ва дар корҳо бо онҳо машварат намо ва чун (бар коре) азм намудӣ, бар Худо таваккул кун! Худо, ҳатман, таваккулкунандагонро дўст медорад.

160. Агар Худо шуморо нусрат диҳад, дигар ғолибе бар шумо нест, ва(ле) агар шуморо хор (ва танҳо) гузорад, дигар чӣ касе шуморо пас аз Ў ёрӣ (ва нусрат) медиҳад? Ва мўъминон бар Худо таваккул намоянд.

161. Ва дар шаъни ҳеҷ паёмбаре нест, ки хиёнат намояд. Ва касе (дар моли ғанимат) хиёнат намояд, рўзи қиёмат он чиро, ки дар он хиёнат кардааст, меоварад. Он гоҳ ба ҳар кас он чи касб намудааст, ба таври пурра дода мешавад ва ба онҳо зулме намешавад.

162. Оё касе, ки ризо (ва хушнудии) Худоро пайравӣ кардааст, ба монанди касест, ки ба хашми Худо гирифтор гаштааст ва манзилгоҳ (-и абадӣ)-аш ҷаҳаннам мебошад? Ва он бозгаштгоҳи бадест!

163. Онҳо дар назди Худо дараҷоти (мутафовите) доранд. Ва Худо ба он чи анҷом медиҳанд, биност.

164. Худо дар ҳақиқат, бар мўъминон миннат ниҳод, вақте дар миёни онҳо аз худашон паёмбаре барангехт, ки оятҳои Ўро бар онҳо мехонад ва онҳоро тазкия менамояд ва ба онҳо китоб ва ҳикматро меомўзад, дар ҳоле ки онҳо пеш аз ин дар гумроҳии ошкоре буданд.

165. Оё вақте ба шумо мусибате расид, дар ҳоле ки ду баробари онро (бар душманон) расонидаед, гуфтед: Ин аз куҷо ба мо расида бошад? Бигў: Он аз назди худатон аст. Худо, бешак, бар ҳар чизе тавоност.

﴿وَمَآ أَصَٰبَكُمۡ يَوۡمَ ٱلۡتَقَى ٱلۡجَمۡعَانِ فَبِإِذۡنِ ٱللَّهِ وَلِيَعۡلَمَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ ١٦٦ وَلِيَعۡلَمَ ٱلَّذِينَ نَافَقُواْۚ وَقِيلَ لَهُمۡ تَعَالَوۡاْ قَٰتِلُواْ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ أَوِ ٱدۡفَعُواْۖ قَالُواْ لَوۡ نَعۡلَمُ قِتَالٗا لَّٱتَّبَعۡنَٰكُمۡۗ هُمۡ لِلۡكُفۡرِ يَوۡمَئِذٍ أَقۡرَبُ مِنۡهُمۡ لِلۡإِيمَٰنِۚ يَقُولُونَ بِأَفۡوَٰهِهِم مَّا لَيۡسَ فِي قُلُوبِهِمۡۚ وَٱللَّهُ أَعۡلَمُ بِمَا يَكۡتُمُونَ ١٦٧ ٱلَّذِينَ قَالُواْ لِإِخۡوَٰنِهِمۡ وَقَعَدُواْ لَوۡ أَطَاعُونَا مَا قُتِلُواْۗ قُلۡ فَٱدۡرَءُواْ عَنۡ أَنفُسِكُمُ ٱلۡمَوۡتَ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ ١٦٨ وَلَا تَحۡسَبَنَّ ٱلَّذِينَ قُتِلُواْ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ أَمۡوَٰتَۢاۚ بَلۡ أَحۡيَآءٌ عِندَ رَبِّهِمۡ يُرۡزَقُونَ ١٦٩ فَرِحِينَ بِمَآ ءَاتَىٰهُمُ ٱللَّهُ مِن فَضۡلِهِۦ وَيَسۡتَبۡشِرُونَ بِٱلَّذِينَ لَمۡ يَلۡحَقُواْ بِهِم مِّنۡ خَلۡفِهِمۡ أَلَّا خَوۡفٌ عَلَيۡهِمۡ وَلَا هُمۡ يَحۡزَنُونَ ١٧٠ ۞يَسۡتَبۡشِرُونَ بِنِعۡمَةٖ مِّنَ ٱللَّهِ وَفَضۡلٖ وَأَنَّ ٱللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجۡرَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ ١٧١ ٱلَّذِينَ ٱسۡتَجَابُواْ لِلَّهِ وَٱلرَّسُولِ مِنۢ بَعۡدِ مَآ أَصَابَهُمُ ٱلۡقَرۡحُۚ لِلَّذِينَ أَحۡسَنُواْ مِنۡهُمۡ وَٱتَّقَوۡاْ أَجۡرٌ عَظِيمٌ ١٧٢ ٱلَّذِينَ قَالَ لَهُمُ ٱلنَّاسُ إِنَّ ٱلنَّاسَ قَدۡ جَمَعُواْ لَكُمۡ فَٱخۡشَوۡهُمۡ فَزَادَهُمۡ إِيمَٰنٗا وَقَالُواْ حَسۡبُنَا ٱللَّهُ وَنِعۡمَ ٱلۡوَكِيلُ ١٧٣﴾

166. Ва он чи шуморо дар рўзи бархўрди ду ҷамъ расид, бо изни (хости) Худо буд ва то мўъминонро (ба таври амалӣ) маълум намояд

167. ва то касонеро, ки нифоқ варзидаанд, низ маълум созад. Ва ба онҳо (пеш аз шурўи ҷанг) гуфта шуд: Биёед, дар роҳи Худо мубориза баред ё (лоақал аз пушт) дифоъ намоед! (Дар ҷавоб) гуфтанд: Агар ҷангеро медонистем, ҳатман, шуморо (дар он) пайравӣ мекардем. Онҳо дар он рўз ба куфр наздиктаранд аз имон. Бо даҳонҳояшон чизеро мегўянд, ки дар дилҳояшон нест. Ва Худо ба он чи (дар дилҳояшон) китмон менамоянд, хуб огоҳ аст.

168. Онҳо ҳамон касоне мебошанд, ки дар ҳаққи бародаронашон гуфтанд ва худ (дар хонаҳояшон) нишастанд: Агар моро итоат мекарданд (ва насиҳати моро мепазируфтанд, дар ин ҷанг беҳуда) кушта намешуданд. Бигў: (Бисёр хуб), агар шумо рост мегўед (ва роҳи халосӣ аз маргро медонед), пас онро (аввал) аз худатон дур созед!

169. Ва онҳоеро, ки дар роҳи Худо кушта шудаанд, ҳеҷ гоҳ мурда напиндор, балки онҳо дар назди Парвардигорашон зиндагонеанд, ки рўзӣ дода мешаванд.

170. Ба он чи Худо аз фазл (ва карам)-и Худ ба онҳо додааст, шоду хурсанд мебошанд ва ба онҳое, ки аз пушташон ҳанўз ба онҳо напайвастаанд, изҳори хушнудӣ менамоянд, ки (дар он ҷо) ҳеҷ хавфе бар онҳо нест ва на онҳо (аз чизе) андўҳгин мегарданд.

171. Бо неъмат ва фазли Худовандӣ ва ин ки Худо аҷри мўъминонро зоеъ намегардонад, изҳори хушнудӣ менамоянд.

172. Онҳое, ки даъвати Худо ва Паёмбарро пас аз он ки ба эшон (дар ин ҷанг) захм расида буд, иҷобат карданд, барои онҳое аз эшон, ки некӣ ва тақво намуданд, аҷри бузург аст.

173. Ҳамон одамоне, ки мардум ба онҳо гуфтанд, ки мардум (-и он тараф) барои (мубориза бар зидди) шумо (лашкар ва таҷҳизоти ҷангии худро) гирд оварданд. Пас аз онҳо дар ҳарос бошед, вале ин сухан бар имони онҳо афзуд ва гуфтанд: Моро Худованд басанда аст ва Ў беҳтарин корсоз аст.

﴿فَٱنقَلَبُواْ بِنِعۡمَةٖ مِّنَ ٱللَّهِ وَفَضۡلٖ لَّمۡ يَمۡسَسۡهُمۡ سُوٓءٞ وَٱتَّبَعُواْ رِضۡوَٰنَ ٱللَّهِۗ وَٱللَّهُ ذُو فَضۡلٍ عَظِيمٍ ١٧٤ إِنَّمَا ذَٰلِكُمُ ٱلشَّيۡطَٰنُ يُخَوِّفُ أَوۡلِيَآءَهُۥ فَلَا تَخَافُوهُمۡ وَخَافُونِ إِن كُنتُم مُّؤۡمِنِينَ ١٧٥ وَلَا يَحۡزُنكَ ٱلَّذِينَ يُسَٰرِعُونَ فِي ٱلۡكُفۡرِۚ إِنَّهُمۡ لَن يَضُرُّواْ ٱللَّهَ شَيۡ‍ٔٗاۗ يُرِيدُ ٱللَّهُ أَلَّا يَجۡعَلَ لَهُمۡ حَظّٗا فِي ٱلۡأٓخِرَةِۖ وَلَهُمۡ عَذَابٌ عَظِيمٌ ١٧٦ إِنَّ ٱلَّذِينَ ٱشۡتَرَوُاْ ٱلۡكُفۡرَ بِٱلۡإِيمَٰنِ لَن يَضُرُّواْ ٱللَّهَ شَيۡ‍ٔٗاۖ وَلَهُمۡ عَذَابٌ أَلِيمٞ ١٧٧ وَلَا يَحۡسَبَنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ أَنَّمَا نُمۡلِي لَهُمۡ خَيۡرٞ لِّأَنفُسِهِمۡۚ إِنَّمَا نُمۡلِي لَهُمۡ لِيَزۡدَادُوٓاْ إِثۡمٗاۖ وَلَهُمۡ عَذَابٞ مُّهِينٞ ١٧٨ مَّا كَانَ ٱللَّهُ لِيَذَرَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ عَلَىٰ مَآ أَنتُمۡ عَلَيۡهِ حَتَّىٰ يَمِيزَ ٱلۡخَبِيثَ مِنَ ٱلطَّيِّبِۗ وَمَا كَانَ ٱللَّهُ لِيُطۡلِعَكُمۡ عَلَى ٱلۡغَيۡبِ وَلَٰكِنَّ ٱللَّهَ يَجۡتَبِي مِن رُّسُلِهِۦ مَن يَشَآءُۖ فَ‍َٔامِنُواْ بِٱللَّهِ وَرُسُلِهِۦۚ وَإِن تُؤۡمِنُواْ وَتَتَّقُواْ فَلَكُمۡ أَجۡرٌ عَظِيمٞ ١٧٩ وَلَا يَحۡسَبَنَّ ٱلَّذِينَ يَبۡخَلُونَ بِمَآ ءَاتَىٰهُمُ ٱللَّهُ مِن فَضۡلِهِۦ هُوَ خَيۡرٗا لَّهُمۖ بَلۡ هُوَ شَرّٞ لَّهُمۡۖ سَيُطَوَّقُونَ مَا بَخِلُواْ بِهِۦ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِۗ وَلِلَّهِ مِيرَٰثُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۗ وَٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ خَبِيرٞ ١٨٠﴾

174. Ин буд, ки бо неъмат ва фазле аз ҷониби Худованд баргаштанд, дар ҳоле ки ҳеҷ бадӣ (ва осебе) ба онҳо нарасида буд ва (онҳо ҳамчунон хушнудӣ ва) ризои Худоро талаб намуданд. Ва Худованд дорои фазли бузург аст.

175. Ин шайтон аст, ки шуморо аз пайравони худ метарсонад. Пас ҳеҷ гоҳ аз онҳо натарсед ва аз Ман битарсед, агар мўъмин ҳастед.

176. Ва онҳое, ки дар роҳи куфр мешитобанд, туро ҳаргиз маҳзун насозанд. Онҳо ҳеҷ зараре ба Худо намерасонанд. Худованд мехоҳад, ки онҳоро дар охират бенасиб гардонад ва барояшон азоби бузург аст.

177. Онҳое, ки куфрро ба ивази имон харидаанд, ба Худо ҳеҷ зараре намерасонанд ва барояшон азоби дарднок аст.

178. Касоне, ки кофир шудаанд, гумон набаранд, ки он мўҳлате, ки (дар зиндагонӣ) барои онҳо медиҳем, дар ҳақиқат, барояшон хуб аст. Мо дар воқеъ, барои он ба онҳо мўҳлат медиҳем, ки бар гуноҳашон биафзоянд ва барои онҳо азоби хорсозанда аст.

179. Худовандро суннат чунин нест, ки мўъминонро бар он ҳоле ки шумо дар он ҳастед, боқӣ гузорад, то он ки нопокро аз пок ҷудо созад. Ва чунин ҳам набудааст, ки Худо шуморо бар ғайб огоҳ созад, валекин Худо касеро (барои дарёфти ғайби худ) бихоҳад, аз паёмбаронаш бармегузинад. Пас ба Худо ва фиристодагони Ў имон оваред! Ва агар имон биоваред ва тақво намоед, ҳатман, бароятон аҷри бузург аст.

180. Ва онҳое, ки нисбат ба он чи Худо аз фазли Хеш ба онҳо додааст, бухл меварзанд, ҳаргиз онро барои худ хайр напиндоранд, балки он барояшон бад ва зиёнбор аст. Зуд аст ҳамон чизеро, ки нисбат ба он бухл варзидаанд, дар рўзи қиёмат ба сурати тавқе бар гарданашон овехта мешавад. Ва мероси (мулки) осмонҳо ва замин аз они Худост ва Худо ба он чи анҷом медиҳед, огоҳ аст.

﴿لَّقَدۡ سَمِعَ ٱللَّهُ قَوۡلَ ٱلَّذِينَ قَالُوٓاْ إِنَّ ٱللَّهَ فَقِيرٞ وَنَحۡنُ أَغۡنِيَآءُۘ سَنَكۡتُبُ مَا قَالُواْ وَقَتۡلَهُمُ ٱلۡأَنۢبِيَآءَ بِغَيۡرِ حَقّٖ وَنَقُولُ ذُوقُواْ عَذَابَ ٱلۡحَرِيقِ ١٨١ ذَٰلِكَ بِمَا قَدَّمَتۡ أَيۡدِيكُمۡ وَأَنَّ ٱللَّهَ لَيۡسَ بِظَلَّامٖ لِّلۡعَبِيدِ ١٨٢ ٱلَّذِينَ قَالُوٓاْ إِنَّ ٱللَّهَ عَهِدَ إِلَيۡنَآ أَلَّا نُؤۡمِنَ لِرَسُولٍ حَتَّىٰ يَأۡتِيَنَا بِقُرۡبَانٖ تَأۡكُلُهُ ٱلنَّارُۗ قُلۡ قَدۡ جَآءَكُمۡ رُسُلٞ مِّن قَبۡلِي بِٱلۡبَيِّنَٰتِ وَبِٱلَّذِي قُلۡتُمۡ فَلِمَ قَتَلۡتُمُوهُمۡ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ ١٨٣ فَإِن كَذَّبُوكَ فَقَدۡ كُذِّبَ رُسُلٞ مِّن قَبۡلِكَ جَآءُو بِٱلۡبَيِّنَٰتِ وَٱلزُّبُرِ وَٱلۡكِتَٰبِ ٱلۡمُنِيرِ ١٨٤ كُلُّ نَفۡسٖ ذَآئِقَةُ ٱلۡمَوۡتِۗ وَإِنَّمَا تُوَفَّوۡنَ أُجُورَكُمۡ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِۖ فَمَن زُحۡزِحَ عَنِ ٱلنَّارِ وَأُدۡخِلَ ٱلۡجَنَّةَ فَقَدۡ فَازَۗ وَمَا ٱلۡحَيَوٰةُ ٱلدُّنۡيَآ إِلَّا مَتَٰعُ ٱلۡغُرُورِ ١٨٥ ۞لَتُبۡلَوُنَّ فِيٓ أَمۡوَٰلِكُمۡ وَأَنفُسِكُمۡ وَلَتَسۡمَعُنَّ مِنَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ مِن قَبۡلِكُمۡ وَمِنَ ٱلَّذِينَ أَشۡرَكُوٓاْ أَذٗى كَثِيرٗاۚ وَإِن تَصۡبِرُواْ وَتَتَّقُواْ فَإِنَّ ذَٰلِكَ مِنۡ عَزۡمِ ٱلۡأُمُورِ ١٨٦﴾

181. Дар ҳақиқат, Худо сухани онҳоеро, ки гуфтанд: Худо фақир (ва ниёзманд) ва мо сарватманд (ва бениёз) ҳастем, шунид ва он чиро, ки гуфтаанд, хоҳем навишт ва ба ноҳақ куштани паёмбаронро низ ва (ба онҳо) мегўем: Акнун азоби сўзонро бичашед!

182. Ин ба сабаби он аъмолест, ки аз пеш барои худ фиристодаед ва Худо нисбат ба бандагонаш ситамгор нест.

183. Онҳо ҳамон кофироне мебошанд, ки гуфтанд: Худо, дар ҳақиқат, ба сўи мо аҳде ниҳодааст, ки ба ҳеҷ паёмбаре имон наоварем, то он ки қурбоние биоварад, ки онро оташ бихўрад. Бигў: Воқеан ҳам, паёмбароне пеш аз ман бо далелҳои равшане ба сўи шумо омаданд ва он чизеро, ки гуфтед, низ бароятон оварданд. Пас чаро онҳоро куштед, агар рост мегўед?

184. Агар туро (дар ин бора) дурўғ бишуморанд, дар ҳақиқат, паёмбарон (-и дигаре низ) пеш аз ту (аз ҷониби онҳо) дурўғ шуморида шуданд, ки бо далелҳои равшан ва саҳифаҳо ва китоби рўшангаре (ба сўи онҳо) омада буданд.

185. Ҳар нафс (-и зиндае, ки дар ҷаҳон вуҷуд дорад, ногузир) чашандаи марг аст ва ҳатман, дар рўзи қиёмат аҷрҳоятон пурра ба шумо дода мешавад. Касе (дар он рўз) аз оташ наҷот дода ва ба ҷаннат дароварда шавад, воқеан ҳам, ў пирўз гаштааст. Ва ҳаёти дунёҷуз матоъи ғурур (ва мояи фиреб хўрдан) намебошад.

186. Шумо яқинан, дар молҳо ва нафсҳоятон озмоиш мешавед ва аз касоне, ки пеш аз шумо ба онҳо китоб дода шудааст ва аз онҳое, ки ширк овардаанд, озори бисёре мешунавед, ва(ле) агар сабр ва тақво намоед, ин (кор) аз корҳои муҳкам ва боазимат аст.

﴿وَإِذۡ أَخَذَ ٱللَّهُ مِيثَٰقَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ لَتُبَيِّنُنَّهُۥ لِلنَّاسِ وَلَا تَكۡتُمُونَهُۥ فَنَبَذُوهُ وَرَآءَ ظُهُورِهِمۡ وَٱشۡتَرَوۡاْ بِهِۦ ثَمَنٗا قَلِيلٗاۖ فَبِئۡسَ مَا يَشۡتَرُونَ ١٨٧ لَا تَحۡسَبَنَّ ٱلَّذِينَ يَفۡرَحُونَ بِمَآ أَتَواْ وَّيُحِبُّونَ أَن يُحۡمَدُواْ بِمَا لَمۡ يَفۡعَلُواْ فَلَا تَحۡسَبَنَّهُم بِمَفَازَةٖ مِّنَ ٱلۡعَذَابِۖ وَلَهُمۡ عَذَابٌ أَلِيمٞ ١٨٨ وَلِلَّهِ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۗ وَٱللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٌ ١٨٩ إِنَّ فِي خَلۡقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَٱخۡتِلَٰفِ ٱلَّيۡلِ وَٱلنَّهَارِ لَأٓيَٰتٖ لِّأُوْلِي ٱلۡأَلۡبَٰبِ ١٩٠ ٱلَّذِينَ يَذۡكُرُونَ ٱللَّهَ قِيَٰمٗا وَقُعُودٗا وَعَلَىٰ جُنُوبِهِمۡ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلۡقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ رَبَّنَا مَا خَلَقۡتَ هَٰذَا بَٰطِلٗا سُبۡحَٰنَكَ فَقِنَا عَذَابَ ٱلنَّارِ ١٩١ رَبَّنَآ إِنَّكَ مَن تُدۡخِلِ ٱلنَّارَ فَقَدۡ أَخۡزَيۡتَهُۥۖ وَمَا لِلظَّٰلِمِينَ مِنۡ أَنصَارٖ ١٩٢ رَّبَّنَآ إِنَّنَا سَمِعۡنَا مُنَادِيٗا يُنَادِي لِلۡإِيمَٰنِ أَنۡ ءَامِنُواْ بِرَبِّكُمۡ فَ‍َٔامَنَّاۚ رَبَّنَا فَٱغۡفِرۡ لَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرۡ عَنَّا سَيِّ‍َٔاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ ٱلۡأَبۡرَارِ ١٩٣ رَبَّنَا وَءَاتِنَا مَا وَعَدتَّنَا عَلَىٰ رُسُلِكَ وَلَا تُخۡزِنَا يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِۖ إِنَّكَ لَا تُخۡلِفُ ٱلۡمِيعَادَ ١٩٤﴾

187. Ва он замонеро ба ёд овар, ки Худо аз аҳли Китоб  паймон гирифт: Ҳатман онро барои мардум баён менамоед ва онро китмон наменамоед. Пас аз он он (аҳд)-ро ба пушташон партофтанд ва ба ҷои он баҳои ночизеро хариданд. Ва чӣ бад аст он чизе, ки онро ба ҷои аҳди Худо мехаранд!

188. Ҳаргиз онҳоеро, ки ба кардаҳои худ сархушӣ менамоянд ва дўст медоранд, ки ба нокарда ситоиш шаванд, ҳаргиз онҳоро аз оташ наҷотёфта напиндор ва барои онҳо азоби дарднокест.

189. Ва мулк (ва фармонравоии) осмонҳо ва замин аз они Худост ва Худо бар ҳар чизе тавоност.

190. Албатта, дар офариниши осмонҳо ва замин ва дигаргуншавии шабу рўз оятҳо (ва нишонаҳое) барои соҳибхирадон аст.

191. Барои онҳое, ки Худоро истода, нишаста ва бар паҳлўҳояшон зикр менамоянд ва дар офариниши осмонҳо ва замин меандешанд (ва) мегўянд: Парвардигоро, ин (ҳама)-ро беҳуда наофаридаӣ, пок астӣ Ту (аз ин ки чизеро бар беҳуда биофарӣ). Пас моро аз азоби оташ нигаҳ дор!

192. Парвардигоро! Касеро Ту ба оташ дароварӣ, воқеан ҳам, ўро хор (ва расво) намудаӣ ва золимонро ҳеҷёвар (ва мададгоре) набошад.

193. Парвардигоро! Мо дар ҳақиқат, мунодиеро шунидем, ки ба сўи имон фаро мехонд ва мегуфт: Ба Парвардигоратон имон оваред! Мо имон овардем. Парвардигоро, пас гуноҳони моро биомурз ва аз мо бадиҳоямонро маҳв гардон ва моро ҳамроҳи некон бимирон!

194. Парвардигоро ва он чиро, ки бо забони паёмбаронат барои мо ваъда намудӣ, ба мо ато кун ва моро дар рўзи қиёмат хор нагардон! Ту ҳеҷ гоҳ ваъдаро хилоф намекунӣ!

﴿فَٱسۡتَجَابَ لَهُمۡ رَبُّهُمۡ أَنِّي لَآ أُضِيعُ عَمَلَ عَٰمِلٖ مِّنكُم مِّن ذَكَرٍ أَوۡ أُنثَىٰۖ بَعۡضُكُم مِّنۢ بَعۡضٖۖ فَٱلَّذِينَ هَاجَرُواْ وَأُخۡرِجُواْ مِن دِيَٰرِهِمۡ وَأُوذُواْ فِي سَبِيلِي وَقَٰتَلُواْ وَقُتِلُواْ لَأُكَفِّرَنَّ عَنۡهُمۡ سَيِّ‍َٔاتِهِمۡ وَلَأُدۡخِلَنَّهُمۡ جَنَّٰتٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ ثَوَابٗا مِّنۡ عِندِ ٱللَّهِۚ وَٱللَّهُ عِندَهُۥ حُسۡنُ ٱلثَّوَابِ ١٩٥ لَا يَغُرَّنَّكَ تَقَلُّبُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ فِي ٱلۡبِلَٰدِ ١٩٦ مَتَٰعٞ قَلِيلٞ ثُمَّ مَأۡوَىٰهُمۡ جَهَنَّمُۖ وَبِئۡسَ ٱلۡمِهَادُ ١٩٧ لَٰكِنِ ٱلَّذِينَ ٱتَّقَوۡاْ رَبَّهُمۡ لَهُمۡ جَنَّٰتٞ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَا نُزُلٗا مِّنۡ عِندِ ٱللَّهِۗ وَمَا عِندَ ٱللَّهِ خَيۡرٞ لِّلۡأَبۡرَارِ ١٩٨ وَإِنَّ مِنۡ أَهۡلِ ٱلۡكِتَٰبِ لَمَن يُؤۡمِنُ بِٱللَّهِ وَمَآ أُنزِلَ إِلَيۡكُمۡ وَمَآ أُنزِلَ إِلَيۡهِمۡ خَٰشِعِينَ لِلَّهِ لَا يَشۡتَرُونَ بِ‍َٔايَٰتِ ٱللَّهِ ثَمَنٗا قَلِيلًاۚ أُوْلَٰٓئِكَ لَهُمۡ أَجۡرُهُمۡ عِندَ رَبِّهِمۡۗ إِنَّ ٱللَّهَ سَرِيعُ ٱلۡحِسَابِ ١٩٩ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱصۡبِرُواْ وَصَابِرُواْ وَرَابِطُواْ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ لَعَلَّكُمۡ تُفۡلِحُونَ ٢٠٠﴾

195. Пас Парвардигорашон низ дуъои онҳоро иҷобат намуд, ки Ман ҳаргиз ҳеҷ амали амалкунандаеро аз шумо, хоҳ мард бошад, хоҳ зан, зоеъ намегардонам, зеро ҳарду аз якдигар мебошед. Пас касоне, ки ҳиҷрат намудаанд ва аз диёри худ берун ронда шудаанд ва дар роҳи Ман озор дода шудаанд ва (дар ин роҳ) мубориза бурдаанд ва кушта шудаанд, албатта, бадиҳои онҳоро маҳв менамоям ва онҳоро ба боғҳои (биҳиште) дохил мегардонам, ки аз зери дарахтони он наҳрҳо (-и об) равонанд. Ин подоше аз назди Худост ва дар назди Худо хуб подош аст.

196. Гаштугузори онҳое, ки кофир шудаанд, дар шаҳрҳо туро (аз талаби ҳақ) фирефта насозад.

197. Он матоъ (ва баҳраи) андаке аст ва пас аз он маъво (-и абадӣ)-ашон ҷаҳаннам мебошад ва он оромгоҳи баде аст!

198. Вале онҳое, ки тақвои Парвардигорашонро намудаанд, барояшон боғҳоест, ки аз зери дарахтони он наҳрҳо (-и об) равон аст (ва онҳо) ҷовидона дар он ҳастанд. Он меҳмондориест аз назди Худо ва он чи дар назди Худо аст, барои некўкорон беҳтар аст.

199. Ва албатта, аз миёни аҳли Китоб ҳастанд одамоне, ки ба Худо ва ба он чи ба сўи шумо ва ба сўи онҳо нозил гардидааст, имон меоваранд, дар ҳоле ки барои Худо хошеъ ҳастанд (ва) ба оятҳои Худо баҳо (ва баҳраҳо)-и ночизеро намехаранд. Аҷр (ва подош)-и онҳо дар назди Парвардигорашон мебошад. Худо, бешак, тезҳисоб аст.

200. Эй касоне, ки имон овардаед, сабр ва пойдорӣ намоед ва барои мубориза (дар роҳи ҳақ ҳамеша) омода бошед ва тақвои Худоро намоед, то растагор гардед!