อัร-เราะฮฺนุ (การจำนำจำนอง)
﴿الرهن﴾
] ไทย – Thai – تايلاندي [
มุหัมมัด อิบรอฮีม อัต-ตุวัยญิรีย์
แปลโดย : อิสมาน จารง
ผู้ตรวจทาน : อัสรัน นิยมเดชา
2009 - 1430
﴿الرهن﴾
« باللغة التايلاندية »
محمد بن إبراهيم التويجري
ترجمة: عثمان جاورنج
مراجعة: عصران إبراهيم
2009 - 1430
ด้วยพระนามของอัลลอฮฺ ผู้ทรงเมตตา ปรานียิ่งเสมอ
อัร-เราะฮฺนุ (การจำนำจำนอง)
สัญญามีสามประเภท
1. สัญญาที่ผูกมัดทั้งสองฝ่าย(ไม่สามารถยกเลิกได้) เช่น การซื้อขาย การเช่าจ้าง เป็นต้น
2. สัญญาที่ไม่ผูกมัดแก่ทั้งสองฝ่าย โดยที่ทั้งสองฝ่ายมีสิทธิยกเลิกข้อตกลงนั้น เช่น การมอบอำนาจ เป็นต้น
3. สัญญาที่ผูกมัดเพียงฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดเท่านั้น เช่น อัรเราะห์นุ (การจำนำ-จำนอง) ถือว่าไม่ผูกมัดแก่ผู้รับจำนำจำนอง แต่ผูกมัดฝ่ายผู้จำนำจำนอง และทุกข้อตกลงในลักษณะเช่นเดียวกันนี้ที่สิทธิเป็นของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเท่านั้น
อัร-เราะฮฺนุ คือ การค้ำประกันหนี้โดยใช้วัตถุที่สามารถนำมาชดใช้หนี้ได้โดยตัวมันเอง หรือโดยราคาของมัน ในกรณีที่ตัวลูกหนี้ไม่สามรถชดใช้หนี้นั้นได้
เคล็ดลับ(หิกมะฮฺ)ในการบัญญัติการจำนำจำนอง
การจำนำจำนองถูกบัญญัติขึ้นเพื่อรักษาทรัพย์สิน มิให้สิทธิของเจ้าหนี้สูญหายไป เมื่อครบกำหนดชำระหนี้ ผู้จำนำจำเป็นต้องชดใช้หนี้ หากเขาปฏิเสธการชดใช้และเขาได้อนุญาตให้ผู้รับจำนำขายทรัพย์จำนำได้ ผู้รับจำนำก็ทำการขายมันไปเองแล้วมาชดใช้หนี้ หากไม่เช่นนั้นแล้ว(ผู้จำนำไม่อนุญาต) ศาลก็จะบังคับให้ผู้จำนำชดใช้หนี้หรือทำการขายสิ่งจำนำ(เอามาชดใช้) หากเขา(ผู้จำนำ)ไม่ยอมขาย ศาลก็จะทำการขายทรัพย์จำนำนั้นเองแล้วนำราคาของมันมาชดใช้หนี้แก่เจ้าหนี้(ผู้รับจำนำ)
1- อัลลอฮฺตะอาลาตรัสว่า
( ﭒ ﭓ ﭔ ﭕ ﭖ ﭗ ﭘ ﭙ ﭚ ﭛ) [البقرة/283]
ความว่า “และถ้าหากว่าพวกเจ้าอยู่ในระหว่างการเดินทาง และพวกเจ้าไม่มีผู้ที่ทำการจดบันทึก ก็จงให้ทรัพย์สินเป็นการประกัน” (อัลบะเกาะเราะฮฺ อายะฮฺที่ 283)
2- รายงานจากท่านหญิงอาอิชะฮฺ เราะฎิยัลลอฮุฮันฮา ว่า
«أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّم اشْتَرَى طَعَاماً مِنْ يَـهُودِيٍّ إلَى أَجَلٍ وَرَهَنَـهُ دِرْعاً مِنْ حَدِيدٍ». متفق عليه
ความว่า “แท้จริงท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม ได้ซื้อเชื่ออาหารจากชาวยิวคนหนึ่ง และท่านได้จำนำเสื้อเกราะเหล็กไว้กับเขาผู้นั้น” (บันทึกโดยอัล-บุคอรีย์ หมายเลข 2068 และรายงานโดยมุสลิม หมายเลข1603)
- การจำนำจำนองเป็นอะมานะฮฺในมือของผู้รับจำนำเองหรือตัวแทนของเขา ถือว่าเขาไม่ต้องชดใช้หากเสียหายยกเว้นเขาจะละเมิด(เจตนาทำให้เสียหาย)หรือละเลย(ไม่ดูแลให้ดี)
ใครคือผู้ที่มีหน้าที่ออกค่าดูแลรักษาของทรัพย์สินที่จำนำไว้
ค่าดูแลรักษาทรัพย์จำนำเป็นหน้าที่ของผู้จำนำ สำหรับทรัพย์ที่จะต้องดูแลผู้รับจำนำสามารถขับขี่มันได้ หากเป็นสัตว์ที่ใช้ขับขี่ และรีดนมกินหากเป็นสัตว์ที่ใช้รีดนม ทั้งนี้หากเขา(ผู้รับจำนำ)เป็นผู้ให้อาหารมัน โดยใช้ประโยชน์ตามจำนวนอาหารที่เขาให้
หุก่มการขายทรัพย์สินที่จำนำไว้
ไม่อนุญาตให้ผู้รับจำนำขายทรัพย์จำนำนอกจากจะได้รับอนุญาตจากผู้จำนำเสียก่อน ถ้าหากเขาขายมันก่อนแล้วต่อมาผู้จำนำยอมรับก็ถือว่าการซื้อขายนั้นใช้ได้ แต่ถ้าหากเขาไม่ยินยอมถือว่าการซื้อขายนั้นเป็นโมฆะ