Ҳуқуқи Паёмбар (с)

Шайх Ҳофиз Муҳаммад Карим Солеҳ дар ин навор дар бораи шиносондан ва муаррификардани Паёмбари Худо суҳбат карда баён мекунад, ки ҳар як мусалмон масъул аст, ки Паёмбари худро ба ҷаҳониён ва башарият муаррифи кунад ва мардумро ба суи дини Ӯ даъват кунад.

Имони инсон пурра намегардад магар инки тарки ҳаво ва ҳавас карда аз паёмбари худо пайрави намояд.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар мавзӯъи итоъат кардан аз Худои яккаву ягона ва Расули Ӯ суханрони мекунад, ва дар рафти суҳбаташ баъзе аз оятҳо ва ҳадисҳои алоқаманд ба ин мавзӯъро тафсир ва тарума кардааст.

Дилҳо ҳамеша майл ба муҳаббати касе доранд, ки ба Ў неки карда бошад. Пас ин ҳама неъматҳо ва накуиҳо аз Худованди карим аст, чунончи Ў мефармояд: ﴿وَمَا بِكُم مِّن نِّعۡمَةٖ فَمِنَ ٱللَّهِۖ ثُمَّ إِذَا مَسَّكُمُ ٱلضُّرُّ فَإِلَيۡهِ تَجۡ‍َٔرُونَ ٥٣﴾ سُورَةُ النَّحلِ٥٣ \”Ва ҳар неъмате, ки болои шумост, аз Худованд мебошад\” (сураи Наҳл, ояти 53( Барои ҳар банда зарур аст, то Ўро бо мунтаҳои муҳаббат дўст дорад ва Ўро ба танҳои ва бидуни шарик ибодат намояд.

Маҳбуби ман; Маҳбуби ман зотест, ки Аллоҳи муттаол ӯро ба ҳайси охирин паёмбар барои раҳоии башарият фиристод, ки муҳаббаташро ҷузъи дин, суханашро манбаи дин ва сираташро машъали роҳ бароямон муқаррар намуд. Аммо мутаассифона имрӯз мо аз зиндагии ин маҳбуб хело дур шудаем ва чӣ қадар ниёзаст то ба он баргардем.

Нависандаи ин мақола дустдолштани Паёмбар -саллалоҳу алайҳи ва саллам-ва ҳукми онро бо баъзе далелҳое аз Қурон ва суннати баён мекунад ки вочиб аст бар тамоми мусалмон чи зан бошад ё мард, ва ҳар касе Паёмбарро дуст надорад ноқисул имон мебошад.

Дар ин навор дар мавзӯъӣ муҳаббат ва дӯстдории ҳазрати Умари Форуқ нисбати Расули Худо (дуову дуруд бар Ӯ бод) суҳбат мекунад. Ва қиссаҳоеро аз ҳаёт ва зиндагонии ҳазрати Умари Форуқ (р), ки чигуна Паёмбари Худоро дӯст медошт ва барои Ӯ тамоми дороияшро фидо мекард, қисса мекунад.

Дар ин навор дар мавзӯъӣ муҳаббат ва дӯстдории ҳазрати Абубакри сиддиқ нисбати Расули Худо (дуову дуруд бар Ӯ бод) суҳбат мекунад. Ва қиссаҳоеро аз ҳаёт ва зиндагонии Абубакри сиддиқ (р), ки чигуна Паёмбари Худоро дӯст медошт ва барои Ӯ тамоми дороияшро фидо мекард, қисса мекунад.

Дар ин навор дар мавзӯъӣ муҳаббат ва дӯстдории Расулуллоҳ Паёмбари башарият суҳбат карда, баён мекунад, ки ҳар як мусалмон бояд чигуна Паёмбари Худоро дӯст дорад. Ва суханрон такя ба оятҳо ва аҳодиси Паёмбар (с) чигунагии муҳаббати Паёмбарро баён мекунад. Ва инчунин баъзе аз қиссаҳои саҳобагони Паёмбарро зикр мекунад, ки чигуна бо Паёмбари Худо муомила ва эҳтиром доштан ва онро аз молу фарзандонашон ва ҳатто аз ҷонҳояшон низ зиёд дӯст медоштанд, ва қиссаи ҳазрати Умар шоҳид ва баёнгари ин сухан аст.

Мақола дар бораи Асоси сеюми ақидавӣ, собиту устувор сохтани муҳаббати Паёмбар (с) дар қалбҳои кӯдакон, мебошад, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Ҳоҷи Мирзо дар ин навор дар бораи дӯстдоштани Паёмбари Худо (Дуову дуруд бар Ӯ бод) мавъиза мекунад, муҳабати мо нисбати Паёмбари Худо бояд чигуна бошад, оё муҳаббати Паёмбар сабаби наҷоти мо мешавад? Оятҳо ва ҳадисҳои воридшуда дар мавзуи муҳаббати Паёмбари Худо бо зикри баъзе аз қиссаҳои муҳаббати саҳобагон нисбати расули Худо.