(1) 1. (Аллоҳ йўлида) харсиллаб чопадиган (от)ларга қасам;
(2) 2. (Чопган пайтида туёқларидан) чақмоқлар чақадиган (от)ларга қасам;
(3) 3. Тонг пайтида (ёв устига) бостириб борадиган (от)ларга қасам;
(4) 4. Бас, ўшанда чанг-тўзон кўтариб;
(5) 5. Шу (чанг-тўзон) билан (душман) жамоасининг ўртасига кириб келадиган (от)ларга қасамки;
(6) 6. Шак-шубҳасиз, (кофир) инсон Парвардигори (унга ато этган неъматлар)га кўрнамаклик қилгувчидир.
(7) 7. Ва шак-шубҳасиз, у бунга (ўзининг бу ношукурлигига) гувоҳдир.
(8) 8. Ва шак-шубҳасиз, у мол-дунё муҳаббатига жуда қаттиқ (берилгувчи)дир.
(9) 9. Ахир у билмасмики, (Қиёмат қойим бўлиб), қабрларнинг ичидаги нарсалар (жасадларга қайта жон ато этилиб, ташқарига) чиқарилганида;
(10) 10. Ва диллардаги сирлар ошкор қилинганида;
(11) 11. Ана ўша Кунда шак-шубҳасиз, Парвардигорлари улардан (яъни, барча халойиқнинг ҳаёти дунёда қилиб ўтган ишларидан) огоҳ-хабардор-ку!
И з о ҳ. Бу оятларда Қиёмат Кунида барча сирлар ошкор бўлишини эслатиш билан ҳар бир инсон ўз ҳаётини ўша Кунда шарманда бўлиб қолмайдиган тарзда ўтказиши лозим эканлиги уқтирилмоқда.