Гуруҳе аз Олимон - Мақолаҳо

Ин мақола дар мавриди шаҳодат ва бовари доштан ба калимаи тавҳид, ва шурути қабули он баён мекунад.

Ин мақола дар мавриди паӣрави аз Паӣғамбари Худо ва чинуга ба даст овардани муҳаббати у мебошад.

Суолҳои муҳим дар ҳаёти ҳар як мусулмон дар мавзуъҳои гуногун, мисли Аркони имон ва ислом ва маънои Лоилоҳа Иллаллоҳ, ва оё Худовандро бандагонаш мебинанд, ва шартҳои қабули амалҳо.

Дуъохони мувофиқи шариъат, чигуна инсон худро аз чашму ҳасад ва ҷинну шайтон нигоҳ медорад, ва дигар мавзуҳои алоқаманд бар дуъохони.

Ду ҷавон яке ба номи Абдуллоҳ ва дигаре ба номи Абдуннабӣ бо ҳам вохурданд, ва вориди гуфтугу гаштанд. Нуқтаи оғози ин гуфтугў ин буд, ки Абдуллоҳ номи Абдуннабиро хилофи таълими шариъат медонист. Абдуллоҳ: Оё ту ғайри Худоро парастиш ва ибодат мекунӣ?

Тамоми махлуқот ба Худованд мўҳтоҷанд ва ба он чӣ Ў дорад, ниёз доранд. Аммо Ў аз махлуқот бениёз аст. Худованд дуоро бар бандагонаш воҷиб гардонида ва фармуда аст: “Парвардигори шумо фармуда аст: Маро бихонед то (дуои) шуморо бипазирам! Касоне, ки аз ибодати ман такаббур меварзанд, ба зуддӣ бо зиллат вориди дузах мешаванд” Ғофир 60.

Нависандаи ин мақола дар бораи фазлу бартарии зан дар ислом, ва баъзе аз аҳкомҳое ки зарур аст барои ҳар зан дастраси мо мекунад.

Ин мақола дар бар мегирад: Қабр аввалин манзил аз манозили охират мебошад, Дамидан дар Сур, Растохез, Ҳашр, Шафоати бузург, Ҳисоб, Парвози номаҳои аъмол, Тарозу, Ҳавз, Озмоиши мўъминон, Оташ, Қантара (пул), Биҳишт ҷойгоҳи мўъминон аст.

Ин Мақола дар бораи тиҷорати судманд ки иборат аз ёди Худо, ва фазоили зикри Худо, бо баёни далилҳо аз қурон ва суннат Пайғабари Худо иборат мебошад.