Дафтари таъовуни барои даъват ва роҳнамоии муҳоҷирони кории хориҷӣ, Рабва – шаҳри Риёз - Мақолаҳо

Дини ислом динест, ки ҳамеша мардумро ба эҳтиром ва кумак байни ҳамсоягон даъват мекунад.

Паёмбари Худо мефармояд "Беҳтарини шумо касе аст, ки Қуръонро омухта ва онро барои дигарон таълим медиҳад" (Бухорӣ)

Насиҳатҳо ва васиятҳои муҳим барои ҷавонон дар моҳи рамазон.

Оё маънои рӯза гирифтан ин тарки хурок, шароб ва шаҳавот аз баромадани офтоб то ғуруби офтоб аст? Агар маънои рӯза ин мебуд, рӯза гирифтан барои бандагони Худо хеле осон мебуд.

Салом додан аз ҷумлаи одобу ахлоқи исломи аст, ки Худованд онро барои бандагони мусалмонаш аз вақти ҳазрати Одам (а) то рӯзи қиёмат машруъ гардонида аст.

Майл бар ороиш ва зебоги дар асли хилқати инсон нақш ёфтааст, ва ҳар инсоне ин амалро табиатан дӯст медорад ва дини Ислом ин ҷанбаи табиати инсонро ба назар гирифта оростагиро ҳам барои занон ва ҳам барои мардон ҷоиз донистааст.

Мақолаи мухтасар дар мавзӯъи ғайбат ва ҳаром буданаш бо далелҳои шаръӣ.

Агар бадиро аз худ дур кардан хоҳи Қул ҳува Аллоҳу аҳад ва Муъавизатайнро саҳар ва бегоҳ бихон.

Ҷойгоҳи зан пеш аз ислом чигуна буд ва баъди омадани ислом чи арзишҳоро ба даст овард?

Умар ибни Хаттоб (р.з) мегуяд: «Суханони ман бо Қуръон дар се ҷо мувофиқ омаданд».

Аз мусибатҳо ва балоҳое, ки уммати мусулмон гирифтор шудааст ва ба сабаби он неъматҳои худоро аз даст додааст ва гирифтори мушкилиҳо шудааст, ташбеҳ ва монанди кардани мусулмонон бар насрониҳо, яҳудиҳо ва дигар мушрикону кофирон дар идҳо ва ҷашнҳояшон мебошад.

Ҳаргоҳ мусалмон азми сафар ба ҳаҷ ё умра кард барои ӯ мустаҳаб аст, ки хонавода ва дустонашро ба тақвои Илоҳи, яъне амал ба авомир ва иҷтиноб аз навоҳии Ӯ таъоло тавсия кунад.

Он чизе ки мардум вақти гиряи кудакон мегуянд, хоҳ шӯхи бошад ё барои тарсонидани кудак, кудакро гуяд, ки туро чизе медиҳам ё ӯро аз чизе тарсонад, ҳаром ва дар дуруғгуи дохил аст.

Дар рӯзе аз рӯзҳои шукуфони Мадинаи набави ва дар субҳи рӯзи ид дар хонаи Паёмбар (с) ва хонаҳои гирду атрофаш дар пеши назари Паёмбар (с) дар чеҳраҳои мардум шодию сурур дида мешуд,

Аз ҷумлаи ибодатҳое, ки дар гармои сахт савобро дучанд ва зиёд мекунад, рӯза, ки дар он ташнагии тоқатфарсо дар гармои сахт аст, мебошад.

Худованд мефармояд: "Бигў нопоку пок баробар нест, агарчи бисёр будани нопокҳо туро ба шигифт андозад. Пас шумо эй соҳибхирадон аз Худо битарсед, то растагор шавед" (Моида, 100)

Дар ин ҳадис баъзе аз сабабҳои дохил шудани ҷаннат, ва фазлу бузургии калимаи шаҳодат баён шудааст.

Эй мусалмонон! Мардум ҳама паи ҳаёти осуда мегарданд ва онҳо саодату бахтро ҷустуҷў мекунанд, то дар фазои ором ва хотирҷамъи зиндаги намуда, аз ҳама гуна нооромию ғам дур бошанд, хусусан дар оилаи худ.

Худованд инсонро ақлу каромат додааст ва барояш имтиёзе додааст, ки дар дигар махлуқот дида намешавад. Пас бояд аз ин неъмати илоҳи ҳифозат намояд ва онро бо истеъмоли масткунандаҳо ва мухадирот заъифу нобуд насозад.

Ин мақола дорои насиҳатҳое мебошад, ки инсонро водор месозад вақти худро дар ин дунё беҳуда сарф нанамояд ва худро барои рӯзе тайёр бисозад, ки дар он рӯз аз тамоми кору кирдораш ҳисобу китоб хоҳад шуд.