Şeyhul-İslam İbn-i Teymiyye - Tüm materyaller

Kuranın buyruğu, Peygamberimizin sünneti ve raşid halifelerin uygulamaları böyle olduğu için bütün fıkıh âlimleri, kâfirlere ters düşülmesi ve onlara özenilmemesi gerektiği hususunda görüş birliğine varmışlardır. Meselâ Ebu Hureyre -Allah ondan razı olsun- tarafından rivayet edilen bir hadise göre Peygamberimiz -sallallahu aleyhi ve sellem- şöyle buyurmuştur: “Yahudiler ile hristiyanlar saçlarını boyamazlar siz onların yaptıklarının tersini yapın.”

Bilmek gerekir ki, bu ümmet arasında doğan ve ihtirasları körükleyen çoğu ihtilafların bu çeşitten olduğunu görürsün. Başka bir deyimle bu ihtilaflar çoğunlukla taraflardan birinin savunduğu tezde tümüyle veya kısmen haklı, buna karşılık karşı tarafı reddederken haksız olduğu ihtilâflardır. Tıpkı yukarda anlattığımız olayda Peygamberimiz’in hakemliğine başvuran iki Kur’an okuyucusu gibi. Bu olayda okuyucuların her ikisi de kendi okuma tarzında haklı, fakat karşı tarafın okuma tarzının yanlış olduğunu söylerken haksızdır.

Şeyhulislâm İbn-i Teymiyye’nin cevapladığı sorunun metni şöyledir: "Bir müslüman, kabir fitnesi sebebiyle günahlarının hafiflemesi veya silinmesi açısından istifâde eder mi?"

Allah Teâlâ’nın İsimleri ve Sıfatları, Şeriat ve Kader konularında yazılan bu kitap, ehl-i sünnet ve’l-cemaat akidesinin itikadî tevhîd ile amel-i tevhîdini açıklayan önemli selefî kitaplarından birisidir.Bu kitap, Şeyhu’l-İslâm İbn-i Teymiyye’nin Tedmur şehrinde ilim talebelerinden kendisine yöneltilen sorulara verdiği cevapları içermektedir.

Benzerler arası ihtilaflar da tarafların her ikisi de şüphesiz haklıdır. Fakat karşısındakine edep, kurallarını aşarak saldıran taraf kınanmıştır. Kur’an-ı Kerim böyle bir durumda her hangi bir taraftan saldın gelmediği takdirde her iki tarafı da övmüştür.Nitekim Allah -azze ve celle- şöyle buyuruyor:“Hurma ağaçlarından herhangi bir şeyi kesmeniz, yahud ağaçları kökleri üzerinde bırakmanız hep Allah’ın izni ile ve O’nun yoldan çıkanları cezalandırması içindir.” (Haşr: 5)

Bir kimse, bir adamı: "Şayet şöyle yapmış olsaydın, bundan hiçbir şey başına gelmezdi." demişti.Bunu işiten kimse de ona, Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem-’in bu kelimeyi (lev/keşke/şayet kelimesini) kullanmayı yasakladığını ve sahibini küfre götüren bir kelime olduğunu, söylemişti. Başka birisi de şöyle demişti: "Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem-, Musa -aleyhisselâm- ile Hızır -aleyhisselâm- kıssasında şöyle demiştir: "Allah Musa’ya merhamet etsin. Keşke (Musa) sabretseydi de Musa ve Hızır’ın kıssası bize (tam olarak) anlatılmış olsaydı."[1] Başka birisi de şu hadisi delil göstermişti: “(Hayırlı amellerde, Allah’a taatte ve zorluklara sabır göstermekte) kuvvetli mü’min, zayıf mü’minden, Allah’a daha hayırlı ve daha sevimlidir. (Her ikisinin de mü’min olması sebebiyel) hepsinde hayır vardır.Yararına olan şeyde (Allah’a taattte) hırslı ol. Allah’tan yardım dile, (taat ve yardım istemekte) âciz olma (tenbellik gösterme)! Sana bir şey isâbet ederse, ’keşke şöyle şöyle yapsaydım da bu başıma gelmeseydi’ deme. Fakat ’Allah’ın takdiridir. O ne dilerse, onu yapar’ de. Çünkü ’keşke’ şeytanın ameline yol açar (şeytan, kadere karşı gelmesi için onun kalbine vesvese verir)."[2] Bu hadis, yukarıdaki hadisin hükmünü kaldırmış (neshetmiş) oluyor mu?

Şeyhulislâm İbn-i Teymiyye -Allah ona rahmet etsin-, bu mükemmel kitapta Allah’ın dostları ile şeytanın dostları arasındaki farkları ve her birinin diğerinden ayrı olan özelliklerini, Allah Teâlâ’nın şu sözü ışığında zikretmiştir: "Size, şeytanların kimlere indiğini haber vereyim mi? Onlar, çok günâh işleyen yalancılara inerler. Bunlar, şeytanlara kulak verirler; çoğu yalancılardır. " (Şuarâ Sûresi: 21-23) Bu âyetler, şeytanın dostlarını açıklamaktadır. Rahman’ın dostlarına gelince Allah Teâlâ onlar hakkında şöyle buyurmuştur: "Haberiniz olsun ki, Allah’ın dostlarına hiçbir korku yoktur; mahzûn olacaklar da onlar değildir. Onlar, îman edenler ve takvaya ermiş olanlardır. Dünya hayatında da âhiret hayatında da müjde onlaradır. Allah’ın sözlerinde hiçbir değişme yoktur. İşte en büyük kurtuluş budur ." (Yunus Sûresi: 62)