Билолуддин Бадруддин - Ҳамаи матолиб

Даъват ба дини Ислом танҳо вазифаи олимону доъиён нест, балки ҳар як мусалмон бояд ба суи Худованд даъват кунад, тоҷир дар вақти тиҷораташ, табиб дар вақти табобаташ, ва ҳаминхел ҳамагон метавонанд дар маҷоли худ ба суи Худо даъват намоянд.

Агар хоҳи, ки шахсеро Худованд ҳидоят намояд, ду сабаби аз сабабҳои ҳидоят ёфтанро иҷро кун, Даъвати он шахс ба роҳи ҳақ, ва дуъо кардан дар ҳақи ӯ. Ва ҳидоят дар дасти Худо аст.

Дашном додан бар асҳоби расули худо бо насси Қуръони карим ҳаром аст. Ва ин ақидаи Аҳли суннат ва ҷамоъат мебошад.

Тарҷума ва тафсири маъонии сураи Зуҳо

Ёрони пайғамбар шахсони бузург ва паҳнкунандаи дини мубини Ислом мебошанд, ки онҳо дар фаҳмиши дин ва татбиқаш қадру манзилати хоссе доштанд.

Аллоҳ таъоло бандагони худро дар ин дунё наофарида аст, магар барои ҳикмати бузурге, ва он ҳикмати бузург Худовандро ягона парастидан ва дур будан аз ширк мебошад.

Дар ин навор гуруҳе аз олимон ва донишмандон дар бораи ҷойгоҳ ва маконати саҳобагони Пайғамбари ислом суҳбат карда ва қиссаҳо ва достонҳое, ки дар бораи илму маърифат, имону тақво, шуҷоатманди, ҷиҳод ва фидокориҳои онҳо аст зикр мекунанд.

Дар ин навор гуруҳе аз олимон ва донишмандон дар бораи ҷойгоҳ ва маконати саҳобагони Пайғамбари ислом суҳбат карда ва қиссаҳо ва достонҳое, ки дар бораи илму маърифат, имону тақво, шуҷоатманди, ҷиҳод ва фидокориҳои онҳо аст зикр мекунанд.

Асли ин силсила-дарсҳо аз китоби «Усули даъват», таълифи доктор АбдулКарим Зайдон аст, ва дарси дувуми ин силсила дар бораи рукни аввали Ислом аст.

Дар ин навор гуруҳе аз олимон ва донишмандон дар бораи ҷойгоҳ ва маконати саҳобагони Пайғамбари ислом суҳбат карда ва қиссаҳо ва достонҳое, ки дар бораи илму маърифат, имону тақво, шуҷоатманди, ҷиҳод ва фидокориҳои онҳо аст зикр мекунанд.

Гуноҳони бузург зиёданд вале аз ҳама бузургтараш чи аст? Кадом гуноҳ аст? Оё гуноҳон ҳам дар бади ва қабоҳат мартабаи бузургу хурд доранд? Бузургтарин гуноҳ ширк аст.

Тарҷума ва тафсири сураи Моъун.

Маънои имон овардан ба улуҳияти Худованд: Имон овардан ба улуҳияти Худо Бояд ҳар инсон тасдиқи қатъӣ намояд ба ин ки танҳо Аллоҳ таъоло сазовори ибодат ва парастиши зоҳирӣ ва ботинӣ мебошад; монанди дуъо, хавфу тарс аз Худо, таваккал намудан, мадад хостан, намоз, закот ва рўза. Бино бар ин банда яқин менамояд, ба ин ки фақат Аллоҳ таъоло маъбуди барҳақ ва бе мисли монанд мебошад, чуноне ки Аллоҳи бузург фармуда: (وإلهكم إله واحد لا إله إلا هو الرحمن الرحيم) «Ва Худои шумо якест, нест худое ҷуз Худованди бахшанда ва меҳрубон.»(Бақара-163)

Дар боби бенамозон : Ҳочи Мирзо дар ин навор дар боби намоз ва фазилати он, ва дар бораи бенамозон сухан меронад, ва зиёде аз оятҳо ва ҳадисҳоеро зикр мекунад ки бисёр ваиди сахте аст барои бенамозон .

Тавба чи маъно дорад ва тавбаи иснон бо кадом шартҳо қабул мешавад?

Масҷид ибодатгоҳи мусалмонон аст, ки рафтан ба сӯи он барои баҷо овардани ибодати Аллоҳ таъоло савоб ва фазилати бузурге дорад.

Дини ислом дар воқеъ сарчашмаи рухсат ва осонгири аст, Ва осонгири яке аз ҳадафҳои он ба шумор меравад, инчунин осони ва тасомуҳ дар ҳама аҳкоми дини Ислом, дар усулу фуруъ ва ақидаву ахлоқ ва ғайра, дида мешавад.

Паёмбари Худо (с) нисбат бар уммати худ бисёр раҳмдилу меҳрубон буд. Дар ин навор гӯшае аз ҳаёти Паёмбар (с) дар бораи раҳмдили ва меҳрубони Ӯ нисбати умматаш баён гардидааст.