Муҳаммадазиз Раҷабӣ - Мақолаҳо

Шарҳи мухтасар дар бораи ҳадиси «Ман шаҳри илм ҳастам ва Алӣ дари он аст» бо зикри санадҳояш ва баёни заъиф буданаш аз ақволи олимон.

Ваҳдатул-вуҷуд чист? «Ваҳдатул-вуҷуд» — як назария ва ақидаест, ки пайравонаш ғолибан аз ошкор кардан ва баёни сареҳи он, имтиноъ меварзанд.

Зимни ин навиштор асаре, ё хабареро хоҳем баррасӣ кард, ки дар бораи намунае аз инҳирофоти хатарнок ворид шудааст, ки дар оғозгоҳи таърихи ин уммат воқеъ шудааст ва чӣ гуна бузургмарде аз дабистони набавӣ бо ин инҳироф мухолифат ва муқобала кард. Дабистоне, ки бузургтарин мардони таърихро тарбия карда аст!

Пурсиш: Агар Паёмбар кулли бидъат залолат гуфта бошад, пас ин навовариҳои дунявӣ ҳам залолат аст?

Насиҳат барои касоне ки ба намоз аҳамият намедиҳанд ва онро тарк мекунанд.

Назари уламои ҳанафӣ оид ба касоне, ки Абӯбакру Умарро дашном медиҳанд.

Маънои яке аз номҳои Худованд, ки (Ас-Салом) аст бо зикри осори имон овардан ба Он.

Дар баёни фазилати тавҳид ва ин, ки тавҳид ва яктопарастӣ сабаби бахшиши гуноҳон аст.

Ёрони пайғамбар шахсони бузург ва паҳнкунандаи дини мубини Ислом мебошанд, ки онҳо дар фаҳмиши дин ва татбиқаш қадру манзилати хоссе доштанд.

Асли ин силсила-дарсҳо аз китоби «Усули даъват», таълифи доктор АбдулКарим Зайдон аст, ва дарси дувуми ин силсила дар бораи рукни аввали Ислом аст.

Тақия чи маъно дорад? Ва мафҳуми тақия дар дини шиъа чист?Ва фарқ байни тақияи шаръи ва тақияи шиъи дар чист? Ин мақолаи мухтасар барои хонанда маънои ин калимаро баён мекунад.

Асли ин силсила-дарсҳо аз китоби «Усули даъват», таълифи доктор АбдулКарим Зайдон аст, ва дарси аввали ин силсила дар бораи таъриф ва маъонии "Ислом" аст.

Баёни маънои калимаҳои "Суннат" ва "Ҷамоъат" дар луғат ва шариъат, бо зикри суханони олимон дар бораи ин ду мусталаҳ

Аллоҳ таъоло мефармояд: “Ман наёфаридаам ҷинн ва инсонҳоро ҷуз барои ибодати хеш”. Сураи Зориёт – 56

Оё мушрикон мункири вуҷуди Худованд будаанд ва ё инки муътақид ба вуҷуди ду Худо будаанд? Ҷавоби ин суолҳоро дар ин мақола хоҳед ёфт.

Дар ин ҳеҷ хилофе нест, ки илми ақида аз шарифтарин ва азимтарин ъулум аст. Зеро ки шарафи ҳар илме марбут аст, ба шарафи он маълум. Ва илми ақида Фиқҳи Акбар аст, дар муносибат бо фиқҳи фуруъ. Аз ин лиҳоз имом АбуҲанифа (раҳимаҳуллоҳ) фармудаҳои худро, ки дар усули дин дар чанд варақе ҷамъоварӣ карда буд, “Фиқҳи Акбар” номгузорӣ кард.

Тавҳид аввалин ва асоситарин шарти растагорӣ ва расидан ба камоли маънавӣ ҳаст. Тавҳид муҳимтарин мавзӯъи матраҳшуда дар ҳамаи китобҳои осмонӣ ва махсусан Қуръони Маҷид аст.

Олимон меросбарони паёмбаронанд ва паёмбарон ғайр аз илм чизе мерос намондаанд, пас мардум ҳар мушкилие дошта бошанд бояд аз олимон бипурсанд то аз хато ва гумроҳи дар динашон эмин бимонанд.