Муҳаммадазиз Раҷабӣ - Мақолаҳо

Шарҳи мухтасар дар бораи ҳадиси «Ман шаҳри илм ҳастам ва Алӣ дари он аст» бо зикри санадҳояш ва баёни заъиф буданаш аз ақволи олимон.

Оё Аллоҳ таъоло ҚАДИМ ‎ном дорад?!‎

Бояд бидонед, ки роҳи дуруст ва он роҳе ки шуморо ба мақсуд мерасонад, ҳамон роҳест (ва ҳамон чизест) ки Паёмбар оварда буд,

Олимон меросбарони паёмбаронанд ва паёмбарон ғайр аз илм чизе мерос намондаанд, пас мардум ҳар мушкилие дошта бошанд бояд аз олимон бипурсанд то аз хато ва гумроҳи дар динашон эмин бимонанд.

Ваҳдатул-вуҷуд чист? «Ваҳдатул-вуҷуд» — як назария ва ақидаест, ки пайравонаш ғолибан аз ошкор кардан ва баёни сареҳи он, имтиноъ меварзанд.

Зимни ин навиштор асаре, ё хабареро хоҳем баррасӣ кард, ки дар бораи намунае аз инҳирофоти хатарнок ворид шудааст, ки дар оғозгоҳи таърихи ин уммат воқеъ шудааст ва чӣ гуна бузургмарде аз дабистони набавӣ бо ин инҳироф мухолифат ва муқобала кард. Дабистоне, ки бузургтарин мардони таърихро тарбия карда аст!

Пурсиш: Агар Паёмбар кулли бидъат залолат гуфта бошад, пас ин навовариҳои дунявӣ ҳам залолат аст?

Насиҳат барои касоне ки ба намоз аҳамият намедиҳанд ва онро тарк мекунанд.

1- Ҳукми ҷашн ва маросим гирифтан барои шаби нимаи шаъбон. 2- Ҳукми эҳтифоли шаби исро ва меъроҷ

Нависанда дар ин силсила ақидаи шиъаро нисбат ба аркони имон аз китобҳои худи онҳо баён кардааст.

Назари уламои ҳанафӣ оид ба касоне, ки Абӯбакру Умарро дашном медиҳанд.

Маънои яке аз номҳои Худованд, ки (Ас-Салом) аст бо зикри осори имон овардан ба Он.

Агар шахсе салом надода суханашро оғоз кунад, ба ӯ ҷавоб диҳем ё не?!

Лозим аст, ки байни азон ва иқома фосила вуҷуд дошта бошад, ба андозае ки шахс битавонад худро барои намоз ва ҳузур дар он омода кунад.

Гоҳ-гоҳ дар мақолаву навиштаҳои баъзеҳо ибораҳое мисли: “зоҳирбин”, ”сатҳнигар”, ”аз умқи шариъат бехабар”, “мағзи дин” истифода мешавад.

Асли ин силсила-дарсҳо аз китоби «Усули даъват», таълифи доктор АбдулКарим Зайдон аст, ва дарси чаҳоруми ин силсила дар бораи тазкия ва амалҳои солеҳ аст.

Аллоҳ ғафуру раҳим аст ва азобаш азоби дарднок аст.

Маъоси ва гуноҳон паёмадҳо ва осори зиёд ва гуногуне дорад, ки аз ҷумлаи он маҳрумият аз ризқу рӯзи мебошад.

Дар баёни фазилати тавҳид ва ин, ки тавҳид ва яктопарастӣ сабаби бахшиши гуноҳон аст.

Ёрони пайғамбар шахсони бузург ва паҳнкунандаи дини мубини Ислом мебошанд, ки онҳо дар фаҳмиши дин ва татбиқаш қадру манзилати хоссе доштанд.