(1) Ne e dërguam Nuhun te populli i tij dhe i thamë: “Paralajmëroje popullin tënd para se t’i vijë një dënim i dhembshëm!”
(2) Ai tha: “O populli im! Në të vërtetë, unë jam për ju një paralajmërues i qartë:
(3) që të adhuroni Allahun, t’i frikësoheni Atij e të më bindeni mua,
(4) me qëllim që Ai të falë disa nga gjynahet tuaja dhe t’ju lërë (të jetoni) deri në një afat të caktuar. Dhe, kur t’ju vijë çasti i caktuar i Allahut, askush nuk do të mund ta shtyjë atë, veç sikur ta dinit”!
(5) Ai tha: “O Zoti im, unë e thirra vërtet popullin tim natë e ditë,
(6) por thirrja ime edhe më tepër i largoi (nga e vërteta).
(7) Sa herë, që i thirrja për t’i falur Ti, ata shtinin gishtërinjtë në veshë dhe mbuloheshin me petkat e tyre, duke këmbëngulur me mendjemadhësi (në mosbesim).
(8) Pastaj i thirra me zë të lartë.
(9) Më pas ua shpalla edhe botërisht, edhe fshehurazi
(10) e u thashë: “Kërkoni falje nga Zoti juaj, i Cili është Falës i madh,
(11) që Ai t’ju dërgojë shi të bollshëm,
(12) t’ju shtojë pasurinë dhe fëmijët tuaj dhe të bëjë për ju kopshte e lumenj!
(13) Ç’është kështu me ju, që nuk e madhëroni Allahun siç duhet (duke e pasur frikë),
(14) ndërkohë që Ai ju ka krijuar në etapa (etapat e embrionit)?
(15) A nuk e shihni se si Allahu i ka krijuar shtatë qiejt njëri mbi tjetrin,
(16) dhe në ta e ka bërë Hënën dritë, kurse Diellin e ka bërë fener?
(17) Allahu ju ka krijuar nga toka, ashtu si bimët,
(18) pastaj ju kthen tek ajo dhe prej saj sërish do t’ju nxjerrë.
(19) Allahu për ju e ka bërë Tokën shtrojë të gjerë,
(20) që të ecni nëpër të, nëpër rrugët e gjera.”
(21) Nuhu tha: “O Zoti im, ata më kundërshtuan mua dhe u dhanë pas atyre njerëzve, pasuria dhe fëmijët e të cilëve nuk kanë sjellë gjë tjetër, veç shkatërrimit.
(22) Ata kurdisën një kurth të madh,
(23) dhe thanë: ‘Mos i lini kurrsesi zotat tuaj! Mos e lini kurrsesi as Veddin, as Suvain, as Jeguthin, as Jaukën, as Nesrin’!
(24) E kështu kanë futur në rrugë të gabuar shumë (njerëz). Prandaj, keqbërësve mos u shto gjë tjetër, veç humbjes!”
(25) Për shkak të gjynaheve të tyre, ata u përmbytën dhe u hodhën në zjarr. Ata nuk gjetën mbrojtës tjetër për veten në vend të Allahut.
(26) Dhe Nuhu tha: “O Zoti im, mos lër mbi tokë asnjë femohues,
(27) sepse, nëse Ti i lë, ata do t’i shpien në humbje robërit e Tu dhe do të lindin vetëm kriminelë dhe jobesimtarë!
(28) O Zoti im, falmë mua dhe prindërit e mi, si dhe çdo besimtar, që kërkon strehim në shtëpinë time! Fali të gjithë besimtarët e besimtaret, ndërsa keqbërësve shtoju vetëm shkatërrim!”