(1) ﴿الٓمٓ﴾ سخن در مورد حروف شبیه این حروف در ابتدای سورۀ بقره بیان شد.
(2) فارس روم را شکست داد.
(3) در نزدیک‌ترین سرزمین شام به سرزمین‌های فارس، و پس از پیروزی فارس بر آنها، به زودی روم بر آنها چیره خواهند شد.
(4) در زمانی‌که کمتر از سه سال، و بیشتر از ده سال نیست. تمام امور قبل و بعد پیروزی روم از آنِ الله است، و روزی‌که روم بر فارس پیروز می‌شود مؤمنان شاد می‌شوند.
(5) به‌سبب یاری روم توسط الله شاد می‌شوند زیرا آنها اهل کتاب هستند، الله هرکس را بخواهد بر هرکس که بخواهد پیروز می‌گرداند، و او تعالی ذات شکست ناپذیری است که هرگز مغلوب نمی‌شود و نسبت به بندگان مؤمن خویش بسیار مهربان است.
(6) این پیروزی وعده اى از جانب الله متعال بود و او به هيچ وجه خلاف وعده نمى كند و با محقق شدن آن، مؤمنان به وعده ی یاری الهی، یقین بیشتری پیدا می کنند، اما بیشتر مردم به سبب کفرشان این امر را درک نمی کنند.
(7) ایمان و احکام شریعت را نمی‌شناسند، و فقط ظاهری از زندگی دنیا را که به کسب معاش و ساختن تمدن مادی مربوط است می‌شناسند، اما از آخرت که سرای زندگی حقیقی است رویگردان هستند، و به آن اهمیت نمی‌دهند.
(8) آیا این مشرکانِ تکذیب کننده، در خویشتن نیندیشیده اند که پروردگار چگونه آن ها را آفریده و آراسته است. الله متعال آسمان ها و زمين و چيزهايى كه در ميان آن دو است را به حق آفريده و آن ها را بیهوده نیافریده، و برای بقای آن ها مدتی معین، مشخص کرده، ولی بسیاری از مردم به دیدار پروردگارشان در روز قیامت، باور ندارند و از این رو با انجام عمل صالح و مورد رضایت پروردگار، برای معاد آماده نمی شوند.
(9) آیا اینها در زمین نگشته‌اند تا بیندیشند سرانجامِ امت‌های تکذیب‌کننده پیش از آنها چگونه بوده است، درحالی‌که آن امت‌ها از اینها نیرومندتر بودند، و زمین را برای کشاورزی و آبادانی زیر و رو کردند، و آن را بیشتر از اینها آباد کردند، و رسولان‌شان با دلایل و حجت‌های آشکار بر توحید الله آمدند اما تکذیب کردند، پس الله بر آنها ستم نکرد وقتی آنها را نابود ساخت، بلکه خود آنها به‌سبب کفرشان با قرار دادن خویش در معرض نابودی، بر خویشتن ستم می‌کردند.
(10) سپس کسانی‌که با شرک به الله و انجام گناهان، مرتکب اعمال بدی شدند، سرانجامِ بسیار بدی داشتند؛ زیرا آیات الله را تکذیب کردند، و به تمسخر و ریشخند می‌گرفتند.
(11) الله آفرینش را بدون نمونۀ قبلی آغاز می‌کند، سپس آن را از بین می‌برد، سپس آن را بازمی‌گرداند، آنگاه در روز قیامت برای حسابرسی و جزا فقط به‌سوی او بازگردانده می‌شوید.
(12) و روزی‌که قیامت برپا می‌شود مجرمان از رحمت الله نومید می‌شوند، و آرزوی‌شان از بین می‌رود؛ چون دلیل آنها بر کفر بر الله بریده می‌شود.
(13) و از شریکان‌شان - که آنها را در دنیا عبادت می‌کردند- کسانی ندارند که برای نجات آنها از عذاب شفاعت کنند، و خودشان به شریکان خویش کافر می‌شوند، زیرا وقتی‌که به آنها نیاز دارند دست از یاری‌شان می‌کشند و همگی در نابودی یکسان هستند.
(14) و روزی که قیامت برپا می‌گردد مردم براساس اعمالی‌که در دنیا داشتند جزای متفاوتی دارند، برخی از آنها به عِلّیین بالا برده می‌شوند، و برخی دیگر به اَسفل السافلین افکنده می‌شوند.
(15) اما کسانی‌که به الله ایمان آورده‌اند و اعمال صالح و پسندیده نزد او تعالی انجام داده‌اند، از نعمت‌هایی جاویدانی که در بهشت به آنها می‌رسد و هرگز پایان نمی‌یابد شادمان هستند.
(16) و اما کسانی‌که به الله کفر ورزیده‌اند، و آیات نازل‌شدۀ ما بر رسولمان، و رستاخیز و حسابرسی را تکذیب کرده‌اند، در عذاب حاضر، و همنشین آن عذاب می‌شوند.
(17) پس تسبیح الله را بگویید آنگاه که در وقت شب داخل می‌شوید؛ یعنی وقت دو نماز: مغرب و عشاء، و تسبیح او تعالی را بگویید آنگاه که در وقت صبح داخل می‌شوید؛ یعنی وقت نماز فجر.
(18) و تمام ستایش‌ها، تنها از آنِ او سبحانه است؛ در آسمان‌ها فرشتگان او را می‌ستایند، و در زمین مخلوقاتش او را می‌ستایند، و او را آنگاه که به شامگاه داخل می‌شوید یعنی وقت نماز عصر تسبیح بگویید، و تسبیح او را بگویید آنگاه که در وقت ظهر داخل می‌شوید.
(19) زنده را از مرده درمی‌آورد، مانند اینکه انسان را از نطفه، و جوجه را از تخم بیرون می‌آورد؛ و مرده را از زنده درمی‌آورد، مثل اینکه نطفه را از انسان، و تخم را از ماکیان خارج می‌سازد. و زمین را پس از خشکی آن با فروفرستادن باران و رویانیدن گیاهان زنده می‌گرداند، و همچنان‌که زمین را با رویانیدن گیاهان زنده می‌گرداند شما نیز برای حسابرسی و جزا از قبرهای‌تان درآورده می‌شوید.
(20) و از آیات بزرگ و دالّ بر قدرت و یگانگی الله متعال این است که: اصل شما را -ای مردم- از خاک آفرید، آنگاه که پدرتان را از آن خلق کرد. سپس شما به گونه ای گشتید که با زاد و ولد، افزايش يافته و در مشرق و مغرب زمین منتشر شدید.
(21) و نیز از آیات بزرگ و دلالت‌کنندۀ او تعالی بر قدرت و یگانگی او این است که - ای مردان- از جنس خود شما همسرانی برای‌تان آفرید تا به‌سبب هم‌جنسی نفس‌های‌تان به آنها آرام گیرد، و میان شما و آنها محبت و مهربانی قرار داد، به‌راستی‌که در این مورد برهان‌ها و دلالت‌های آشکاری است برای مردمی که می‌اندیشند؛ زیرا آنها هستند که از به‌کارانداختن عقل‌های‌شان فایده می‌برند.
(22) و از جمله نشانه‌های بزرگ و دلالت‌کنندۀ الله بر قدرت و یگانگی او تعالی: آفرینش آسمان‌ها و زمین، و اختلاف زبان‌های شما، و اختلاف رنگ‌های‌تان است، به‌راستی‌که در این موارد برهان‌ها و دلالت‌هایی برای اهل علم و بصیرت است.
(23) و از جمله آیات بزرگ و دلالت‌کنندۀ الله بر قدرت و یگانگی او تعالی: خوابتان در شب و روز است تا از خستگی کارها استراحت کنید، و از آیات او تعالی این است که روز را برای‌تان قرار داد تا در آن برای جستجوی روزی از پروردگارتان، پراکنده شوید، به‌راستی‌که در این مورد برهان‌ها و دلالت‌هایی است برای مردمی که با تدبر و پذیرش، گوش فرا می‌دهند.
(24) و از جمله آیات بزرگ و دلالت‌کنندۀ الله بر قدرت و یگانگی او تعالی این است که: برق را در آسمان برای‌تان نشان می‌دهد، و ترس از صاعقه‌ها و امید به باران را یکجا در آن برای‌تان فراهم می‌آورد، و آب باران را از آسمان برای‌تان فرو می‌فرستد، آنگاه زمین را پس از اینکه خشک بود با گیاهانی که در آن می‌رویاند زنده می‌گرداند. به‌راستی‌که در این مورد برهان‌ها و دلالت‌های آشکاری است برای مردمی که می‌اندیشند، آنگاه با آنها بر رستاخیز پس از مرگ برای حسابرسی و جزا راهنمایی می‌شوند.
(25) و از جمله آیات بزرگ و دلالت‌کنندۀ الله بر قدرت و یگانگی او تعالی: برپایی آسمان بدون سقوط، و زمین بدون انهدام، به فرمان او سبحانه است، سپس وقتی او سبحانه شما را با دمیدن فرشته در صور از زمین فراخواند به‌ناگاه از قبرهای‌تان برای حسابرسی و جزا درمی‌آیید.
(26) و فرمانروایی و آفرینش و تقدیر هر مخلوقی که در آسمان‌ها و در زمین است فقط برای او تعالی است. تمام مخلوقات الله که در آسمان‌ها و زمین هستند از او تعالی اطاعت می‌کنند و تسلیم فرمانش هستند.
(27) و او سبحانه ذاتی است که آفرینش را بدون نمونۀ قبلی آغاز می‌کند، سپس آن را پس از نابود کردنش بازمی‌گرداند، و بازگرداندن از آغاز کردن آسان‌تر است، و هر یک از این دو بر او تعالی آسان است زیرا او تعالی هر وقت چیزی را اراده کند به او می‌فرماید: (کن: باش) به‌ناگاه موجود می‌شود، و در هر یک از صفات جلال و کمال که به آن توصیف می‌شود صفت برتر از آنِ اوست، و او تعالی ذات شکست ناپذیری است که مغلوب نمی‌شود، و در آفرینش و تدبیرش بسیار دانا است.
(28) - ای مشرکان- الله مثالی برگرفته از خودتان برای شما زده است: آیا از میان بردگان و غلام‌های‌تان شریکی دارید که در اموال‌تان به صورت یکسان با شما مشارکت کنند، و بترسید که اموال‌تان را با شما تقسیم کنند چنان‌که یکی از شما از شریک آزادش می‌ترسد که مالش را با او قسمت کند؟ آیا برای خودتان این کار را از بردگان‌تان راضی می‌شوید؟ بدون تردید بر این کار راضی نمی‌شوید، پس الله سزاوارتر است به اینکه از میان مخلوقات و بندگانش شریکی در فرمانروایی خویش نداشته باشد. همانند بیان این مثال‌ها و غیر آن حجت‌ها و دلایل گوناگون را برای مردمی که می‌اندیشند بیان می‌کنیم، زیرا آنها هستند که از این موارد بهره می‌برند.
(29) سبب گمراهی آنان، نبودِ دلیل کافی و عدم بیان آن ها نیست، بلکه سبب آن، پیروی از هوا و هوس، تقلید از پدرانشان و جهل نسبت به حق الهی بر آنان، می باشد. پس فردی که الله متعال او را گمراه کرده؛ چه کسی می تواند او را به هدایت كند؟! هیچ کس نمی تواند او را توفیق دهد، و یارانی ندارند که عذاب الهی را از آنان دور کنند.
(30) پس - ای رسول- تو و کسانی‌که همراه تو هستند به دینی که الله روی تو را به‌سوی آن گرداند روی آورید، و از تمام ادیان به‌سوی آن متمایل شوید، همان دین اسلام که مردم به صورت طبیعی به آن تمایل دارند. هیچ تغییری برای آفرینش الله وجود ندارد. این است دین راستی‌که هیچ انحرافی در آن نیست، اما بیشتر مردم نمی‌دانند که دین حقیقی همین دین است.
(31) و با توبه از گناهان‌تان به‌سوی او سبحانه بازگردید، و با اجرای اوامر و اجتناب از نواهی او تعالی از او بترسید، و نماز را به کامل‌ترین وجه برپا دارید، و از مشرکان که با فطرت مخالفت می‌کنند و همراه الله دیگران را در عبادت خویش شریک می‌گردانند نباشید.
(32) و از مشرکان که دین‌شان را تغییر دادند، و به بخشی از آن ایمان آوردند، و به بخشی دیگر کفر ورزیدند، و به گروه‌ها و احزاب تقسیم شدند، و هر حزب از آنها با باطلی که بر آن هستند شادمان هستند نباشید که تنها خودشان را بر حق، و دیگران را بر باطل می‌پندارند.
(33) و وقتی آسیبی مانند بیماری یا فقر یا قحطی به مشرکان برسد با تضرع و پناه بردن و بازگشت به پروردگارشان سبحانه، تنها او را می‌خوانند تا مصیبتی را که به آنها رسیده است از آنها برطرف سازد، سپس وقتی با کشف مصیبت بر آنها مهربانی می‌کند، به‌ناگاه گروهی از آنها به شریک قرار دادن دیگران همراه الله در دعا بازمی‌گردند.
(34) چون به نعمت‌های الله - از جمله نعمت زدودن آسیب- کفر ورزیدند و به آنچه در این زندگی در برابرشان بود برخوردار شدند به زودی در روز قیامت به چشمان خویش خواهند دید که در گمراهی آشکاری بوده‌اند.
(35) چه چیزی آنها را به شرک به الله فراخواند درحالی‌که هیچ دلیلی نداشتند؟! زیرا هیچ حجت و دلیلی از کتابی بر آنها فرو نفرستادیم تا بر شرک خویش به الله بر آن استدلال کنند، و خودشان نیز کتابی ندارند که از شرک آنها سخن بگوید، و درستی کفری را که بر آن بودند برای‌شان تأیید کند.
(36) و هرگاه یکی از نعمت‌های خویش مانند سلامتی و ثروت را به مردم بچشانیم بیش از حد شاد می‌گردند و تکبر می‌ورزند، و اگر به‌سبب گناهانی که مرتکب شده‌اند بیماری و فقری که آنها را غمگین می‌سازد به آنها برسد، به‌ناگاه از رحمت الله مأیوس می‌گردند، و از برطرف شدن آسیبی که آنها را اندوهگین ساخته است نومید می‌شوند.
(37) آیا ندیده‌اند که الله رزق و روزی را برای هر یک از بندگانش که بخواهد برای امتحان او می‌گشاید که آیا شکر می‌گزارد یا ناسپاسی می‌کند؟ و آن را برای هر یک از آنها که بخواهد برای آزمایش تنگ می‌گرداند که آیا صبر می‌کند یا خشم می‌گیرد؟! به‌راستی‌که در گستراندن روزی برای برخی، و تنگ‌گردانیدن آن برای برخی، برای مؤمنان دلالت‌هایی بر لطف و رحمت الله است.
(38) پس -ای مسلمان- به خویشاوندان خود چنان که شایسته است، نیکی كن و با آنان در ارتباط باش، و به نیازمندان برای رفع نیازشان کمک کن، و به مسافر غریبی که در راه مانده، یاری رسان. بخشش در امور ذکر شده برای کسانی که رضایت الهی را می خواهند، بهتر است. کسانی که این کمک ها را انجام داده و این حقوق را ادا می کنند؛ همان رستگارانی هستند که به بهشت مطلوبشان دست یافته و از عذابی که می ترسند؛ نجات می یابند.
(39) و پاداش اموالی که به یکی از مردم می‌پردازید به این هدف که همراهِ مالِ اضافه‌ای آن را بازگرداند نزد الله افزایش نمی‌یابد، و آنچه از اموال‌تان را که به کسی بدهید تا نیازی را با آن برطرف سازد و با آن وجه الله را اراده کنید، نه جایگاه و پاداشی از جانب مردم؛ اینها هستند که مزدشان نزد الله افزوده می‌شود.
(40) فقط الله همان ذاتی است که شما را به تنهایی آفرید، سپس به شما روزی داد، سپس شما را می‌میراند سپس شما را برای رستاخیز زنده می‌گرداند، آیا از میان بت‌های‌تان که آنها را به جای او تعالی عبادت می‌کنید کسی هست که ذره‌ای از این موارد را انجام دهد؟! او سبحانه از آنچه که مشرکان می‌گویند و باور دارند برتر و منزه است.
(41) به سبب گناهان مردم، در دریا و خشکی، فساد و تباهی از جمله خشکسالی، کم بارانی، فراوانی بیماری ها و امراض واگیردار، پدیدار گشته است تا الله متعال سزای برخی از اعمال بدشان را در زندگی دنیا به آنان بچشاند، باشد که توبه کرده و به سوی او بازگردند.
(42) - ای رسول- به این مشرکان بگو: در زمین بگردید، و بیندیشید که سرانجام امت‌های تکذیب‌کننده پیش از شما چگونه بوده است؟ به تحقیق که سرانجام بدی داشته‌اند، بیشتر آنها به الله مشرک بودند، و دیگران را همراه او عبادت می‌کردند، پس به‌سبب شریک قرار دادن برای الله نابود شدند.
(43) پس - ای رسول- به‌سوی دین راست اسلام که هیچ انحرافی در آن نیست روی آور پیش از آن‌که روز قیامت بیاید که وقتی فرا رسد هیچ بازگرداننده‌ای ندارد، در آن روز مردم تقسیم می‌شوند: گروهی از آنها در بهشت نعمت داده می‌شوند، و گروهی در جهنم عذاب می‌شوند.
(44) هرکس بر الله کفر ورزد، زیان کفرش - یعنی جاودانگی در جهنم- به خودش بازمی‌گردد، و کسانی که اعمال صالح انجام دهند و با آن وجه الله را بجویند ورود به بهشت و بهره‌مندی از نعمت‌های آن را برای خودشان فراهم آورده‌اند و برای همیشه در آن می‌مانند.
(45) تا به کسانی که به الله ایمان آورده اند و اعمال نیک و پسندیده ی الهی انجام می دهند، از روی فضل و احسانش، پاداش دهد. به راستی او بی باوران به خود و پیامبرانش را دوست ندارد، بلکه به شدیدترین شیوه بر آنان خشم می گیرد و به زودی آنان را در قیامت عذاب می دهد.
(46) و از آیات بزرگ و دلالت‌کنندۀ الله بر قدرت و یگانگی او: این است که بادها را می‌فرستد که نزدیکی نزول باران را به بندگان مژده می‌دهند، و - ای مردم- تا از رحمت خویش با گیاهان و خیر و برکت و گشایشی که پس از باران حاصل می‌شود به شما بچشاند، و تا اینکه به ارادۀ او کشتی‌ها در دریا به حرکت درآیند، و به این هدف که با تجارت در دریا از فضل او بجویید، و امید است که شکر نعمت‌های الله را به جای آورید تا از آن برای‌تان بیفزاید.
(47) و - ای رسول- پیش از تو رسولانی را به‌سوی امت‌های‌شان فرستاده‌ایم، که با دلایل و برهان‌های دلالت‌کننده بر راستگویی ما نزدشان آمدند، اما آنچه را که رسولان‌شان آوردند تکذیب کردند، آنگاه از کسانی‌که بدی‌ها را مرتکب شدند انتقام گرفتیم، و آنها را با عذاب خویش نابود کردیم، و رسولان و مؤمنان به آنها را از نابودی نجات دادیم، و نجات و یاری مؤمنان حقی است که آن را بر خویشتن واجب کرده‌ایم.
(48) الله متعال همان ذاتی است که بادها را به حرکت در می آورد و می فرستد، سپس این بادها، ابرها را بر می انگیزند و می جنبانند، سپس آن را به صورت اندک یا زیاد، هر طورى که بخواهد در آسمان می گستراند، و آن را به قطعاتی تبدیل می کند، سپس -ای تماشاگر- باران را می بینی که از وسط این ابرها بیرون می آید. و هر گاه باران را با رحمت خويش براى یکی از (سرزمين هاى) بندگانش که می خواهد، برساند، آنان را با نازل شدن باران، شاد می گردند، چرا که روییدن گیاهان مورد نیاز خود و حیواناتشان را در پی دارد.
(49) و به تحقیق پیش از آن‌که الله باران را بر آنها فرو فرستد از نزول آن بر خودشان نومید بودند.
(50) پس - ای رسول- به آثار باران که الله آن را رحمتی برای بندگانش می‌فرستد بنگر، که چگونه الله زمین را پس از اینکه خشک و سخت بود با رویانیدن انواع گیاهان زنده می‌گرداند، همانا کسی‌که این زمین خشکیده را زنده گردانید همان ذاتی است که مردگان را زنده برمی‌انگیزاند، و او بر هر چیزی تواناست، و هیچ‌چیز او را ناتوان نمی‌سازد.
(51) و اگر بر کشتزارها و گیاهان‌شان بادی بفرستیم که آن را تباه سازد، آنگاه کشتزارهای‌شان را پس از اینکه سبز بود زردرنگ ببینند به‌طور قطع پس از مشاهدۀ آنها نعمت‌های سابق الله را با وجود فراوانی آنها ناسپاسی می‌کنند.
(52) پس همان‌گونه که تو نه می‌توانی صدایت را به گوش مردگان برسانی و نه به گوش کران، درحالی‌که از تو دور شده‌اند تا بیشتر از شنیدن صدای تو جلوگیری کنند، همچنین نمی‌توانی هرکسی را که شبیه اینها در رویگردانی و بهره نبردن باشد هدایت کنی.
(53) و تو نمی‌توانی کسی را که از راه راست گمراه شده است با رساندن صدای خویش به گوش او آن‌گونه که سودمند واقع شود به پیمودن راه درست راهنمایی کنی، تو تنها می‌توانی کسی را که به آیات ما ایمان می‌آورد بشنوانی، زیرا اوست که از سخنان تو بهره می‌برد، و آنها در برابر فرمان ما تسلیم و فروتن هستند.
(54) - ای مردم- الله همان ذاتی است که شما را از آبی ناچیز آفرید، سپس بعد از ناتوانی کودکی‌تان قدرت مردانگی را قرار داد، سپس بعد از قدرت مردانگی، ناتوانی سالخوردگی و فرتوتی را قرار داد، الله آنچه از ناتوانی و قدرت را که بخواهد می‌آفریند، و او تعالی از هر چیزی آگاه است، و هیچ‌چیز بر او پوشیده نمی‌ماند، و ذات توانایی است که هیچ‌چیز او را ناتوان نمی‌سازد.
(55) و روزی‌که قیامت برپا می‌شود مجرمان سوگند یاد می‌کنند که جز لحظه‌ای در قبرهای‌شان نمانده‌اند. همان‌گونه که از دانستن مدت ماندن خویش در قبرهای‌شان گمراه شدند در دنیا نیز از حقیقت گمراه بودند.
(56) و پیامبران و فرشتگانی که الله متعال به آنان علم بخشيده بود، گفتند: بی گمان شما طبق آنچه که الله در علم سابق خویش نوشته است، از روز آفرینشِتان تا روز برانگیختنتان که آن را انکار کردید، ماندگار بوديد، و این روزی است که مردم از گورهایشان برانگیخته می شوند، اما شما نمی دانستید که رستاخیز واقع می شود، و آن را انکار کردید.
(57) پس روزی‌که الله مخلوقات را برای حسابرسی و جزا برمی‌انگیزد عذرهای دروغین ستمکاران سودی به آنها نمی‌رساند، و راضی کردن الله با توبه و بازگشت به‌سوی او تعالی از آنها خواسته نمی‌شود؛ چون فرصت این کار گذشته است.
(58) و به تحقیق که در این قرآن- برای عنایت به مردم- هرگونه مثالی آورده‌ایم؛ تا حق از باطل برای‌شان مشخص شود، و - ای رسول- اگر دلیلی بر راستگویی خویش بیاوری به‌طور قطع کسانی‌که به الله کفر ورزیده‌اند خواهند گفت: شما در آنچه که آورده‌اید جز بر باطل نیستید.
(59) مانند زدن این مُهر بر دل‌های اینها که هرگاه آیه‌ای برای‌شان بیاید به آن ایمان نمی‌آورند، الله بر دل‌های تمام کسانی‌که نمی‌دانند آنچه برای‌شان آورده‌ای حقیقت است، مُهر می‌نهد.
(60) پس - ای رسول- در برابر قومت که تو را تکذیب می‌کنند شکیبایی پیشه کن، زیرا وعدۀ الله بر پیروزی و قدرت یافتن تو، حقیقت ثابتی است که هیچ تردیدی در آن راه ندارد، و نباید کسانی‌که به برانگیخته شدن خویش یقین ندارند، تو را به عجله و عدم صبر وادار کنند.