(1) البته ما نوح را به‌سوی قومش فرستادیم که قوم خود را پیش از این که عذاب دردناک به سراغ آنها بیاید، بترسان.
(2) (نوح) گفت: ای قوم من! من برای شما بیم دهنده‌ای آشکارم.
(3) این که الله را عبادت کنید و از او بترسید و مرا اطاعت کنید.
(4) که الله گناهان شما را می‌آمرزد و اجل شما را تا وقتی معین به تأخیر می‌اندازد. يقيناً هرگاه اجل (و مهلت) مقرر الله برسد به تأخیر نمی‌افتد، اگر می‌دانید.
(5) نوح گفت: ای پروردگارم! من قومم را شب و روز (به سوی توحید) دعوت دادم.
(6) ولی دعوت من جز بر فرار آنان نیفزود.
(7) و هرگاه من آنان را دعوت دادم تا (گناهان)شان را بیامرزی، انگشتان‌شان را به گوش‌های خود در آوردند و جامه‌هایشان را به چهره‌های خود پیچیدند و بر (طغیان خود) اصرار نمودند و سخت تکبر ورزیدند.
(8) باز ایشان را به آواز بلند دعوت دادم.
(9) باز (دعوتم را) برای آنان اعلان کردم و گاهی به صورت نهانی (هم) به ایشان دعوت دادم.
(10) پس گفتم: از پروردگارتان مغفرت بخواهید که او بسیار آمرزنده است.
(11) (اگر چنین کنید الله) از آسمان باران‌های پیاپی بر شما می‌باراند.
(12) و شما را با اموال و فرزندان مدد می‌کند و برای شما باغها قرار میدهد و برای شما نهرها جاری می‌سازد.
(13) شما را چه شده است که بزرگی و جلال برای الله قایل نمی‌شوید؟
(14) حال آنکه شما را در مراحل مختلف آفریده است.
(15) آیا نمی‌بینید که الله چگونه هفت آسمان را یکی بر بالای دیگر آفریده است؟!
(16) و ماه را در میان آنها تابان و خورشید را چراغ درخشان گردانید؟!
(17) و الله شما را از زمین (مانند گیاه) رویانید (آفرید).
(18) باز شما را به زمین باز می‌گرداند و (باز) شما را (از زمین) بیرون می‌آورد.
(19) و الله زمین را برای شما بستر هموار گردانید.
(20) تا در راه‌های وسيع آن بروید.
(21) نوح (در دعای خود) گفت: پروردگارا! بی‌گمان ایشان از من نافرمانی کردند و از کسی پیروی کردند که مال و اولادش جز زیان و نقصان بر او نیفزود.
(22) و آن (پیشوایان در بارۀ پیروان خود) دست به مکری بس بزرگ زدند.
(23) و گفتند: معبودان خود را ترک نکنید خصوصا (پنج بت را که عبارت‌اند از) ود و سواع و يغوث و يعوق و نسر را (ترک نکنید).
(24) واقعا که مردم بسیار را گمراه کردند (پس) ای الله! ظالمان را جز گمراهی نیفزا.
(25) به (سبب) گناهانشان غرق شدند باز به آتش در آورده شدند و برای خود در برابر الله مددگارانی نیافتند.
(26) و نوح گفت: ای پروردگار! هیچ کسی از کافران را بر روی زمین باقی مگذار.
(27) زیرا اگر آنها را زنده بگذاری بندگانت را گمراه می‌سازند و جز بد کار و کافر نمی‌زایند.
(28) ای پروردگارم! من و پدر و مادرم را و هر کسی را که مؤمن به خانه‌ام داخل شود و مردان و زنان مؤمن را بیامرز و ظالمان را جز نابودی نیفزا.