(1) وقتی که آفتاب پیچانیده شود (بی‌نور گردد).
(2) و وقتی که ستاره‌ها بی‌نور و تاریک شوند.
(3) و وقتی که کوه‌ها را روان سازند.
(4) و وقتی که ماده شترانِ باردار معطل گذاشته شوند.
(5) و وقتی که حیوانات وحشی حشر شوند.
(6) و وقتی که بحرها به جوش آیند.
(7) و وقتی که اجساد را با ارواح یکجا کنند.
(8) و وقتی که از دختر زنده به گورشده پرسیده شود.
(9) (که) به کدام گناه کشته شده است؟
(10) و وقتی که نامه‌های اعمال گشوده شود.
(11) و وقتی که آسمان از جای کنده شود.
(12) و وقتی که دوزخ شعله‌ور شود.
(13) و وقتی که جنت (برای اهلش) نزدیک آورده شود.
(14) هرکس آنچه (از نیکی و بدی) را که آماده (و حاضر) کرده است بداند.
(15) پس قسم به ستاره‌های که بازمی‌گردند.
(16) (ستارگان) حرکت کننده (باز در افق) نهان شونده.
(17) و قسم به شب چون برود.
(18) و قسم به صبح چون بدمد.
(19) یقیناً (قرآن) سخن رسول گرامی است.
(20) (که) او نیرومند است و در بارگاه صاحب عرش (الله) دارای منزلت والایی است.
(21) از او فرمان می‌برند، در آن جا (او) امین است.
(22) و هم صحبت شما (محمد) دیوانه نیست.
(23) و البته (او) آن (فرشته) را در کنارۀ آشکار آسمان دید.
(24) و او بر رسانیدن سخن‌های غیب بخیل نیست.
(25) و قرآن سخن شیطانِ رانده‌شده نیست.
(26) پس (قرآن را گذاشته) به کجا می‌روید؟
(27) آن قرآن جز پند و اندرز برای جهانیان نیست.
(28) برای کسی از شما که بخواهد (کردارش) به راه راست، مستقیم شود.
(29) و شما چیزی را نمی‌خواهید مگر آن که الله، پروردگار جهانیان آن را بخواهد.