(1) Κάποιος (άπιστος) επικαλέστηκε (τον Αλλάχ) για το μαρτύριο (να επέλθει σ' αυτόν και στον λαό του, ως πρόκληση στον Μωχάμμαντ), (ένα μαρτύριο) που σίγουρα επέρχεται.
(2) (Επέρχεται) στους άπιστους, το οποίο κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει.
(3) Από τον Αλλάχ, τον Κύριο των Δρόμων της Ανόδου (στους ουρανούς).
(4) Οι άγγελοι και ο Γαβριήλ ανεβαίνουν προς Αυτόν μια Ημέρα (της Κρίσεως), της οποίας η διάρκεια είναι πενήντα χιλιάδες χρόνια.
(5) Έτσι, να είσαι υπομονετικός (ω, Μωχάμμαντ, με τους χλευασμούς τους και τη βιασύνη τους για την Τιμωρία), με μια όμορφη υπομονή (δηλ. χωρίς απογοήτευση, ή να απευθύνεις τα παράπονά σου σ' άλλον εκτός του Αλλάχ).
(6) Στ’ αλήθεια, το βλέπουν (το μαρτύριο), μακρινό (νομίζουν ότι δε θα γίνει).
(7) Μα Εμείς το βλέπουμε κοντά (οπωσδήποτε θα γίνει).
(8) Την Ημέρα που ο ουρανός θα είναι σαν βρώμικο λάδι που βράζει.
(9) Και τα βουνά θα είναι σαν φουσκωμένο μαλλί.
(10) Και κανένας φίλος δε θα ρωτήσει κάποιον φίλο (για την κατάστασή του, επειδή θα είναι απασχολημένος με τη δική του υπόθεση).
(11) Τους βλέπουν (δηλ. ο καθένας βλέπει τους συγγενείς και τα παιδιά του, αλλά δε θα τους μιλήσει από τον τρόμο που επικρατεί, και κανείς δε θα μπορέσει να ωφελήσει κανέναν). Ο αμαρτωλός θα επιθυμούσε να λυτρώσει τον εαυτό του από το μαρτύριο εκείνης της ημέρας δίνοντας τα παιδιά του,
(12) Και τη γυναίκα του, και τον αδελφό του,
(13) Και το σόι του, που του προσέφεραν καταφύγιο,
(14) Και όλους όσους βρίσκονται στη Γη, μήπως έτσι να σωθεί.
(15) Όχι (δεν είναι όπως επιθυμείς, ω, άπιστε)! Στ’ αλήθεια, αυτή (η Κόλαση) πυρακτώνεται,
(16) Που αφαιρεί βίαια το δέρμα του κεφαλιού, και τα άκρα του σώματος (θα τα κάψει ολοκληρωτικά)!
(17) Καλεί όποιον στράφηκε μακριά και απομακρύνθηκε (από την πίστη).
(18) Και μάζευε (πλούτο) και (τον) αποθήκευε (χωρίς να ξοδεύει απ' αυτόν σε ελεημοσύνη για χάρη του Αλλάχ).
(19) Πράγματι, ο άνθρωπος πλάστηκε πολύ ανυπόμονος (ανήσυχος και φιλάργυρος)·
(20) Όταν το κακό (ασθένεια ή φτώχεια) τον αγγίζει, γίνεται ανυπόμονος (και δυσαρεστημένος)·
(21) Και όταν το καλό τον αγγίζει, γίνεται φιλάργυρος.
(22) Εκτός απ' εκείνους που προσεύχονται.
(23) Εκείνους που τηρούν πάντα την προσευχή τους (με το σωστό τρόπο και στις καθορισμένες ώρες).
(24) Και κείνους που στον πλούτο τους υπάρχει ένα ορισμένο υποχρεωτικό μερίδιο (η Ζακά -ετήσια υποχρεωτική ελεημοσύνη- για τους φτωχούς).
(25) Για τον επαίτη που ζητά, και για τον στερημένο (τον φτωχό που ντρέπεται να ζητήσει).
(26) Και κείνους που πιστεύουν στην Ημέρα της Κρίσεως.
(27) Και κείνους που φοβούνται το μαρτύριο από τον Κύριό τους (και είναι προσεχτικοί απέναντι σ' αυτό).
(28) Στ’ αλήθεια, το μαρτύριο από τον Κύριό τους είναι τέτοιο που κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής απ' αυτό.
(29) Και κείνους που φυλάσσουν τα γεννητικά όργανά τους (από παράνομες σεξουαλικές πράξεις)·
(30) Εκτός από τις συζύγους τους ή εκείνες που κατέχουν τα δεξιά χέρια τους (δηλ. σκλάβες) –οπότε δε θα κατηγορηθούν.
(31) Μα όποιος επιδιώκει πέρα απ' αυτό, τότε εκείνοι είναι οι παραβάτες.
(32) Και κείνους που τηρούν τα καταπιστεύματα και τις συμφωνίες τους.
(33) Και κείνους που μένουν σταθεροί στις μαρτυρίες τους (χωρίς να ψεύδονται, να αποκρύπτουν ή να διαστρεβλώνουν γεγονότα).
(34) Και κείνους που τηρούν την προσευχή τους (με το σωστό τρόπο και στις καθορισμένες ώρες).
(35) Τέτοιοι θα κατοικούν σε κήπους (Παράδεισο), τιμημένοι.
(36) Τι συμβαίνει, λοιπόν με τους άπιστους που σπεύδουν προς εσένα (ω, Μωχάμμαντ); (Οι οποίοι κάθονται με τους λαιμούς τους στραμμένους προς εσένα για να σ’ ακούσουν, όχι για να ωφεληθούν, αλλά για να σε διαψεύσουν και να σε χλευάσουν)!
(37) (Καθισμένοι) σε ομάδες από τα δεξιά και τ’ αριστερά (σου, ω, Μωχάμμαντ).
(38) Ελπίζει ο καθένας τους να μπει στον Παράδεισο της Μακαριότητας;
(39) Όχι! Στ’ αλήθεια, τους έχουμε πλάσει απ’ αυτό που γνωρίζουν (δηλ. ένα ασήμαντο υγρό, επομένως, είναι αδύναμοι που δεν μπορούν ούτε να ωφελήσουν ούτε να βλάψουν τους εαυτούς τους, οπότε πώς μπορούν να είναι αλαζονικοί και άπιστοι;)
(40) Έτσι, ορκίζομαι στον Κύριο όλων των Ανατολών και των Δύσεων (του ήλιου, της σελήνης και όλων των άλλων πλανητών), ότι, βέβαια, είμαστε Ικανοί.
(41) (Είμαστε Ικανοί) να τους αντικαταστήσουμε μ' άλλους καλύτερους απ’ αυτούς· και κανείς δεν μπορεί να Μας ξεφύγει (όταν αποφασίσουμε κάτι).
(42) Και έτσι άστους να βυθίζονται στην πλάνη τους και να παίζουν (στην εγκόσμια ζωή), μέχρι να συναντήσουν την Ημέρα, την οποία τους είχαν υποσχεθεί.
(43) Την Ημέρα που θα βγουν από τους τάφους τους βιαστικά, σαν να έσπευδαν συναγωνιζόμενοι προς ένα είδωλο (όπως έκαναν στην εγκόσμια ζωή, που όποτε οριζόταν ένα νέο είδωλο, έσπευδαν για να είναι οι πρώτοι που να το λατρεύουν).
(44) Με τα μάτια τους χαμηλωμένα, και καλυμμένοι με την ταπείνωση! Αυτή είναι η Ημέρα που τους είχαν υποσχεθεί!