(1) (Ορκίζομαι) μα την Ημέρα της Ανάστασης!
(2) Και (ορκίζομαι) μα την αυτο-κατηγορούμενη ψυχή (του πιστού, που τον κατηγορεί αν παραμελήσει κάποιες καλές πράξεις ή όταν διαπράττει αμαρτία)! (Ότι οι άνθρωποι θα αναστηθούν για να λογοδοτήσουν).
(3) Νομίζει ο (άπιστος) άνθρωπος ότι Εμείς δε θα συλλέξουμε (ξαναδημιουργήσουμε) τα οστά του (την Ημέρα της Ανάστασης);
(4) Όχι (δεν είναι όπως νομίζει ο άπιστος), αλλά βέβαια είμαστε Ικανοί να επανασχηματίσουμε τέλεια τα ακροδάχτυλά του (όπως ήταν πριν, με τη μορφή τους και τα δακτυλικά αποτυπώματά τους).
(5) Αλλά! Ο άνθρωπος (αρνείται την Ανάσταση και την Απολογία, επομένως) θέλει να συνεχίσει να διαπράττει αμαρτίες (για την υπόλοιπη ζωή του).
(6) Ρωτά (διαψεύδοντας): «Πότε θα είναι αυτή η Ημέρα της Ανάστασης;»
(7) Μα όταν η όραση θα είναι αμήχανη, φοβισμένη και κατάπληκτη (από όσα τρομακτικά πράγματα θα βλέπει κατά την Ημέρα της Ανάστασης).
(8) Και (όταν) το φεγγάρι συσκοτιστεί.
(9) Και (όταν) ο ήλιος και το φεγγάρι μαζευτούν.
(10) Εκείνην την Ημέρα ο άνθρωπος θα πει: «Πού είναι η απόδραση (από αυτό το μαρτύριο);»
(11) Όχι! Δεν υπάρχει απόδραση ούτε καταφύγιο!
(12) Στον Κύριό σου, εκείνην την Ημέρα, θα βρίσκεται ο τελικός περιορισμός.
(13) Εκείνη την Ημέρα ο άνθρωπος θα ενημερωθεί για ό,τι έκανε κατά τη διάρκεια της ζωής του (από καλές και κακές πράξεις), και για ό,τι έκανε από πράξεις που έμειναν μετά από το θάνατό του (δηλ. τις πράξεις του που οι άνθρωποι ακολούθησαν ως πρότυπο μετά από το θάνατό του, είτε ήταν καλές είτε κακές).
(14) Και όμως! Ο άνθρωπος θα γίνει μάρτυρας εναντίον του εαυτού του (καθώς τα μέρη του σώματός του, χέρια, πόδια, μάτια, αυτιά κλπ. θα μαρτυρήσουν τις πράξεις του).
(15) Ακόμη κι αν θέσει τις δικαιολογίες του (για να καλύψει τις κακές πράξεις του, δεν θα τον ωφελήσουν).
(16) (Ω, Μωχάμμαντ) μην κουνάς τη γλώσσα σου (επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Κορ’άν, την ώρα που λαμβάνεις την Αποκάλυψη από τον Γαβριήλ) βιαζόμενος να το απομνημονεύσεις (φοβούμενος μην το ξεχάσεις).
(17) Είναι δική Μας αρμοδιότητα να το συλλέξουμε (στο στήθος σου) και να σταθεροποιήσουμε την απαγγελία του (στη γλώσσα σου).
(18) Κι όταν το απαγγέλλει ο άγγελός Μας (ο Γαβριήλ, σ' εσένα), τότε ακολούθα την απαγγελία του (και έπειτα να το απαγγέλλεις όπως το άκουσες).
(19) Έπειτα είναι δική Μας αρμοδιότητα να το κάνουμε σαφές (σ' εσένα, δηλ. να κατανοήσεις τις ερμηνείες και τις εντολές του).
(20) Όχι (δεν είναι όπως ισχυρίζεστε ω, άπιστοι, ότι δε θα αναστηθείτε)! Αλλά αγαπάτε την εγκόσμια ζωή (και τις απολαύσεις της).
(21) Και παραμελείτε τη Μέλλουσα Ζωή (και την ευδαιμονία της).
(22) Κάποια πρόσωπα εκείνη την Ημέρα (της Ανάστασης) θα είναι λαμπερά και φωτεινά.
(23) Ατενίζοντας τον Κύριό τους.
(24) Ενώ κάποια άλλα πρόσωπα εκείνη την Ημέρα θα είναι συνοφρυωμένα και σκοτεινιασμένα,
(25) Πιστεύοντας (και αναμένοντας) ότι κάποια συμφορά και τιμωρία πρόκειται να πέσει πάνω τους.
(26) Όχι (δεν είναι όπως ισχυρίζεται ο άπιστος ότι δεν θα αναστηθεί)! Όταν (η ψυχή) φτάσει στις κλείδες (δηλ. στο λαιμό κατά την έξοδό της από το σώμα, όταν αυτός θα βρίσκεται στο χείλος του θανάτου).
(27) Και θα ειπωθεί (από τους παριστάμενους): «Ποιος μπορεί να του κάνει ξόρκι (ώστε να τον θεραπεύσει και να τον σώσει από το θάνατο);»
(28) Και αυτός (ο ετοιμοθάνατος) θα σιγουρευτεί ότι έφτασε (η ώρα) του αποχωρισμού (του θανάτου) (αφού βλέπει τους αγγέλους που ήρθαν για να συνοδεύσουν την ψυχή του)·
(29) Και θα τυλιχθεί το ένα πόδι με το άλλο.
(30) Τότε, η πορεία εκείνη την Ημέρα, θα είναι προς τον Κύριό σου (τον Αλλάχ)!
(31) Ούτε (αυτός ο άπιστος) πίστευε (στο Κορ’άν και στο Μήνυμα του Αγγελιαφόρου), ούτε προσευχόταν!
(32) Μα, (αντιθέτως), διέψευδε (το Κορ’άν και το Μήνυμα του Αγγελιαφόρου) και απομακρυνόταν!
(33) Έπειτα πήγε στην οικογένειά του περπατώντας με έπαρση (θαυμάζοντας τον εαυτό του)!
(34) Aλίμονο σ' εσένα (ω, άπιστε)! Και (πάλι) αλίμονο σ' εσένα!
(35) Πάλι, αλίμονο σ' εσένα (ω, άπιστε)! Και (πάλι), αλίμονο σ' εσένα!
(36) Νομίζει ο άνθρωπος ότι θα παραμεληθεί (χωρίς να λάβει διαταγές και απαγορεύσεις, και ούτε θα τιμωρηθεί ή θα ανταμειφθεί για ό,τι έκανε);
(37) Δεν ήταν μια Νούτφα (αναμεμειγμένες εκκρίσεις των δύο φύλων), από σπέρμα που χύνεται (στις μήτρες);
(38) Έπειτα έγινε ‘Άλακα (κρεμάμενος θρόμβος αίματος)· έπειτα (ο Αλλάχ) (τον) έπλασε και έπειτα (τον) διαμόρφωσε.
(39) Και έκανε απ' αυτόν τα δύο φύλα, αρσενικό και θηλυκό.
(40) Δεν είναι λοιπόν Αυτός (ο Αλλάχ, που κάνει όλα αυτά) Ικανός να δώσει ζωή στους νεκρούς; (Βέβαια! Είναι για τα πάντα Ικανός).