(1) Аллоҳ таоло қуёшга ва унинг машриқдан чиқиб, кўтарилган пайтига қасам ичди.
(2) Кун ботгач, унинг изидан эргашиб чиққан ойга қасам ичди.
(3) Зиёси билан ер юзидаги нарсаларни ошкор қилган кундузга қасам ичди.
(4) Ер юзини қоплаб, зулматга айлантирган кечага қасам ичди.
(5) Осмонга ва унинг моҳирона қурилишига қасам ичди.
(6) Ерга ва одамлар яшашлари учун уни ёйиб, тўшаб қўйган Зот номига қасам ичди.
(7) Ҳар бир жонга ва уни расо қилиб яратганига қасам ичди.
(8) Инсонга тийилсин деб, ёмонлик нималигини, амалга оширсин деб, яхшилик нималигини таълимсиз англатган Зотга қасам.
(9) Нафсини фазилатлар билан безаб, разилликлардан поклаган одам мурод-мақсадига етади.
(10) Нафсини гуноҳу маъсиятларга кўмиб-бекитган кимсанинг муроди ҳосил бўлмади. У ноумидликка учради.
(11) Самуд қавми гуноҳу маъсиятда ҳаддан ошганлари натижасида ўз пайғамбарлари Солиҳни ёлғончига чиқардилар.
(12) Қавми ваколат берганидан кейин уларнинг энг бадбахти ўрнидан турган пайтда.
(13) Аллоҳнинг пайғамбари Солиҳ алайҳиссалом уларга деди: ”Аллоҳнинг туясини ўз ҳолига қўйинглар ва унинг куни - навбати келганда ичишига қўйиб беринглар, унга қаршилик қилманглар”.
(14) Туя хусусидаги пайғамбарларининг сўзини ёлғонга чиқардилар. Энг бадбахт кимса туяни ўлдирди. Қолганлари уни қўллаб-қувватладилар ва гуноҳга шерик бўлдилар. Аллоҳ таоло уларни азоби билан ўраб олди. Гуноҳлари туфайли уларни бир қичқириқ билан ҳалок қилди. Бу қирғинни уларнинг барчасига баробар қилди.
(15) Аллоҳ субҳонаҳу бу қирғиннинг масъулиятидан асло қўрқмас.