(1) سوگند به اسب‌های دونده که نفس‌زنان [به سوی میدان جهاد] پیش می‌روند.
(2) و سوگند به اسب‌هایی که [با برخورد سُم‌هایشان به سنگ‌ها] جرقۀ [آتش] ایجاد می‌کنند.
(3) باز سوگند به اسب‌هایی که در صبحگاهان [بر دشمن] یورش می‌برند.
(4) و در آن هنگام گرد و غبار برمی‌انگیزند.
(5) آنگاه در دل [سپاه دشمن] می‌تازند.
(6) یقیناً انسان در برابر [نعمت‌های] پروردگارش بسیار ناسپاس است،
(7) و بی‌گمان، او [خود] بر این [ناسپاسی] گواه است،
(8) و همانا او علاقۀ فراوانی به مال [دنیا] دارد.
(9) آیا او نمی‌داند که در آن روز، آنچه در گور‌هاست، [همه زنده و] برانگیخته می‌شوند؟
(10) و آنچه در سینه‌هاست [همه] آشکار می‌گردد.
(11) یقیناً در آن روز، پروردگارشان کاملاً به [وضع و حال] آنان آگاه است.