(1) سوگند به کوه طور
(2) و سوگند به کتاب نوشته‌شده
(3) در صحیفه‌ای گشوده
(4) و سوگند به «بیت المَعمور» [که فرشتگان در آن، به عبادت پروردگار مشغولند]
(5) و سوگند به [آسمان بلند، همان] سقف برافراشته [بر زمین]
(6) و سوگند به دریای آکنده [از آب]
(7) که بی‌تردید، عذاب پروردگارت به وقوع خواهد پیوست؛
(8) و هیچ بازدارنده‌اى ندارد.
(9) روزى كه آسمان به سختى در جنبش و اضطراب افتد
(10) و کوه‌ها با حركتى شدید روان شوند.
(11) در آن روز، واى به حال تكذیب‌كنندگان!
(12) همان کسانی كه در بیهوده‌گویى، سرگرم بازى‌اند.
(13) روزى كه با خشونت به سوى آتش دوزخ رانده مى‌شوند.
(14) [به آنان گفته می‌شود:] «این [همان] آتشی است که آن را دروغ می‌پنداشتید.
(15) آیا این [آتش و عذاب] جادوست یا [هنوز هم آن را] نمی‌بینید؟
(16) به آتش درآیید [و بسوزید] كه شکیبایی و ناشکیباییِ شما [در برابر شعله‌های سوزانش] برایتان یكسان است؛ تنها در برابر آنچه كرده‌اید، مجازات مى‌شوید».
(17) به راستی که پرهیزگاران در باغ‌های بهشت در ناز و نعمتند؛
(18) و از بخشش‌های [بی‌دریغِ] پروردگارشان و از اینكه از عذاب دوزخ نگاهشان داشته است شادمانند.
(19) [به آنان گفته می‌شود:] «به پاداشِ کردارتان [در دنیا، اینک] گوارا بخورید و بیاشامید».
(20) در حالى كه بر تخت‌هایى ردیف‌شده تكیه زده‌اند و حور العین را به همسریِ آنان درمی‌آوریم.
(21) مؤمنانى كه فرزندانشان در ایمان پیرو آنان بودند، فرزندانشان را [نیز در بهشت] به آنان ملحق خواهیم كرد و از [پاداش] عملشان ذره‌اى نمى‌كاهیم؛ چرا که [سرنوشتِ] هر كس در گرو دستاورد خودِ اوست [و گناه دیگری را به دوش نمی‌کشد].
(22) [در بهشت، از] هر نوع میوه و گوشتى كه بخواهند، پى‌درپى در دسترسشان قرار مى‌دهیم.
(23) در آنجا جام‌های شرابى از دست یکدیگر مى‌گیرند كه نه موجب بیهوده‌گویى است و نه گناه؛
(24) و نوجوانانى [که براى خدمت] پیرامونشان در رفت و آمدند، گویی [از زیبایی و سپیدرویی] همچون مرواریدى پنهان [در صدف] هستند.
(25) [بهشتیان] به یکدیگر روی می‌آورند [و] از [دنیا و احوال گذشتۀ] خود سؤال می‌کنند.
(26) می‌گویند: «ما در دنیا، در خانوادۀ خود [از عذاب الهی] می‌ترسیدیم.
(27) الله [با نعمت اسلام] بر ما منت نهاد و ما را از عذاب سوزان [دوزخ] محافظت کرد.
(28) ما در زندگی دنیا، همواره او را [عبادت می‌کردیم و به ربوبیت] می‌خواندیم. بی‌تردید، او نیکوکار مهربان است».
(29) [ای پیامبر، با آیات قرآن به مردم] اندرز بده که به لطف پروردگارت [تو برخلاف ادعای کافران،] نه كاهنى و نه مجنون.
(30) آیا می‌گویند: «محمد شاعری است که منتظریم تا مرگش فرارسد [و از سخنانش رهایی یابیم]؟»
(31) بگو: «منتظر [مرگِ من] باشید؛ من [نیز] با شما منتظر خواهم ماند [تا عذابتان را به چشم ببینم]».
(32) آیا عقل‌هایشان به [بیان] این [سخنان باطل] حُكم مى‌كند یا [اساساً] مردمی سرکش هستند؟
(33) آیا می‌گویند: «[محمد] قرآن را جعل کرده است؟» [هرگز چنین نیست؛] بلکه [غرق در تکبرند که] ایمان نمی‌آورند.
(34) اگر راست مى‌گویند، سخنى مانند آن بیاورند.
(35) آیا آنان از هیچ آفریده شده‌اند یا خود آفرینندۀ خویشند؟
(36) آیا آنان آسمان‌ها و زمین را آفریده‌اند؟ [نه،] بلکه آنان یقین ندارند [که الله آفرینندۀ مطلق است].
(37) آیا گنجینه‌های [نعمت و هدایت] پروردگارت نزد آنان است؟ آیا [بر همه چیز] تسلط دارند؟
(38) آیا نردبانى دارند كه [گفتار فرشتگان وحى را] به وسیلۀ آن مى‌شنوند؟ هر کس شنیده است، باید دلیلى روشن بیاورد.
(39) آیا الله فرزندان دختر دارد و شما پسر؟
(40) [ای پیامبر،] آیا پاداشی از آنان درخواست می‌کنی که [که از پرداخت آن در رنجند و هزینه‌اش] برایشان [گران و] سنگین است؟
(41) آیا از عالم غیب آگاهند و [خبرهاى نهان را] می‌نویسند؟
(42) آیا قصد نیرنگ [و نقشۀ پلیدی برایت] دارند؟ ولى کافران خود گرفتار نیرنگ [و تدبیر الهی] هستند.
(43) آیا آنان معبودی غیر از الله دارند؟ الله از چیزهایی که [با او] شریک قرار می‌دهند پاک و منزه است.
(44) [این کافران، حتی] اگر پاره‌هاى از آسمان را نیز در حال سقوط ببینند، [باز هم ایمان نمى‌آورند و] مى‌گویند: «ابرى متراكم است».
(45) پس آنان را [به حال خود] رها كن تا با روزِ موعودشان كه [با نخستین دمیدنِ صور] مدهوش مرگ می‌گردند، مواجه شوند.
(46) روزى كه نیرنگشان سودمند نخواهد بود و [از هیچ سو] یارى نمی‌شوند.
(47) ستمکاران [در دنیا نیز به دست مؤمنان] به عذاب دیگرى گرفتار خواهند شد؛ ولى بیشتر آنان نمى‌دانند.
(48) [ای پیامبر،] در برابر حکم پروردگارت شکیبا باش؛ زیرا تو تحت نظر و حفاظت مایی؛ و هنگامی که [از خواب یا به قصد عبادت] برمی‌خیزی، پروردگارت را به پاکی ستایش کن.
(49) و [نیز در پاسى] از شب او را تسبیح بگوی [و نماز بگزار] و به هنگام افول ستارگان [در سپیده‌دم نیز نماز صبح بگزار].