(1) سوگند به ستاره، آنگاه كه افول كند
(2) که یار شما [= محمد صلی الله علیه وسلم] هرگز گمراه نشده و به راه تباهى نیفتاده است؛
(3) و از روی هوای نفس سخن نمی‌گوید.
(4) [آنچه می‌گوید] نیست جز وحی [الهی] که به [او] وحی می‌شود.
(5) [جبرئیل که فرشته‌اى است] پُرتوان، به او آموزش داده است.
(6) [همان فرشتۀ] خوش‌منظری كه [با چهرۀ حقیقی‌اش در برابر پیامبر] ایستاد.
(7) در حالی که او در افق بالا [در آسمان] قرار داشت.
(8) سپس [جبرئیل] نزدیک شد؛ و نزدیک‌تر؛
(9) تا آنکه [فاصلۀ او با پیامبر] به اندازۀ طول دو کمان یا کمتر بود.
(10) آنگاه [آن فرشتۀ بزرگوار] آنچه را که باید به بندۀ الله وحی می‌کرد، وحی نمود.
(11) آنچه را که [پیامبر] دید، قلبش دروغ نپنداشت.
(12) آیا با او دربارۀ آنچه می‌بیند مجادله می‌کنید؟
(13) در حقیقت، پیامبر یک بار دیگر نیز آن فرشته را [به صورت كامل] مشاهده كرده بود.
(14) در كنارِ [درخت بزرگ] «سِدرةُ المُنتَهی» [در آسمان هفتم]
(15) که آرامشگاه بهشت، همان‌جاست.
(16) آنگاه كه هاله‌اى آن درخت را پوشانده بود.
(17) چشم [پیامبر، به چپ و راست] منحرف نشد و [از حد] تجاوز نكرد.
(18) به راستی که او برخی از بزرگ‌ترین نشانه‌هاى پروردگارش را [در آنجا] مشاهده كرد.
(19) [ای مشرکان،] آیا «لات» و «عُزّی» را دیده‌اید؟
(20) و «مَنات» آن سومین [نمادِ بی‌ارزش] را؟ [آیا هیچ سود و زیانی به شما می‌رسانند؟]
(21) آیا [ادعا می‌کنید كه] فرزند پسر برای شماست و دختر برای الله؟
(22) در این صورت، تقسیمی ناعادلانه است.
(23) این[نماد]ها فقط اسم‌هایی [بى‌معنا] هستند كه خود و پدرانتان با آنها [معبودهاى دروغین خود را] نام نهاده‌اید و الله هیچ دلیلی [بر حقانیت این کار] نازل نکرده است. [مشرکان، در اعتقاداتشان] فقط پیرو گمان و خواسته‌های دلِ خویشند؛ حال آنكه [موجبات] هدایت، از جانب پروردگارشان بر آنان رسیده است.
(24) آیا انسان هر چه [از شفاعت این معبودان باطل] آرزو کند برایش میسر است؟
(25) دنیا و آخرت از آنِ الله است [و به هر کس، هر چه را صلاح بداند می‌بخشد].
(26) چه بسیار فرشتگانی در آسمان‌ها هستند كه شفاعتشان به هیچ وجه سودمند نخواهد بود؛ مگر پس از آنكه الله، براى هر کس که بخواهد و راضی باشد، اجازه دهد.
(27) كسانى كه به آخرت باور ندارند، بر فرشتگان الهی نام دختر می‌گذارند [و آنان را دختران الله مى‌دانند].
(28) آنان در موردِ این امر، [کاملاً] بى‌اطلاعند [و] فقط از حدس و گمان پیروی می‌کنند؛ در حالى كه براى [شناخت] حقیقت، گمان كافى نیست.
(29) پس [ای پیامبر،] تو نیز از كسى كه از یاد ما روى گردانده و فقط [لذت‌های] زندگى دنیا را مى‌خواهد، روى برتاب.
(30) نهایت درک و فهمشان همین است. بی‌تردید، پروردگارت به حال كسانى كه از راه او منحرف شده‌اند آگاه‌تر است؛ و نیز به حال راه‌یافتگان.
(31) هر چه در آسمان‌ها و زمین است، از آنِ الله است؛ [راه خیر و شر را به انسان ارائه كرد] تا بدكاران را در برابر رفتارشان كیفر دهد و نیكوكاران را [با نعمت‌های بهشت] پاداش نیكو عطا نماید.
(32) و [نیز براى] کسانی كه از گناهان بزرگ و بی‌حیایی‌ها اجتناب می‌ورزند؛ مگر لغزش‌های كم‌اهمیت [و گناهان صغیره که با توبه و عبادت بخشوده می‌شوند] كه آمرزشِ پروردگارت گسترده است؛ از همان دَم كه شما را از زمین پدید آورد و آنگاه كه به صورت جنین در شكم مادرانتان بودید، به [طبیعتِ] شما آگاه‌تر [از خودتان] است؛ پس خودستایى نكنید، كه او تعالی به حال پرهیزگاران داناتر است.
(33) آیا آن کسی را که [از حق] روی برتافت دیده‌ای؟
(34) و اندكى انفاق كرد و [سپس] خوددارى نمود.
(35) آیا علم غیب دارد و [آینده را] مى‌بیند؟
(36) آیا از مطالب كتاب آسمانى موسى باخبر نشده است؟
(37) و [از تعلیمات] ابراهیم، كه حق [رسالت و بندگى ما] را به تمامى ادا كرد،
(38) که هیچ گناهکاری بارِ گناه دیگری را بر دوش نخواهد کشید؛
(39) و اینكه انسان فقط ثمرۀ تلاش [و نیت] خود را خواهد داشت؛
(40) و اینكه بى‌گمان، تلاش او [در محاسبۀ اعمالش در روز قیامت،] منظور خواهد شد؛
(41) آنگاه پاداشش را به تمامى خواهند داد،
(42) و اینکه بازگشت [همۀ امور] به سوی پروردگار توست؛
(43) و اوست که می‌خندانَد و می‌گریانَد؛
(44) و اوست که می‌میرانَد و [در آخرت] زنده می‌کند؛
(45) و هموست كه زوج نر و ماده را می‌آفریند؛
(46) از نطفه‌اى كه [در رحِم] ریخته می‌شود؛
(47) و پدیدآوردن دوبارۀ آنها [در قیامت نیز بر عهدۀ] الله است.
(48) و اوست که [شما را] بى‌نیاز می‌کند و سرمایه می‌بخشد؛
(49) و اوست که پروردگار [ستارۀ] «شِعْرىٰ» است؛
(50) و اوست که قوم عاد را در گذشته هلاک کرد؛
(51) و قوم ثمود را [نیز نابود کرد] و [هیچ یک از آنان را] باقی نگذاشت.
(52) و قوم نوح را كه ستمكارتر و سركش‌تر بودند نیز پیش از آن [هلاک نمود]؛
(53) و شهرهاى زیر و روشده [قوم لوط] را [بالا برد و] درهم كوبید؛
(54) و آنان را [با باران سنگ] ـ چنان كه باید ـ فروپوشانید؛
(55) حال [اى انسان،] در مورد كدام یک از نعمت‌های پروردگارت تردید روا مى‌دارى [و مجادله می‌کنی]؟
(56) این [پیامبر نیز] هشداردهنده‌اى است از [گروه] هشداردهندگان پیشین.
(57) قیامت نزدیک شد؛
(58) و هیچ کس ـ جز الله ـ نمی‌تواند آن را آشکار کند [و سختی‌هایش را برطرف سازد].
(59) [ای مشرکان،] آیا از این سخن در شگفتید؟
(60) و [به آیات قرآن] مى‌خندید و [از شنیدنِ هشدارهایش نمی‌ترسید و] اشک نمى‌ریزید؟
(61) و در حال غفلت و غرور هستید؟
(62) پس [همگی] برای الله سجده کنید و [تنها] او را عبادت کنید.