(1) [کافران] دربارۀ چه چیزی از یکدیگر سؤال می‌کنند؟
(2) از خبری بزرگ.
(3) همان [خبری] که در مورد آن با هم اختلاف دارند.
(4) چنین نیست [که آنها می‌اندیشند]؛ به زودی خواهند دانست.
(5) باز هم چنین نیست؛ به زودی خواهند دانست.
(6) آیا زمین را بستری [برای آسایش شما] قرار ندادیم؟
(7) و کوه‌ها را میخ‌ها[ی آن قرار ندادیم؟]
(8) و شما را جفت [= نر و ماده] آفریدیم.
(9) و خواب شما را [مایۀ] آرامشتان قرار دادیم.
(10) و شب را پوششی [برایتان] قرار دادیم.
(11) و روز را [وسیلۀ] زندگی و [امرارِ معاش] قرار دادیم،
(12) و بر فراز شما هفت [آسمان] محکم بنا کردیم،
(13) و [خورشید را] چراغی درخشان [و روشنایی‌بخش] آفریدیم،
(14) و از ابر‌های باران‌زا، آبی فراوان فرو‌فرستادیم
(15) تا دانه و گیاه بسیار با آن برویانیم.
(16) و باغ‌هایی پردرخت [با آن پرورش دهیم].
(17) بی‌گمان، روز داورى [میان مخلوقات]، وعده‌گاه [ما با شما] است.
(18) روزی که در «صور» دمیده می‌شود و شما گروه‌گروه [به محشر] می‌آیید؛
(19) و آسمان گشوده می‌شود و به صورت درهای متعدد درمی‌آید؛
(20) و کوه‌ها به حرکت درمی‌آید و به صورت سرابی می‌شود؛
(21) و بی‌گمان، جهنم کمینگاهی است
(22) [و] محل بازگشتی برای طغیانگران.
(23) مدت زمانی بی‌پایان در آنجا می‌مانند.
(24) در آنجا نه [چیز] خنکی می‌چشند و نه آشامیدنی [گوارایی خواهند داشت].
(25) جز آبی سوزان و [مایعی که] چرک و خون [جهنمیان است].
(26) [این] کیفری است مناسب و درخور [گناهانشان]؛
(27) همانا آنان از حساب [و کتاب روز قیامت] نمی‌ترسیدند
(28) و آیات ما را به شدت تکذیب کردند؛
(29) و ما همه چیز را [در لوح محفوظ] شمارش و ثبت کرده‌ایم.
(30) پس [کیفرِ اعمال خود را] بچشید که [چیزی] جز عذاب بر شما نمی‌افزاییم.
(31) بی‌گمان، برای پرهیزگاران کامیابی [بزرگی] است.
(32) باغ‌های [میوه] و تاکستان‌ها.
(33) و حوریانی نوجوان و هم‌سن و سال.
(34) و جام‌هایی لبریز و پیاپی [از شراب پاکیزۀ بهشت].
(35) در آنجا نه سخن بیهوده‌ای می‌شنوند و نه دروغی.
(36) [این] پاداش، از جانب پروردگار توست، و عطایی از روی حساب
(37) [همان] پروردگار آسمان‌ها و زمین و آنچه در میان آنهاست؛ [همان الله] رحمان [که] هیچ کس [در آن روز] یارای سخن گفتن با او را ندارد.
(38) روزی که روح [= جبرئیل] و فرشتگان به صف می‌ایستند، [و] هیچ کس سخن نمی‌گوید، جز کسی که [الله] رحمان به او اجازه داده باشد و [او] سخن درست [و صواب] گوید.
(39) آن [روز]، روزِ حق است [و بدون تردید واقع می‌شود]؛ پس هر کس كه بخواهد، [می‌تواند] راه بازگشتى به سوى پروردگار خود بجوید.
(40) به راستی، ما شما را از عذابی نزدیک بیم دادیم: روزی که انسان آنچه را از قبل با دست‌های خود فرستاده است می‌بیند، و کافر می‌گوید: «ای کاش من خاک بودم [و برای حساب برانگیخته نمی‌شدم»]!