(1) نام پروردگار بلند مرتبه‌ات را به پاکی یاد کن.
(2) [همان ذاتی] که [انسان را] آفرید و هماهنگ و متعادل ساخت.
(3) و [همان] ذاتی که اندازه‌گیری کرد و [به شایستگی آفرید] و سپس هدایت نمود.
(4) و [آن] ذاتی که چراگاه را [برای تغذیۀ جانداران] رویانید.
(5) سپس آن را خشک و سیاه گردانید.
(6) ما به زودی [قرآن را] بر تو می‌خوانیم؛ پس تو هرگز [آن را] فراموش نخواهی کرد؛
(7) مگر آنچه را که الله بخواهد؛ همانا او آشکار و نهان را می‌داند.
(8) و آسان‌ترین [راه] را برایت فراهم مى‌گردانیم.
(9) اگر پند مفید باشد، [مردم را با آیات قرآن] پند ده.
(10) به زودی کسی که [از الله] می‌ترسد، پند می‌پذیرد.
(11) و بدبخت‌ترین [مردم،] از آن دوری می‌گزیند؛
(12) [همان] کسی که در آتش بزرگ [جهنم] درخواهد آمد،
(13) و در آن [آتش] نه می‌میرد و نه زنده می‌مانَد.
(14) یقیناً کسی که خود را [از کفرو گناه] پاک کند، رستگار خواهد شد؛
(15) و [نیز کسی که] نام پروردگارش را یاد کند و نماز بگزارد.
(16) ولی شما [مردم،] زندگی دنیا را [بر آخرت] ترجیح می‌دهید؛
(17) در حالی که آخرت، بهتر و پاینده‌تر است.
(18) به راستی این [پندها] در کتاب‌های آسمانی پیشین [نیز] بود؛
(19) کتاب‌های ابراهیم و موسی.