(1) وای بر کم‌فروشان!
(2) [همان] کسانی که چون [برای خود] از مردم پیمانه می‌کنند، حق خود را کامل می‌گیرند،
(3) و هنگامی که [می‌خواهند] برای آنان پیمانه یا وزن کنند، کم می‌گذارند.
(4) آیا آنها گمان نمی‌کنند که [قیامت فرا می‌رسد و از قبرها] برانگیخته می‌شوند،
(5) در روزی بزرگ؟
(6) [همان] روزی که مردم در پیشگاه پروردگار جهانیان می‌ایستند.
(7) هرگز چنین نیست [که کافران پنداشته‌اند]! به راستی که نامۀ [اعمال] بدکاران در سِجّین است.
(8) و تو چه دانی که سِجّین چیست؟
(9) کتابی است که [اعمال بدکاران در آن] نوشته شده است.
(10) در آن روز، وای بر تکذیب‌کنندگان!
(11) همان کسانی که روز جزا را [انکار و] تکذیب می‌کنند؛
(12) و جز ستمکارانِ گنهکار، [کسی] آن [روز] را تکذیب نمی‌کند.
(13) هنگامی که آیات ما بر او تلاوت می‌شود، می‌گوید: «[این] افسانه‌های [خیالی] گذشتگان است».
(14) هرگز چنین نیست [که آنها گمان می‌کنند]؛ بلکه [به سبب] آنچه کرده‌اند، بر دل‌هایشان زنگار بسته است.
(15) هرگز چنین نیست [که آنها می‌پندارند]. بی‌گمان، آنان در آن روز از [دیدار] پروردگار‌شان محرومند.
(16) و [بعد از حساب،] مسلماً وارد دوزخ می‌شوند.
(17) آنگاه به آنان گفته می‌شود: «این [آتش،] همان چیزی است که آن را تکذیب می‌کردید».
(18) هرگز چنین نیست [که آنها می‌پندارند]؛ بی‌گمان، نامۀ [اعمال] نیکوکاران در «عِلّیین» است.
(19) و تو چه دانی که «عِلّیین» چیست؟
(20) کتابی است که [اعمال نیکوکاران در آن] نوشته شده است،
(21) که مقرّبان [درگاه الهی] بر آن حاضر می‌شوند [و گواهی می‌دهند].
(22) همانا نیکوکاران در نعمت[های بهشت] هستند.
(23) بر تخت‌ها [تکیه زده و] می‌نگرند.
(24) خرمی و نشاطِ نعمت [بهشت] را در چهره‌هایشان [می بینی و] می‌شناسی.
(25) آنها از شراب نابِ مُهرشده، [نوشانیده و] سیراب می‌شوند.
(26) مُهری که بر آن نهاده شده، از مُشک است، و مشتاقان [رحمت]، در این [شراب و دیگر نعمت‌های بهشتی] باید بر یکدیگر پیشی گیرند.
(27) و آمیزه‌اش از [چشمه] تسنیم است؛
(28) [همان] چشمه‌ای که مقربان [درگاه الهی] از آن می‌نوشند.
(29) همانا کسانی که جرم و گناه مرتکب شدند، پیوسته [در دنیا] بر کسانی که ایمان آورده بودند می‌خندیدند.
(30) و هر گاه [مؤمنان] از کنار‌شان می‌گذشتند، با چشم و ابرو به هم اشاره می‌کردند [و آنان را به سُخره می‌گرفتند]؛
(31) و چون به سوی خانوادۀ خود بازمی‌گشتند، [به خاطر تمسخرِ مؤمنان] شادمان و خندان بودند؛
(32) و هنگامی که مؤمنان را می‌دیدند می‌گفتند: «بی‌گمان، اینان گمراهانند»؛
(33) در حالی که آنان برای مراقبت [و نگهبانی،] بر مؤمنان فرستاده نشده بودند.
(34) ولی امروز کسانی که ایمان آورده‌اند، به کافران می‌خندند.
(35) بر تخت‌های [آراسته نشسته و به نعمت‌های الهی که برترین آنها، رؤیت وجه گرامی الله است] می‌نگرند.
(36) آیا کافران [با چشیدن عذاب،] جزای آنچه را که می‌کردند دریافت نموده‌اند؟