(1) طسم [= طا. سین. میم].
(2) این آیاتِ کتابِ روشنگر است.
(3) گویی می‌خواهی از [اندوهِ] اینکه [مشرکان] ایمان نمی‌آورند، خود را هلاک کنی.
(4) اگر بخواهیم، از آسمان نشانه‌اى بر آنان نازل مى‌كنیم كه در برابرش با فروتنى سر فرود آورند.
(5) و هیچ پند تازه‌ای از سوی [الله] رحمان برایشان نمی‌آید، مگر اینکه از آن رویگردانند.
(6) به راستی آنان [دعوت پیامبران و عذاب قیامت را] تکذیب کردند؛ به زودی اخبار آنچه مسخره می‌کردند به آنان خواهد رسید.
(7) آیا به زمین نمى‌نگرند كه چه بسیار از هر گونه [گیاه] زیبا [و سودمندى] در آن رویانده‌ایم؟
(8) بی‌تردید، در این [آفرینش،] نشانه‌ای [از قدرت الله بر معاد] است؛ و[لی] بیشتر آنان ایمان نمی‌آورند.
(9) و بی‌تردید، پروردگارت شکست‌ناپذیرِ مهربان است.
(10) و [یاد کن از] هنگامی که پروردگارت موسی را ندا داد که: «به سوی قوم ستمکار برو
(11) ـ قوم فرعون ـ [و به آنان بگو] آیا [از کفر و سرکشی] نمی‌پرهیزند؟»
(12) [موسی] گفت: «پروردگارا، به‌راستی می‌ترسم که مرا تکذیب کنند،
(13) و دلم [از تکذیب و کفرشان] تنگ می‌گردد و زبانم [به قدر کافی گویا و] روان نیست؛ پس [جبرئیل را] به سوی هارون بفرست [تا مرا یاری کند].
(14) و آنان [به گمان خویش، قصاصِ] گناهی بر [گردن] من دارند؛ می‌ترسم که مرا بکشند».
(15) [الله] فرمود: «هرگز! [چنین نیست که بتوانند تو را به قتل برسانند. پس تو و هارون] با آیات [و معجزات] ما بروید. یقیناً [با یاری و تایید] با شماییم و [گفتگویتان را] مى‌شنویم.
(16) پس نزد فرعون بروید و بگویید: "ما فرستادۀ پروردگار جهانیان هستیم؛
(17) که بنی‌اسرائیل را همراه ما بفرست"».
(18) [فرعون] گفت: «آیا تو را در كودكى میان خویش پرورش ندادیم و سال‌هایی از عمرت را بین ما نبودی؟
(19) و كار خود را ـ چنان که خواستی‌ـ كردى [و برای یاری مردی از قومت آن مرد قِبطی را کشتی]؛ و تو [نسبت به نعمت‌های من] ناسپاسی».
(20) [موسی] گفت: «من آن [کار] را زمانی انجام دادم که از بی‌خبران بودم [نمى‌دانستم مشتى سبب قتل می‌گردد].
(21) آنگاه چون از شما ترسیدم، فرار کردم. آنگاه پروردگارم به من دانش بخشید و مرا از پیامبران قرار داد.
(22) و این [چه] نعمتی است که تو بر من منت می‌گذاری که بنی‌اسرائیل را بردۀ خود ساخته‌ای؟»
(23) فرعون گفت: «پروردگار جهانیان کیست؟»
(24) [موسی] گفت: «پروردگار آسمان‌ها و زمین و آنچه میان آنهاست. اگر اهل یقین هستید [تنها او را عبادت کنید]».
(25) [فرعون] به کسانی که در اطرافش بودند [با تمسخر] گفت: «آیا می‌شنوید [چه می‌گوید]؟»
(26) [موسی] گفت: «[الله] پروردگار شما و پروردگارِ نیاکان شماست».
(27) [فرعون] گفت: «این پیامبرتان که به سوی شما فرستاده شده، یقیناً دیوانه است».
(28) [موسی] گفت: «اگر بیندیشید، [خواهید دانست که او] پروردگار مشرق و مغرب و همۀ چیزهایی است که میان آن دو قرار دارد».
(29) [فرعون پس از ناتوانی از استدلال با موسی] گفت: «اگر معبودی جز من برگزینی، قطعاً تو را زندانی می‌کنم».
(30) [موسی] گفت: «حتی اگر نشانۀ آشکاری [در مورد رسالتم] برایت آورده باشم؟»
(31) [فرعون] گفت: «اگر راست می‌گویی، آن را بیاور».
(32) آنگاه [موسی] عصایش را افکند که ناگهان [به] اژدهایی آشکار [تبدیل] شد.
(33) و دستش را [از گریبان] بیرون آورد و ناگاه در نظرِ بینندگان سپید [و روشن] بود.
(34) [فرعون] به بزرگان پیرامونش گفت: «حقا که این [مرد،] جادوگری داناست.
(35) [او] می‌خواهد شما را با جادویش از سرزمینتان بیرون کند؛ نظرتان چیست؟»
(36) آنان گفتند: «[تصمیم دربارۀ مجازاتِ] او و برادرش را به تأخیر انداز و مأمورانِ جمع‌آوری را به [همۀ] شهرها بفرست
(37) تا هر جادوگر ماهر [و] دانایی را نزدت بیاورند».
(38) [چنین کردند، و سرانجام] جادوگران برای وعده‌گاهِ روز معیّن گرد آورده شدند.
(39) و به مردم گفته شد: «آیا شما [نیز] جمع می‌شوید تا [ببینیم برنده کیست]؟
(40) امید که اگر جادوگران پیروز شدند، [همگی] از آنان پیروی کنیم».
(41) وقتی جادوگران آمدند، به فرعون گفتند: «اگر ما پیروز شویم، آیا پاداشی خواهیم داشت؟»
(42) او گفت: «آری؛ در آن صورت، قطعاً از نزدیکانم خواهید بود».
(43) موسی به آنان گفت: «هر چه [می‌خواهید] بیفکنید، [اکنون] بیفکنید».
(44) آنان ریسمان‌ها و عصا‌هایشان را افکندند و گفتند: «به عزت فرعون سوگند که ما حتماً پیروزیم».
(45) سپس موسی عصایش را افکند؛ ناگهان [به اژدهایی تبدیل شد و] آنچه را به دروغ ساخته بودند بلعید.
(46) آنگاه جادوگران به سجده درافتادند.
(47) [و] گفتند: «ما به پروردگار جهانیان ایمان آوردیم؛
(48) پروردگار موسی و هارون».
(49) [فرعون] گفت: «آیا پیش از آنکه به شما اجازه دهم به او ایمان آوردید؟ بی‌تردید، او همان بزرگِ شماست که به شما جادو آموخته است. به زودی خواهید دانست [که مجازاتتان چیست]. یقیناً دست‌ها و پاهایتان را برعكس [یكدیگر از چپ و راست] قطع مى‌كنم و همگی‌تان را به دار مى‌آویزم».
(50) آنان گفتند: «[در این شکنجه و عذاب] هیچ زیانی نیست. بی‌تردید، ما به سوی پروردگارمان بازمی‌گردیم.
(51) امیدواریم که پروردگارمان گناهان ما را ببخشد که ما نخستین كسانى هستیم كه [از این قوم، به پروردگارِ موسی] ایمان آورده‌ایم».
(52) و به موسی وحی کردیم که: «بندگانم را شبانه [از مصر] بیرون ببر؛ [زیرا سپاه فرعون] قطعاً در پیِ شما خواهد آمد».
(53) فرعون [چون از ماجرا آگاه گردید] مأمورانِ جمع‌آوری [نیرو] را به شهرها فرستاد.
(54) [و اعلام کرد:] اینها [= بنی‌اسرائیل] عده‌ای ناچیزند
(55) و جداً ما را به خشم آورده‌اند
(56) و ما همگی کاملاً [هوشیار و] آمادۀ پیکاریم».
(57) [سرانجام] آنان را از باغ‌ها و چشمه‌ها[ی سرزمین مصر] بیرون آوردیم
(58) و از گنج‌ها و خانه‌های مجلّل [دور ساختیم].
(59) اینچنین [کردیم] و بنی‌اسرائیل را وارث آن [ثروت و داراییِ] نمودیم.
(60) [سپاه فرعون] هنگام طلوع آفتاب به تعقیب آنان پرداختند.
(61) و چون دو گروه یکدیگر را دیدند، یاران موسی گفتند: «قطعاً [در چنگال فرعونیان] گرفتاریم».
(62) [موسی] گفت: «هرگز! بی‌تردید، پروردگارم با من است و مرا [به راه نجات] هدایت خواهد کرد».
(63) به موسی وحی کردیم: «عصایت را به دریا بزن»؛ [هنگامی که عصایش را زد، نیل] شکافته شد و هر بخشی [از آن،] همچون کوهی بزرگ گشت.
(64) و آن گروه دیگر [= فرعون و سپاهش] را به آنجا كشاندیم.
(65) و موسی و همۀ کسانی را که همراهش بودند نجات دادیم.
(66) و دیگران را غرق نمودیم.
(67) قطعاً در این [ماجرا] نشانه‌ای [برای عبرت گرفتن] است؛ و[لی] بیشتر آنان مؤمن نبودند.
(68) و بی‌تردید، پرورگارت همان شکست‌ناپذیرِ مهربان است.
(69) [ای پیامبر،] داستان ابراهیم را بر آنان بازگو.
(70) هنگامى كه به پدر و قومش گفت: «چه چیز را عبادت می‌کنید؟»
(71) آنان گفتند: «بُت‌هایی را عبادت می‌کنیم و پیوسته سر بر آستانشان داریم».
(72) [ابراهیم] گفت: «آیا وقتی آنها را می‌خوانید، [صدای] شما را می‌شنوند؟
(73) یا به شما سود و زیان می‌رسانند؟»
(74) آنان گفتند: «[نه،] ولی پدرانمان را یافتیم که چنین می‌کردند [و از آنها تقلید می‌کنیم]».
(75) [ابراهیم] گفت: «آیا دیدید [و دانستید] چیزهایی را که همواره عبادت می‌کردید
(76) ـ [هم] شما و [هم] پدرانتان‌ـ
(77) یقیناً [همۀ] آنها [= معبودان باطل] دشمنِ [عقیدۀ توحیدیِ] من هستند؟ مگر پروردگار جهانیان.
(78) آن [معبودی] که مرا آفریده و هدایتم می‌کند
(79) و همان ذاتی که به من غذا می‌دهد و سیرابم می‌سازد
(80) و هنگامی که بیمار می‌شوم، اوست که شفایم می‌دهد
(81) و ذاتی که مرا می‌میرانَد و [دوباره] زنده‌ام می‌کند
(82) و ذاتی که امیدوارم روز جزا گناهانم را ببخشد.
(83) پروردگارا، به من دانشی [در دین] ببخش و مرا به شایستگان ملحق کن.
(84) و در آیندگان آوازه‌ای نیک برایم قرار بده.
(85) و مرا از وارثان بهشتِ پرنعمت بگردان.
(86) و پدرم را بیامرز [که] بی‌تردید در زمرۀ گمراهان بود.
(87) و روزی که [مردم] برانگیخته می‌شوند، مرا رسوا [و شرمنده] نساز.
(88) همان روزی که مال و فرزندان سودی نمی‌بخشد؛
(89) مگر کسی‌که قلبی پاک [و خالی از شرک و نفاق و کینه و ریا] به پیشگاه الله بیاورد».
(90) و [آن روز،] بهشت برای پرهیزگاران نزدیک می‌گردد
(91) و دوزخ برای گمراهان آشکار می‌شود.
(92) و به آنان گفته می‌شود: «[اکنون] کجا هستندآنچه عبادت می‌کردید
(93) به جای الله؟ آیا [آنها در برابر عذاب الهی] شما را یاری می‌کنند یا [حتی خود] را یاری می‌دهند؟»
(94) پس، آنها [= معبودان باطل] همراه گمراهان در آن [آتش مهیب] افکنده می‌شوند.
(95) و [همراه] تمام لشکریان ابلیس.
(96) در آنجا [مشرکان] در حال ستیز [با معبودان باطل] می‌گویند:
(97) «به الله سوگند که ما در گمراهی آشکاری بودیم.
(98) آنگاه که شما را با پروردگار جهانیان برابر می‌دانستیم.
(99) و ما را کسی جز مجرمان گمراه نکرد.
(100) [اکنون] نه هیچ شفاعتگری داریم
(101) و نه هیچ دوست مهربانی.
(102) كاش بازگشتی [به دنیا] داشتیم و در زمرۀ مؤمنان قرار مى‌گرفتیم».
(103) قطعاً در این [ماجرا] نشانه‌ای [برای عبرت گرفتن] است؛ ولی بیشتر آنان مؤمن نبودند.
(104) و بی‌تردید، پروردگارت همان شکست‌ناپذیرِ مهربان است.
(105) قوم نوح، پیامبران را دروغگو انگاشتند.
(106) آنگاه که برادرشان نوح به آنان گفت: «آیا [از الله] پروا نمی‌کنید؟
(107) به راستی، من پیامبری امین برایتان هستم؛
(108) پس، از الله پروا کنید و مطیع [دستورهای] من باشید.
(109) و من [در برابر رسالتم] هیچ پاداشی از شما نمی‌خواهم. پاداش من، تنها بر [عهدۀ] پروردگار جهانیان است؛
(110) پس، از الله پروا کنید و مطیع [دستورهای] من باشید».
(111) آنان گفتند: «آیا به تو ایمان بیاوریم در حالی كه [فقط] فرومایگان از تو پیروى كرده‌اند؟»
(112) [نوح] گفت: «من به آنچه آنان [در گذشته] مى‌كردند چه دانشی دارم؟
(113) حساب آنان تنها با پروردگار من است. اگر می‌فهمید [چنین سخن گزافی نگویید].
(114) و من [هرگز] مؤمنان را طرد نمی‌کنم.
(115) من جز بیم‌دهنده‌ای آشکار نیستم».
(116) آنان گفتند: «ای نوح، اگر [از دعوتت] دست برنداری، قطعاً سنگسار می‌شوی».
(117) او گفت: «پروردگارا، قومم مرا دروغگو انگاشتند؛
(118) پس میان من و آنان داوری کن و من و مؤمنانی را که همراهم هستند نجات بده».
(119) او و افرادی را که همراهش بودند، در [آن] کشتیِ آکنده [از انسان و حیوان و کالا] نجات دادیم
(120) و باقی‌ماندگان را غرق کردیم.
(121) قطعاً در این [ماجرا] نشانه‌ای [برای عبرت گرفتن] است؛ و[لی] بیشتر آنان مؤمن نبودند.
(122) و بی‌تردید، پروردگارت همان شکست‌ناپذیر مهربان است.
(123) [قوم] عاد [نیز] پیامبران را دروغگو انگاشتند.
(124) آنگاه که برادرشان هود به آنان گفت: «آیا [از الله] پروا نمی‌کنید؟»
(125) به راستی، من پیامبری امین برای شما هستم.
(126) پس، از الله پروا کنید و مطیع [دستورهای] من باشید.
(127) و من [در برابر رسالتم] هیچ پاداشی از شما نمی‌خواهم. پاداش من، تنها بر [عهدۀ] پروردگار جهانیان است.
(128) آیا بر هر مکان بلندی، بنایی برافراشته می‌سازید [و در آن] بيهوده‌كارى می‌کنید؟!
(129) و قصر‌ها و قلعه‌هایی محکم و استوار بنا می‌کنید؛ گویی [در دنیا] جاودانید.
(130) و چون [به کسی] حمله‌ور می‌شوید، [بی‌رحم و] ظالمانه حمله می‌کنید.
(131) از الله پروا کنید و مطیع [دستورهای] من باشید.
(132) و از ذاتی پروا کنید كه [نعمت‌هایی چنان فراوان] به شما عطا کرده است كه خود، [آنها را بهتر] مى‌دانید.
(133) او به شما چهارپایان و فرزندان [بسیار] عطا کرده است
(134) و باغ‌ها و چشمهسارها.
(135) به راستی که من از عذاب روزی بزرگ بر شما می‌ترسم».
(136) آنان گفتند: «چه ما را پند بدهی یا ندهی، برایمان یکسان است [و از تو اطاعت نمی‌کنیم].
(137) این [آیینِ ما، همان] روش پیشینیان است
(138) و ما [هرگز] عذاب نخواهیم شد».
(139) آنان هود را دروغگو انگاشتند؛ ما [نیز] هلاکشان کردیم. قطعاً در این [ماجرا] نشانه‌ای [برای عبرت گرفتن] است؛ و بیشتر آنان مؤمن نبودند.
(140) و بی‌تردید، پروردگارت همان شکست‌ناپذیرِ مهربان است.
(141) [قوم] ثمود پیامبران را دروغگو انگاشتند.
(142) آنگاه که برادرشان صالح به آنان گفت: «آیا [از الله] پروا نمی‌کنید؟
(143) به راستی، من پیامبری امین برایتان هستم.
(144) پس، از الله پروا کنید و مطیع [دستورهای] من باشید.
(145) و من [در برابر رسالتم] هیچ پاداشی از شما نمی‌خواهم. پاداش من، تنها بر [عهدۀ] پروردگار جهانیان است.
(146) آیا [مى‌پندارید كه] شما را در این نعمت‌هایی كه اینجاست آسوده رها مى‌كنند؟
(147) در [این] باغ‌ها و چشمهسارها
(148) و [در کنار این] کشتزارها و نخل‌هایی که میوه‌هایش نرم و رسیده است؟
(149) و [سرمست و] ماهرانه از کوه‌ها [برای خود] خانه‌هایی می‌تراشید.
(150) از الله پروا کنید و مطیع [دستورهای] من باشید.
(151) و از اسرافکاران [گناهکار] پیروی نکنید.
(152) [همان] کسانی که در زمین به فساد می‌پردازند و [خویشتن را] اصلاح نمی‌کنند».
(153) آنان گفتند: «[ای صالح،] جز این نیست که تو جادوشده‌ای.
(154) تو جز بشری همانند ما نیستی؛ پس اگر راست می‌گویی، نشانه‌ای [بر پیامبری‌ات] بیاور».
(155) [صالح] گفت: «این ماده شتری است كه سهمى از آب [چشمه] دارد و [روزهای معیّنى نیز] شما سهمی از آب دارید.
(156) پس [کمترین] آزاری به آن نرسانید که عذابِ روزی بزرگ شما را فرامی‌گیرد».
(157) اما آن را پَى كردند و [از کردۀ خود] پشیمان شدند.
(158) پس عذاب [الهی] آنان را فروگرفت. بی‌گمان، در این [ماجرا] نشانه‌ای [برای عبرت گرفتن] است؛ و بیشتر آنان مؤمن نبودند.
(159) و بی‌تردید، پروردگارت همان شکست‌ناپذیرِ مهربان است.
(160) قوم لوط [نیز] پیامبران را دروغگو انگاشتند.
(161) آنگاه که برادرشان لوط به آنان گفت: «آیا [از الله] پروا نمی‌کنید؟
(162) به راستی، من پیامبری امین برای شما هستم.
(163) پس، از الله پروا کنید و مطیع [دستورهای] من باشید.
(164) و من [در برابر رسالتم] هیچ پاداشی از شما نمی‌خواهم. پاداش من، تنها بر [عهدۀ] پروردگار جهانیان است.
(165) آیا از میان جهانیان، با مردان می‌آمیزید،
(166) و همسرانی را که الله برایتان آفریده است رها می‌کنید؟! بلکه شما گروهی متجاوزید.
(167) آنان گفتند: «ای لوط، اگر [از این امر و نهی] دست بر نداری، قطعاً [از شهر] اخراج می‌شوی».
(168) [لوط] گفت: «من دشمن [سرسخت] این کارتان هستم.
(169) پروردگارا، من و خانواده‌ام را از [عاقبت] آنچه [اینها] انجام می‌دهند نجات ده».
(170) ما او و همۀ خانواده‌اش را نجات دادیم
(171) مگر پیرزنی که در میان بازماندگان [در عذاب] بود.
(172) سپس دیگران را نابود کردیم
(173) و بارانی [از سنگ] بر آنان باراندیم؛ و بارانِ بیم‌داده‌شدگان چه بد بود!
(174) بی‌گمان، در این [ماجرا] نشانه‌ای [برای عبرت گرفتن] است؛ و بیشتر آنان مؤمن نبودند.
(175) و بی‌تردید، پروردگارت همان شکست‌ناپذیرِ مهربان است.
(176) اصحاب اَیکه [نیز] پیامبران را دروغگو انگاشتند.
(177) آنگاه که شعیب به آنان گفت: «آیا [از الله] پروا نمی‌کنید؟
(178) به‌راستی، من پیامبری امین برای شما هستم.
(179) پس از الله پروا کنید و مطیع [دستورهای] من باشید.
(180) و من [در برابر رسالتم] هیچ پاداشی از شما نمی‌خواهم. پاداش من، تنها بر [عهدۀ] پروردگار جهانیان است.
(181) پیمانه را تمام بدهید و کم‌فروشی نکنید.
(182) و با ترازوی درست وزن کنید.
(183) و کالای مردم را کم ندهید [و حقشان را ضایع نکنید] و در زمین به فساد [و تباهی] نکوشید.
(184) و از ذاتی که شما و امت‌های پیشین را آفرید پروا کنید».
(185) آنان گفتند: «[ای شعیب،] جز این نیست که تو جادوشده‌ای.
(186) تو جز بشری همانند ما نیستی و ما تو را دروغگو می‌پنداریم.
(187) اگر راست می‌گویی، پاره‌های از آسمان را بر [سر] ما بینداز».
(188) [شعیب] گفت: «پروردگارم به آنچه می‌کنید داناتر است».
(189) او را دروغگو انگاشتند و عذابِ روزِ ابر [آتشبار] آنان را فراگرفت. به راستى که آن [بارانِ آتش،] عذاب روزى هولناک بود.
(190) بی‌گمان، در این [ماجرا] نشانه‌ای [برای عبرت گرفتن] است؛ و بیشتر آنان مؤمن نبودند.
(191) و بی‌تردید، پروردگارت همان شکست‌ناپذیرِ مهربان است.
(192) و به راستی [این] قرآن فروفرستادۀ پروردگار جهانیان است.
(193) روح الامین [= جبرئیل] آن را فرود آورده است.
(194) بر قلب تو [نازل کرده است] تا بیم‌دهنده باشی.
(195) [قرآن را] به زبان عربی روشن [نازل نمود].
(196) و بی‌تردید، [بشارت نزولِ] آن، در کتاب‌های پیشینیان [نیز آمده] است.
(197) آیا همین نشانه برایشان کافی نیست که علمای بنی‌اسرائیل از [حقیقتِ] قرآن آگاهند؟
(198) و اگر آن را بر بعضی از غیر عرب‌ها نازل می‌کردیم
(199) و [پیامبر،] آن را برایشان می‌خواند، به آن ایمان نمی‌آوردند.
(200) [آری،] این گونه آن [کفر و تکذیب] را در دل‌های گناهکاران جای دادیم.
(201) اما به آن ایمان نمی‌آورند تا آنگاه که عذاب دردناک را ببینند.
(202) ناگهان در حالی که بی‌خبرند، به سراغشان می‌آید.
(203) [در آن حال] می‌گویند: «آیا مهلتی [برای توبه] خواهیم داشت؟»
(204) آیا آنان عذاب ما را به شتاب خواستارند؟
(205) آیا دانستی که اگر آنان را سال‌ها [از زندگی دنیا] بهره‌مند سازیم
(206) سپس آنچه که به آنان وعده داده شده است به سراغشان بیاید
(207) این بهره‌مندی‌شان [از دنیا، در هنگام عذاب] سودی برایشان نخواهد داشت؟
(208) و ما [ساکنان] هیچ شهری را هلاک نکردیم مگر اینکه هشداردهندگانی [از پیامبران] داشتند.
(209) تا آنان را پند دهند؛ و ما هرگز ستمکار نبوده‌ایم [که اتمام حجت نکنیم].
(210) و این قرآن را شیاطین نازل نکرده‌اند.
(211) آنان نه درخورِ این كارند و نه توانش را دارند.
(212) بى‌تردید، آنان از شنیدن [وحى] منع شده‌اند.
(213) پس [ای پیامبر،] هیچ معبودی را با الله مخوان، که عذاب خواهی شد.
(214) و خویشاوندان نزدیکت را [از عذاب الهی] بیم ده.
(215) و با مؤمنانی که از تو پیروی کرده‌اند، مهربان [و فروتن] باش.
(216) اگر از [فرمان] تو سرپیچی کردند، بگو: «به راستی، من از آنچه می‌کنید بیزارم».
(217) و بر [الله] شکست‌ناپذیرِ مهربان توکل کن.
(218) همان ذاتی که چون [برای عبادت] برمی‌خیزی، تو را می‌بیند.
(219) و حرکت [و نشست و برخاستِ] تو را میان سجده‌کنندگان [می‌نگرد].
(220) بی‌تردید، او همان شنوای داناست.
(221) آیا به شما خبر دهم که شیاطین بر چه کسی نازل می‌شوند؟
(222) بر هر دروغ‌پرداز گنه‌پیشه نازل می‌شوند.
(223) آنان شنیده‌ها[یی را که دزدانه از ملکوت گوش داده‌اند، به جادوگران و فال‌گیران] القا مى‌كنند و بیشتر آنان دروغگو هستند.
(224) و [محمد شاعر نیست؛ زیرا] شاعران را گمراهان پیروی می‌کنند.
(225) آیا ندیدی که آنان در هر لغو و بیهوده‌ای [حیران و] سرگشته‌اند؟
(226) و چیزی را می‌گویند که [خود به آن اعتقاد ندارند و] عمل نمی‌کنند؟
(227) مگر کسانی که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته انجام داده‌اند و الله را بسیار یاد کرده‌اند و پس از آنکه ستم دیدند، انتقام گرفتند [و با شعر خود از اسلام و رسول الله و مسلمانان دفاع نمودند]؛ و کسانی که ستم کردند، به زودی خواهند دانست به چه بازگشتگاهی بازمی‌گردند.