(1) درخواست‌کننده‌ای [به تمسخر] تقاضای عذابی را کرد که وقوعش [در قیامت] حتمی است،
(2) [این عذاب،] برای کافران است [و] هیچ دفع‌کننده‌ای ندارد.
(3) از سوی الله [به وقوع می‌پیوندد که دارای عُلُو و] صاحبِ مراتب و درجات والاست.
(4) فرشتگان و روح [= جبرئیل] به سوی او عروج می‌کنند، در روزی که مقدارش [در مقیاس بشری،] پنجاه هزار سال است.
(5) پس تو [ای پیامبر، در برابر تمسخرشان] صبرِ نیکو پیشه کن.
(6) بی‌گمان، آنها آن [روز] را دور می‌بینند
(7) و ما آن را نزدیک می‌بینیم.
(8) [همان] روزی که آسمان چون مسِ گداخته شود،
(9) و کوه‌ها مانند پشم رنگین [متلاشی و پراکنده] شود.
(10) و هیچ دوست صمیمی [و خویشاوندی] از [حال] دوست صمیمی [و خویشاوندش] نمی‌پرسد.
(11) [در حالی که] آنان به یکدیگر نشان داده می‌شوند، گناهکار [دوست دارد و] آرزو می‌کند که فرزندان خود را در ازای [رهایی] از عذاب آن روز بدهد،
(12) و [همچنین] زنش و برادرش را
(13) و قبیله‌اش را که [همیشه] به او جا و پناه می‌داد.
(14) و [همچنین] همۀ کسانی را که روی زمین هستند [فدا کند] تا نجات یابد.
(15) [اما] هرگز چنین نیست [که برایش راه نجاتی باشد]! بی‌گمان، آن شعله‌های [آتشِ] سوزان است
(16) [که] پوست از سر برمی‌کَند.
(17) کسانی را که [به فرمان الله] پشت کردند و [از حق] روی گرداندند، [به سوی خود] فرامی‌خوانَد.
(18) و [نیز کسانی را که] اموال را جمع‌آوری و ذخیره کردند [و حق آن را نپرداختند].
(19) یقیناً انسان، کم‌طاقت [و حریص] آفریده شده است.
(20) هر گاه بدی [و مصیبتی] به او رسد، بی‌تابی می‌کند،
(21) و هر گاه خوبی به او رسد، بازدارنده [و بخیل] می‌گردد.
(22) مگر نمازگزاران؛
(23) همان کسانی که بر نمازهایشان همیشه پایداری می‌کنند.
(24) و کسانی که در اموالشان، حق [معیّن و] معلومی است
(25) برای مستمند و محروم؛
(26) و [همان] کسانی که روز جزا را تصدیق می‌کنند؛
(27) و کسانی که از عذاب پروردگارشان می‌ترسند.
(28) [چرا که] بی‌گمان، از عذاب پروردگارشان نمی‌توان ایمن بود.
(29) و کسانی که شرمگاه‌هایشان را نگه می‌دارند؛
(30) مگر با همسران و کنیزانی که مالک آنها هستند، که [در این صورت،] سرزنشی بر آنها نیست.
(31) اما هر کس فراتر از اینها را بخواهد، آنان متجاوزان هستند.
(32) و کسانی که امانت‌ها و پیمان‌هایشان را رعایت می‌کنند،
(33) و کسانی که به شهادت‌های خود متعهدند،
(34) و کسانی که بر نمازشان پایداری می‌کنند.
(35) اینان در باغ‌های [بهشت] گرامی داشته می‌شوند.
(36) پس [ای پیامبر،] کافران را چه شده که به سوی تو می‌شتابند؟
(37) [و] از راست و چپ، گروه‌گروه [بر مخالفت تو جمع می‌شوند و بر تو هجوم می‌آورند؟]
(38) آیا هر کدام از آنها [با آن اعمال ناپسندش] طمع دارد که در بهشت پرنعمت [الهی] درآورده شود؟
(39) هرگز چنین نیست! بی‌گمان، ما آنها را از آنچه [خود] می‌دانند آفریده‌ایم.
(40) به پروردگار مشرق‌ها و مغرب‌ها سوگند می‌خورم که قطعاً ما تواناییم
(41) بر اینکه [کسان دیگری] بهتر از اینان را جایگزین کنیم؛ و ما [برای انجام این کار،] درمانده و ناتوان نیستیم.
(42) پس [ای پیامبر،] آنان را به حال خود واگذار تا در باطل خود فروروند و بازی کنند، تا به روزی برسند که به آنان وعده داده شده است.
(43) [همان] روزی که شتابان از قبرها خارج می‌شوند؛ گویی به سوی بت‌ها [و معبودانشان] می‌دوند.
(44) [در حالی که] چشم‌هایشان [از شرم و وحشت] به زیر افتاده و ذلت [و خواری،] آنان را پوشانده است. این همان روزی است که به آنان وعده داده می‌شد.