(1) بی‌گمان، ما نوح را به سوی قومش فرستادیم [و گفتیم]: «قوم خود را ـ پیش از آنکه عذاب دردناک به سراغشان آید ـ هشدار ده [و بترسان].
(2) [نوح] گفت: «ای قوم، من بیم‌دهنده‌ای آشکار برایتان هستم،
(3) که الله را عبادت کنید، و از او بترسید، و مطیع [دستورهای] من باشید.
(4) [که اگر چنین کردید، الله] گناهانتان را می‌آمرزد و تا زمان معیّنی به شما مهلت می‌دهد؛ زیرا هنگامی که اجل الهی فرا رسد، تأخیر نخواهد داشت، اگر می‌دانستید».
(5) و نوح [پس از نصیحت و دعوت] گفت: «پروردگارا، به راستی که من قومِ خود را شب و روز [به ایمان] دعوت کردم؛
(6) ولی دعوت من، جز بر گریزشان [از حق] نیفزود
(7) و من هر چه دعوتشان کردم تا سرانجام آنان را بیامرزی، انگشتان خود را در گوش‌هایشان فرو کردند و لباس‌هایشان را [به خود] پیچیدند و [در مخالفت] اصرار [و پا‌فشاری] کردند و به شدت، گردنکشی و تکبر نمودند.
(8) سپس آنها را با صدای بلند [و آشکار] دعوت کردم.
(9) به علاوه، آشکارا برایشان گفتم و در نهان برای [هرکدام از] آنان بیان کردم.
(10) گفتم: «از پروردگار خویش آمرزش بخواهید [که] بی‌گمان، او بسیار آمرزنده است.
(11) تا از آسمان [باران] پیاپی بر شما بفرستد.
(12) و شما را با اموال و فرزندانِ بسیار یاری کند، به شما باغ‌های [سرسبز] بدهد و جویبارها[ی جاری] برایتان قرار دهد.
(13) شما را چه شده است که از عظمت [و شکوه] الله نمی‌ترسید؟
(14) در حالی که شما را طی مراحل گوناگون آفرید.
(15) آیا نمی‌بینید که الله چگونه هفت آسمان را بر فراز یکدیگر آفرید؟
(16) و ماه را در میان آسمان‌ها مایۀ روشنایی قرار داد، و خورشید را چراغ [فروزانی] گردانید؟
(17) و الله شما را همچون گیاهی از زمین رویانید.
(18) سپس شما را به آن [زمین] بازمی‌گرداند و بار دیگر شما را بیرون می‌آورَد.
(19) و الله زمین را برای شما گسترده ساخت.
(20) تا از راه‌های پهناورِ آن [به سوی مقصد خود] رفت و آمد کنید».
(21) نوح گفت: «پروردگارا، آنها از من نافرمانی نمودند و از کسی پیروی کردند که مال و فرزندش، چیزی جز زیانکاری بر او نیفزوده است.
(22) و [آن پیشوایان گمراه،] نیرنگِ بزرگی به کار بردند
(23) و گفتند: معبودان خود را رها نکنید؛ و [به خصوص] «وَدّ» و «سَواع» و «یَغوث» و «یَعوق» و «نَسر» را [رها نکنید].
(24) به راستی آنها بسیاری را گمراه کردند؛ و [تو ای پروردگار،] ستمکاران را جز گمراهی میفزای».
(25) [سرانجام، آنان] به کیفرِ گناهانشان [همگی] غرق شدند؛ آنگاه در آتش [دوزخ] درآورده شدند و در برابر [عذاب] الهی، یاور [و مددکاری] برای خود نیافتند.
(26) نوح گفت: «پروردگارا، هیچ‌یک از کافران را بر روی زمین باقی مگذار.
(27) چرا که اگر آنها را باقی گذاری، بندگانت را گمراه می‌کنند و جز [نسلی] بدکار و کافر به وجود نمی‌آورند.
(28) پروردگارا، مرا و پدر و مادرم و هر کسی را که با ایمان وارد خانۀ من شود، و [تمام] مردان مؤمن و زنان مؤمن را بیامرز؛ و ستمکاران را جز هلاکت [و نابودی] میفزای».