(1) سوگند به این شهر [مکه].
(2) در حالی که [ای پیامبر!] تو در این شهر ساکنی [و جنگ در این شهر برایت حلال است]
(3) و سوگند به پدر [= آدم] و فرزندانش.
(4) یقیناً ما انسان را در رنج [و دشواری‌های دنیوی] آفریدیم.
(5) آیا او گمان می‌کند هیچ کس بر [مجازاتِ] وی توانا نیست؟
(6) می‌گوید: «[به خاطرِ انفاق،] مال زیادی را تباه کرده‌ام».
(7) آیا می‌پندارد که هیچ کس او را ندیده است؟
(8) آیا دو چشم برایش قرار ندادیم؟
(9) و یک زبان و دو لب؟
(10) و او را به دو راه [خیر و شر] راهنمایی کردیم.
(11) اما به گردنۀ [سخت] قدم نگذاشت [و نیامد].
(12) و تو چه می‌دانی که آن گردنۀ [سخت] چیست؟
(13) آزاد کردن برده‌ای است.
(14) یا اطعام در روز قحطی [و گرسنگی]،
(15) [خواه] یتیمی از خویشاوندان [باشد]
(16) یا مستمندی خاک نشین؛
(17) به علاوه، از کسانی باشد که ایمان آورده‌اند و یکدیگر را به صبر [بر عبادت و دوری از گناه] و مهربانی [با بندگان] توصیه نموده‌اند.
(18) اینان اهل سعادتند [که نامۀ اعمال آنان به دست راستشان داده می‌شود و اهل بهشتند].
(19) اما کسانی که به آیات ما کفر ورزیدند، آنان اهل شقاوتند [که نامۀ اعمال به دست چپشان داده می‌شود و به دوزخ می‌روند].
(20) [از هر سو] آتش سرپوشید‌ه‌ای بر آنان است [که راه فرار ندارند].