(1) Нун. Савганд ба қалам ва он чи менависанд
(2) Ки ту [эй паёмбар] ба неъмат [ва фазли] Парвардигорат девона нестӣ
(3) Ва барои ту подоше бепоён [дар пеш] аст
(4) Ва яқинан ту ахлоқи бисёр наку ва волое дорӣ
(5) Пас, ба зудӣ хоҳӣ дид ва онҳо [низ] хоҳанд дид,
(6) ки кадом як аз шумо девона аст
(7) Парвардигорат беҳтар медонад, чи касе аз роҳи Ӯ гумроҳ гашта ва [низ] Ӯ ба ҳидоятёфтагон донотар аст
(8) Пас аз такзибкунандагон итоат макун
(9) Онҳо дӯст медоранд [ва мехоҳанд], ки нармӣ [ва мадоро] кунӣ, то онон [низ] нармӣ [ва мадоро] кунанд
(10) Ва аз ҳар фурумояе, ки бисёр савганд [-и дурӯғ] ёд мекунад, итоат макун
(11) [Он ки] Бисёр айбҷуст ва ба суханчинӣ омадушуд мекунад
(12) Ва бисёр монеи кори хайр ва мутаҷовизу гунаҳгор аст
(13) Гузашта аз он, хашину бетабор ва бадном аст
(14) Бад-он хотир, ки соҳиби молу фарзандони бисёр аст
(15) Ҳангоме ки оёти Мо бар ӯ хонда шавад, мегӯяд: «[Инҳо] Афсонаҳои гузаштагон аст»
(16) Ба зудӣ бар бинии ӯ доғ [-и нангу расвоӣ] мениҳем
(17) Мо онҳоро озмоиш кардем, ҳамон гуна ки соҳибони боғро озмудем, ҳангоме ки савганд ёд карданд, ки субҳгоҳон [ки мустамандон набошанд] меваҳои боғро бичинанд
(18) Ва [-ле] «иншоаллоҳ» нагуфтанд
(19) Пас, азобе [фарогир] аз сӯйи Парвардигорат бар [боғи] онҳо фуруд омад, дар ҳоле ки ҳама дар хоб буданд
(20) Пас, он боғ [-и сабзу хуррам пас аз оташсӯзӣ] ҳамчун шаби сиёҳ шуд
(21) Он гоҳ субҳгоҳон якдигарро нидо доданд
(22) Ки агар мехоҳед, дарав кунед, ба сӯйи киштзор [ва боғ]-и хеш биравед
(23) Пас [ба сӯйи киштзор] ҳаракат карданд, дар ҳоле ки оҳиста бо ҳам мегуфтанд:
(24) «[Муроқиб бошед] Ки имрӯз ҳеҷ [ниёзманд ва] бенавое дар он [боғ] ворид нашавад!»
(25) Ва субҳгоҳон бо тасмими ҷиддӣ бар ҷилавгирӣ [аз вуруди мустамандон ба самти боғ] берун шуданд
(26) Пас, ҳангоме ки он [боғ]-ро диданд, гуфтанд: «Яқинан мо [иштибоҳ омадаем ва] роҳро гум кардаем
(27) балки ҳама чизро аз даст додаем
(28) Яке аз беҳтарин [ва хирадмандтарин]-и эшон гуфт: «Оё ба шумо нагуфтам, чаро [шукру] тасбеҳ [-и Аллоҳро] намегӯед?»
(29) Гуфтанд: «Парвардигори мо поку муназзаҳ аст. Мусалламан, мо ситамгор будем»
(30) Он гоҳ маломаткунон ба якдигар рӯ оварданд
(31) [ва] Гуфтанд: «Вой бар мо, ки туғёнгар [ва саркаш] будем!
(32) Умедворем, ки Парвардигорамон [моро бибахшад ва] дар иваз чизе беҳтар аз он [боғ] ба мо диҳад, [чаро ки] бе гумон, мо ба сӯи Парвардигори худ рӯй овардаем»
(33) Азоби [Аллоҳ таоло дар дунё] чунин аст ва агар медонистанд, азоби охират мусалламан бузургтар [-у бештар] аст.
(34) Ба ростӣ, барои парҳезкорон назди Парвардигорашон боғҳои пурнеъмат аст
(35) Оё мо мусулмононро ҳамчун муҷримон [ва гунаҳгорон] қарор медиҳем?
(36) Шуморо чи шудааст? Чӣ гуна доварӣ мекунед?
(37) Оё шумо китобе [осмонӣ] доред, ки дар он фаромегиред?
(38) Ва [оё] он чиро интихоб мекунед, дар он [китоб] барои шумо [навишта шуда] аст?
(39) Ё ин ки бар [уҳдаи] Мо аҳду паймони устуворе то рӯзи қиёмат доред, ки ҳар чиро ҳукм кунед, [ҳақ] барои шумо бошад?
(40) [Эй Паёмбар,] аз онҳо бипурс кадом як аз онон дар баробари ин [иддаоҳо] мутааҳҳид аст?
(41) Ва ё ин ки [маъбудон ва] шариконе доранд? Пас агар рост мегӯянд, бояд шарикон [ва маъбудони] хешро биёваранд
(42) Рӯзе, ки [соқ ошкор гардад ва] кор сахту душвор шавад ва [мардум] ба саҷда фаро хонда мешаванд, вале [кофирон ва мунофиқон] наметавонанд [саҷда кунанд]
(43) [Дар ҳоле ки] Дидагонашон [аз тарсу надомат] фуру афтода ва зиллату хорӣ вуҷудашонро фаро гирифтааст ва, яқинан, пеш аз ин [дар дунё] дар ҳоле ки тандуруст буданд, ба саҷда фаро хонда мешуданд
(44) Пас, [эй Паёмбар] Маро бо он касе, ки ин сухан [Қуръон]-ро такзиб мекунад, вогузор. Мо ононро андак-андак [ва] ба гунае ки дарнаёбанд [ва аз ҷое ки мутаваҷҷеҳ нагарданд], ба сӯйи азоб хоҳем кашонд
(45) Ва ба онон муҳлат медиҳам. Ба ростӣ, ки тадбири Ман устувор [ва ҳисобшуда] аст
(46) [Эй Паёмбар] Магар ту аз эшон музде дархост мекунӣ, ки [аз адои он дар ранҷанд ва] бар эшон сангин аст?
(47) Ё [асрори] ғайб назди онҳост ва онон [он чиро мегуянд, аз рӯи он] менависанд
(48) Пас, [эй паёмбар] барои фармон [ва ҳукми] Парвардигорат сабр кун ва монанди соҳиби моҳӣ [Юнус] мабош, ки бо диле шармсор аз хашму андӯҳ [Аллоҳро] нидо дод.
(49) Агар неъмат [-у раҳмате] аз сӯи Парвардигораш ба ёрии ӯ наомада буд, яқинан, дар ҳоле ки накӯҳида буд, [аз шиками моҳӣ] ба саҳрои хушкида берун афканда мешуд
(50) Пас, Парвардигораш ӯро баргузид ва аз солеҳон қарор дод
(51) Ва [эй паёмбар] наздик аст онон, ки кофир шуданд, ҳангоме ки оёти Қуръонро мешунаванд, туро чашмзахм зананд ва [ба хотири хашму ҳасадашон] мегӯянд: «Ҳатман, ӯ девона аст»
(52) Дар ҳоле ки ин [Қуръон] ҷуз панде барои ҷаҳониён нест.