(1) ข้าขอสาบานต่อวันกิยามะฮ์ วันที่มนุษย์จะยืนต่อหน้าพระเจ้าแห่งสากลโลก
(2) และข้าขอสาบานต่อชีวิตที่ดีที่ประณามผู้เป็นเจ้าของมันที่บกพร่องในการทำความดี และทำชั่ว ข้าได้สาบานต่อสองสิ่งนี้ แท้จริงมนุษย์จะถูกให้ฟื้นคืนชีพเพื่อตัดสินและตอบแทน
(3) มนุษย์คิดหรือว่า เราจะไม่รวบรวมกระดูกของเขาหลังจากความตายของเขาเพื่อฟื้นคืนชีพกระนั้นหรือ?
(4) แน่นอนทีเดียว เราสามารถที่จะรวบรวมปลายนิ้วมือของเขาให้กลับไปอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ที่เคยเป็น
(5) แต่ว่ามนุษย์นั้นประสงค์ด้วยการปฏิเสธการฟื้นคืนชีพของเขานั้นโดยให้อยู่ในความชั่วของเขาอย่างต่อเนื่องในอนาคตโดยปราศจากการยับยั้งชั่งใจ
(6) พวกเขาถามเพื่อให้ห่างไกลไปจากวันกิยามะฮฺว่า วันแห่งการฟื้นคืนชีพจะมีขึ้นเมื่อใด?
(7) แต่เมื่อสายตามืดมัวเมื่อเขาเห็นสิ่งที่เขาโกหกไว้
(8) และเมื่อแสงจากดวงจันทร์จากไป
(9) และเมื่อดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ถูกตัดนำมารวมกัน
(10) ในวันนั้นมนุษย์ที่เป็นผู้กระทำความชั่วจะกล่าวขึ้นว่า ไหนเล่าทางหนี?
(11) ในวันนั้นจะไม่มีทางหนี และไม่มีที่พึ่งพิงใดๆ ที่คนชั่วนั้นจะไปพึ่งพิง และไม่มีผู้ที่ถูกยึดมั่น ที่เขาจะยึดมั่นต่อเขาได้
(12) โอ้รอซูลเอ๋ย ในวันนั้น ยังพระเจ้าของเจ้าเท่านั้นคือทางกลับและจุดกลับไปเพื่อตัดสินและตอบแทน
(13) วันนั้นมนุษย์จะถูกแจ้งให้ทราบถึงการงานที่เขาได้กระทำไว้ล่วงหน้าและภายหลัง
(14) เปล่าเลย มนุษย์นั้นเป็นพยานต่อตัวของเขาเอง โดยอวัยวะต่างๆของเขาจะเป็นพยานแก่เขาในสิ่งที่เขาได้กระทำบาปไว้
(15) ถึงแม้ว่าเขาจะมาด้วยข้ออ้าง โต้เถียงตัวของเขาเองก็ตาม แท้จริงแล้วสิ่งที่เขาได้กระทำไว้ซึ่งความชั่วนั้นไม่ได้เกิดประโยชน์แก่เขาเลย
(16) เจ้าจงอย่ากระดิกลิ้นของเจ้า -โอ้รอสูลเอ๋ย- เพื่อเร่งรีบเมื่ออ่านอัลกุรอานเพราะกลัวว่ามันจะหนีจากเจ้าไป
(17) แท้จริง หน้าที่ของเราคือการรวบรวมอัลกุรอานสำหรับเจ้าให้อยู่ในทรวงอกของเจ้า และให้คงอยู่ซึ่งการอ่านอัลกรุอ่านบนลิ้นของเจ้า
(18) ครั้นเมื่อตัวแทนของเรา (คือ ญิบรีล) ได้อ่านกุรอานแก่เจ้า เจ้าจงเงียบและสดับฟังการอ่านของเขาเถิด
(19) แล้วแท้จริงหน้าที่ของเราคือ การอธิบายอัลกุรอานแก่เจ้า
(20) เปล่าเลย! มันไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเจ้าอ้างไว้เลย ที่ว่าการฟื้นคืนชีพนั้นเป็นไปไม่ได้ และพวกเจ้าก็รู้ว่าผู้ที่สามารถสร้างพวกเจ้ามาในครั้งแรกมันจะไม่เป็นเรื่องลำบากในการชุบชีวิตของพวกเจ้าหลังจากความตายของพวกเจ้า แต่เพราะการปฏิเสธการฟื้นคืนชีพของพวกเจ้าทำให้พวกเจ้ารักการมีชีวิตอยู่ในโลกที่เร่งรีบนี้
(21) และพวกเจ้าละทิ้งชีวิตอาคิเราะฮฺ โดยทางของมันคือการปฏิบัติในสิ่งที่พระองค์อัลลอฮฺทรงบัญชาจากสิ่งต่างๆที่เป็นการเชื่อฟัง และละทิ้งสิ่งที่พระองค์ทรงห้ามพวกเจ้าไว้ซึ่งสิ่งที่ต้องห้าม
(22) ในวันนั้น ใบหน้าของผู้ศรัทธาจะมีความสุขเบิกบาน สดใสมีรัศมี
(23) จ้องมองไปยังพระเจ้าของมัน สุขสำราญกับสิ่งนั้น
(24) และในวันนั้นหลาย ๆใบหน้าของบรรดาผู้ปฏิเสธและคนชั่ว จะเศร้าสลด
(25) แน่นอนการลงโทษอันใหญ่หลวงและการลงโทษอันเจ็บปวดจะถูกประทานลงมา
(26) มันไม่ได้เป็นอย่างที่บรรดาผู้ตั้งภาคีคิดคาดการไว้เลย ถ้าพวกเขาตายพวกเขาจะไม่ถูกลงโทษ เมื่อชีวิตคนๆหนึ่งในหมู่พวกเขาได้มาถึงจุดที่สูงที่สุดของอกของเขา
(27) และมนุษย์บางคนก็ได้กล่าวซึ่งกันและกันว่า ใครเล่าเป็นผู้ทำให้เขาฟื้นขึ้นเหมือนเดิม หวังว่าเขาจะให้หายขาด?
(28) และเขามั่นใจในการแตกสลาย แท้จริงเขาต้องจากดุนยาไปด้วยความตาย
(29) และความยากลำบากในตอนท้ายของดุนยาและจุดเริ่มต้นของอาคิเราะฮฺได้มารวมกัน
(30) ถ้าเกิดเหตุการณ์เช่นนั้น ผู้ตายจะถูกนำมาหาพระเจ้าของเขา
(31) เพราะว่าผู้ปฏิเสธศรัทธาไม่เชื่อมั่นในสิ่งที่รอซูลของพระองค์ได้นำมา และไม่ละหมาดเพื่ออัลลอฮฺ ซุบหานะฮุ
(32) แต่เขาปฏิเสธในสิ่งที่รอซูลของพระองค์นำมา และผินหลังให้เขา
(33) แล้วผู้ปฏิเสธก็เดินไปยังพรรคพวกของเขาอย่างหยิ่งยโส
(34) ดังนั้นอัลลอฮฺจึงทรงสัญญาแก่ผู้ปฏิเสธศรัทธาว่าการลงโทษของพระองค์นั้นอาจจะไกลจากเขาและอาจจะใกล้สำหรับเขา
(35) ดังนั้นการซ้ำของประโยคเพื่อเป็นการยืนยันในสิ่งนั้น แล้วพระองค์ตรัสว่า: (ความวิบัติจงมีแด่เจ้าเถิด แล้วก็ความวิบัติจงมีแด่เจ้าเถิด)
(36) มนุษย์คิดหรือว่า อัลลอฮฺจะทรงปล่อยเขาอย่างไร้จุดหมายโดยไม่ได้มอบหมายบทบัญญัติใดๆกระนั้นหรือ
(37) มนุษย์ก่อนหน้านี้ไม่ได้อยู่ในรูปของหยดน้ำอสุจิที่ถูกพุ่งเข้าไปในมดลูกกระนั้นหรือ?
(38) หลังจากนั้นเขาได้เป็นก้อนเลือดแข็งก้อนหนึ่ง แล้วพระองค์ทรงบังเกิดเขา แล้วก็ทรงทำให้การสร้างของพระองค์ได้สัดส่วนสมบูรณ์
(39) แล้วพระองค์ทรงทำให้มีเพศสองชนิดคือ เพศชายและเพศหญิง
(40) ผู้ที่สร้างมนุษย์จากเชื้ออสุจิแล้วมาจากก้อนเลือด จะไม่สามารถที่จะให้คนตายมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้งเพื่อตัดสินและตอบแทนกระนั้นหรือ?! เปล่าเลย แท้จริง พระองค์ทรงสามารถอย่างแน่นอน