(1) ហា មីម អ៊ីន ស៊ីន កហ្វ (បានបកស្រាយរួចមកនៅដើមជំពូកអាល់ហ្ពាក៏រ៉ោះ)
(2) អ៊ីន ស៊ីន កហ្វ (បានបកស្រាយរួចមកនៅដើមជំពូកអាល់ហ្ពាក៏រ៉ោះ)
(3) វ៉ាហ៊ីដែលយើងបានផ្តល់ទៅកាន់អ្នក ឱព្យាការីមូហាំម៉ាត់ គឺដូចគ្នានឹងវ៉ាហ៊ីដែលយើងបានផ្តល់ឲ្យបណ្តាព្យាការីរបស់អល់ឡោះជំនាន់មុនអ្នកដែរ។ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់មហាខ្លាំងពូកែក្នុងការដាក់ទណ្ឌកម្មចំពោះសត្រូវរបស់ទាំងឡាយទ្រង់ ហើយទ្រង់មហាគតិបណ្ឌិតក្នុងការចាត់ចែង និងការបង្កើតរបស់ទ្រង់។
(4) វីៗដែលមាននៅលើមេឃជាច្រើនជាន់ និងនៅលើផែនដី គឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់អល់ឡោះជាម្ចាស់តែមួយគត់ ទាំងការបង្កើត ការគ្រប់គ្រង និងការចាត់ចែង។ ហើយទ្រង់មហាខ្ពង់ខ្ពស់ដោយខ្លួនរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ ឋានៈរបស់ទ្រង់ និងអំណាចរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់មហាធំធេងចំពោះខ្លួនរបស់ទ្រង់។
(5) ហើយក្នុងចំណោមភាពធំធេងរបស់ទ្រង់នោះ គឺមេឃជាច្រើនជាន់ ទោះបីជាវាធំធេង និងខ្ពស់យ៉ាងណា ក៏វាស្ទើរតែប្រេះបែក(ធ្លាក់)ទៅលើផែនដី ហើយម៉ាឡាអ៊ីកាត់ទាំងឡាយបានលើកតម្កើងម្ចាស់របស់ពួកគេ ដោយការកោតសរសើទៅកាន់ទ្រង់ ប្រកបដោយភាពឱនលំទោននិងគោរពចំពោះទ្រង់ ហើយពួកគេសុំពីអល់ឡោះសូមទ្រង់អភ័យទោសដល់អ្នកដែលនៅលើផែនដី។ តើពុំមែនទេឬ ពិតប្រាកដណាស់ អល់ឡោះជាម្ចាស់មហាអភ័យទោសនូវបាបកម្មទាំងឡាយចំពោះជនណាដែលបានសារភាពកំហុសក្នុងចំណោមខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់មហាអាណិតស្រឡាញ់បំផុតចំពោះពួកគេ។
(6) ហើយពួកដែលយករូបបដិមាទាំងឡាយធ្វើជាអ្នកគាំពារ និងគោរពសក្ការៈទៅចំពោះពួកវាផ្សេងពីអល់ឡោះជាម្ចាស់នោះ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់នៅឃ្លាំមើលពួកគេដោយទ្រង់កត់ត្រាទុកនូវទង្វើទាំងឡាយរបស់ពួកគេ ហើយទ្រង់នឹងតបស្នងដល់ពួកគេចំពោះវា។ ហើយអ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)មិនមែនជាអ្នកដែលទទួលបន្ទុកឃ្លាំមើលទង្វើរបស់ពួកគេឡើយ។ ដូច្នេះ អ្នកនឹងមិនត្រូវគេសួរអំពីទង្វើរបស់ពួកគេឡើយ។ តាមពិត អ្នកគ្រាន់តែជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយ(សាររបស់អល់ឡោះ)ប៉ុណ្ណោះ។
(7) ហើយដូចដែលយើងបានផ្តល់វ៉ាហ៊ីទៅកាន់បណ្តាព្យាការីទាំងឡាយមុនអ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)ដូច្នោះដែរ យើងបានផ្តល់វ៉ាហ៊ីទៅកាន់អ្នកនូវគម្ពីរគួរអានជាភាសាអារ៉ាប់ ដើម្បីឲ្យអ្នកដាស់តឿនព្រមានដល់អ្នកស្រុកម៉ាក្កះ និងភូមិឋានអារ៉ាប់ទាំងឡាយដែលនៅជុំវិញនោះ ហើយនិងសម្រាប់មនុស្សលោកទាំងអស់ផងដែរ។ ហើយចូរអ្នកបន្លាចមនុស្សលោកឲ្យពួកគេខ្លាចថ្ងៃបរលោក គឺថ្ងៃដែលអល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់ប្រមូលផ្តុំទាំងអ្នកជំនាន់មុន និងអ្នកជំនាន់ក្រោយទាំងអស់នៅទីកន្លែងតែមួយដើម្បីធ្វើការជំនុំជម្រះ និងផ្តល់ការតបស្នង។ ថ្ងៃនោះនឹងកើតឡើងយ៉ាងពិតប្រាកដដោយគ្មានការសង្ស័យឡើយ ហើយមនុស្សលោកនៅថ្ងៃនោះ ត្រូវបានបែងចែកទៅជាពីរក្រុមគឺ ៖ មួយក្រុមនៅក្នុងឋានសួគ៌ ដែលពួកគេ គឺជាបណ្តាអ្នកដែលមានជំនឿ ហើយមួយក្រុមទៀតស្ថិតនៅក្នុងឋាននរក ដែលពួកគេ គឺជាពួកគ្មានជំនឿ។
(8) ហើយប្រសិនបើអល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់មានចេតនាចង់ឲ្យពួកគេក្លាយជាប្រជាជាតិតែមួយដែលប្រកាន់យកសាសនាឥស្លាម(តែមួយ)នោះ ទ្រង់ប្រាកដជានឹងធ្វើឲ្យពួកគេក្លាយជាប្រជាជាតិតែមួយ ហើយបញ្ចូលពួកគេទៅក្នុងឋានសួគ៌ទាំងអស់គ្នាមិនខានឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ដោយគតិបណ្ឌិតរបស់ទ្រង់ គឺទ្រង់បញ្ចូលជនណាដែលទ្រង់មានចេតនាទៅក្នុងសាសនាឥស្លាម ហើយបញ្ចូលរូបគេទៅក្នុងឋានសួគ៌។ រីឯពួកដែលបំពានលើខ្លួនអ្នកដោយការប្រឆាំងនិងការប្រព្រឹត្តល្មើសនោះ សម្រាប់ពួកគេ គឺគ្មានអ្នកគាំពារណាដែលនឹងជួយគាំពារពួកគេឡើយ ហើយពួកគេក៏គ្មានអ្នកជួយណាដែលអាចជួយសង្គ្រោះពួកគេឲ្យរួចផុតពីទណ្ឌកម្មរបស់អល់ឡោះនោះដែរ។
(9) ផ្ទុយទៅវិញ ពួកមុស្ហរីគីនទាំងនោះ បានយកអ្នកផ្សេងក្រៅពីអល់ឡោះធ្វើជាអ្នកគាំពារពួកគេ ខណៈដែលអល់ឡោះជាម្ចាស់ទៅវិញទេដែលជាអ្នកគាំពារដ៏ពិតប្រាកដ។ រីឯអ្នកផ្សេងពីទ្រង់វិញ គឺមិនអាចផ្តល់ផលប្រយោជន៍ ហើយក៏មិនអាចបង្កគ្រោះថា្នក់អ្វីនោះដែរ។ ហើយទ្រង់ជាអ្នកដែលធ្វើឲ្យអ្នកដែលស្លាប់រស់ឡើងវិញ ដោយទ្រង់ពង្រស់ពួកគេឲ្យរស់ឡើងវិញ(នៅថ្ងៃបរលោក)ដើម្បីជំនុំជម្រះ និងទទួលការតបស្នង ហើយគ្មានអ្វីមួយដែលទ្រង់អសមត្ថភាពនោះឡើយ។
(10) ហើយអ្វីដែលពួកអ្នក(ឱមនុស្សលោក)បានខ្វែងគំនិតគ្នាចំពោះបញ្ហាអ្វីមួយក្នុងរឿងសាសនារបស់ពួកអ្នក មិនថាឬសគល់នៃសាសនា ឬក៏មែកធាងរបស់វានោះឡើយ ដំណោះស្រាយរបស់វាក្នុងបញ្ហានេះ គឺត្រឡប់ទៅកាន់អល់ឡោះ ដោយត្រូវត្រឡប់ទៅរកគម្ពីររបស់ទ្រង់(គម្ពីរគួរអាន) ឬមាគ៌ា(ស៊ុណ្ណះ)នៃអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់(ព្យាការីមូហាំម៉ាត់)។ អ្នកដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិបែបនេះហើយ គឺជាម្ចាស់របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំប្រគល់ការទុកចិត្តចំពោះកិច្ចការទាំងឡាយរបស់ខ្ញុំទៅចំពោះទ្រង់ទាំងស្រុង ហើយចំពោះទ្រង់តែមួយគត់ ដែលខ្ញុំវិលត្រឡប់ទៅកាន់ តាមរយៈការសារភាពកំហុស។
(11) អល់ឡោះជាអ្នកបង្កើតមេឃជាច្រើនជាន់និងផែនដីដោយគ្មានគំរូពីមុនមកសោះឡើយ។ ទ្រង់បានបង្កើតអំពីខ្លួនរបស់ពួកអ្នកផ្ទាល់ឲ្យមានជាគូៗសម្រាប់ពួកអ្នក ហើយទ្រង់ក៏បានបង្កើតសត្វអូដ្ឋ សត្វគោ និងសត្វពពែឲ្យមានជាគូៗសម្រាប់ពួកអ្នកផងដែរ រហូតដល់ឲ្យពួកវាមានចំនួនច្រើនឡើង ព្រោះតែដើម្បី(ជាប្រយោជន៍)ពួកអ្នក។ ទ្រង់បានបង្កើតពួកអ្នកតាមរយៈការបង្កើតឲ្យមានជាគូៗ ដោយការរៀបការជាមួយគ្នា។ ហើយទ្រង់បានឲ្យពួកអ្នករស់នៅតាមរយៈសត្វពាហនៈដែលទ្រង់បានបង្កើតសម្រាប់ពួកអ្នកដោយហូបសាច់របស់វា និងទឹកដោះរបស់វា។ គ្មានម៉ាខ្លូកណាមួយរបស់ទ្រង់អាចប្រៀបប្រដូចជាមួយនឹងទ្រង់បានឡើយ។ ទ្រង់មហាឮបំផុតចំពោះពាក្យសម្ដីទាំងឡាយរបស់ខ្ញុំបម្រើទ្រង់ មហាឃើញបំផុតចំពោះទង្វើទាំងឡាយរបស់ពួកគេ។ គ្មានអ្វីមួយអំពីវាអាចរំលងផុតពីទ្រង់បានឡើយ ហើយទ្រង់នឹងតបស្នងដល់ពួកគេទៅលើទង្វើរបស់ពួកគេ(ដែលពួកគេបានសាង)។ ប្រសិនបើគេសាងអំពើល្អ នោះនឹងទទួលបានផលល្អ ហើយប្រសិនបើគេសាងអំពើអាក្រក់ និងទទួលបានផលអាក្រក់។
(12) កូនសោរនៃឃ្លាំងមេឃជាច្រើនជាន់និងផែនដី គឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់តែមួយគត់។ ទ្រង់បើកទូលាយលាភសក្ការៈ(របស់ទ្រង់)សម្រាប់ជនណាដែលទ្រង់មានចេតនាក្នុងចំណោមខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់ ដើម្បីជាការសាកល្បងដល់គេ ថាតើគេដឹងគុណ ឬរមិលគុណ(ប្រឆាំង)? ហើយទ្រង់ត្បិតត្បៀតនូវលាភសក្ការៈរបស់ទ្រង់ចំពោះជនណាដែលទ្រង់មានចេតនា ដើម្បីសាកល្បងចំពោះគេ ថាតើគេមានការអត់ធ្មត់ ឬមួយគេខឹងសម្បាចំពោះការកំណត់របស់អល់ឡោះជាម្ចាស់? ពិតប្រាកដណាស់ ទ្រង់មហាដឹងបំផុតនូវរាល់អ្វីៗទាំងអស់។ គ្មានអ្វីមួយនៃប្រការដែលផ្តល់ផលល្អដល់ខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់នោះអាចលាក់បាំងពីទ្រង់បានឡើយ។
(13) ទ្រង់បានដាក់ចេញនូវច្បាប់បញ្ញត្តិសាសនា(ឥស្លាម)សម្រាប់ពួកអ្នក ដូចអ្វីដែលទ្រង់បានដាក់បង្គាប់ចំពោះព្យាការីនួហនោះដែរ ដោយត្រូវផ្សព្វផ្សាយវា និងអនុវត្តន៍តាមវា។ ហើយអ្វីដែលយើងបានផ្តល់វ៉ាហ៊ីទៅកាន់អ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់) និងដាក់ជាច្បាប់បញ្ញត្តិទៅលើពួកអ្នកនោះ គឺដូចអ្វីដែលយើងបានដាក់បង្គាប់ចំពោះព្យាការីអ៊ីព្រហ៊ីម ព្យាការីមូសា និងព្យាការីអ៊ីសាដែរ ដោយត្រូវផ្សព្វផ្សាយវា និងអនុវត្តន៍តាមវា។ ហើយខ្លឹមសាររួមរបស់វានោះគឺ់ ៖ ពួកអ្នកត្រូវពង្រឹងសាសនា(ឲ្យបានរឹងមាំ) ហើយត្រូវបោះបង់ចោលការបែកបាក់គ្នានៅក្នុងសាសនា។ អ្វីដែលពួកអ្នកអំពាវនាវពួកគេទៅកាន់នៃការគោរពសក្ការៈចំពោះអល់ឡោះតែមួយគត់ ហើយបោះបង់ការគោរពសក្ការៈចំពោះអ្វីផ្សេងក្រៅពីទ្រង់នោះ គឺធ្ងន់ធ្ងរបំផុតចំពោះពួកមុស្ហរីគីន។ អល់ឡោះជ្រើសរើសជនណាដែលទ្រង់មានចេតនាក្នុងចំណោមខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់ ដោយទ្រង់ចង្អុលបង្ហាញគេឲ្យគោរពសក្ការៈទៅចំពោះទ្រង់ និងគោរពប្រតិបត្តិទ្រង់ ហើយទ្រង់ចង្អុលបង្ហាញទៅកាន់ទ្រង់ ចំពោះជនណាដែលវិលត្រឡប់ទៅកាន់ទ្រង់ក្នុងចំណោមពួកគេ តាមរយៈការសារភាពកំហុសពីបាបកម្មទាំងឡាយរបស់គេ។
(14) ហើយពួកប្រឆាំង និងពួកមុស្ហរីគីនមិនបានបែកបាក់គ្នានោះទេ លើកលែងតែក្រោយពីភស្តុតាងដ៏ច្បាស់លាស់បានមកដល់ពួកគេ តាមរយៈការតែងតាំងព្យាការីមូហាំម៉ាត់(ជាអ្នកនាំសារ)ទៅកាន់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ ហើយការបែកបាក់របស់ពួកគេនេះ គឺគ្មានអ្វីក្រៅពីដោយសារតែការបំពាននោះទេ។ ហើយប្រសិនបើគ្មានការកំណត់ជាមុនរបស់អល់ឡោះដែលថា ទ្រង់នឹងពន្យារពេលដាក់ទណ្ឌកម្មពួកគេរហូតដល់ពេលកំណត់មួយដែលត្រូវបានកំណត់តាមការដឹងរបស់ទ្រង់ ពោលគឺថ្ងៃបរលោកទេនោះ អល់ឡោះជាម្ចាស់ប្រាកដជានឹងកាត់ក្តីរវាងពួកគេជាមិនខាន ដោយទ្រង់នឹងដាក់ទណ្ឌកម្មពួកគេភ្លាមៗ(នៅក្នុងលោកិយ)ដោយសារតែការប្រឆាំងរបស់ពួកគេចំពោះអល់ឡោះ និងការបដិសេធរបស់ពួកគេចំពោះបណ្តាអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់។ ហើយពិតប្រាកដណាស់ ពួកដែលទទួលមត៌កគម្ពីរតាវរ៉តក្នុងចំណោមពួកយូដា និងពួកដែលទទួលមត៌កគម្ពីរអ៊ិញ្ជីលក្នុងចំណោមពួកណាសរ៉នីក្រោយពីជីដូនជីតារបស់ពួកគេ និងក្រោយពីពួកមុស្ហរីគីនទាំងនោះ គឺស្ថិតក្នុងភាពមន្ទិលសង្ស័យចំពោះគម្ពីរគួរអានដែលព្យាការីមូហាំម៉ាត់បាននាំមក និងបដិសេធ(មិនជឿ)ចំពោះវា។
(15) ចូរអ្នកអំពាវនាវ(មនុស្ស)ទៅកាន់សាសនាដ៏ត្រឹមត្រូវនេះចុះ(សាសនាឥស្លាម) ហើយចូរអ្នកប្រកាន់ឲ្យបានខ្ជាប់ខ្ជួននឹងសាសនានេះស្របទៅតាមអ្វីដែលអល់ឡោះទ្រង់បានបង្គាប់ប្រើចំពោះអ្នក ហើយចូរអ្នកកុំធ្វើតាមទំនើងចិត្តរបស់ពួកគេដែលខុសឆ្គងឲ្យសោះ។ ហើយនៅពេលដែល(អ្នក)ប្រកែកគ្នាជាមួយពួកគេ ចូរអ្នកពោលថាៈ ខ្ញុំមានជំនឿហើយចំពោះអល់ឡោះ និង(មានជំនឿ)ចំពោះគម្ពីរទាំងឡាយដែលទ្រង់បានបញ្ចុះវាទៅកាន់បណ្តាអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់។ ហើយអល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានបង្គាប់ប្រើឲ្យខ្ញុំកាត់សេចក្តីរវាងពួកអ្នកប្រកបដោយភាពយុត្តិធម៌។ អល់ឡោះដែលខ្ញុំគោរពសក្ការៈចំពោះទ្រង់នោះ គឺជាម្ចាស់របស់ពួកយើង និងជាម្ចាស់របស់ពួកអ្នកទាំងអស់គ្នា។ ទង្វើរបស់ពួកយើង(ដែលយើងបានសាង) គឺសម្រាប់ពួកយើង មិនថាទង្វើល្អឬអាក្រក់ ហើយទង្វើរបស់ពួកអ្នក(ដែលពួកអ្នកបានសាង)គឺសម្រាប់ពួកអ្នក មិនថាទង្វើល្អឬអាក្រក់។ គ្មានការប្រកែកគ្នានោះទេរវាងពួកយើងនិងពួកអ្នក ក្រោយពីភស្តុតាងបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ហើយនោះ។ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់នឹងប្រមូលផ្តុំរវាងពួកយើងទាំងអស់គ្នា។ ហើយកន្លែងវិលត្រឡប់នៅថ្ងៃបរលោក គឺឆ្ពោះទៅកាន់ទ្រង់ ហើយទ្រង់នឹងតបស្នងដល់ពួកយើងទាំងអស់គ្នានូវអ្វីដែលគេសមនឹងទទួលបាន(ទៅតាមទង្វើរៀងៗខ្លួន)។ នៅពេលនោះ គេនឹងដឹងច្បាស់ ថាតើអ្នកណាដែលនិយាយពិត អ្នកណាកុហក ហើយអ្នកណាត្រូវ អ្នកណាខុស។
(16) ហើយពួកដែលនាំមកនូវភស្តុតាងមិនត្រឹមត្រូវមកប្រកែកក្នុងរឿងសាសនា(ឥស្លាម)ដែលបានបញ្ចុះទៅលើព្យាការីមូហាំម៉ាត់ ក្រោយពីមនុស្សលោកទាំងឡាយបានទទួលយកសាសនានេះហើយនោះ ពួកដែលប្រកែកទាំងនេះ ភស្តុតាងរបស់ពួកគេ គឺគ្មានប្រយោជន៍អ្វីនៅចំពោះមុខម្ចាស់របស់ពួកគេ និងចំពោះមុខបណ្តាអ្នកមានជំនឿនោះឡើយ ដោយវាគ្មានឥទ្ធិពលអ្វីសោះឡើយ។ ហើយពួកគេត្រូវទទួលនូវការខឹងសម្បាពីអល់ឡោះជាម្ចាស់ ដោយសារតែការប្រឆាំងរបស់ពួកគេ និងការបដិសេធរបស់ពួកគេចំពោះសេចក្តីពិត។ ហើយពួកគេ នឹងទទួលនូវទណ្ឌកម្មដ៏ធ្ងន់ធ្ងរបំផុតដែលកំពុងតែរង់ចាំពួកគេនៅថ្ងៃបរលោក។
(17) អល់ឡោះជាម្ចាស់ ទ្រង់គឺជាអ្នកដែលបានបញ្ចុះគម្ពីរគួរអានដោយពិតប្រាកដដែលគ្មានការមន្ទិលសង្ស័យនៅក្នុងវាឡើយ ហើយទ្រង់បានបញ្ចុះនូវភាពយុត្តិធម៌ដើម្បីកាត់ក្តីរវាងមនុស្សលោកដោយឥតលម្អៀង។ ហើយជួនកាល ថ្ងៃបរលោកដែលពួកទាំងនេះមិនជឿលើវានោះ ជិតមកដល់ហើយ។ ហើយអ្វីដែលគេដឹងជាទូទៅនោះ គឺរាល់អ្វីដែលនឹងមកដល់ គឺវានៅជិតបង្កើយ។
(18) ពួកដែលគ្មានជំនឿចំពោះថ្ងៃបរលោកបានសុំឲ្យវា(ថ្ងៃបរលោក)ឆាប់មកដល់ ពីព្រោះពួកគេមិនមានជំនឿចំពោះការជនុំជម្រះ មិនជឿចំពោះការទទួលផលបុណ្យ និងមិនជឿចំពោះការដាក់ទណ្ឌកម្មឡើយ។ រីឯបណ្តាអ្នកដែលមានជំនឿចំពោះអល់ឡោះ ពួកគេខ្លាចថ្ងៃនោះ ពីព្រោះពួកគេបារម្ភខ្លាចកន្លែងវិលត្រឡប់របស់ពួកគេក្នុងថ្ងៃនោះ ហើយពួកគេដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ថ្ងៃបរលោកនោះ គឺពិតជានឹងកើតឡើងយ៉ាងពិតប្រាកដដោយគ្មានការមន្ទិលសង្ស័យឡើយនៅក្នុងវា។ ពិតប្រាកដណាស់ ពួកដែលប្រកែកគ្នាចំពោះរឿងថ្ងៃបរលោក ហើយមានការសង្ស័យអំពីការកើតឡើងនៃថ្ងៃបរលោកនោះ ពួកគេពិតជាស្ថិតក្នុងភាពវង្វេងឃ្លាតឆ្ងាយអំពីការពិត។
(19) អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់មានភាពទន់ភ្លន់បំផុតចំពោះខ្ញុំបម្រើទាំងឡាយរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់ប្រទានលាភសក្ការៈដល់ជនណាដែលទ្រង់មានចេតនាដោយទ្រង់បើកទូលាយលាភសក្ការៈឲ្យរូបគេ ហើយទ្រង់ត្បិតត្បៀតដល់ជនណាដែលទ្រង់មានចេតនា ជាក្តីមេត្តាករុណាចំពោះគេ ទោះបីជាមើលពីខាងក្រៅទៅផ្ទុយពីនោះក៏ដោយ។ ហើយទ្រង់មហាខ្លាំងក្លាដែលគ្មាននរណាម្នាក់អាចយកឈ្នះទ្រង់បានឡើយ ហើយទ្រង់មហាខ្លាំងពូកែដែលអាចផ្តន្ទាទោសចំពោះសត្រូវរបស់ទ្រង់។
(20) ជនណាដែលចង់បានផលបុណ្យថ្ងៃបរលោកដោយគេបានសាងទង្វើកុសលសម្រាប់ថ្ងៃនោះ យើងនឹងប្រទានឲ្យគេនូវផលបុណ្យទ្វេដង ដោយទង្វើកុសលមួយទ្វេទៅជាដប់ រហូតដល់ប្រាំពីររយ និងកើនទ្វេរហូតច្រើនជាងនេះទៅទៀត។ រីឯជនណាហើយដែលចង់បានតែលោកិយប៉ុណ្ណោះ យើងនឹងប្រទានឲ្យគេនូវចំណែករបស់គេដែលត្រូវបានកំណត់រួចនៅក្នុងលោកិយនេះ ហើយនៅថ្ងៃបរលោក គេពុំទទួលបានចំណែកអ្វីឡើយ ដោយសារតែគេបានយកលោកិយសំខាន់ជាងថ្ងៃបរលោក។
(21) ឬមួយពួកមុស្ហរីគីនទាំងនោះមានព្រះនានាផ្សេងពីអល់ឡោះ ហើយព្រះទាំងនោះបានដាក់ច្បាប់បញ្ញត្តិនៃសាសនាទៅលើពួកគេនូវអ្វីដែលអល់ឡោះមិនបានអនុញ្ញាតនៅក្នុងច្បាប់បញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ ដូចជាការធ្វើស្ហ៊ីរិក(ពហុទេពនិយម)ចំពោះទ្រង់ ដាក់បម្រាមហាមឃាត់ចំពោះប្រការដែលទ្រង់អនុញ្ញាត និងអនុញ្ញាតនូវប្រការដែលទ្រង់ហាមឃាត់? ហើយប្រសិនបើអល់ឡោះជាម្ចាស់មិនបានកំណត់ពេលវេលាជាក់លាក់សម្រាប់កាត់សេចក្តីរវាងអ្នកដែលខ្វែងគំនិតគ្នា ហើយថាទ្រង់ពន្យារពេលឲ្យពួកគេសិនទេនោះ ប្រាកដជាទ្រង់នឹងកាត់សេចក្តីរវាងពួកគេជាមិនខាន។ ហើយពិតប្រាកដណាស់ ពួកដែលបំពានលើខ្លួនឯងដោយការធ្វើស្ហ៊ីរិកចំពោះអល់ឡោះ និងប្រព្រឹត្តល្មើសនោះ ពួកគេនឹងទទួលទណ្ឌកម្មដ៏សែនឈឺចាប់បំផុតដែលកំពុងតែរង់ចាំពួកគេនៅថ្ងៃបរលោក។
(22) (ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់!) អ្នកនឹងឃើញពួកដែលបំពានលើខ្លួនឯងដោយការធ្វើស្ហ៊ីរិកចំពោះអល់ឡោះនិងប្រព្រឹត្តល្មើសនោះ ពួកគេមានការភ័យខ្លាចទណ្ឌកម្មចំពោះបាបកម្មដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្តកន្លងមក ខណៈដែលទណ្ឌកម្មនោះនឹងធ្លាក់លើពួកគេដោយចៀសមិនផុតឡើយ។ ប៉ុន្តែ ការភ័យខ្លាចដែលពុំបានសារភាពកំហុស(មុនពេលស្លាប់)នោះ គឺគ្មានផលប្រយោជន៍អ្វីដល់ពួកគេឡើយ។ រីឯបណ្តាអ្នកដែលមានជំនឿចំពោះអល់ឡោះ និងមានជំនឿចំពោះបណ្តាអ្នកនាំសារទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ ហើយបានសាងទង្វើកុសលនោះ ពួកគេគឺផ្ទុយពីពួកដែលបំពាន ដោយពួកគេស្ថិតនៅក្នុងសួនច្បារនៃឋានសួគ៌ ដោយសោយសុខនៅក្នុងនោះ។ ពួកគេទទួលបានការប្រោសប្រទានគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេចង់បានពីម្ចាស់របស់ពួកគេដោយគ្មានផុតរលត់ឡើយ។ នោះគឺជាការប្រោសប្រទានដ៏ធំធេងបំផុតដែលគ្មានការប្រោសប្រទានណាអាចប្រៀបផ្ទឹមបានឡើយ។
(23) នោះហើយគឺជាដំណឹងរីករាយដ៏ធំធេងដែលអល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានប្រាប់ជាដំណឹងរីករាយដល់បណ្តាអ្នកដែលមានជំនឿចំពោះអល់ឡោះ និងមានជំនឿលើបណ្តាអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់ ហើយបានសាងនូវទង្វើកុសល តាមរយៈអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់។ ចូរអ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)ពោលចុះថាៈ ខ្ញុំមិនទាមទារនូវការតបស្នងអ្វីពីពួកអ្នកលើការផ្សព្វផ្សាយសេចក្តីពិតនោះទេ លើកលែងតែការតបស្នងមួយប៉ុណ្ណោះដែលផលរបស់វាត្រឡប់ទៅកាន់ពួកអ្នកវិញដដែល នោះគឺៈ សូមពួកអ្នកស្រឡាញ់មកចំពោះខ្ញុំក្នុងនាមខ្ញុំជាសាច់ញាតិរបស់ពួកអ្នក។ ហើយជនណាបានសាងនូវទង្វើល្អមួយ យើងនឹងប្រទានការតបស្នងដល់គេទ្វេដង ដោយទង្វើកុសលមួយ នឹងកើនទ្វេទៅជាដប់។ ពិតប្រាកដណាស់ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់មហាអភ័យទោសបំផុតនូវបាបកម្មទាំងឡាយចំពោះជនណាដែលបានសារភាពកំហុសទៅកាន់ទ្រង់ក្នុងចំណោមខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់មហាដឹងគុណបំផុតចំពោះទង្វើកុសលទាំងឡាយរបស់ពួកគេដែលពួកគេបានសាងវាដើម្បីស្វែងរកការពេញចិត្តពីទ្រង់។
(24) ក្នុងចំណោមការអះអាងរបស់ពួកមុស្ហរីគីននោះ គឺ(ពួកគេអះអាង)ថាៈ ជាការពិតណាស់ ព្យាការីមូហាំម៉ាត់បានតាក់តែងគម្ពីរគួរអាន(ដោយខ្លួនឯង) ហើយថាគម្ពីរនេះមកពីអល់ឡោះ។ អល់ឡោះជាម្ចាស់ក៏បានមានបន្ទូលតបទៅកាន់ពួកគេវិញថាៈ ប្រសិនបើអ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)គិតក្នុងចិត្តថា នឹងប្រឌិតរឿងភូតកុហកនោះ យើងប្រាកដជានឹងបោះត្រាផ្ជិតលើដួងចិត្តរបស់អ្នក រួចយើងនឹងលប់បំបាត់នូវរឿងប្រឌិតនោះ ហើយនិងរក្សាទុកនូវការពិតជាមិនខាន។ ប៉ុន្តែរឿងនោះ គឺមិនបានកើតឡើងដូច្នោះឡើយ ដែលវាបញ្ជាក់ទៅលើភាពស្មោះត្រង់របស់ព្យាការីមូហាំម៉ាត់ ដែលថាពិតណាស់ រូបគាត់ពិតជាត្រូវបានម្ចាស់របស់គាត់ផ្តល់វ៉ាហ៊ីទៅកាន់គាត់ពិតប្រាកដមែន។ ប្រាកដណាស់ ទ្រង់មហាដឹងនូវអ្វីដែលមាននៅក្នុងដួងចិត្តខ្ញុំបម្រើទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ដោយគ្មានអ្វីមួយអាចលាក់បាំងពីទ្រង់បានឡើយ។
(25) ក្នុងចំណោមការអះអាងរបស់ពួកមុស្ហរីគីននោះ គឺ(ពួកគេអះអាង)ថាៈ ជាការពិតណាស់ ព្យាការីមូហាំម៉ាត់បានតាក់តែងគម្ពីរគួរអាន(ដោយខ្លួនឯង) ហើយថាគម្ពីរនេះមកពីអល់ឡោះ។ អល់ឡោះជាម្ចាស់ក៏បានមានបន្ទូលតបទៅកាន់ពួកគេវិញថាៈ ប្រសិនបើអ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)គិតក្នុងចិត្តថា នឹងប្រឌិតរឿងភូតកុហកនោះ យើងប្រាកដជានឹងបោះត្រាផ្ជិតលើដួងចិត្តរបស់អ្នក រួចយើងនឹងលប់បំបាត់នូវរឿងប្រឌិតនោះ ហើយនិងរក្សាទុកនូវការពិតជាមិនខាន។ ប៉ុន្តែរឿងនោះ គឺមិនបានកើតឡើងដូច្នោះឡើយ ដែលវាបញ្ជាក់ទៅលើភាពស្មោះត្រង់របស់ព្យាការីមូហាំម៉ាត់ ដែលថាពិតណាស់ រូបគាត់ពិតជាត្រូវបានម្ចាស់របស់គាត់ផ្តល់វ៉ាហ៊ីទៅកាន់គាត់ពិតប្រាកដមែន។ ប្រាកដណាស់ ទ្រង់មហាដឹងនូវអ្វីដែលមាននៅក្នុងដួងចិត្តខ្ញុំបម្រើទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ដោយគ្មានអ្វីមួយអាចលាក់បាំងពីទ្រង់បានឡើយ។
(26) ហើយទ្រង់ទទួលយកនូវការបួងសួងរបស់បណ្តាដែលអ្នកមានជំនឿចំពោះអល់ឡោះនិងបណ្តាអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងបានសាងទង្វើកុសល ហើយទ្រង់នឹងបន្ថែមឲ្យពួកគេនូវការប្រោសប្រទានរបស់ទ្រង់ថែមទៀតចំពោះអ្វីដែលពួកគេមិនបានសុំពីទ្រង់។ រីឯពួកដែលគ្មានជំនឿចំពោះអល់ឡោះជាម្ចាស់និងបណ្តាអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់នោះ ពួកគេនឹងទទួលទណ្ឌកម្មដ៏ខ្លាំងក្លាបំផុតដែលកំពុងរង់ចាំពួកគេនៅថ្ងៃបរលោក។
(27) ហើយប្រសិនបើអល់ឡោះទ្រង់បើកទូលាយនូវលាភសក្ការៈឲ្យខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់ទាំងអស់នោះ ប្រាកដជាពួកគេនឹងប្រព្រឹត្តល្មើសនៅលើផែនដីដោយអយុត្តិធម៌ជាមិនខាន។ ក៏ប៉ុន្តែទ្រង់ប្រទានលាភសក្ការៈទៅតាមកម្រិត(បរិមាណ)ដែលទ្រង់មានចេតនា ទាំងការបើកទូលាយឬត្បិតត្បៀត(ចំពោះលាភសក្ការៈ)។ ពិតប្រាកដណាស់ ទ្រង់មហាដឹង និងមហាឃើញបំផុតចំពោះស្ថានភាពនៃខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះទ្រង់ប្រទាន ឬរារាំង(មិនប្រទានឲ្យ) គឺអាស្រ័យទៅតាមគតិបណ្ឌិតរបស់ទ្រង់។
(28) ហើយទ្រង់ជាអ្នកដែលបញ្ចុះទឹកភ្លៀងទៅលើខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់ក្រោយពីពួកគេបានអស់សង្ឃឹមថាមិនមានភ្លៀងធ្លាក់ ហើយទឹកភ្លៀងនោះបានស្រោចស្រពធ្វើឲ្យរុក្ខជាតិដុះឡើងនៅលើផែនដី។ ហើយទ្រង់គឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងលើកិច្ចការខ្ញុំបម្រើទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ ជាអ្នកដែលត្រូវបានគេកោតសរសើរគ្រប់ស្ថានភាពទាំងអស់។
(29) ហើយក្នុងចំណោមសញ្ញាភស្តុតាងរបស់អល់ឡោះជាម្ចាស់ដែលបញ្ជាក់ពីសមត្ថភាព និងភាពជាម្ចាស់តែមួយគត់របស់ទ្រង់នោះ គឺការបង្កើតមេឃជាច្រើនជាន់និងបង្កើតផែនដី ហើយទ្រង់បានពង្រាយនូវម៉ាខ្លូកជាច្រើនដ៏អស្ចារ្យនៅលើវាទាំងពីរ(មេឃនិងផែនដី)។ ហើយទ្រង់មានសមត្ថភាពក្នុងការប្រមូលផ្តុំពួកគេដើម្បីឲ្យមកជួបជុំគ្នានិងទទួលការតបស្នង នៅពេលណាដែលទ្រង់មានចេតនា។ រឿងនោះមិនបានធ្វើឲ្យទ្រង់អសមត្ថភាពនោះឡើយ ដូចជាការដែលទ្រង់ពុំអសមត្ថភាពក្នុងការបង្កើតពួកគេលើកដំបូងដូច្នោះដែរ។
(30) ហើយគ្រោះថ្នាក់ដែលពួកអ្នក(មនុស្សលោក)ទទួលរង មិនថាចំពោះខ្លួនរបស់ពួកអ្នក ឬទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកអ្នកនោះទេ គឺដោយសារតែស្នាដៃរបស់ពួកអ្នកដែលបានប្រព្រឹត្តល្មើស ហើយអល់ឡោះទ្រង់បានអធ្យាស្រ័យចំពោះពួកអ្នកយ៉ាងច្រើន ដោយទ្រង់មិនបានយកទោសពៃរ៍ពីពួកអ្នកឡើយ។
(31) ហើយពួកអ្នកក៏ពុំមានសមត្ថភាពក្នុងការរំដោះខ្លួនរត់គេចចេញពីម្ចាស់របស់ពួកអ្នកនោះដែរនៅពេលដែលទ្រង់មានចេតនាចង់ដាក់ទណ្ឌកម្មពួកអ្នកនោះ។ ហើយពួកអ្នកក៏គ្មានអ្នកគាំពារណាផ្សេងពីទ្រង់ដែលអាចជួយគ្រប់គ្រងកិច្ចការរបស់ពួកអ្នក ហើយក៏គ្មានអ្នកណាជួយសង្រ្គោះពួកអ្នកឲ្យរួចផុតពីទណ្ឌកម្មបានដែរ ប្រសិនបើទ្រង់មានចេតនាចង់ដាក់ទណ្ឌកម្មពួកអ្នកហើយនោះ។
(32) ហើយក្នុងចំណោមសញ្ញាភស្តុតាងរបស់អល់ឡោះដែលបង្ហាញទៅលើសមត្ថភាព និងភាពជាម្ចាស់តែមួយរបស់ទ្រង់នោះ គឺសំពៅដ៏ធំនិងខ្ពស់ត្រដែតដែលធ្វើដំណើរនៅលើផ្ទៃសមុទ្រ ប្រៀបដូចជាភ្នំ។
(33) ប្រសិនបើអល់ឡោះទ្រង់មានចេតនានោះ ទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យខ្យល់ឈប់បោកបក់ ហើយសំពៅនោះនឹងនៅនឹងថ្កល់លើផ្ទៃសមុទ្រមិនអាចមានចលនាទៅណាបានជាមិនខាន។ ប្រាកដណាស់ ការបង្កើតសំពៅ និងការធ្វើឲ្យខ្យល់បោកបក់នោះ គឺជាភស្តុតាងដ៏ច្បាស់លាស់ដែលបញ្ជាក់ពីសមត្ថភាពរបស់អល់ឡោះ ជាម្ចាស់សម្រាប់រាល់អ្នកដែលអត់ធ្មត់លើការសាកល្បង និងអ្នកដែលចេះដឹងគុណចំពោះឧបការគុណរបស់អល់ឡោះដែលទ្រង់បានប្រទានឲ្យរូបគេ។
(34) ឬប្រសិនបើទ្រង់មានចេតនាបំផ្លាញសំពៅនោះដោយបញ្ជូននូវខ្យល់ព្យុះយ៉ាងខ្លាំងទៅកាន់វា បា្រកដជាទ្រង់នឹងបំផ្លាញវាជាមិនខាន ដោយសារតែបាបកម្មដែលមនុស្សលោកបានសាង។ ក៏ប៉ុន្តែទ្រង់បានអធ្យាស្រ័យឲ្យពួកគេចំពោះបាបកម្មរបស់ពួកគេយ៉ាងច្រើន ដោយទ្រង់មិនដាក់ទណ្ឌកម្មពួកគេចំពោះបាបកម្មទាំងនោះឡើយ។
(35) ហើយការបំផ្លាញសំពៅដោយបញ្ជូនខ្យល់ព្យុះទៅកាន់វានោះ គឺដើម្បីឲ្យពួកដែលជជែកដេញដោលក្នុងរឿងសញ្ញាភស្តុតាងរបស់អល់ឡោះនោះដឹងថា ពួកគេពុំមានកន្លែងដែលអាចរត់គេចពីការបំផ្លាញ(របស់អល់ឡោះ)នោះឡើយ។ ពេលនោះ ពួកគេនឹងបួងសួងសុំពីអល់ឡោះជាម្ចាស់តែមួយគត់ ហើយបោះបង់នូវការបួងសួងសុំពីអ្នកផ្សេងក្រៅពីទ្រង់។
(36) ហើយអ្វីដែលគេបានប្រទានឲ្យពួកអ្នក(ឱមនុស្សលោក) ដូចជាទ្រព្យសម្បត្តិ ឋានៈសក្តិ និងកូនចៅនោះ គឺគ្រាន់តែជាភាពសប្បាយរីករាយនៃជីវិតលោកិយប៉ុណ្ណោះ ហើយវានឹងបាត់បង់ទៅវិញជាមិនខាន។ រីឯការសោយសុខដែលស្ថិតស្ថេរជានិរន្តន៍នោះ គឺការសោយសុខនៅក្នុងឋានសួគ៌ដែលអល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានរៀបចំសម្រាប់បណ្តាអ្នកដែលមានជំនឿចំពោះអល់ឡោះនិងបណ្តាអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់ ហើយពួកគេប្រគល់ការទុកចិត្តទាំងស្រុងទៅលើម្ចាស់របស់ពួកគេតែមួយគត់ចំពោះគ្រប់កិច្ចការរបស់ពួកគេ។
(37) និងបណ្តាអ្នកដែលជៀសឆ្ងាយពីបាបកម្មធំៗ និងប្រការអាក្រក់ផ្សេងៗ ហើយនៅពេលដែលពួកគេខឹងសម្បាចំពោះជនណាម្នាក់ដែលធ្វើអាក្រក់មកលើពួកគេ មិនថាតាមរយៈពាក្យសំដីឬទង្វើ គឺពួកគេអភ័យទោសដល់ជននោះ ហើយមិនដាក់ទោសគេចំពោះទង្វើនោះឡើយ។ ហើយការអភ័យទោសនេះ គឺជាចិត្តសណ្តោសប្រណីអំពីពួកគេ បើកាលណាការអភ័យទោសនោះជារឿងល្អ និងមានប្រយោជន៍នោះ។
(38) និងបណ្តាអ្នកដែលទទួលយកការអំពាវនាវរបស់ម្ចាស់ពួកគេ តាមរយៈការអនុវត្តន៍តាមអ្វីដែលទ្រង់បានបង្គាប់ប្រើនិងបោះបង់នូវអ្វីដែលទ្រង់បានហាមឃាត់ និងបានប្រតិបត្តិសឡាតយ៉ាងពេញលេញ ហើយនិងបណ្តាអុ្នកដែលពិភាក្សាគ្នាក្នុងកិច្ចទាំងឡាយណាដែលមានសារៈសំខាន់សម្រាប់ពួកគេ ហើយពួកគេបានបរិច្ចាគមួយចំនួននៃលាភសក្ការៈដែលយើងបានប្រទានដល់ពួកគេ ដោយស្វែងរកការពេញចិត្តពីអល់ឡោះជាម្ចាស់។
(39) និងបណ្តាអ្នកដែលតបតវិញនៅពេលដែលពួកគេទទួលរងនូវការបំពាន ជាការលើកតម្កើងដល់ខ្លួនឯង ប្រសិនបើជនដែលបំពាននោះមិនគួរឲ្យលើកលែងទោស។ ហើយការតបតនេះ គឺជារឿងត្រឹមត្រូវ ជាពិសេស ប្រសិនបើការរអភ័យទោស មិនមែនជាដំណោះស្រាយដែលល្អប្រសើរទេនោះ។
(40) ហើយជនណាដែលមានបំណងចង់ទទួលបានសិទ្ធិរបស់ខ្លួននោះ គេអាចយកវិញបាន ក៏ប៉ុន្តែ គេអាចទទួលបានត្រឹមសិទ្ធិនោះប៉ុណ្ណោះ ដោយមិនត្រូវឲ្យលើសពីសិទ្ធិរបស់ខ្លួន ឬបំពាន(លើគេវិញ)ឡើយ។ តែជនណាដែលអភ័យទោសនិងមិនយកទោសពៃរ៍ចំពោះអ្នកដែលធ្វើអាក្រក់មកលើខ្លួន ហើយបានផ្សះផ្សារវាងគ្នានោះ ជាការពិតណាស់ គេនឹងទទួលបានផលបុណ្យពីអល់ឡោះជាម្ចាស់។ ពិតប្រាកដណាស់ ទ្រង់មិនស្រឡាញ់ពួកបំពានដែលពួកគេបំពានទៅលើអ្នកដទៃនោះឡើយ មិនថាចំពោះខ្លួនប្រាណរបស់ពួកគេ ឬទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកគេ ឬកិត្តិយសរបស់ពួកគេនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញស្អប់ពួកគេ។
(41) ហើយជនណាដែលបានតបត(ចំពោះអ្នកដែលបានមកបំពានមកលើខ្លួន)វិញនោះ ពិតប្រាកដណាស់ ពួកគេគ្មានទោសពៃរ៍អ្វីនោះទេក្នុងការទាមទារសិទ្ធិរបស់ខ្លួនមកវិញបែបនេះ។
(42) តាមពិត ការយកទោសពៃរ៍ និងការដាក់ទោសនោះ គឺសម្រាប់តែពួកដែលបំពានទៅលើអ្នកដទៃ ហើយពួកគេប្រព្រឹត្តល្មើសនៅលើផែនដីប៉ុណ្ណោះ។ ពួកទាំងនោះហើយដែលត្រូវទទួលទណ្ឌកម្មដ៏ឈឺចាប់បំផុតនៅថ្ងៃបរលោក។
(43) រីឯជនណាដែលអត់ធ្មត់ចំពោះការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញពីសំណាក់អ្នកដទៃ ហើយអភ័យទោសឲ្យគេនោះ ពិតប្រាកដណាស់ ការអត់ធ្មត់នោះនឹងប្តូរមកវិញនូវប្រការល្អសម្រាប់ខ្លួនគេ និងសហគមន៍របស់គេទាំងមូល ហើយនោះគឺជាកិច្ចការមួយដែលត្រូវបានគេកោតសរសើរ។ តែគ្មានអ្នកដែលអាចធ្វើបែបនេះបាននោះឡើយ លើកលែងតែអ្នកដែលមានភ័ព្វសំណាងយ៉ាងធំធេង។
(44) ហើយជនណាដែលអល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់ធ្វើឲ្យគេវង្វេងចេញពីការចង្អុលបង្ហាញនោះ ពិតប្រាកដណាស់ រូបគេគ្មានអ្នកគាំពារណាដែលជួយគាំពារកិច្ចការរបស់គេក្រៅពីអល់ឡោះឡើយ។ ហើយអ្នកនឹងបានឃើញពួកដែលបំពានលើខ្លួនអ្នកដោយការប្រឆាំងនិងការប្រព្រឹត្តល្មើសនោះ នៅពេលដែលពួកគេបានឃើញទណ្ឌកម្មដោយផ្ទាល់ភ្នែកនៅថ្ងៃបរលោក ពួកគេនឹងនិយាយដោយក្តីប្រាថ្នាថាៈ តើមានផ្លូវណាដែលអាចឲ្យពួកយើងត្រឡប់ទៅកាន់លោកិយវិញម្តងទៀតដើម្បីពួកយើងសារភាពកំហុសចំពោះអល់ឡោះជាម្ចាស់ដែរឬទេ?
(45) ហើយអ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)នឹងឃើញពួកដែលបំពានទាំងនោះ នៅពេលដែលពួកគេត្រូវបានគេនាំទៅកាន់ឋាននរក ខណៈដែលពួកគេស្ថិតក្នុងភាពអាម៉ាស់ និងអាប់ឱន ព្រមទាំងលួចមើលទៅកាន់ភ្លើងនរកដោយសារតែភាពភ័យខ្លាចអំពីវា។ ហើយបណ្តាអ្នកដែលមានជំនឿចំពោះអល់ឡោះនិងបណ្តាអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់បាននិយាយថាៈ ពិតប្រាកដណាស់ ពួកដែលខាតបង់ពិតប្រាកដនោះ គឺជាពួកដែលខាតបង់ខ្លួនឯងនិងក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេនៅថ្ងៃបរលោក ដោយសារតែពួកគេទទួលរងនូវទណ្ឌកម្មរបស់អល់ឡោះ។ ប្រាកដណាស់ ពួកដែលបំពានលើខ្លួនឯងដោយការប្រឆាំងនិងការប្រព្រឹត្តល្មើសនោះ នឹងស្ថិតនៅក្នុងទណ្ឌកម្មជាអមតៈដែលគ្មានទីបញ្ចប់ឡើយ។
(46) ហើយពួកគេក៏គ្មានអ្នកគាំពារណាដែលអាចជួយសង្គ្រោះពួកគេពីទណ្ឌកម្មរបស់អល់ឡោះនៅថ្ងៃបរលោកបាននោះដែរ។ ហើយជនណាដែលអល់ឡោះទ្រង់បានធ្វើឲ្យគេវង្វេងពីការពិតនោះ ពិតណាស់ រូបគេគ្មានផ្លូវណាដែលអាចនាំរូបគេទៅកាន់ការចង្អុលបង្ហាញទៅរកការពិតជាដាច់ខាត។
(47) ចូរពួកអ្នក(ឱមនុស្សលោកទាំងឡាយ)ឆ្លើយតបនឹងម្ចាស់របស់ពួកអ្នក តាមរយៈការរួសរាន់ទៅកាន់ការអនុវត្តតាមបទបញ្ជាទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ដែលទ្រង់បានបង្គាប់ប្រើ និងចៀសវាងឲ្យឆ្ងាយពីប្រការទាំងឡាយណាដែលទ្រង់បានហាមឃាត់ និងកុំបង្អង់ពេលឲ្យសោះ មុននឹងថ្ងៃបរលោកបានមកដល់ ដែលកាលបើថ្ងៃនោះបានមកដល់ហើយនោះ គឺគ្មានអ្នកណាអាចរារាំងវាបានឡើយ។ ពួកអ្នកគ្មានកន្លែងជ្រកកោនណាដែលពួកអ្នកអាចជ្រកកោនបានឡើយ ហើយពួកអ្នកក៏គ្មានការបដិសេធចំពោះបាបកម្មទាំងឡាយរបស់ពួកអ្នកដែលពួកអ្នកធ្លាប់បានប្រព្រឹត្តនៅក្នុងលោកិយនោះដែរ។
(48) តែប្រសិនបើពួកគេងាកចេញពីអ្វីដែលយើងបានបង្គាប់ប្រើពួកគេនោះ ពិតប្រាកដណាស់ យើងមិនបានតែងតាំងអ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)ឲ្យឃ្លាំមើលទង្វើរបស់ពួកគេនោះឡើយ។ អ្នកពុំមានតួនាទីអ្វីក្រៅពីផ្សព្វផ្សាយនូវអ្វីដែលយើងបានប្រើឲ្យអ្នកផ្សព្វផ្សាយប៉ុណ្ណោះ ហើយការជំនុំជម្រះរបស់ពួកគេ គឺស្ថិតនៅលើអល់ឡោះជាម្ចាស់។ ហើយពិតប្រាកដណាស់ នៅពេលដែលយើងបានឲ្យមនុស្សលោកភ្លក់នូវក្តីមេត្តាករុណាអំពីយើង ដូចជាភាពមានបាន និងសុខភាពល្អជាដើមនោះ គឺរូបគេរីករាយនឹងវា។ តែនៅពេលដែលគេជួបប្រទះនឹងគ្រោះអាក្រក់ដោយសារតែអំពើបាបរបស់ពួកគេ គឺគេបែរជារមិលគុណអល់ឡោះទៅវិញ។ ជាការពិតណាស់ ធម្មជាតិរបស់ពួកគេ គឺប្រឆាំងនឹងឧបការគុណរបស់អល់ឡោះ និងមិនដឹងគុណវានោះទេ ព្រមទាំងខឹងសម្បានូវអ្វីដែលអល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានកំណត់ចំពោះគេដោយគតិបណ្ឌិតរបស់ទ្រង់ថែមទៀត។
(49) ការគ្រប់គ្រងមេឃជាច្រើនជាន់ និងការគ្រប់គ្រងផែនដី គឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់អល់ឡោះ ជាម្ចាស់(តែមួយគត់)។ ទ្រង់បង្កើតអ្វីតាមដែលទ្រង់មានចេតនា មិនថាប្រុស មិនថាស្រី ឬផ្សេងពីនេះឡើយ។ ទ្រង់ប្រទានឲ្យមានតែកូនស្រីចំពោះជនណាដែលទ្រង់មានចេតនាដោយមិនប្រទានឲ្យមាននូវកូនប្រុស ហើយទ្រង់ប្រទានឲ្យមានតែកូនប្រុសចំពោះជនណាដែលទ្រង់មានចេតនា ដោយមិនប្រទានឲ្យមាននូវកូនស្រី ឬក៏ទ្រង់ប្រទានឲ្យមានទាំងកូនប្រុស និងឲ្យមានទាំងកូនស្រីចំពោះជនណាដែលទ្រង់មានចេតនា។ ហើយទ្រង់ក៏អាចឲ្យគេជាមនុស្សអារ គ្មានកូនសោះ ចំពោះជនណាដែលទ្រង់មានចេតនាផងដែរ។ ពិតប្រាកដណាស់ ទ្រង់មហាដឹងបំផុតអ្វីដែលកំពុងតែកើតឡើង ហើយនិងអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅពេលខាងមុខ ហើយនេះ គឺស្ថិតក្នុងចំណោមភាពពេញលេញនៃចំណេះដឹង និងគតិបណ្ឌិតបស់ទ្រង់។ គ្មានអ្វីមួយអាចលាក់បាំងពីទ្រង់បានឡើយ ហើយក៏គ្មានអ្វីមួយដែលទ្រង់អសមត្ថភាព(ធ្វើមិនបាន)នោះដែរ។
(50) ការគ្រប់គ្រងមេឃជាច្រើនជាន់ និងការគ្រប់គ្រងផែនដី គឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់អល់ឡោះ ។ ទ្រង់បង្កើតអ្វីតាមដែលទ្រង់មានចេតនា មិនថាប្រុសស្រី ឬផ្សេងពីនេះ។ ទ្រង់ប្រទានតែកូនស្រីចំពោះជនណាដែលទ្រង់មានចេតនា ដោយមិនប្រទានកូនប្រុសសោះ ហើយទ្រង់ប្រទានតែកូនប្រុសចំពោះជនណាដែលទ្រង់មានចេតនា ដោយមិនប្រទានកូនស្រីសោះ។ ឬក៏ទ្រង់ប្រទានឲ្យទាំងកូនប្រុស និងកូនស្រីចំពោះជនណាដែលទ្រង់មានចេតនា។ ហើយទ្រង់ក៏អាចធ្វើឲ្យនរណាម្នាក់អារ គ្មានកូនសោះ ចំពោះជនណាដែលទ្រង់មានចេតនា។ ពិតប្រាកដណាស់ ទ្រង់មហាដឹងបំផុតអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង ហើយនិងអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅពេលខាងមុខ ហើយរឿងនេះ គឺជាភាពពេញលេញនៃចំណេះដឹង និងគតិបណ្ឌិតបស់ទ្រង់។ គ្មានអ្វីមួយអាចលាក់បាំងពីទ្រង់បានឡើយ ហើយក៏គ្មានអ្វីមួយដែលទ្រង់អសមត្ថភាព(ធ្វើមិនបាន)នោះដែរ។
(51) ហើយគ្មានមនុស្សលោកណាម្នាក់ដែលអល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់គេដោយផ្ទាល់នោះឡើយ លើកលែងតែដោយតាមរយៈវ៉ាហ៊ី ឬអ្វីផ្សេងទៀត ឬក៏ទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់គេដោយឲ្យឮតែសំឡេងរបស់ទ្រង់តែមិនឃើញទ្រង់ ឬក៏ទ្រង់បញ្ជូនម៉ាឡាអ៊ីកាត់ម្នាក់ជាអ្នកនាំសារ(ទៅកាន់គេ) ដូចជាម៉ាឡាអ៊ីកាត់ជីព្រីលជាដើម ហើយម៉ាឡាអ៊ីកាត់នោះ ក៏បាននាំសារនោះបន្តទៅកាន់អ្នកនាំសារដែលជាមនុស្សលោក ដោយការអនុញ្ញាតពីអល់ឡោះនូវអ្វីដែលទ្រង់មានចេតនាឲ្យគេនាំមក។ ពិតប្រាកដណាស់ ទ្រង់មហាខ្ពង់ខ្ពស់ ដោយខ្លួនរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ និងលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់មហាគតិបណ្ឌិត ក្នុងការបង្កើត ការកំណត់ និងការដាក់បញ្ញត្តិច្បាប់របស់ទ្រង់។
(52) ហើយដូចដែលយើងបានផ្តល់វ៉ាហ៊ីទៅកាន់បណ្តាព្យាការីជំនាន់មុនអ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)ដែរ យើងបានផ្តល់វ៉ាហ៊ីទៅកាន់អ្នកនូវគម្ពីរគួរអានដែលមកអំពីយើងផ្ទាល់ ដែលពីមុននេះ អ្នកមិនបានដឹងទេថា អ្វីទៅជាគម្ពីរទាំងឡាយដែលបានបញ្ចុះពីលើមេឃទៅកាន់បណ្តាអ្នកនាំសារទាំងឡាយនោះ ហើយអ្នកក៏មិនដែលដឹងដែរថា តើអ្វីទៅជាជំនឿនោះ។ ប៉ុន្តែយើងបានបញ្ចុះគម្ពីរគួរអាននេះជាពន្លឺបំភ្លឺដែលយើងចង្អុលបង្ហាញតាមរយៈវាចំពោះជនណាដែលយើងមានចេតនាក្នុងចំណោមខ្ញុំបម្រើរបស់យើង។ ហើយប្រាកដណាស់ អ្នកពិតជាអ្នកដែលចង្អុលបង្ហាញមនុស្សលោកទៅកាន់មាគ៌ាដ៏ត្រឹមត្រូវ នោះគឺសាសនាឥស្លាម។
(53) គឺជាមាគ៌ារបស់អល់ឡោះជាម្ចាស់ដែលអ្វីៗដែលនៅលើមេឃជាច្រើនជាន់ និងអ្វីៗដែលនៅលើផែនដី ទាំងការបង្កើត ការគ្រប់គ្រង និងការចាត់ចែង គឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់។ ហើយកិច្ចការទាំងឡាយទាំងការកំណត់ ទាំងការចាត់ចែង គឺវិលត្រឡប់ទៅកាន់អល់ឡោះជាម្ចាស់តែមួយគត់។