(1) នូន (បានបកស្រាយរួចមកហើយនៅខាងដើមជំពូក”អាល់ហ្ពាក៏រ៉ោះ”)។ អល់ឡោះជាម្ចាស់បានស្បថនឹងស្លាបប៉ាកកា ហើយទ្រង់ក៏បានស្បថផងដែរនឹងអ្វីដែលមនុស្សកំពុងសរសេរដោយស្លាបប៉ាការបស់ពួកគេ។
(2) តាមរយៈអ្វីដែលអល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានប្រទានដល់អ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)នៃភាពជាព្យាការីនោះ អ្នកមិនមែនជាមនុស្សវិកលចរិតនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ រូបអ្នកចាកផុតពីភាពវិកលចរិត ដែលពួកមុស្ហរីគីនបានចោទប្រកាន់មកលើអ្នកនោះ។
(3) ពិតប្រាកដណាស់ សម្រាប់អ្នកគឺទទួលបាននូវផលបុណ្យដោយគ្មានទីបញ្ចប់នោះឡើយចំពោះអ្វីដែលអ្នកទទួលរងពីការពាំនាំសារទៅកាន់មនុស្សលោក។
(4) ហើយពិតប្រាកដណាស់ រូបអ្នកស្ថិតនៅលើអត្ដចរិតដ៏ល្អប្រពៃបំផុតដែលបាននាំមកដោយគម្ពីរគួរអាន ពីព្រោះអ្នកបានប្រកាន់យកនូវអ្វីដែលមាននូវគម្ពីរគួរអាននោះយ៉ាងពេញលេញបំផុត។
(5) ដូច្នេះ អ្នកនឹងបានឃើញ ហើយពួកដែលបដិសេធទាំងនោះ ក៏នឹងបានឃើញដូចគ្នាដែរ។
(6) នៅពេលណាដែលការពិតបានលាតត្រដាងនោះ វានឹងបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា តើនរណាក្នុងចំណោមពួកអ្នកជាមនុស្សវិកលចរិតនោះ?
(7) ពិតប្រាកដណាស់ ម្ចាស់របស់អ្នក(ឱអ្នកនាំសារ)ទ្រង់ដឹងបំផុតចំពោះជនណាហើយដែលប្រាសចាកពីមាគ៌ារបស់ទ្រង់។ ហើយទ្រង់ក៏ដឹងបំផុតដែរចំពោះបណ្ដាអ្នកដែលទទួលបានការចង្អុលបង្ហាញនោះ។ ពិតណាស់ទ្រង់ដឹងថា ពួកគេនោះហើយគឺជាពួកដែលវង្វេង ហើយរូបអ្នក គឺជាអ្នកដែលទទួលបានការចង្អុលបង្ហាញ។
(8) ដូចេ្នះ ចូរអ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)កុំធ្វើតាមពួកដែលបដិសេធនឹងអ្វីដែលអ្នកបាននាំមកឱ្យសោះ។
(9) ពួកគេប្រាថ្នាថា ប្រសិនបើអ្នកបន្ទន់ឥរិយាបថ និងទន់ភ្លន់ចំពោះពួកគេក្នុងកិច្ចការសាសនានោះ ពិតណាស់ ពួកគេក៏នឹងបន្ទន់ឥរិយាបថនិងទន់ភ្លន់ចំពោះអ្នកវិញដែរ។
(10) ហើយចូរអ្នកកុំធ្វើតាមពួកដែលចូលចិត្តស្បថបំពានដែលថោកទាបបំផុតនោះឱ្យសោះ។
(11) គឺអ្នកដែលចូលចិត្ដបរិហាកេរិ៍្ដមនុស្សលោក និងចូលចិត្តដើរចាក់រុកឱ្យគេឈ្លោះទាស់ទែងគ្នា ដើម្បីបំបែកបំបាក់រវាងពួកគេ។
(12) ជាអ្នកដែលចូលចិត្តកំណាញ់ក្នុងផ្លូវល្អ និងចូលចិត្ដបំពានលើមនុស្សចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិ របស់គេ កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់គេ និងខ្លួនប្រាណរបស់គេ ហើយនិងចូលចិត្ដប្រព្រឹត្ដបាបកម្មនិងអំពើល្មើស។
(13) ជាមនុស្សដែលខ្វះសីលធម៌ គ្រោតគ្រាត និងជាមនុស្សឃោរឃៅបំផុតនៅក្នុងក្រុមរបស់គេ។
(14) ទាំងនោះគឺដោយសារតែគេជាអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្ដិនិងកូនចៅច្រើន ទើបធ្វើឱ្យពួកគេក្អេងក្អាងមិនមានជំនឿចំពោះអល់ឡោះនិងអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់។
(15) នៅពេលដែលមានគេសូត្រវាក្យខណ្ឌរបស់យើងឱ្យគេស្ដាប់ គេបែរជានិយាយថាៈ នេះគ្រាន់តែជារឿងព្រេងនិទានរបស់អ្នកជំនាន់មុនប៉ុណ្ណោះ។
(16) យើងនឹងដាក់សញ្ញាចំណាំនៅលើច្រមុះរបស់គេដែលធ្វើឱ្យគេមានភាពអាម៉ាស់នៅជាប់នឹងខ្លួនគេជារៀងរហូត។
(17) ពិតប្រាកដណាស់ យើងបានសាកល្បងពួកមុស្ហរីគីនទាំងនោះនឹងគ្រោះទុរភិក្ស ហើយនិងគ្រោះរាំងស្ងួត ដូចដែលយើងបានសាកល្បងចំពោះពួកម្ចាស់ចម្ការនោះដែរ ខណៈដែលពួកគេបានស្បថថា ពួកគេនឹងទៅប្រមូលផល(ចម្ការរបស់ពួកគេ)ទាំងព្រឹកព្រលឹម ដើម្បីកុំឲ្យអ្នកក្រីក្រអាចទទួលទានអំពីវា។
(18) ដោយនៅក្នុងពេលស្បថនោះ ពួកគេមិននិយាយថា អិនស្ហាអល់ឡោះ (ប្រសិនបើអល់ឡោះមានចេតនា)ឡើយ។
(19) ពេលនោះ អល់ឡោះជាម្ចាស់បានបញ្ជូនភ្លើងទៅកាន់ចម្ការនោះ ហើយវាក៏បានឆាបឆេះចម្ការនោះ ខណៈដែលម្ចាស់ចម្ការកំពុងតែដេកលង់លក់មិនអាចទប់ស្កាត់ភ្លើងមិនឲ្យឆេះបានបានឡើយ។
(20) ដូច្នេះ ចម្ការនោះក៏បានក្លាយទៅជាពណ៌ខ្មៅដូចជាយប់ដែលងងឹតសូន្យសុង។
(21) ពេលនោះ ពួកគេបានស្រែកហៅគ្នានៅពេលព្រឹព្រលឹម
(22) ដោយពួកគេបាននិយាយថាៈ ចូរនាំគ្នាចេញដំណើរពីព្រឹកព្រលឹមទៅកាន់ចម្ការរបស់ពួកអ្នកមុននឹងពួកអ្នកក្រមកដល់ ប្រសិនបើពួកអ្នកចង់ប្រមូលផលអំពីវានោះ។
(23) ពេលនោះ ពួកគេក៏នាំគ្នាធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់ចម្ការ(របស់ពួកគេ)ទាំងប្រញាប់ប្រញាល់ ដោយពួកគេនិយាយគ្នាតិចៗ។
(24) ពួកគេនិយាយគ្នា(តិចៗ)ថាៈ ថ្ងៃនេះមិនត្រូវឱ្យអ្នកក្រចូលមកក្នុងចម្ការរបស់ពួកអ្នកជាដាច់ខាត។
(25) ហើយពួកគេស្រូតដំណើរតាំងពីព្រលឹម(ទៅកាន់ចម្ការនោះ) ដោយពួកគេតាំងចិត្តថា នឹងរារាំងអ្នកក្រមិនឱ្យទទួលផលពីចម្ការរបស់ពួកគេឡើយ។
(26) ហើយនៅពេលដែលពួកគេទៅដល់ឃើញចម្ការនោះត្រូវឆេះខ្ទេច ពួកគេនិយាយថា យើងវង្វេងផ្លូវមកខុសចម្ការរបស់យើងហើយ។
(27) ផ្ទុយទៅវិញ ពួកយើងទេដែលត្រូវបានគេរារាំងពីការប្រមូលផលពីចម្ការរបស់ពួកយើងនោះ ដោយសារតែការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់ពួកយើងលើការរារាំងអ្នកក្រមិនឲ្យទទួលផលពីចម្ការ(របស់ពួកយើង)នោះ។
(28) អ្នកដែលមានប្រាជ្ញាល្អជាងគេក្នុងចំណោមពួកគេបាននិយាយថាៈ តើខ្ញុំមិនបានប្រាប់ពួកអ្នកទេឬនៅពេលដែលពួកអ្នកតាំងចិត្តថានឹងរារាំងពួកអ្នកក្រីក្រអំពីចម្ការនោះថាៈ ហេតុអ្វីបានជាពួកអ្នកមិននាំគ្នាសូត្រ អិនស្ហាអល់ឡោះ (ប្រសិនបើអល់ឡោះមានចេតនា) និងទទួលសារភាពកំហុសភ្លាមៗចំពោះទ្រង់ទៅ?
(29) ពួកគេបាននិយាយថាៈ ម្ចាស់របស់ពួកយើងដ៏មហាស្អាតស្អំ! ពិតណាស់ ពួកយើងគឺជាពួកដែលធ្លាប់បំពានលើខ្លួនឯង ខណៈដែលពួកយើងតាំងចិត្តរារាំងពួកអ្នកក្រអំពីផល្លានុផលនៃចម្ការរបស់ពួកយើងនោះ។
(30) បន្ទាប់មក ពួកគេបានដើរទៅរកគ្នាដោយស្ដីបន្ទោសគ្នាទៅវិញទៅមក។
(31) ពួកគេបាននិយាយទាំងសោកស្តាយថាៈ ខាតបង់ហើយពួកយើង! ពិតប្រាកដណាស់ ពួកយើងគឺជាពួកដែលបំពានព្រំដែន(របស់អល់ឡោះ) ដោយពួកយើងរារាំងអ្នកក្រចំពោះសិទ្ធិរបស់ពួកគេ។
(32) សង្ឃឹមថាម្ចាស់របស់ពួកយើងនឹងជំនួសឱ្យពួកយើងវិញនូវប្រការដែលល្អជាងចម្ការនោះទៅទៀត។ ពិតប្រាកដណាស់ ពួកយើងប្រាថ្នា(ទទួលបាន)ការអភ័យទោសអំពីទ្រង់ និងបួងសួងសុំប្រការល្អអំពីទ្រង់តែមួយគត់។
(33) ដូចដែល(យើងដាក់)ទណ្ឌកម្មដោយការរារាំង(មិនឲ្យទទួលបាន)លាភសក្ការៈដូចនេះដែរ គឺយើងនឹងដាក់ទណ្ឌកម្ម(ដូចគ្នានេះដែរ)ទៅលើអ្នកដែលបានប្រឆាំងនឹងយើង(នៅក្នុងលោកិយនេះ)។ ហើយទណ្ឌកម្មនៅថ្ងៃបរលោកវិញ ពិតជាធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះទៅទៀតប្រសិនបើពួកគេបានដឹងភាពធ្ងន់ធ្ងរ និងភាពជានិច្ចនិរន្តរបស់វា(ទណ្ឌកម្ម)។
(34) ពិតប្រាកដណាស់ បណ្ដាអ្នកដែលកោតខ្លាចអល់ឡោះដោយអនុវត្តតាមបទបញ្ជារបស់ទ្រង់ និងជៀសវាងពីប្រការដែលទ្រង់ហាមឃាត់នោះ គឺទទួលបានឋានសួគ៌ណាអ៊ីមពីម្ចាស់របស់ពួកគេដោយពួកគេសោយសុខនៅក្នុងវាជានិច្ចនិរន្ត គ្មានទីបញ្ចប់ឡើយ។
(35) តើយើងចាត់ទុកបណ្ដាជនមូស្លីមដូចគ្នានឹងពួកដែលប្រឆាំង(មិនមែនមូស្លីម)ក្នុងការផ្តល់ការតបស្នង ដូចអ្វីដែលពួកមុស្ហរីគីនម៉ាក្កះបានអះអាងនោះឬ?
(36) តើពួកអ្នកមានបញ្ហាអ្វី(នែពួកមុស្ហរីគីន) តើពួកអ្នកវិនិច្ឆ័យចំពោះរឿងនេះដោយមិនត្រឹមត្រូវយ៉ាងដូចមេ្ដច?
(37) ឬក៏ពួកអ្នកមានគម្ពីរមួយដែលបានចែងថា អ្នកដែលគោរពប្រតិបត្តិ(ចំពោះអល់ឡោះ)(ទទួលផល)ដូចគ្នានឹងអ្នកប្រព្រឹត្តល្មើសឬ?
(38) បើពិតជាដូច្នោះមែន ក្នុងគម្ពីរនោះពិតជាបានចែងថា ពួកអ្នកអាចជ្រើសរើសយកអ្វីតាមដែលពួកអ្នកចង់(ឋានសួគ៌ ឬឋាននរក)នៅថ្ងៃបរលោកបាន។
(39) ឬមួយពួកអ្នកមានកិច្ចព្រមព្រៀងដ៏ច្បាស់លាស់មួយអំពីយើងដែលថា ពួកអ្នកពិតជាអាចកាត់សេចក្ដីតាមអ្វីដែលពួកអ្នកចង់?
(40) ចូរអ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)សួរពួកដែលបាននិយាយពាក្យសម្តីនេះថាៈ តើនរណាជាអ្នកទទួលខុសត្រូវចំពោះរឿងនោះ?
(41) ឬមួយពួកគេមានព្រះនានាផ្សេងក្រៅពីអល់ឡោះដែលផ្តល់ការតបស្នងដល់ពួកគេស្មើគ្នា(ដូចគ្នា)នឹងអ្នកមានជំនឿ? បើដូចេ្នះមែន ចូរឱ្យពួកគេនាំព្រះនានារបស់ពួកគេទាំងនោះមក ប្រសិនបើពួកគេជាពួកដែលត្រឹមត្រូវលើអ្វីដែលពួកគេបានអះអាងថា (ពួកគេ)នឹងទទួលបានការតបស្នងដូចអ្នកដែលមានជំនឿមែននោះ។
(42) នៅក្នុងថ្ងៃបរលោកដ៏មហាទារុណ ម្ចាស់របស់ពួកយើងបានបញ្ចេញកំភួនជើងរបស់ទ្រង់ហើយមនុស្សទាំងឡាយត្រូវបានគេអំពាវនាវឲ្យស៊ូជូទទៅចំពោះទ្រង់ ពេលនោះ អ្នកមានជំនឿទាំងឡាយក៏បានស៊ូជូទ នៅសល់តែពួកគ្មានជំនឿនិងពួកពុតត្បតប៉ុណ្ណោះដែលពួកគេមិនអាចស៊ូជូទបាននោះទេ។
(43) កែវភ្នែករបស់ពួកគេទម្លាក់ចុះ ខណៈដែលការលំបាកនិងវិប្បដិសារីបានគ្របដណ្ដប់លើពួកគេ។ ជាការពិតណាស់ កាលនៅលើលោកិយ ពួកគេ(ពួកគ្មានជំនឿ)ធ្លាប់ត្រូវបានគេអំពាវនាវឱ្យស៊ូជូទទៅចំពោះអល់ឡោះ តែពួកគេមិនបានស៊ូជូទឡើយខណៈដែលពួកគេមានសុខភាពល្អនោះ។
(44) ដូចេ្នះ ចូរអ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)ទុកកិច្ចការនោះ ហើយនិងអ្នកដែលបដិសេធនឹងគម្ពីរគួរអានដែលគេបានបញ្ចុះទៅលើអ្នកឱ្យយើងចុះ។ យើងនឹងទាញពួកគេទៅកាន់ទណ្ឌកម្មម្តងមួយកម្រិតៗ ដោយពួកគេមិនដឹងខ្លួនឡើយថា នោះគឺជាការបញ្ឆោតអ៊ូសទាញពួកគេប៉ុណ្ណោះ។
(45) ហើយយើងពន្យារពេលឱ្យពួកគេធ្វើអំពើបាបកាន់តែច្រើន។ ជាពិតណាស់ ឧបាយកលរបស់យើងចំពោះពួកគ្មានជំនឿនិងពួកដែលបដិសេធនោះ គឺខ្លាំងក្លាបំផុត។ ដូចនេះ ពួកគេមិនអាចរំលងផុតពីយើងបានឡើយ ហើយពួកគេក៏មិនអាចមានសុវត្ថិភាព(រួចផុត)ពីទណ្ឌកម្មរបស់យើងបាននោះដែរ។
(46) តើអ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)ទាមទារកម្រៃពីពួកគេលើអ្វីដែលអ្នកបានអំពាវនាវពួកគេទៅកាន់វានោះឬ ហើយព្រោះតែមូលហេតុនោះ ធ្វើឱ្យពួកគេទទួលបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ធ្ងរនេះ(ក្នុងការបង់កម្រៃ) ដែលជាហេតុនាំឱ្យពួកគេបដិសេធចំពោះអ្នកនោះ? ពុំមែនដូចនោះឡើយ។ តែការពិត គឺវាផ្ទុយពីនោះ។ ពិតណាស់ អ្នកមិនបានទាមទារកម្រៃពីពួកគេឡើយ។ ដូច្នេះ តើអ្វីដែលរារាំងពួកគេមិនឱ្យតាមអ្នកនោះ?
(47) ឬមួយពួកគេដឹងរឿងអាថ៌កំបាំង ហើយពួកគេកត់ត្រាអំណះអំណាងទាំងឡាយ(ដែលពួកគេដឹង)ដើម្បីទុកប្រកែកជាមួយអ្នកឬ?
(48) ដូច្នេះ ចូរអ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)អត់ធ្មត់ចំពោះការកំណត់របស់ម្ចាស់អ្នកចំពោះការល្បួងពួកគេដោយការពន្យារពេលឲ្យពួកគេនោះ ហើយចូរអ្នកកុំធ្វើដូចអ្នកដែលនៅក្នុងពោះត្រីហ៊ូត គឺព្យាការីយូនូស ដែលគ្មានភាពអំណត់នឹងក្រុមរបស់ខ្លួន ខណៈដែលគាត់បានបួងសួងសុំពីម្ចាស់របស់គាត់នៅក្នុងពេលដែលគាត់ពោរពេញដោយក្ដីទុក្ខព្រួយនៅក្នុងភាពងងឹតនៃសមុទ្រ និងភាពងងឹតនៅក្នុងពោះត្រីហ៊ូតនោះ។
(49) ប្រសិនបើគ្មានក្តីមេត្តាករុណាពីម្ចាស់របស់គាត់ទៅដល់គាត់ទេនោះ ម្លោះរូបគាត់ត្រូវត្រីហ៊ូតនោះខ្ជាក់ចោលនៅទីវាលរហោស្ថាន ខណៈដែលគាត់ត្រូវគេស្ដីបន្ទោសជាមិនខាន។
(50) តែម្ចាស់របស់គាត់បានជ្រើសរើសគាត់(ជាអ្នកនាំសារ) ព្រមទាំងធ្វើឱ្យគាត់ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកដែលសាងអំពើល្អត្រឹមត្រូវ។
(51) ពិតប្រាកដណាស់ ពួកដែលគ្មានជំនឿនឹងអល់ឡោះ ព្រមទាំងបានបដិសេធនឹងអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់នោះ ស្ទើរតែធ្វើឱ្យអ្នកមានគ្រោះថ្នាក់ដោយសារតែការសម្លឹងមើលដ៏មុតស្រួចរបស់ពួកគេមកកាន់អ្នក នៅពេលដែលពួកគេបានស្ដាប់ឮគម្ពីរគួរអានដែលបានបញ្ចុះមកឱ្យអ្នកនេះ ហើយពួកគេថែមទាំងនិយាយ(ទៅតាមចំណង់តណ្ហារបស់ពួកគេ និងការបដិសេធពីការពិតរបស់ពួកគេ)ថាៈ ពិតប្រាកដណាស់ អ្នកនាំសារដែលបាននាំគម្ពីរគួរអានមកនោះ គឺជាមនុស្សវិកលចរិត។
(52) ហើយគម្ពីរគួរអានដែលគេបានបញ្ចុះទៅលើអ្នក(ឱមូហាំម៉ាត់)នោះ គឺគ្មានអ្វីក្រៅពីការទូន្មាន និងជាការដាស់រំលឹកដល់មនុស្សលោកនិងជិននោះឡើយ។