(1) ហា មីម (បានបកស្រាយរួចនៅដើមជំពូកអាល់ហ្ពាក៏រ៉ោះ)
(2) អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានស្បថនឹងគម្ពីរគួរអានដែលបញ្ជាក់ច្បាស់ពីមាគ៌ានៃការចង្អុលបង្ហាញទៅកាន់សេចក្តីពិត។
(3) ពិតប្រាកដណាស់ យើង(អល់ឡោះ)បានបញ្ចុះគម្ពីរគួរអាននៅយប់ឡៃឡាទុលក៏ទើរ(យប់មួយនៅក្នុងអំឡុងដប់ថ្ងៃចុងក្រោនៃខែរ៉ម៉ាហ្ទន) ដែលវាគឺជាយប់ប្រកបទៅដោយភាពល្អប្រសើរ។ ពិតប្រាកដណាស់ យើងគឺជាអ្នកដាស់តឿនបន្លាច(ដល់មនុស្សលោក)នឹងគម្ពីរគួរអាននេះ។
(4) នៅក្នុងយប់នេះ ទ្រង់បែងចែកនូវរាល់កិច្ចការទាំងឡាយប្រកបដោយគតិបណ្ឌិត ដែលទាក់ទងនឹងលាភសក្ការៈ អាយុកាលកំណត់ដែលត្រូវស្លាប់ និងកិច្ចការផ្សេងទៀតដែលអល់ឡោះទ្រង់កំណត់ឲ្យវាកើតឡើងក្នុងឆ្នាំនោះ។
(5) យើងបែងចែករាល់កិច្ចការដែលប្រកបដោយគតិបណ្ឌិតនោះអំពីយើងផ្ទាល់។ ពិតប្រាកដណាស់ យើងគឺជាអ្នកដែលបញ្ជូនបណ្តាអ្នកនាំសារទាំងឡាយ។
(6) យើងបញ្ជូនអ្នកនាំសារទាំងឡាយ ជាក្តីមេត្តាករុណាអំពីម្ចាស់របស់អ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)សម្រាប់ជនណាដែលទ្រង់បញ្ជូនអ្នកនាំសារទៅកាន់ពួកគេ។ ពិតប្រាកដណាស់ ទ្រង់មហាឮបំផុតនូវពាក្យសម្ដីទាំងឡាយនៃខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់ មហាដឹងបំផុតពីទង្វើទាំងឡាយរបស់ពួកគេ និងការនៀត(ការប៉ង)របស់ពួកគេ។ គ្មានអ្វីមួយអំពីរឿងនោះអាចលាក់បាំងពីទ្រង់បានឡើយ។
(7) ទ្រង់គឺជាម្ចាស់នៃមេឃជាច្រើនជាន់និងផែនដី និងអ្វីៗដែលនៅចន្លោះរវាងវាទាំងពីរ។ ប្រសិនបើពួកអ្នកជឿជាក់យ៉ាងដូច្នោះមែននោះ ចូរពួកអ្នកមានជំនឿចំពោះអ្នកនាំសាររបស់យើងចុះ។
(8) គ្មានម្ចាស់ណាដែលត្រូវគេគោរពសក្ការៈដ៏ពិតប្រាកដក្រៅពីទ្រង់ឡើយ។ ទ្រង់ជាអ្នកធ្វើឲ្យរស់និងជាអ្នកធ្វើឲ្យស្លាប់។ គ្មាននរណាដែលអាចធ្វើឲ្យរស់ និងគ្មាននរណាដែលអាចធ្វើឲ្យស្លាប់ក្រៅពីទ្រង់ឡើយ។ ទ្រង់គឺជាម្ចាស់របស់ពួកអ្នក និងជាម្ចាស់របស់ជីដូនជីតាជំនាន់មុនៗរបស់ពួកអ្នក។
(9) តែពួកមុស្ហរីគីនទាំងនោះមិនជឿជាក់យ៉ាងដូច្នោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេស្ថិតនៅក្នុងភាពមន្ទិលសង្ស័យអំពីរឿងនោះ និងលេងសើចចំពោះរឿងនោះ ត្បិតពួកគេកំពុងស្ថិតនៅក្នុងភាពមិនត្រឹមត្រូវ។
(10) ដូច្នេះ ចូរអ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)រង់ចាំទណ្ឌកម្មនៃក្រុមរបស់អ្នកដែលនឹងមកដល់ក្នុងពេលដ៏ខ្លីខាងមុខចុះ គឺនៅថ្ងៃដែលមេឃនឹងនាំមកនូវផ្សែងយ៉ាងច្បាស់ដែលពួកគេនឹងបានឃើញវាដោយផ្ទាល់នឹងភ្នែកដោយសារភាពឈឺចាប់យ៉ាងក្រៃលែង។
(11) ផ្សែងនោះនឹងគ្របដណ្ដប់លើក្រុមរបស់អ្នក ហើយមានគេនិយាយទៅកាន់ពួកគេថាៈ ទណ្ឌកម្មដែលពួកអ្នកទទួលរងនេះ គឺជាទណ្ឌកម្មដ៏សែនឈឺចាប់បំផុត។
(12) ពេលនោះ ពួកគេក៏អង្វរករទៅកាន់ម្ចាស់របស់ពួកគេដោយបួងសួងសុំថាៈ ឱម្ចាស់របស់ពួកយើង! សូមទ្រង់មេត្តាបញ្ចៀសពួកយើងពីទណ្ឌកម្មដែលទ្រង់បានបញ្ជូនវាមកកាន់ពួកយើងផងចុះ។ ពិតប្រាកដណាស់ ពួកយើងគឺជាអ្នកដែលមានជំនឿចំពោះទ្រង់ និងមានជំនឿចំពោះអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់ ប្រសិនបើទ្រង់បញ្ចៀសពួកយើងអំពីទណ្ឌកម្មនេះ។
(13) តើពួកគេអាចភ្ញាក់រលឹក និងវិលត្រឡប់ទៅកាន់ម្ចាស់របស់ពួកគេយ៉ាងដូចម្តេចនៅពេលនេះ ខណៈដែលអ្នកនាំសារ(ព្យាការីមូហាំម៉ាត់)បាននាំមកឲ្យពួកគេនូវសារយ៉ាងច្បាស់លាស់ ហើយពួកគេក៏បានទទួលស្គាល់ពីភាពសច្ចៈ និងភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់ហើយនោះ?
(14) បន្ទាប់មក ពួកគេបែរជាងាកចេញមិនព្រមជឿជាក់ចំពោះគាត់ ហើយពួកគេបាននិយាយអំពីគាត់ថាៈ គាត់គឺជាមនុស្សដែលត្រូវគេពង្វក់ដែលមានអ្នកផ្សេងមកពង្វក់គាត់ ហើយគាត់មិនមែនជាអ្នកនាំសារឡើយ ហើយពួកគេនិយាយទៀតថា គាត់គឺជាមនុស្សវិកលចរិត។
(15) ពិតប្រាកដណាស់ នៅពេលដែលយើងបញ្ចៀសពួកអ្នកពីទណ្ឌកម្មបន្តិច ប្រាកដជាពួកអ្នកនឹងវិលត្រឡប់ទៅរកការប្រឆាំង និងបដិសេធមិនជឿនោះដដែល។
(16) ហើយចូរអ្នករង់ចាំមើលពួកគេចុះ(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់) នៅថ្ងៃដែលយើងបំផ្លាញពួកប្រឆាំងក្នុងចំណោមក្រុមរបស់អ្នកនូវការបំផ្លាញមួយខ្លាំងក្លា គឺនៅថ្ងៃសង្គ្រាមហ្ពាទើរ។ ពិតប្រាកដណាស់ យើងជាអ្នកដាក់ទណ្ឌកម្មលើពួកគេ ដោយសារតែពួកគេប្រឆាំងនឹងអល់ឡោះ និងបដិសេធនឹងអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់។
(17) ហើយពិតប្រាកដណាស់ យើងបានសាកល្បងក្រុមរបស់ហ្វៀរអោនមុនពួកគេទៅទៀត ដោយអ្នកនាំសារដ៏ឧត្តុង្គឧត្តមអំពីអល់ឡោះបានមកកាន់ពួកគេ ដោយអំពាវនាវពួកគេទៅកាន់ការមានជំនឿចំពោះអល់ឡោះនិងគោរពសក្ការៈទៅចំពោះទ្រង់តែមួយគត់ នោះគឺព្យាការីមូសា។
(18) ព្យាការីមូសាបាននិយាយទៅកាន់ហ្វៀរអោននិងបក្សពួករបស់គេថាៈ ចូរពួកអ្នកប្រគល់អម្បូរអ៊ីស្រាអែលឲ្យមកខ្ញុំវិញមក។ ជាការពិតណាស់ ពួកគេគឺជាខ្ញុំបម្រើរបស់អល់ឡោះ។ ពួកអ្នកគ្មានសិទ្ធិអ្វីនឹងយកពួកគេមកធ្វើជាខ្ញុំបម្រើ(ទាសករ)នោះទេ។ ពិតប្រាកដណាស់ ខ្ញុំគឺជាអ្នកនាំសារអំពីអល់ឡោះមកកាន់ពួកអ្នក ជាអ្នកដែលស្មោះត្រង់បំផុតក្នុងការផ្សព្វផ្សាយនូវអ្វីដែលទ្រង់បានបង្គាប់មកលើខ្ញុំឲ្យផ្សព្វផ្សាយដល់ពួកអ្នក ដោយខ្ញុំមិនបំបាត់ ហើយក៏មិនពន្លើស(នូវអ្វីដែលទ្រង់បានបង្គាប់មកលើខ្ញុំឲ្យផ្សព្វផ្សាយ)នោះដែរ។
(19) ហើយចូរពួកអ្នកកុំក្រអឺតក្រទមចំពោះអល់ឡោះជាម្ចាស់ដោយបោះបង់ការគោរពសក្ការៈចំពោះទ្រង់ និងក្អេងក្អាងដាក់ខ្ញុំបម្រើរបស់អល់ឡោះឲ្យសោះ។ ពិតប្រាកដណាស់ ខ្ញុំជាអ្នកនាំមកកាន់ពួកអ្នកនូវភស្តុតាងដ៏ច្បាស់លាស់។
(20) ហើយពិតណាស់ ខ្ញុំសុំពីម្ចាស់របស់ខ្ញុំនិងម្ចាស់របស់ពួកអ្នកឲ្យការពារខ្ញុំកុំឲ្យពួកអ្នកសម្លាប់ខ្ញុំដោយការគប់នឹងដុំថ្ម។
(21) ហើយប្រសិនបើពួកអ្នកមិនជឿជាក់ចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំបាននាំមកទេនោះ ចូរពួកអ្នកទុកឲ្យខ្ញុំនៅម្នាក់ឯងចុះ កុំធ្វើអាក្រក់មកលើខ្ញុំ។
(22) នៅពេលនោះ ព្យាការីមូសាបានពោលទៅកាន់ម្ចាស់របស់គាត់ថាៈ ពិតប្រាកដណាស់ ក្រុមទាំងនោះ(ហ្វៀរអោននិងបក្សពួករបស់គេ) គឺជាក្រុមដែលប្រព្រឹត្តបាបកម្មដែលសក្តិសមនឹងទទួលទណ្ឌកម្មភ្លាមៗ។
(23) ពេលនោះ អល់ឡោះជាម្ចាស់ក៏បានប្រើឲ្យព្យាការីមូសានាំក្រុមរបស់គាត់ចាកចេញទៅទាំងយប់ ហើយទ្រង់បានប្រាប់គាត់ថាៈ ពិតប្រាកដណាស់ ហ្វៀរអោននិងបក្សពួករបស់គេនឹងដេញតាមពួកគេ។
(24) ហើយនៅពេលពួកគាត់ឆ្លងសមុទ្រហើយនោះ អល់ឡោះជាម្ចាស់បានប្រើគាត់និងអម្បូរអ៊ីស្រាអែលឲ្យទុកទឹកសមុទ្រនោះឲ្យនៅមានចន្លោះដូចដើមចុះ។ ពិតប្រាកដណាស់ ហ្វៀរអោននិងកងទ័ពរបស់គេ គឺជាពួកដែលត្រូវគេបំផ្លាញដោយពន្លិចពួកគេទៅក្នុងទឹកសមុទ្រ។
(25) តើមានសួនច្បារ និងប្រភពទឹកហូរប៉ុន្មានដែលហ្វៀរអោននិងបក្សពួករបស់គេបានទុកចោលនៅពីក្រោយពួកគេនោះ?
(26) ហើយតើមានចម្ការ និងភូមិគ្រឹះដ៏ប្រណីតប៉ុន្មានដែលពួកគេបានទុកចោលនៅពីក្រោយពួកគេ?
(27) ហើយតើមានសេចក្តីសុខប៉ុន្មានដែលពួកគេធ្លាប់បានសោយសុខដែលពួកគេបានទុកចោលនៅពីក្រោយពួកគេនោះ?
(28) ទាំងនោះហើយគឺជាអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះពួកគេដែលគេបានរៀបរាប់ប្រាប់ពួកអ្នកនោះ។ ហើយយើងបានបន្សល់ទុកនូវសួនច្បារ ប្រភពទឹក ចម្ការ និងភូមិគ្រឹះដ៏ប្រណីតរបស់ពួកគេជាមត៌កសម្រាប់ក្រុមផ្សេងទៀតក្រៅពីពួកគេ គឺអម្បូរអ៊ីស្រាអែល។
(29) ហើយមេឃ និងផែនដីមិនបានយំស្រណោះចំពោះហ្វៀរអោន និងបក្សពួករបស់គេឡើយនៅពេលដែលពួកគេលិចលង់(ក្នុងទឹកសមុទ្រ)នោះ ហើយពួកគេក៏មិនត្រូវបានគេពន្យារពេលឲ្យសារភាពកំហុសនោះដែរ។
(30) ពិតប្រាកដណាស់ យើងបានសង្គ្រោះអម្បូរអ៊ីស្រាអែលពីទណ្ឌកម្មដ៏អាម៉ាស់ ដោយពួកគេត្រូវបានហ្វៀរអោននិងបក្សពួករបស់គេសម្លាប់កូនប្រុសរបស់ពួកគេទាំងអស់ ហើយទុកជីវិតកូនស្រីរបស់ពួកគេ។
(31) យើងបានសង្គ្រោះពួកគេពីទណ្ឌកម្មរបស់ហ្វៀរអោន។ ពិតប្រាកដណាស់ ហ្វៀរអោន គឺជាអ្នកដែលក្រអឺតក្រទមម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកដែលបំពានលើបទបញ្ជារបស់អល់ឡោះ និងសាសនារបស់ទ្រង់។
(32) ហើយពិតប្រាកដណាស់ យើងបានជ្រើសរើសអម្បូរអ៊ីស្រាអែលឲ្យគ្រប់គ្រងពិភពលោកនៅសម័យកាលនោះ តាមការដឹងរបស់យើង ដោយយើងបានតែងតាំងពួកគេជាច្រើនធ្វើជាព្យាការី។
(33) ហើយយើងបានប្រទានឲ្យពួកគេនូវសញ្ញាភស្តុតាង និងអំណះអំណាងជាច្រើនដែលយើងបានពង្រឹងព្យាការីមូសាតាមរយៈភស្តុតាងទាំងនោះ ចំពោះអ្វីដែលជាឧបការគុណដ៏ជាក់ស្តែងសម្រាប់ពួកគេ ដូចជា អាល់ម៉ាន់ណា(ជាប្រភេទចំណីដែលមានរសជាតិផ្អែម) សត្វក្រួច និងអ្វីផ្សេងពីវាទាំងពីរទៀត។
(34) ពិតប្រាកដណាស់ ពួកមុស្ហរីគីនដែលបដិសេធទាំងនោះ នឹងនិយាយបដិសេធចំពោះការពង្រស់ឡើងវិញថា ៖
(35) វាគ្មានអ្វីក្រៅពីសេចក្តីស្លាប់លើកទីមួយរបស់ពួកយើងនោះឡើយ ដោយគ្មានជីវិតណាបន្ទាប់ពីវាទៀតនោះទេ ហើយពួកយើងក៏នឹងមិនត្រូវបានគេពង្រស់ឲ្យរស់ឡើងវិញម្តងទៀតក្រោយពីការស្លាប់(លើកទីមួយ)នេះនោះដែរ។
(36) (ពួកគេនិយាយបន្តទៀតថាៈ) ដូចនេះ ចូរអ្នក(ឱមូហាំម៉ាត់) និងអ្នកដែលតាមអ្នកនាំ នាំយកជីដូនជីតារបស់ពួកយើងដែលបានស្លាប់ទៅហើយនោះមកកាន់ពួកយើងមក ប្រសិនបើពួកអ្នកជាអ្នកដែលនិយាយពិតក្នុងការអះអាងរបស់ពួកអ្នកដែលថា ពិតណាស់ អល់ឡោះជាម្ចាស់នឹងពង្រស់អ្នកស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញដើម្បីជំនុំជម្រះ និងទទួលការតបស្នងមែននោះ។
(37) ពួកមុស្ហរីគីនដែលបដិសេធចំពោះអ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)ទាំងនោះ តើពួកគេល្អប្រសើរជាងទាំងខាងកម្លាំង និងការការពារ ឬក៏ក្រុម ទុបហ្ពាក់ និងពួកអ្នកជំនាន់មុនពួកគេ ដូចជា ពួកអាទ ពួកសាមូទ នោះល្អប្រសើរជាង? ពួកទាំងនោះយើងបានបំផ្លាញពួកគេទាំងអស់ ដោយសារតែពួកគេគឺជាពួកដែលសាងបាបកម្ម។
(38) ហើយយើងមិនបង្កើតមេឃជាច្រើនជាន់និងផែនដី ហើយនិងអ្វីៗដែលនៅចន្លោះរវាងវាទាំងពីរ ជាការលេងសើចឡើយ។
(39) យើងមិនបានបង្កើតមេឃជាច្រើនជាន់និងផែនដី លើកលែងតែមានបុព្វហេតុច្បាស់លាស់។ ក៏ប៉ុន្តែ ភាគច្រើននៃពួកមុស្ហរីគីនមិនបានដឹងពីរឿងនេះឡើយ។
(40) ពិតប្រាកដណាស់ ថ្ងៃបរលោកដែលអល់ឡោះនឹងកាត់សេចក្តីរវាងខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់ គឺជាពេលកំណត់សម្រាប់ម៉ាខ្លូកទាំងអស់ ដោយអល់ឡោះនឹងប្រមូលផ្តុំពួកគេនៅក្នុងថ្ងៃនោះ។
(41) គឺជាថ្ងៃដែលញាតិសណ្តាននិងមិត្តភក្តិ មិនអាចផ្តល់ផលប្រយោជន៍អ្វីដល់គ្នានោះឡើយ ហើយពួកគេក៏មិនអាចការពារពីទណ្ឌកម្មរបស់អល់ឡោះបានដែរ ពីព្រោះសិទ្ធិអំណាចគ្រប់គ្រងនៅថ្ងៃនោះ គឺសម្រាប់តែអល់ឡោះមួយគត់។
(42) លើកលែងតែជនណាដែលអល់ឡោះទ្រង់ប្រទានក្តីមេត្តាករុណាដល់គេក្នុងចំណោមមនុស្សលោកប៉ុណ្ណោះ គឺគេអាចទទួលបានផលប្រយោជន៍ពីទង្វើកុសលដែលគេបានសាងពីមុនមក។ ពិតប្រាកដណាស់ អល់ឡោះជាម្ចាស់មហាខ្លាំងពូកែបំផុតដែលគ្មាននរណាម្នាក់អាចឈ្នះទ្រង់បានឡើយ ទ្រង់មហាអាណិតស្រឡាញ់បំផុតចំពោះជនណាដែលបានសារភាពកំហុសក្នុងចំណោមខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់។
(43) ពិតប្រាកដណាស់ ដើម ហ្ស៊ឹកគូម ដែលអល់ឡោះបានបណ្តុះវានៅក្នុងបាតនរកជើហ៊ីមនោះ
(44) គឺជាចំណីអាហារសម្រាប់អ្នកដែលមានបាបកម្មធំធេង នោះគឹអ្នកគ្មានជំនឿ ដែលរូបគេនឹងទទួលទានផ្លែឈើដ៏អាក្រក់នេះ។
(45) ផ្លែនេះ ប្រៀបបីដូចជាប្រេងពណ៌ខ្មៅដែលកំពុងតែពុះនៅក្នុងពោះរបស់ពួកគេ ព្រោះតែកម្តៅដ៏ក្តៅបំផុតរបស់វា
(46) ប្រៀបដូចជាទឹកពុះដ៏សែនក្តៅបំផុត។
(47) ហើយមានគេនិយាយទៅកាន់ឆ្មាំនរកនោះថាៈ ចូរចាប់គេ(អ្នកសាងអំពើបាប) រួចទាញគេបោះវាទៅកណ្តាលនរកជើហ៊ីមចុះ។
(48) បន្ទាប់មក ចូរពួកអ្នកចាក់ទឹកក្តៅពីលើក្បាលរបស់គេដើម្បីកុំឲ្យទណ្ឌកម្មនោះស្រាកស្រាន្តអំពីគេ។
(49) ហើយមានគេនិយាយដោយចំអកទៅកាន់គេថាៈ ចូរអ្នកភ្លក់ចុះនូវទណ្ឌកម្មដ៏សែនឈឺចាប់នេះ។ ពិតប្រាកដណាស់ អ្នកគឺជាជនដែលខ្លាំងពូកែ និងថ្លៃថ្នូរនៅក្នុងចំណោមក្រុមរបស់អ្នក។
(50) ពិតប្រាកដណាស់ នេះគឺជាទណ្ឌកម្មដែលពួកអ្នកធ្លាប់មានការសង្ស័យ ថាតើវានឹងកើតឡើងពិតមែនឬទេនៅថ្ងៃបរលោកនោះ។ ពេលនេះ ពួកអ្នកគ្មានការសង្ស័យចំពោះវាទៀតឡើយព្រោះពួកអ្នកបានឃើញវាផ្ទាល់នឹងភ្នែកហើយ។
(51) ពិតប្រាកដណាស់ បណ្តាអ្នកដែលកោតខ្លាចម្ចាស់របស់ពួកគេ ដោយអនុវត្តន៍តាមនូវរាល់បទបញ្ជាទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ និងជៀសវាងពីបម្រាមទាំងឡាយដែលទ្រង់បានហាមឃាត់នោះ គឺស្ថិតនៅកន្លែងមួយដែលមានសុវត្ថិភាពបំផុត ចាកផុតពីប្រការអាក្រក់ទាំងឡាយ។
(52) គឺស្ថិតនៅក្នុងឋានសួគ៌ដែលមានប្រភពទឹកជាច្រើន។
(53) នៅក្នុងឋានសួគ៌នោះ ពួកគេស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ដែលធ្វើអំពីក្រណាត់សូត្រម៉ដ្ឋខៃ និងគ្រើម ដោយពួកគេអង្គុយទល់មុខគ្នា។
(54) ដូចដែលយើងបានលើកតម្កើងពួកគេដូចអ្វីដែលបានរៀបរាប់ខាងលើនោះ យើងក៏បានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ឲ្យពួកគេនៅក្នុងឋានសួគ៌នោះជាមួយនឹងស្រ្តីទេពអប្សរ ដែលមានសម្រស់ស្រស់ស្អាតបំផុត។
(55) នៅក្នុងឋានសួគ៌នោះ ពួកគេហៅអ្នកបម្រើរបស់ពួកគេដើម្បីនាំមកឲ្យពួកគេនូវផ្លែឈើដែលពួកគេត្រូវការដោយសុវត្ថិភាពបំផុតអំពីការបាត់បង់ និងការផ្តល់គ្រោះថ្នាក់។
(56) ពួកគេស្ថិតនៅក្នុងនោះជាអមតៈ។ ពួកគេមិនទទួលរសជាតិស្លាប់ម្តងទៀត ក្រៅពីការស្លាប់លើកដំបូងរបស់គេកាលរស់នៅក្នុងលោកិយនេះនោះឡើយ ហើយម្ចាស់របស់ពួកគេបានការពារពួកគេពីទណ្ឌកម្មភ្លើងនរក។
(57) ជាការប្រោសប្រទាន និងជាក្តីមេត្តាករុណាអំពីម្ចាស់របស់អ្នកចំពោះពួកគេ។ អ្វីដែលបានលើកឡើង(ដូចជាការបញ្ចូលពួកគេទៅក្នុងឋានសួគ៌ និងការពារពួកគេអំពីភ្លើននរក)នោះ គឺជាជោគជ័យដ៏ធំធេងបំផុតដែលគ្មានជោគជ័យណាអាចប្រៀបផ្ទឹមបានឡើយ។
(58) ជាការពិតណាស់ យើងបានធ្វើឲ្យគម្ពីរគួរអាននេះមានភាពងាយស្រួល ដោយបញ្ចុះវាជាភាសាររបស់អ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់) គឺភាសាអារ៉ាប់ ដើម្បីឲ្យពួកគេយកធ្វើជាមេរៀន។
(59) ដូច្នេះ ចូរអ្នករង់ចាំជោគជ័យរបស់អ្នក និងភាពអន្តរាយរបស់ពួកគេចុះ។ ពិតប្រាកដណាស់ពួកគេក៏ជាអ្នកដែលរង់ចាំនូវភាពអន្តរាយរបស់អ្នកដែរ។