(1) ពិតប្រាកដណាស់ យើង(អល់ឡោះ)បានចាត់បញ្ជូនព្យាការីនួហទៅកាន់ក្រុមរបស់គេដើម្បីអំពាវនាវពួកគេ ដោយឱ្យគេ(ព្យាការីនួហ)ដាស់តឿនព្រមានក្រុមរបស់គេមុននឹងទណ្ឌកម្មដ៏ឈឺចាប់ធ្លាក់ទៅលើពួកគេដោយសារពួកគេធ្វើស្ហ៊ីរិកនឹងអល់ឡោះជាម្ចាស់។
(2) ព្យាការីនួហបានពោលទៅកាន់ក្រុមរបស់គាត់ថាៈ ឱក្រុមរបស់ខ្ញុំ! ពិតប្រាកដណាស់ ខ្ញុំគឺជាអ្នកដាស់តឿនព្រមានយ៉ាងពិតប្រាកដសម្រាប់ពួកអ្នកពីទណ្ឌកម្មដែលកំពុងតែរង់ចាំពួកអ្នក ប្រសិនបើពួកអ្នកមិនសារភាពកំហុសទៅចំពោះអល់ឡោះជាម្ចាស់ទេនោះ។
(3) ហើយគោលបំណងនៃការដាស់តឿនរបស់ខ្ញុំទៅចំពោះពួកអ្នកនោះ គឺខ្ញុំសូមនិយាយទៅកាន់ពួកអ្នកថាៈ ចូរពួកអ្នកគោរពសក្ការៈចំពោះអល់ឡោះជាម្ចាស់តែមួយគត់ និងមិនត្រូវធ្វើស្ហ៊ីរិកនឹងអ្វីមួយជាមួយទ្រង់ឡើយ។ ហើយចូរពួកអ្នកកោតខ្លាចទ្រង់ដោយអនុវត្តតាមបទបញ្ជាទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ និងជៀសវាងពីប្រការទាំងឡាយដែលទ្រង់ហាមឃាត់ ហើយត្រូវគោរពប្រតិបត្ដិតាមខ្ញុំនូវអ្វីដែលខ្ញុំបានបង្គាប់ប្រើពួកអ្នក។
(4) ជាការពិតណាស់ ប្រសិនបើពួកអ្នកធ្វើដូច្នោះនោះ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់នឹងអភ័យទោសនូវបាបកម្មទាំងឡាយរបស់ពួកអ្នកចំពោះអ្វីដែលមិនពាក់ព័ន្ធនឹងសិទ្ធិរបស់មនុស្សលោក ហើយទ្រង់នឹងផ្តល់ឲ្យពួកអ្នកមានអាយុវែង រហូតដល់ពេលវេលាដែលត្រូវបានកំណត់នៅក្នុងការដឹងរបស់អល់ឡោះ។ ពួកអ្នកនឹងគ្រប់គ្រងនៅលើផែនដីនេះ ដរាបណាពួកអ្នកនៅតែបន្តធ្វើដូច្នេះ(គោរពតាមអល់ឡោះ)។ ពិតប្រាកដណាស់ សេចក្តីស្លាប់ កាលណាវាបានមកដល់ហើយនោះ គឺគេមិនពន្យារពេលឡើយ។ ប្រសិនបើពួកអ្នកបានដឹងនោះ ពួកអ្នកប្រាកដជានឹងរួសរាន់ទៅកាន់ការមានជំនឿចំពោះអល់ឡោះ និងសារភាពកំហុសពីអ្វីដែលពួកអ្នកកំពុងប្រព្រឹត្តនៃប្រការស្ហ៊ីរិក និងភាពវង្វេងមិនខានឡើយ។
(5) ព្យាការីនួហបានពោលថាៈ ឱម្ចាស់របស់ខ្ញុំ! ពិតប្រាកដណាស់ ខ្ញុំបានអំពាវនាវក្រុមរបស់ខ្ញុំជានិច្ចឱ្យគោរពសក្ការៈ និងមានជំនឿចំពោះទ្រង់តែមួយគត់ទាំងយប់ ទាំងថ្ងៃ។
(6) តែការអំពាវនាវរបស់ខ្ញុំនេះ គ្មានបានបន្ថែមអ្វីដល់ពួកគេក្រៅពីការរត់គេចនិងងាកចេញកាន់តែឆ្ងាយពីអ្វីដែលខ្ញុំអំពាវនាវពួកគេនោះឡើយ។
(7) ហើយពិតប្រាកដណាស់ រាល់ពេលដែលខ្ញុំអំពាវនាវពួកគេទៅកាន់ទង្វើដែលនាំឲ្យទទួលបាននូវការអភ័យទោសចំពោះបាបកម្មរបស់ពួកគេ ដូចជាការគោរពសក្ការៈទៅចំពោះទ្រង់តែមួយគត់ ការគោរពប្រតិបត្តិតាមទ្រង់ និងការប្រតិបត្តិអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់នោះ ពួកគេបែរជាយកម្រាមដៃរបស់ពួកគេញ៉ុកត្រចៀករបស់ពួកគេដើម្បីកុំឱ្យស្តាប់លឺនូវការអំពាវនាវរបស់ខ្ញុំ និងបានយកសម្លៀកបំពាក់របស់ពួកគេគ្របលើមុខរបស់ពួកគេដើម្បីកុំឱ្យឃើញខ្ញុំទៅវិញ ហើយពួកគេនៅតែបន្ដធ្វើស្ហ៊ីរិក និងក្អេងក្អាងមិនព្រមទទួលយកនូវអ្វីដែលខ្ញុំបានអំពាវនាវពួកគេទៅកាន់ដដែល។
(8) បន្ទាប់មក ខ្ញុំពិតជាបានអំពាវនាវពួកគេដោយបើកចំហ។
(9) ក្រោយមកទៀត ខ្ញុំពិតជាបានអំពាវនាវពួកគេដោយសម្លេងខ្លាំងៗ(ប្រកាសជាសាធារណៈ) និងជួនកាលខ្ញុំអំពាវនាវពួកគេដោយស្ងាត់ៗ និងអំពាវនាវពួកគេដោយសម្លេងតិចៗ ពោលគឺអំពាវនាវពួកគេដោយប្រើវិធីសាស្រ្តគ្រប់បែបយ៉ាង។
(10) ហើយខ្ញុំបានពោលទៅកាន់ពួកគេថាៈ ឱក្រុមរបស់ខ្ញុំ! ចូរពួកអ្នកសុំការអភ័យទោសពីម្ចាស់របស់ពួកអ្នកដោយការសារភាពកំហុសចំពោះទ្រង់ចុះ។ ពិតប្រាកដណាស់ ទ្រង់មហាអភ័យទោសបំផុតនូវរាល់បាបកម្មទាំងឡាយចំពោះជនណាដែលបានសារភាពកំហុសទៅចំពោះទ្រង់ក្នុងចំណោមខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់។
(11) ពិតប្រាកដណាស់ ប្រសិនបើពួកអ្នកធ្វើដូច្នោះនោះ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់នឹងបញ្ចុះទឹកភ្លៀងយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់តាមតម្រូវការពួកអ្នក ហើយពួកអ្នកនឹងមិនជួបគ្រោះរាំងស្ងួតឡើយ។
(12) ហើយទ្រង់នឹងប្រទាននូវទ្រព្យសម្បត្ដិនិងកូនចៅជាច្រើនដល់ពួកអ្នក ព្រមទាំងប្រទាននូវចម្ការដំណាំជាច្រើនឱ្យពួកអ្នកដែលពួកអ្នកអាចទទួលទានផលានុផលរបស់វា ហើយទ្រង់នឹងប្រទាននូវទនេ្លជាច្រើនឱ្យពួកអ្នកដែលពួកអ្នកអាចផឹក ស្រោចស្រពដំណាំ និង(សម្រាប់ឲ្យទឹក)សត្វពាហនៈរបស់ពួកអ្នកផងដែរ។
(13) ហេតុអ្វីបានជាពួកអ្នក(ឱក្រុមរបស់ខ្ញុំ)មិនខ្លាចចំពោះភាពធំធេងរបស់អល់ឡោះ ដោយពួកអ្នកហ៊ានប្រឆាំងនឹងទ្រង់ដោយគ្មានកោតញញើត(ចំពោះទ្រង់)សោះដូចនេះ?
(14) ពិតប្រាកដណាស់ ទ្រង់បានបង្កើតពួកអ្នកជាដំណាក់កាលៗ គឺពីទឹកកាមទៅជាដុំឈាមហើយទៅជាដុំសាច់។
(15) តើពួកអ្នកមិនបានឃើញទេឬ ថាតើអល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានបង្កើតមេឃទាំងប្រាំពីរជាន់តម្រៀបលើគ្នាយ៉ាងដូចម្តេច?
(16) ហើយទ្រង់បានបង្កើតឲ្យមាននៅលើមេឃលោកិយ(មេឃជាន់ទីមួយ)នោះនូវព្រះចន្ទជាពន្លឺសម្រាប់អ្នកនៅលើផែនដី ហើយទ្រង់បង្កើតព្រះអាទិត្យដើម្បីបំភ្លឺ។
(17) ជាការពិតណាស់ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានបង្កើតពួកអ្នកអំពីដី ដោយទ្រង់បានបង្កើតឪពុករបស់ពួកអ្នក គឺព្យាការីអាហ្ទាំអំពីដី។ ក្រោយមក ពួកអ្នកបរិភោគនូវអ្វីដែលដុះចេញពីដីនោះ។
(18) បន្ទាប់មក ទ្រង់នឹងឱ្យពួកអ្នកវិលត្រលប់ទៅក្នុងដីវិញបន្ទាប់ពីពួកអ្នកស្លាប់។ បន្ទាប់មកទៀត ទ្រង់នឹងពង្រស់ពួកអ្នកចេញពីដីមកវិញ(នៅថ្ងៃបរលោក)។
(19) ហើយអល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានបង្កើតផែនដីឲ្យមានសណ្ឋានរាបស្មើជាកម្រាលសម្រាប់(ឲ្យពួកអ្នក)រស់នៅ
(20) ដោយសង្ឃឹមថា ពួកអ្នកអាចធ្វើដំណើរលើវា(ផែនដី)តាមផ្លូវជាច្រើនដែលទូលំទូលាយដើម្បីស្វែងរកលាភសក្ការៈដែលស្របច្បាប់(ហាឡាល់)។
(21) ព្យាការីនួហបានពោលថាៈ ឱម្ចាស់របស់ខ្ញុំ! ពិតប្រាកដណាស់ ក្រុមរបស់ខ្ញុំបានប្រឆាំងនឹងខ្ញុំនូវអ្វីដែលខ្ញុំបានប្រើពួកគេនៃការមានជំនឿ និងការគោរពសក្ការៈចំពោះទ្រង់តែមួយគត់ ហើយពួកដែលមានឋានៈតូចទាបបានគោរពតាមមេដឹកនាំរបស់ពួកគេដែលទ្រង់បានប្រទានឲ្យពួកគេ(មេដឹកនាំ)នូវទ្រព្យសម្បត្ដិនិងកូនចៅ។ តែលាភសក្ការៈដែលទ្រង់បានប្រទានដល់ពួកគេទាំងនោះ មិនបានបន្ថែមអ្វីដល់ពួកគេក្រៅពីភាពវង្វេងឡើយ។
(22) ហើយអ្នកមានអំណាចក្នុងចំណោមពួកគេបានប្រើល្បិចកលយ៉ាងធំ ដោយញុះញង់មនុស្សវណ្ណៈតូចទាបឱ្យប្រឆាំងនឹងព្យាការីនួហ។
(23) ពួកគេ(ពួកមេដឹកនាំ)បាននិយាយទៅកាន់អ្នកដែលដើរតាមខ្លួន(ពួកឋានៈតូចទាប)ថាៈ ចូរពួកអ្នកកុំបោះបង់ចោលការគោរពសក្ការៈចំពោះព្រះទាំងឡាយរបស់ពួកអ្នក និងកុំបោះបង់ចោលការគោរពសក្ការៈចំពោះរូបបដិមាដែលមានឈ្មោះដូចជា វ៉ាតទិន, ស៊ូវ៉ាក, យ៉ាហ្គូស, យ៉ាអ៊ូក, និងណាស់រ ឱ្យសោះ។
(24) ហើយជាការពិតណាស់ រូបបដិមាទាំងនោះបានធ្វើឱ្យមនុស្សជាច្រើនវងេ្វង។ ហើយសូមទ្រង់(ឱម្ចាស់របស់ខ្ញុំ)កុំបន្ថែមអ្វីដល់ពួកដែលបំពានលើខ្លួនឯងដោយការបន្តស្ថិតនៅលើភាពគ្មានជំនឿ និងប្រព្រឹត្តល្មើសនោះ ក្រៅពីភាពវងេ្វងចេញអំពីការពិតនោះ។
(25) ដោយសារតែកំហុសរបស់ពួកគេដែលបានប្រព្រឹត្តនោះ ពួកគេត្រូវបានគេពន្លិច(ឲ្យលិចលង់)ដោយទឹកជំនន់នៅលើលោកិយនេះ។ ក្រោយមក ពួកគេត្រូវបានគេបញ្ចូលទៅក្នុងឋាននរកភ្លាមៗបន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់ពួកគេ។ ហើយគ្មាននរណាអាចជួយពួកគេក្រៅពីអល់ឡោះឡើយក្នុងការសង្គ្រោះពួកគេពីការលិចលង់ក្នុងទឹក និងពីភ្លើងនរកនោះ។
(26) ហើយក្រោយពីអល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់ប្រាប់ថា ក្រុមរបស់អ្នក(ព្យាការីនួហ)លែងមានអ្នកដែលមានជំនឿទៀតហើយ លើកលែងតែអ្នកដែលមានជំនឿរួចប៉ុណ្ណោះនោះ ព្យាការីនួហក៏បានពោលថាៈ ឱម្ចាស់របស់ខ្ញុំ! សូមទ្រង់មេត្ដាកុំទុកឱ្យពួកគ្មានជំនឿណាម្នាក់រស់នៅលើផែនដីនេះឲ្យសោះ។
(27) ជាការពិតណាស់ ប្រសិនបើទ្រង់(ឱម្ចាស់របស់ខ្ញុំ)ទុកពួកគេឲ្យនៅមានជីវិត(នៅលើផែនដី)នោះ ពួកគេនឹងធ្វើឱ្យអ្នកដែលមានជំនឿចំពោះទ្រង់វង្វេងជាមិនខាន។ ហើយពួកគេគ្មានបង្កើតកូនចៅណាក្រៅពីកូនចៅដែលអាក្រក់ដែលមិនគោរពប្រតិបត្តិ(ចំពោះទ្រង់) និងមិនថ្លែងអំណរគុណចំពោះឧបការគុណរបស់ទ្រង់ដែលបានប្រទានឲ្យពួកគេនោះឡើយ។
(28) ឱម្ចាស់របស់ខ្ញុំ! សូមទ្រង់មេត្ដាអភ័យទោសដល់ខ្ញុំ និងឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ហើយនិងបណ្តាអ្នកដែលបានចូលក្នុងផ្ទះរបស់ខ្ញុំប្រកបដោយការមានជំនឿផងចុះ ហើយសូមទ្រង់មេត្តាអភ័យទោសដល់បណ្ដាអ្នកដែលមានជំនឿទាំងប្រុសទាំងស្រីផង។ ហើយសូមទ្រង់មេត្ដាកុំបន្ថែមអ្វីដល់ពួកដែលបំពានលើខ្លួនឯងដោយការប្រឆាំងនិងប្រព្រឹត្តល្មើសនោះ ក្រៅពីភាពវិនាសនិងខាតបង់ឲ្យសោះ។