(1) ជាការពិតណាស់ រយៈពេលដ៏យូរបានកន្លងផុតពីមនុស្សលោកខណៈដែលពួកគេពុំទាន់កើតមានឡើង ដែលគេមិនដឹងថាវាជាអ្វីសោះនោះ។
(2) ជាការពិតណាស់ យើងបានបង្កើតមនុស្សលោកពីតំណក់ទឹកកាមដែលលាយចូលគ្នារវាងទឹកកាមបុរសនិងទឹកកាមស្ត្រី ដើម្បីយើងនឹងសាកល្បងគេនូវអ្វីដែលយើងបានដាក់កាតព្វកិច្ច(លើរូបគេ)។ បន្ទាប់មក យើងបានធ្វើឱ្យគេស្ដាប់ឮ និងមើលឃើញ ដើម្បីឱ្យគេអាចអនុវត្តនូវអ្វីដែលយើងបានដាក់បន្ទុកលើពួកគេនៃក្បួនច្បាប់ទាំងឡាយនោះ។
(3) ពិតប្រាកដណាស់ យើងបានបញ្ជាក់ដល់គេ(មនុស្សលោក)នូវមាគ៌ានៃការចង្អុលបង្ហាញតាមរយៈពាក្យសម្តីរបស់អ្នកនាំសាររបស់យើងដើម្បីឱ្យពួកគេអាចដឹងពីមាគ៌ាដែលវង្វេង។ ហើយបន្ទាប់ពីនោះ ពួកគេអាចជាអ្នកដែលទទួលបានការចង្អុលបង្ហាញទៅកាន់មាគ៌ាដ៏ត្រឹមត្រូវ ដោយរូបគេក្លាយជាខ្ញុំបម្រើម្នាក់ដែលមានជំនឿ និងជាអ្នកដឹងគុណទៅចំពោះអល់ឡោះជាម្ចាស់ ឬពួកគេអាចក្លាយជាអ្នកដែលវង្វេងចេញពីមាគ៌ាដ៏ត្រឹមត្រូវ ដោយរូបគេក្លាយជាខ្ញុំបម្រើម្នាក់ដែលគ្មានជំនឿ និងជាអ្នករមិលគុណចំពោះទ្រង់។
(4) ជាការពិតណាស់ យើងបានរៀបចំសម្រាប់ពួកដែលប្រឆាំងនឹងអល់ឡោះនិងបណ្តាអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់នូវច្រវាក់ដែកអូសពួកគេចូលក្នុងឋាននរក និងមានខ្នោះសម្រាប់ដាក់ភ្ជាប់នៅក្នុងនរក ព្រមទាំងភ្លើងដែលឆេះយ៉ាងសន្ធោសន្ធៅ។
(5) ពិតប្រាកដណាស់ បណ្ដាអ្នកដែលមានជំនឿដែលគោរពប្រតិបត្តិអល់ឡោះជាម្ចាស់នោះ នៅក្នុងថ្ងៃបរលោក ពួកគេនឹងទទួលទានស្រាដែលលាយជាមួយទឹកក្រអូបកាហ្វូរ។
(6) ទឹកផឹកដែលគេរៀបចំសម្រាប់អ្នកដែលគោរពប្រតិបត្តិ(ចំពោះអល់ឡោះ)នោះ គឺជាប្រភពទឹកដែលងាយស្រួលទទួលទាន និងសម្បូរហូរហៀរដែលមិនចេះរីងស្ងួត សម្រាប់ខ្ញុំបម្រើអល់ឡោះទទួលទាន(នៅក្នុងឋានសួគ៌)។ ប្រភពទឹកនោះ ហូរទៅគ្រប់ទីកន្លែងដែលពួកគេត្រូវការ។
(7) ហើយលក្ខណៈសម្បត្តិនៃអ្នកដែលបានពិសារទឹកនោះ គឺពួកគេជាអ្នកដែលបានបំពេញនូវកាតព្វកិច្ចដែលពួកគេបានតាំងចិត្តក្នុងការគោរពប្រតិបត្ដិ ហើយពួកគេខ្លាចថ្ងៃមួយដែលប្រការអាក្រក់របស់វារាលដាលគ្រប់ទីកន្លែង នោះគឺថ្ងៃបរលោក។
(8) ហើយពួកគេបានផ្ដល់ចំណីអាហារដែលពួកគេចូលចិត្ដនិងត្រូវការទៅឲ្យអ្នកដែលមានតម្រូវការ ដូចជាជនក្រីក្រ ក្មេងកំព្រា និងឈ្លើយសឹក។
(9) ពួកគេមានក្តីសប្បាយរីករាយក្នុងខ្លួនរបស់ពួកគេ។ ជាការពិតណាស់ ពួកគេមិនបានផ្ដល់ចំណីអាហារដល់អ្នកទាំងនោះឡើយ លើកលែងតែដើម្បីទទួលបានការពេញចិត្តពីអល់ឡោះប៉ុណ្ណោះ ដោយពួកគេមិនចង់បានការតបស្នង និងការកោតសរសើរអ្វីពីអ្នកទាំងនោះចំពោះការផ្តល់ចំណីអាហាររបស់ពួកគេនោះឡើយ។
(10) ពិតប្រាកដណាស់ ពួកយើងកោតខ្លាចម្ចាស់របស់ពួកយើងនៅថ្ងៃមួយដែលទឹកមុខរបស់ពួកដែលអពមង្គល(ពួកគ្មានជំនឿ)មានភាពក្រញូវដោយសារភាពតានតឹង និងក្តីរន្ធត់នៅថ្ងៃនោះ។
(11) ដូច្នេះ អល់ឡោះជាម្ចាស់ក៏បានការពារពួកគេពីគ្រោះអាក្រក់នៃថ្ងៃដ៏ធំធេងនោះដោយក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់បានប្រទានឱ្យពួកគេនូវពន្លឺដ៏ត្រចះត្រចង់នៅលើផ្ទៃមុខរបស់ពួកគេ ដើម្បីជាការលើកតម្កើងចំពោះពួកគេ និងផ្តល់ឲ្យពួកគេមានសេចក្ដីរីករាយក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ។
(12) ហើយអល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់ប្រទានការតបស្នងដល់ពួកគេនូវឋានសួគ៌ដែលពួកគេសើយសុខនៅក្នុងវា និងមានសម្លៀកបំពាក់ដែលធ្វើអំពីសូត្រសម្រាប់ពួកគេស្លៀកពាក់ដោយសារតែការអត់ធ្មត់របស់ពួកគេ(លើការគោរពប្រតិបត្តិ អត់ធ្មត់ចំពោះការកំណត់របស់អល់ឡោះ និងការអត់ធ្មត់របស់ពួកគេក្នុងការមិនប្រព្រឹត្តអំពើល្មើស)។
(13) ពួកគេអង្គុយផ្អែកនៅលើកៅអីដែលតុបតែងយ៉ាងស្រស់ស្អាត។ នៅក្នុងឋានសួគ៌នោះ ពួកគេមិនត្រូវកំដៅព្រះអាទិត្យដែលនាំឲ្យប៉ះពាល់ដល់ពួកគេឡើយ ហើយក៏មិនត្រជាក់ខ្លាំងនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេស្ថិតនៅក្នុងម្លប់ជានិច្ច ដែលមិនក្តៅ ហើយក៏មិនត្រជាក់ដែរ។
(14) ហើយម្លប់ដើមឈើរបស់វានៅជិតពួកគេ ហើយផ្លែឈើរបស់វាត្រូវបានគេធ្វើឱ្យងាយស្រួលបេះបំផុត។ ដូចនេះ ពួកគេអាចទទួលបានវាដោយងាយស្រួលបំផុត ដោយពួកគេអាចដេកបេះក៏បាន អង្គុយបេះក៏បាន ឈរបេះក៏បាន។
(15) ហើយមានអ្នកបម្រើដើរជុំវិញពួកគេដោយមានសម្ភារប្រើប្រាស់ដែលធ្វើអំពីប្រាក់ និងពែងថ្មកែវថ្លា នៅពេលណាដែលពួកគេត្រូវការពិសារ។
(16) ថ្មកែវនោះ ថ្លាដូចកញ្ចក់ គ្រាន់តែវាធ្វើអំពីប្រាក់ដែលត្រូវបានកំណត់យ៉ាងសមល្មម មិនច្រើនពេកហើយក៏មិនតិចពេកដែរ សម្រាប់ឲ្យពួកគេទទួលទានតាមចំណង់ចិត្ដរបស់ពួកគេ។
(17) ហើយបណ្តាអ្នកដែលថ្កុំថ្កើងទាំងនោះ ត្រូវបានគេឱ្យទទួលទានស្រាដែលលាយជាមួយវានូវរសជាតិខ្ញី។
(18) ពួកគេទទួលទានពីប្រភពស្រានៅក្នុងឋានសួគ៌ដែលគេឱ្យឈ្មោះថា “សាល់សាហ្ពីល”។
(19) ហើយនៅក្នុងឋានសួគ៌នោះ មានកុមារៗដែលនៅវ័យកេ្មងជានិច្ចដើរជុំវិញរង់ចាំបម្រើពួកគេ។ នៅពេលដែលអ្នក(ព្យាការីមូហាំម៉ាត់)ឃើញពួកគេ អ្នកនឹងគិតថា ពួកគេជាគជ់ខ្យងដ៏ភ្លឺចែងចាំងដោយសារភាពស្រស់ស្អាត និងសម្បុរដ៏ស្រស់ថ្លា និងទឹកមុខស្រស់បស់របស់ពួកគេ។
(20) ហើយនៅពេលដែលអ្នកក្រឡេកមើលទៅកាន់ឋានសួគ៌នោះ អ្នកនឹងឃើញនូវការប្រោសប្រទានគ្រប់បែបយ៉ាងដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាន ហើយអ្នកក៏នឹងបានឃើញនូវអំណាចដ៏ធំធេងគ្មានអ្វីផ្ទឹមបាន។
(21) នៅពីលើខ្លួនប្រាណរបស់ពួកគេ គឺ(គ្របដណ្តប់ដោយ)សម្លៀកបំពាក់ធ្វើអំពីសូត្រម៉ដ្ឋខៃ និងសូត្រក្រាស់ពណ៌បៃតង ហើយពួកគេត្រូវបានគេបំពាក់ដោយកងដៃធ្វើអំពីប្រាក់។ ហើយអល់ឡោះជាម្ចាស់បានប្រទានឱ្យពួកគេនូវភេសជ្ជៈដ៏បរិសុទ្ធ។
(22) ហើយមានគេនិយាយទៅកាន់ពួកគេជាការលើកតម្កើងចំពោះពួកគេថាៈ ពិតប្រាកដណាស់ ការប្រោសប្រទានដែលគេបានផ្តល់វាឲ្យពួកអ្នកទាំងអស់នេះ គឺជាការតបស្នងសម្រាប់ពួកអ្នកទៅលើទង្វើកុសលរបស់ពួកអ្នក ហើយទង្វើ(កុសល)របស់ពួកអ្នកត្រូវបានអល់ឡោះទទួលយក។
(23) ពិតប្រាកដណាស់ យើងបានបញ្ចុះគម្ពីរគួរអានឱ្យអ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)ជាដំណាក់កាលៗ ហើយយើងមិនបានបញ្ចុះវាម្តងទាំងអស់នោះទេ។
(24) ហេតុនេះ ចូរអ្នក(ព្យាការីមូហាំម៉ាត់)អត់ធ្មត់ចំពោះការកំណត់នៃម្ចាស់របស់អ្នក មិនថាចំពោះព្រេងវាសនា(ដែលទ្រង់បានកំណត់) មិនថាច្បាប់នានា(ដែលទ្រង់បានដាក់)នោះទេ ហើយចូរអ្នកកុំប្រតិបត្ដិតាមអ្នកដែលប្រព្រឹត្ដបាបកម្មដែលអំពាវនាវឲ្យប្រព្រឹត្តបាបកម្ម ឬអ្នកប្រឆាំងដែលអំពាវនាវអ្នកទៅរកការប្រឆាំង(នឹងអល់ឡោះ)ឲ្យសោះ។
(25) ហើយចូរអ្នករំលឹកចំពោះម្ចាស់របស់អ្នកដោយការប្រតិបត្តិសឡាតហ្វាជើរនៅពេលព្រឹក សឡាតហ្ស៊ូហោរ និងសឡាតអាសើរនៅពេលល្ងាច។
(26) ហើយចូរអ្នករំលឹកទៅចំពោះទ្រង់ដោយការសឡាតពេលយប់ទាំង២នេះ គឺសឡាតម៉ាហ្គ្រឹប និងសឡាតអ៊ីស្ហា ហើយចូរអ្នកស៊ូជូត(ក្រាបគោរព)ចំពោះទ្រង់ និងលើកតម្កើងទ្រង់បន្ទាប់ពីសឡាតពេលយប់ទាំង២នេះ។
(27) ពិតប្រាកដណាស់ ពួកមុស្ហរីគីនទាំងនោះ ពួកគេស្រឡាញ់ការរស់នៅក្នុងលោកិយនិងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះវា ហើយពួកគេបោះបង់ថ្ងៃបរលោកដាក់ពីក្រោយខ្នងពួកគេ ខណៈដែលវាជាថ្ងៃដែលមានភាពវឹកវរខ្លាំងក្លាបំផុត ព្រោះក្នុងថ្ងៃនោះពោរពេញដោយភាពតានតឹង និងទុក្ខលំបាក។
(28) យើង(អល់ឡោះ)គឺជាអ្នកដែលបានបង្កើតពួកគេ និងបានពង្រឹងរាងកាយរបស់ពួកគេ ដោយធ្វើឲ្យសន្លាក់និងអវយវៈទាំងឡាយរបស់ពួកគេ ហើយនិងអ្វីផ្សេងទៀតមានភាពរឹងមាំ។ តែប្រសិនបើយើងមានចេតនាចង់បំផ្លាញពួកគេ និងផ្លាស់ប្តូរពួកគេដោយក្រុមផ្សេងដែលដូចពួកគេមកជំនួសនោះ គឺយើងនឹងបំផ្លាញពួកគេ និងផ្លាស់ប្ដូរក្រុមផេ្សងទៀតមកជំនួសពួកគេជាមិនខាន។
(29) ពិតប្រាកដណាស់ ជំពូកនេះ គឺជាមេរៀន និងជាការដាស់រំលឹកមួយ។ ហេតុនេះ ជនណាដែលប្រាថ្នាចង់ប្រកាន់យកនូវមាគ៌ាដែលនាំរូបគេឆ្ពោះទៅកាន់ការពេញចិត្តពីម្ចាស់របស់គេនោះ ចូរឲ្យរូបគេជ្រើសរើសវាចុះ។
(30) ហើយពួកអ្នកមិនអាចមានចេតនាប្រកាន់យកមាគ៌ាដែលឆ្ពោះទៅកាន់ការពេញចិត្តពីអល់ឡោះជាម្ចាស់នោះឡើយ លើកលែងតែអល់ឡោះទ្រង់មានចេតនាដូចនេះចំពោះពួកអ្នកប៉ុណ្ណោះ ពីព្រោះគ្រប់កិច្ចការទាំងឡាយ គឺឆ្ពោះទៅកាន់ទ្រង់(តែមួយគត់)។ ពិតប្រាកដណាស់ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់មហាដឹងនូវអ្វីដែលល្អប្រសើរចំពោះខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់ និងអ្វីដែលមិនល្អចំពោះពួកគេ ហើយទ្រង់មហាគតិបណ្ឌិតនៅក្នុងការបង្កើត ការកំណត់ និងការបញ្ញត្តិច្បាប់របស់ទ្រង់។
(31) ទ្រង់បញ្ចូលជនណាដែលទ្រង់មានចេតនាក្នុងចំណោមខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់ទៅក្នុងក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ទ្រង់ ដោយទ្រង់ចង្អុលបង្ហាញពួកគេទៅកាន់ការមានជំនឿនិងសាងនូវទង្វើកុសល។ ហើយ ទ្រង់បានរៀបចំសម្រាប់ពួកដែលបំពានលើខ្លួនឯងនោះ នូវទណ្ឌកម្មដ៏សែនឈឺចាប់បំផុតនៅថ្ងៃបរលោក គឺទណ្ឌកម្មនៃភ្លើងនរក។