(1) អល់ឡោះបានស្បថនឹងម៉ាឡាអ៊ីកាត់ដែលដកហូតព្រលឹងរបស់ពួកដែលគ្មានជំនឿយ៉ាងឃោរឃៅ និងខ្លាំងក្លា។
(2) ហើយអល់ឡោះបានស្បថនឹងម៉ាឡាអ៊ីកាត់ដែលដកយកព្រលឹងរបស់បណ្តាអ្នកមានជំនឿដោយថ្នមៗ និងងាយស្រួល។
(3) ហើយទ្រង់បានស្បថនឹងម៉ាឡាអ៊ីកាត់ដែលចុះពីលើមេឃយ៉ាងលឿនមកកាន់ផែនដីតាមបទបញ្ជារបស់អល់ឡោះ។
(4) ហើយទ្រង់បានស្បថនឹងម៉ាឡាអ៊ីកាត់ដែលដណ្តើមគ្នាបំពេញកាតព្វកិច្ចដែលអល់ឡោះជាម្ចាស់បានដាក់បទបញ្ជា។
(5) ហើយទ្រង់បានស្បថនឹងម៉ាឡាអ៊ីកាត់ដែលអនុវត្តបទបញ្ជារបស់អល់ឡោះដែលទ្រង់បានដាក់បទបញ្ជាលើពួកគេ ដូចជាម៉ាឡាអ៊ីកាត់ដែលទទួលបន្ទុក(កត់ត្រា)លើទង្វើខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់ជាដើម។ ការដែលអល់ឡោះទ្រង់ស្បថនឹងប្រការទាំងនោះ គឺដើម្បីបញ្ជាក់ពីការពង្រស់ពួកគេឡើងវិញដើម្បីកាត់សេចក្តី និងផ្តល់ការតបស្នង។
(6) នៅថ្ងៃផែនដីញ័ររញ្ជួយនៅពេលដែលគេផ្លុំត្រែលើកទីមួយ។
(7) ការផ្លុំត្រែលើកទីពីរក៏កើតមានឡើងបន្ទាប់ពីការផ្លុំត្រែលើកទីមួយ។
(8) នៅក្នុងថ្ងៃនោះ ដួងចិត្តរបស់មនុស្សមួយចំនួនភ័យញាប់ញ័រ។
(9) កែវភ្នែករបស់ពួកគេបង្ហាញនូវភាពភ័យខ្លាច ដោយសារការមើលឃើញក្តីរន្ធត់ផ្ទាល់នឹងភ្នែក។
(10) ហើយពួកគេធ្លាប់បាននិយាយថាៈ តើពួកយើងពិតជានឹងត្រូវបានគេត្រឡប់ទៅកាន់ការមានជីវិតឡើងវិញបន្ទាប់ពីពួកយើងបានស្លាប់ឬ?
(11) តើគេពិតជាត្រឡប់យើងទៅកាន់ការមានជីវិតឡើងវិញឬនៅពេលដែលពួកយើងបានក្លាយជាឆ្អឹងពុកផុយហើយនោះ?
(12) ពួកគេបាននិយាយទៀតថា ប្រសិនបើពួកយើងត្រូវវិលត្រឡប់មែននោះ វាគឺជាការវិលត្រឡប់ដ៏ខាតបង់បំផុត។
(13) ការពង្រស់ឱ្យរស់ឡើងវិញ គឺជារឿងមួយដ៏ងាយស្រួលបំផុត។ វាគ្រាន់តែជាការផ្លុំត្រែ(លើកទីពីរ)តែមួយដងប៉ុណ្ណោះពីសំណាក់ម៉ាឡាអ៊ីកាត់ដែលទទួលបន្ទុកខាងផ្លុំត្រែ។
(14) ពេលនោះ ជីវិតទាំងអស់បានរស់ឡើងវិញពាសពេញផែនដី បន្ទាប់ពីពួកគេបានស្លាប់ស្ថិតនៅក្នុងដីហើយនោះ។
(15) តើរឿងរ៉ាវរបស់ព្យាការីមូសាជាមួយម្ចាស់របស់គាត់ និងជាមួយសត្រូវរបស់គាត់ ហ្វៀរអោនបានមកដល់អ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)ហើយឬនៅ?
(16) នៅដែល(អល់ឡោះ)ម្ចាស់របស់គាត់បានហៅគាត់នៅឯជ្រលងភ្នំទូវ៉ាដ៏ពិសិដ្ឋ។
(17) ទ្រង់បានមានបន្ទូលទៅកាន់គាត់ថា ៖ ចូរអ្នក(ព្យាការីមូសា)ធ្វើដំណើរទៅកាន់ហ្វៀរអ៊ូនចុះ។ ពិតប្រាកដណាស់ គេជាអ្នកបំពាន និងជាអ្នកក្រអឺតក្រទម។
(18) ហើយចូរអ្នកនិយាយទៅកាន់គេថា ៖ តើអ្នក(ឱហ្វៀរអោន)ចង់ជម្រះសម្អាតខ្លួនពីភាពគ្មានជំនឿ និងអំពើបាបដែរឬទេ?
(19) ហើយចង់ឱ្យខ្ញុំណែនាំអ្នកទៅកាន់ម្ចាស់របស់អ្នក(អល់ឡោះ)ដែលបានបង្កើតអ្នក និងថែរក្សាអ្នកដែរឬទេ? ដូច្នេះ អ្នកនឹងកោតខ្លាចទ្រង់ ហើយអ្នកនឹងប្រព្រឹត្តតែទង្វើដែលទ្រង់ពេញចិត្តហើយជៀសវាងពីប្រការដែលទ្រង់ខឹងសម្បារ។
(20) ពេលនោះ ព្យាការីមូសាបានបង្ហាញនូវអច្ឆរិយភាពមួយដ៏ធំមហិមាដែលជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា រូបគាត់ពិតជាអ្នកនាំសារម្នាក់មកពីម្ចាស់របស់គាត់(អល់ឡោះ)ប្រាកដមែន វានោះគឺដៃ និងដំបងរបស់គាត់។
(21) ប៉ុន្តែហ្វៀរអោនគ្មាន(ឆ្លើយតប)អ្វីក្រៅពីបដិសេធនឹងអច្ឆរិយភាពនេះ ហើយប្រឆាំងនឹងអ្វីដែលព្យាការីមូសាបានប្រើនោះទេ។
(22) បន្ទាប់មក គេក៏បានងាកចេញមិនព្រមមានជំនឿចំពោះអ្វីដែលព្យាការីមូសាបាននាំមក ដោយគេនៅតែព្យាយាមក្នុងការប្រព្រឹត្តល្មើសនឹងអល់ឡោះ ហើយនិងប្រឆាំងនឹងសេចក្តីពិត។
(23) ពេលនោះ គេ(ហ្វៀរអោន)ក៏បានប្រមូលក្រុមរបស់គេ ហើយនិងអ្នកដែលដើរតាមគេ ដើម្បី(ប្រជែង)យកឈ្នះលើព្យាការីមូសា ហើយគេបានស្រែកប្រកាសថា ៖
(24) យើងគឺព្រះជាម្ចាស់ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់ពួកអ្នក។ ដូចនេះ ពួកអ្នកមិនអាចគោរពប្រតិបត្តិតាមអ្នកផ្សេងក្រៅពីយើងឡើយ។
(25) ដូច្នេះ អល់ឡោះជាម្ចាស់ក៏បានដាក់ទោសគេនៅក្នុងលោកិយនេះដោយឲ្យគេលិចលង់ក្នុងទឹកសមុទ្រ ហើយទ្រង់នឹងដាក់ទោសគេទៀតនៅថ្ងៃបរលោក ដោយបញ្ចូលគេទៅក្នុងទណ្ឌកម្មដ៏ខ្លាំងក្លាបំផុត(គឺទណ្ឌកម្មក្នុងភ្លើងនរក)។
(26) ពិតប្រាកដណាស់ នៅក្នុងរឿងដែលយើងដាក់ទណ្ឌកម្មលើហ្វៀរអ៊ូនទាំងនៅក្នុងលោកិយ និងនៅថ្ងៃបរលោកនោះ គឺជាមេរៀនមួយសម្រាប់អ្នកដែលកោតខ្លាចអល់ឡោះជាម្ចាស់ ពីព្រោះគេគឺជាអ្នកដែលទាញយកផលប្រយោជន៍អំពីមេរៀននោះ។
(27) តើការដែលអល់ឡោះធ្វើឲ្យពួកអ្នក(ឱពូកដែលបដិសេធនឹងការរស់ឡើងវិញ)មានវត្តមាន(ម្តងទៀតបន្ទាប់ពីស្លាប់) វាលំបាកជាង ឬការបង្កើតមេឃ(ដែលយើងបានបង្កើតវារួចនោះ)លំបាកជាង?
(28) ទ្រង់បានលើកមេឃឲ្យខ្ពស់ប្រៀបដូចជាសំណងដែលខ្ពស់ផុតពីផែនដី ហើយទ្រង់ធ្វើឱ្យវាមានផ្ទៃរាបស្មើគ្មានចន្លោះប្រហោង វៀចវេរ និងគ្មានស្នាមប្រេះនោះទេ។
(29) ទ្រង់បានធ្វើឱ្យរាត្រីកាលរបស់វាមានភាពងងឹតនៅពេលដែលព្រះអាទិត្យលិចបាត់។ ហើយទ្រង់បានបញ្ចេញពន្លឺរបស់វា(ព្រះអាទិត្យ)មកវិញនៅពេលដែលថ្ងៃរះ។
(30) បន្ទាប់ពីបង្កើតមេឃហើយនោះ ទ្រង់បានបង្កើតផែនដីដែលមានសណ្ឋានរាបស្មើ ហើយបានផ្តល់នូវផលប្រយោជន៍ជាច្រើននៅលើវា។
(31) ទ្រង់បានបពោ្ចញពីដីនូវទឹករបស់វាដែលជាប្រភពទឹកហូរ និងបានបណ្តុះនៅក្នុងវា(ផែនដី)នោះនូវរុក្ខជាតិជាច្រើនសម្រាប់(ជាចំណីដល់)សត្វពាហនៈ។
(32) ហើយទ្រង់បានបង្កើតភ្នំជាស្នឹង(សម្រាប់ទប់លំនឹង)ដ៏រឹងមាំនៅលើផែនដី។
(33) អ្វីទាំងអស់នោះ គឺដើម្បី(ផ្តល់)ជាផលប្រយោជន៍សម្រាប់ពួកអ្នក(ឱមនុស្សលោក)និងសត្វពាហនៈរបស់ពួកអ្នក។ ជាការពិតណាស់ អ្នកដែលបានបង្កើតរបស់ទាំងអស់នោះ ពុំមែនអសមត្ថភាពក្នុងការបង្កើតពួកគេ(ឲ្យមានជីវិត)ឡើងវិញសារជាថ្មីនោះទេ។
(34) នៅពេលដែលការផ្លុំត្រែលើកទីពីរត្រូវបានគេបន្លឺឡើងដែលអ្វីៗទាំងអស់ត្រូវបានគ្របដណ្តប់ដោយភាពភ័យរន្ធត់របស់វា ហើយថ្ងៃបរលោកក៏បានកើតឡើង
(35) នៅថ្ងៃនោះ មនុស្សលោកនឹងនឹកឃើញ(ទាំងអស់)នូវទង្វើដែលខ្លួនបានសាងកន្លងមក ទាំងទង្វើល្អ និងទង្វើអាក្រក់។
(36) ហើយនរកជើហ៊ីមត្រូវបានគេនាំមក និងត្រូវបានគេបង្ហាញឱ្យ(ពួកគេ)បានឃើញច្បាស់ផ្ទាល់នឹងភ្នែក។
(37) ដូច្នេះ ចំពោះជនណាដែលបានបំពានព្រំដែនដោយស្ថិតក្នុងភាពវង្វេង
(38) ហើយពួកគេស្រឡាញ់ជីវិតលោកិយដែលមិនឋិតឋេរនេះខ្លាំងជាងជីវិតបរលោកដែលឋិតឋេរនោះ
(39) ពិតប្រាកដណាស់ នរកជើហ៊ីមគឺជាទីកន្លែងស្នាក់នៅរបស់គេ។
(40) រីឯជនណាដែលខ្លាចក្នុងការប្រឈមមុខនឹងម្ចាស់របស់គេ ហើយគេបានទប់ស្កាត់ខ្លួនរបស់គេមិនឱ្យប្រព្រឹត្តតាមចំណង់តណ្ហារបស់គេចំពោះប្រការទាំងឡាយដែលអល់ឡោះបានហាមឃាត់នោះ ពិតប្រាកដណាស់ ឋានសួគ៌គឺជាទីកន្លែងស្នាក់នៅរបស់គេ។
(41) រីឯជនណាដែលខ្លាចក្នុងការប្រឈមមុខនឹងម្ចាស់របស់គេ ហើយគេបានទប់ស្កាត់ខ្លួនរបស់គេមិនឱ្យប្រព្រឹត្តតាមចំណង់តណ្ហារបស់គេចំពោះប្រការទាំងឡាយដែលអល់ឡោះបានហាមឃាត់នោះ ពិតប្រាកដណាស់ ឋានសួគ៌គឺជាទីកន្លែងស្នាក់នៅរបស់គេ។
(42) ពួកដែលបដិសេធនឹងការពង្រស់ឡើងវិញទាំងនោះនឹងសួរអ្នក(ឱអ្នកនាំសារមូហាំម៉ាត់)ថា តើថ្ងៃបរលោកនឹងកើតឡើងនៅពេលណា?
(43) រូបអ្នកមិនមែនជាអ្នកដែលដឹងអំពីពេលវេលារបស់វាដើម្បីប្រាប់ដល់ពួកគេនោះទេ ហើយវាក៏មិនមែនជាតួនាទីរបស់អ្នកដែរ។ តាមពិត តួនាទីរបស់អ្នកនោះ គឺត្រូវត្រៀមខ្លួនសម្រាប់វា(ថ្ងៃបរលោកនោះ)ប៉ុណ្ណោះ។
(44) គឺមានតែម្ចាស់របស់អ្នកតែមួយគត់ដែលដឹងពីពេលវេលាដែលថ្ងៃបរលោកនឹងកើតឡើង។
(45) តាមពិត អ្នកគ្រាន់តែជាអ្នកដាស់តឿនព្រមានចំពោះជនណាដែលខ្លាចថ្ងៃបរលោកប៉ុណ្ណោះ ពីព្រោះគេជាអ្នកដែលទទួលបានផលពីការដាស់តឿនព្រមានរបស់អ្នក។
(46) នៅថ្ងៃដែលពួកគេបានឃើញថ្ងៃបរលោកផ្ទាល់នឹងភ្នែកនោះ ពួកគេមានអារម្មណ៍ហាក់បីដូចជាពួកគេមិនបានរស់នៅក្នុងលោកិយនេះឡើយ លើកលែងតែរយៈពេលតែមួយល្ងាច ឬមួយព្រឹកប៉ុណ្ណោះ។