Ҳамаи матолиб

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи оқи волидайн ва дуои падару модар бар фарзандон суҳбат мекунад.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи қудрати Худованд ва нишонаҳои он суҳбат мекунад.

Бидонед, ки ба ростӣ Ислом ҳамон Суннат ва Суннат ҳамон Ислом аст, яке аз ин ду бедигарияш қоим намешавад. Пас, аз ҷумлаи суннат лозим гирифтани ҷамоъат аст, пас касе аз ҷамоъат (яъне ҷамоъати мусалмонон) рӯй гардонаду ҷудо шавад, ба ростӣ ресмони Исломро аз гарданаш кашида аст ва гумроҳу гумроҳкунанда мебошад.

Тавба чи маъно дорад ва тавбаи иснон бо кадом шартҳо қабул мешавад?

Масҷид ибодатгоҳи мусалмонон аст, ки рафтан ба сӯи он барои баҷо овардани ибодати Аллоҳ таъоло савоб ва фазилати бузурге дорад.

Дини ислом дар воқеъ сарчашмаи рухсат ва осонгири аст, Ва осонгири яке аз ҳадафҳои он ба шумор меравад, инчунин осони ва тасомуҳ дар ҳама аҳкоми дини Ислом, дар усулу фуруъ ва ақидаву ахлоқ ва ғайра, дида мешавад.

Паёмбари Худо (с) нисбат бар уммати худ бисёр раҳмдилу меҳрубон буд. Дар ин навор гӯшае аз ҳаёти Паёмбар (с) дар бораи раҳмдили ва меҳрубони Ӯ нисбати умматаш баён гардидааст.

Оё барои дуъо кардан вақтҳои муайян аст, ва беҳтарин вақтҳои иҷобати дуъо кадом вақт аст? Ин навор дар бораи беҳтарин вақтҳои иҷобати дуъо аст.

Гоҳ-гоҳ дар мақолаву навиштаҳои баъзеҳо ибораҳое мисли: “зоҳирбин”, ”сатҳнигар”, ”аз умқи шариъат бехабар”, “мағзи дин” истифода мешавад.

Маълумоти мухтасар дар бораи дӯзах: Дӯзах азобе аст аз ҷониби Худованд, ки душманони худро дар он азоб медиҳад ва зиндоне аст, ки муҷримонро дар он зиндони мекунад.

Асли ин силсила-дарсҳо аз китоби «Усули даъват», таълифи доктор АбдулКарим Зайдон аст, ва дарси севуми ин силсила дар бораи қисмати дувуми рукни аввали Ислом аст.

Ҷин ҳаммонанди «руҳ» аз умури ғайбӣ аст, ки ҳақиқат ва авсофи он ба ҷуз аз тариқи хабари содиқ (ваҳй) барои мо равшан намешавад.

Тарҷума ва тафсири сураи Ал-Лайл.

Муъаллифи китоб маҷмуъае аз мушкилиҳо ва таноқузоти мазҳаби шиъаи дувоздаҳимомаро ҷамъовари намуда, хитоб ба сӯи ҷавонону оқилони шиъа намудааст, то ин мушкилиҳо ва таноқузотро ҳал намоянд.

Тарҷума ва тафсири сураи Тин , ва ин сура аз ҷумлаи сураҳои пораи Амма мебошад.

Муаллифи ин мақола мавзуъҳо хело муҳимро дар масалаи ғусл зикр мекунад аз ҷумла: • Тариқаи ғусл кардан. • Мўҷиботи ғусл. • Истифода аз ғилофак. • Фарзҳои ғусл. • Суннатҳои ғусл. • Аҳкоми ғусл. • Баъзе масоили ин боб. Ва дигар масалаҳое, ки барои ҳар як мард ва зани мусалмон зарур аст дар ин боб бо як шарҳи муфассал баён карда шудааст.

Дар ин мақолаи кутоҳ муаллиф ақлоқи накуи паёмбарро бо насиҳатҳояш дар бораи ахлоқ барои хонандагон пешкаш намудааст.

Худованд мефармояд: “Агар накӯӣ кардед, ба суди худ кардаед ва агар бадӣ кардед боз ҳам барои худ кардаед...”, (сураи “Исро”: 7)

Дар ин навор дар мавзӯъӣ муҳаббат ва дӯстдории ҳазрати Умари Форуқ нисбати Расули Худо (дуову дуруд бар Ӯ бод) суҳбат мекунад. Ва қиссаҳоеро аз ҳаёт ва зиндагонии ҳазрати Умари Форуқ (р), ки чигуна Паёмбари Худоро дӯст медошт ва барои Ӯ тамоми дороияшро фидо мекард, қисса мекунад.

Дар ин навор дар мавзӯъӣ муҳаббат ва дӯстдории ҳазрати Абубакри сиддиқ нисбати Расули Худо (дуову дуруд бар Ӯ бод) суҳбат мекунад. Ва қиссаҳоеро аз ҳаёт ва зиндагонии Абубакри сиддиқ (р), ки чигуна Паёмбари Худоро дӯст медошт ва барои Ӯ тамоми дороияшро фидо мекард, қисса мекунад.