Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи шартҳои қабули тоату ибодат суҳбат карда баён мекунад, ки яке аз шартҳои қабули тоату ибодат пайрави кардан аз Паёмбари ислом Муҳаммад (Салому дуруди Аллоҳ бар ӯ бод) мебошад.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи тавассули ғайри шаръӣ ва баъзе навъҳои он суҳбат мекунад.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи тавассули шаръӣ суҳбат карда навъҳои онро баён мекунад.

Худованди якто бандагонашро бо тамоми ҳикмат ва сифоти оли халқ кардааст.

Аз ҳуқуқҳои Худованд: Ягона донистани Ӯ дар тамоми навъҳои ибодатҳо аст.

Рӯза беҳтарин ва бузургтарин ибодате аст, ки нафсҳои моро барои холисона амал карданамон тарбия мекунад.

Аллоҳ таъоло бандагони худро дар ин дунё наофарида аст, магар барои ҳикмати бузурге, ва он ҳикмати бузург Худовандро ягона парастидан ва дур будан аз ширк мебошад.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор қиссаи баъзе саҳобагони киромро зикр мекунад, ки тамоми дороии худро фидои роҳи Аллоҳ карданд. Ва баён мекунад, ки тамоми ибодатҳои бандагон бояд бахотири Аллоҳ бошад аз ҷумлаи қасам хурдан ва назр кардан.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар мавзӯъи итоъат кардан аз Худои яккаву ягона ва Расули Ӯ суханрони мекунад, ва дар рафти суҳбаташ баъзе аз оятҳо ва ҳадисҳои алоқаманд ба ин мавзӯъро тафсир ва тарума кардааст.

Агар тамоми табибони олам дар як саф биистанд ва ту аз онҳо бипурсӣ, ки оё чашмони инсон бо ҳикмату ҳадафе офарида шудаанд, бо итмиънон посухат медиҳанд, ки бале!

Шайх Муҳаммад Солиҳи Пурдил дар ин навор дар бораи навъи чаҳоруми тавассул суҳбат мекунад, ки он тавассули ғайри шаръи ва нодуруст аст, ин намуд тавассулҳо бо тавассули дарахтҳо ва ё мазорҳо ва дигар чизҳое сурат мегирад ки аз тавасули шаръи ва дуруст берун аст.

Аз ақсоми тавассули машруъ ва дуруст, тавассул ба дуъои солеҳон ва одамони неку дар ҳоли ҳаёташон мебошад, ва тавассул бар мурдагон ҷоиз намебошад.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи навъҳои тавасул, ва яке аз ин навъҳо, ки тавасул ба номҳо ва сифатҳои Худованд мебошад, суханрони намудааст.

Ихлос амри боаҳамиятест ва тарки он хатаре бас бузург аст, зеро Аллоҳи мутаъол амали солеҳро қабул намекунад, магар ин, ки аз рӯйи ихлос ва барои ризояти Аллоҳи мутаъол бошад.

Ҳар касе ки дар ҳолатҳои ороми ва фаровони Худоро фаромўш кунад ва барои мулоқоти Ў омодаги набинад, Худованд ҳам ўро дар ҳолатҳои сахти фаромўш мекунад, яъне аз ў рўй гардонида, кўмакаш намекунад.

Се чизе аст, ки имкон надорад аз ғайри Худо хоста шавад: Талаби фарзанд, Талаби шифо, ва талаби Ҳидоят.

Дар ин навор дар мавзӯъи чигуна зиёрати қабристон рафтан ва дар кадом ҳолат мамнуъ аст, ва аҳкоми тавассулро бо анвоъаш хоҳед шунид.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор қиссаи ҷавони мусалмонеро зикр мекунад, ки бахотири дарёфти ризогии Худованд аз зино даст мекашад, дар ҳоле, ки тамоми имкониёти он барояш фароҳам буд.

Шайх Муҳаммад Солеҳ Зиёиӣ дар ин навор дар бораи алоқаи мусулмон бо воҷиботи диниаш суханрони кардааст.

Ин рисола ҷавоби суолест, ки пурсида мешавад банда рӯзи ҳисоб (қиёмат), ҳаққи Худованд бар бандагонаш, ҳаққе, ки васият кардааст онро бар Нуҳ (а) ва паёмбароне, ки баъди ӯ омадаанд, Паёмбарие, ки бо омадани Муҳаммад (с) хотима ёфт.