Оила

Китоби мазкур бо қалами олими машҳури араб Муҳаммад Алӣ ал-Ҳошими тааллуқ дошта, бори аввал ба шахсияти воқеии мӯътақидони дини мубини ислом дар такя бар "Қуръони Шариф" ва ҳадисҳои пайғамбари Худо Муҳаммад (с) барои хонанда пешкаш мегардад.

Мақола дар бораи Бинои иҷтимоии кӯдак, Асосҳои сеюм, чаҳорум, панҷум, шашум, ҳафтум ва ҳаштум, мебошад, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Мақола дар бораи Бинои иҷтимоии кӯдак ва Асоси дуюм, фиристодани кӯдак барои анҷом додани ниёзмандиҳо, мебошад, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Мақола дар бораи Бинои иҷтимоии кӯдак ва Асоси аввал, кӯдакро ҳамроҳи худ ба ҷамъомадҳои бузургон бурдан, мебошад, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Ин навор дар мавриди масъулиятшиноси ва эҳсос кардани он дар муҷтамаъ, суҳбат мекунад.

Баъд аз ҳамхобаги кардани зану шавҳар, ва пеш аз ғусл кардан, оё ҷоиз аст, ки зан кудакашро шир маконад?

Мақола дар бораи корҳое, ки дар даврони ширхорагӣ то поёни ду сол барои навзод анҷом дода мешавад, мебошад, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Ин навор дар мавриди ҳаҷҷи хонаи Худрованд ва ширкат кардани ҷавонон дар ин маросими муҳими исломӣ мебошад.

Мақола дар мавзӯъи cавоби нафақаву бахшиш бар зану фарзандон аст, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Насиҳатҳо ва васиятҳои муҳим барои ҷавонон дар моҳи рамазон.

Насиҳатҳои муфиду зебо барои ҷавонон дар моҳи мубораки рамазон, Ва инки рамазон бисёр фурсати муносибест барои ислоҳ ва тағйир дар ҳаёт, хусусан барои ҷавонон.

Ба вуҷуд овардани амният неъмате аст, ки шариъати исломӣ аз он пуштибони мекунад, то инки мусулмон бар динаш дар амон бошад ва парвардигорашро ибодат намояд, ва нафсу молу номусаш дар амон бошад, Ва ин баёни сабабҳои таҳқиқ ёфтани амният мебошад.

Эй мусалмонон! Мардум ҳама паи ҳаёти осуда мегарданд ва онҳо саодату бахтро ҷустуҷў мекунанд, то дар фазои ором ва хотирҷамъи зиндаги намуда, аз ҳама гуна нооромию ғам дур бошанд, хусусан дар оилаи худ.

Ин мақола чанд мавзӯъро дар бар гирифтааст: 1-Фарқ байни ҷавонон ва калонсолон дар таъсир расонидан бар ҷомеъаи исломи. 2- Масулияти падарон нисбати фарзандон. 3- Мушкилоте ки ҷавонон ба он рубару мешаванд. 4- Роҳҳои ҳалли мушкилоти ҷавонон.

Насиҳати ман ба ҷавонони мусалмон инаст, ки талош намоянд улуми динӣ ва шариатро аз уламои муътамад ва мутмаъине дарёфт кунанд, ки «илм»у «тақво» ва «эътидол» дар онҳо бо ҳам ҷамъ шуда ва ҳеҷ гуна фосилае байнашон вуҷуд надошта бошад.

Рӯзе, ки аъмоли инсон ба ӯ нишон дода, аз ӯ суол карда шавад, гиря ва пушаймонӣ фоидае надорад. Рӯзе, ки инсон мегӯяд: «эй кош барои зиндагии абадиям тӯшае мефиристодам»… орзу мекунад, ки ба дунё бозгардад, то барои ибодати Худо талош кунад… вале чи касе метавонад ин фурсатро ба ӯ бидиҳад….дунё дигар барои ӯ тамом шудааст…ҳоло вақти онаст, ки посухи неъматҳои бешумори илоҳиро пас диҳад…

Қаҳрамони ин бахши достон Абармардест, ки Абдуллоҳ ибни Ҳузофа ном дорад вай яке аз асҳоби босафои Ҳазрати Паёмбар (с) аст. Вай дар даврони ҷоҳилият яке аз афроди оддие буд, ки ба ҳеҷ ваҷҳ мавриди таваҷҷўҳи таърих қарор намегирифт. Вале дини зиндагисози Ислом ба вай чунон шахсият бахшид, ки таърих аз шахсияти вай ҳамеша бо бузурги ёд хоҳад кард, чунки вай бо ду тан аз императорони бузурги он вақт, Қайсар ва Кисро мулоқот намуда ва бо ҳар яке аз он ду достони шунидани дорад, ки ҷараёни онро барои хонандагон тақдим медорем.