Ақида

Мақола дар бораи Асоси аввали ақидавӣ, поярезии ақидаи исломӣ ва талқини калимаи тавҳид, мебошад, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Яктопарастиро чигуна бифаҳмем? Дар ин рисолаи кутоҳ нависанда маънои ҳақиқии тавҳидро баён намуда, Ва бар олимоне ки тавассул ва ёри хостан аз мурдагонро ҷоиз дониста фатво медиҳанд, рад намудааст.

Шайх Муҳаммад Солеҳ Зиёиӣ дар ин навор дар бораи ифтихор кардан бо ақидаи Исломӣ ва ҳама вақт бо ин дини пок ва таълимоти он бояд фахр кард ва мардумро ба суи он даъват кард, суҳбат мекунад.

Оё ҷинҳо бар инсон таъсир расонда метавонанд? Ва оё ҷинҳо илми ғайбро медонанд?

Имон бузургтарин хислат, шарифтарин мартаба ва комилтарин дараҷа мебошад, ки ҳеҷ бартари ва подоше бидуни вуҷуди имон ва риояти ҳуқуқи он дода намешавад.

Чи касоне авлиёи Аллоҳ ҳастанд ва чи касоне авлиёи шайтон?

Имон: Қавл асту амалу эътиқод, ва ҳамаи ин сето имон мебошад

Имон ва куфр ду исм ва ду ҳукме мебошанд, ки танҳо Худованд ба онҳо ҳукм мекунад, пас касеро кофир гуфта намешавад магар бо далил ва ҳуҷат.

Мақола дар бораи рақобат ва зӯрозмоии шайтон бо инсон бар сари фарзандон, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Замоне меояд, ки имони банда аз ҷониби Парвардигор мавриди қабул намегардад, ва барояш фоидае намеорад.

Имон муҷиби тақвияти таваккал бар Худованд ва эътимоди комил ва кумак хостани банда аз Ӯ дар тамоми амалҳои дини ва дуняви мешавад.

Дар баёни фазилати тавҳид ва ин, ки тавҳид ва яктопарастӣ сабаби бахшиши гуноҳон аст.

Ҷин ҳаммонанди «руҳ» аз умури ғайбӣ аст, ки ҳақиқат ва авсофи он ба ҷуз аз тариқи хабари содиқ (ваҳй) барои мо равшан намешавад.

Ақволи аҳли илм дар баёни мафҳуми салафият ва дигар насиҳатҳои муҳим.

Баёни маънои калимаҳои "Суннат" ва "Ҷамоъат" дар луғат ва шариъат, бо зикри суханони олимон дар бораи ин ду мусталаҳ

Аллоҳ таъоло мефармояд: “Ман наёфаридаам ҷинн ва инсонҳоро ҷуз барои ибодати хеш”. Сураи Зориёт – 56

Дар ин ҳеҷ хилофе нест, ки илми ақида аз шарифтарин ва азимтарин ъулум аст. Зеро ки шарафи ҳар илме марбут аст, ба шарафи он маълум. Ва илми ақида Фиқҳи Акбар аст, дар муносибат бо фиқҳи фуруъ. Аз ин лиҳоз имом АбуҲанифа (раҳимаҳуллоҳ) фармудаҳои худро, ки дар усули дин дар чанд варақе ҷамъоварӣ карда буд, “Фиқҳи Акбар” номгузорӣ кард.