Ақди никоҳ

Шайх Муҳаммад Солеҳ Пурдил дар ин навор дар бораи иллатҳои ҳаром гардонидани муҳаррамот суҳбат намуда барои мисол зарар ва наҷосатро зикр кардааст. Баъзе корҳое аст, ки барои зарарнок буданаш бар инсон ҳаром гардидааст ва баъзеи дигар барои наҷис буданаш.

Паёмбари Худо (С) мефармояд: «Агар касеро амр мекардам, ки барои каси дигаре саҷда кунад, занҳоро амр мекардам, ки барои шавҳаронашон саҷда намоянд ва ин ба сабаби ҳуқуқе аст, ки Худованд барои мардҳо бар ӯҳдаи занҳо (ҳамсаронашон) қарор додааст».

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи издивоҷ ва арӯсии исломи суҳбат карда баён мекунад, ки издивоҷ хеле баракатҳои зиёд ва бешуморе дорад, монанди баракат дар зиндагии зану шавҳар, ки ин издивоҷ онҳоро аз корҳои бад ва зино боз медорад ва Худованд онҳоро баракат медиҳад. Ва инчунин муҷтамаъро аз фаҳшо ва зино боз медорад.

Мақола дар мавзӯъи ҳадафҳои издивоҷи исломӣ аст, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Мақола дар мавзӯъи ихтиёри ҳамсари муносиб, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Ин навор дар бораи роҳҳои илоҷи мушкилоти оилави, ки байни зану шавҳар рух медиҳад суҳбат карда аз Қуръон ва ҳадисҳои Пайғамбар (с) мисолҳо барои ҳалли чунин мушкилот пешниҳод мекунад.

Навор дар бораи cамара ва фалсафаҳои издивоҷ суҳбат намуда, ва аз ҷумлаи он самараҳо иффату поки ва зиёд шудани наслро зикр намудааст.

Суханрони дар бораи издивоҷи саҳеҳ ва ҳамсари солиҳа ва тӯйҳои исломӣ ва ғайри исломӣ.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар мавзӯъи онки масъулияти як зан бар души чаҳор мард аст, суҳбат карда баён мекунад, ки Худованд дар рӯзи охират ба сабаби як зан чаҳор мардро ба дӯзах ё ба биҳишт равона мекунад, ки он чаҳор мард масъули он зан дар дунё мебошанд.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар мавзӯъи алоқа ва ҳамдигар фаҳми байни зану шавҳар суҳбат карда, баён мекунад, ки онҳо такмилкунандаи якдигаранд.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар бораи баъзе мусалмононе суҳбат мекунад, ки вақти арӯси кардан аввал рафта дар назди олиме ва ё муллое никоҳи исломи мекунанд, аммо баъди чунин никоҳи дурусту шаръи туйи худро ба як туйи ғайри исломӣ, ки дар он аз бегоҳ то саҳар рақсу бози ва нӯшидани нӯшобаҳои ҳаром мебошад, мубадал мегардонанд. Инчунин ёдовар мешавад, ки ислом зидди хӯшҳоли ва хурсанди нест, аммо бояд ин хурсанди аз чорчубаи ислом берун набошад.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил баъзе аз мушкилоте, ки миёни зану шавҳар рух медиҳад ва сабаби бадбини ҳамдигар мегардад, зикр карда, барои ҳалли ин мушкилот ва бадбиниҳо чанд насиҳатеро пешкаши бинандагон мегардонад.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор ҳадисеро, ки аз Паёмбари ислом ривоят шудааст дар бораи омилҳое, ки бояд дар асоси онҳо ҷавонон ҳамсари худро интихоб кунанд суҳбат мекунад.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар мавзуъи издивоҷ (хонадорӣ) суҳбат мекунад, ва баён мекунад, ки издивоҷ худ иффат ва покизагист. Писару духтарро аз воқеъ шудан дар зино ва корҳои бад нигоҳ медорад. Ва ҷавононро насиҳат мекунад, ки дар шаби арусиашон бо арақ нушиву ҳофизи ва арусро бо либосҳои нимбараҳна сари саҳна баровардан худдори намоянд, зеро ин амал хилофи шариъат ва покиву иффат аст.

Банда ин рисоларо бо умеди ин, ки Худованди таъоло ба василаи он зану шавҳарро нафъ мебахшад ҷамъоварӣ намудам, ва бояд бигӯям, ки зани хирадманди афифа нағз медонад, ки чӣ гуна шавҳарашро хушнуд созад ва чӣ тавр бо ахлоқи ҳамида, фармонбардорӣ аз шавҳар ва лутфу нармӣ муҳаббати шавҳарашро касб намояд. Расули акрам (с) ба яке аз занони асҳоби хеш гуфтанд: - Оё шавҳар дорӣ? Гуфт: -Оре. Он ҳазрат (с) пурсиданд: - Нисбати ӯ чӣ гуна муомилаву рафтор менамоӣ? Гуфт: - То ҳадди тавонам дар хидматаш тақсиру кӯтоҳӣ нахоҳам кард. Он ҳазрат (с) фармуданнд: - Дар мавриди шаҳарат боэҳтиёт бош, зеро, ки ӯ (шавҳарат) биҳишт ва дӯзахат мебошад. Яъне, шавҳарат сабаби даромаданат ба биҳишт ва дӯзах мегардад. (Ба ривояти Тирмизӣ)

Ҳадаф аз бунёди оила дар дини мубораки Ислом нафси худро аз ҳаром пок намудан ва насли хуб ба дунё овардан мебошад.

Шайх Муҳаммад Солиҳи Пурдил дар ин навор дар бораи ҳамсари беҳтарин суҳбат мекунад, ва беҳтарин ҳамсар он касест ки .........

Паёмбар (Дуову дуруд бар Ӯ бод) мефармояд: «Гурӯҳе аз умматони ман дар охируз-замон зиноро ба ғайри номаш мехонанд» (Ҳадиси шариф) Издивоҷи мутъаро инчунин издивоҷи муваққат, мунқатеъ ва сиға меноманд. Аз он сабаб мутъа номида шудааст, ки мард аз он зан дар муддате, ки қарор бастаанд, нафъу лаззат ва таматтӯъ мебардорад.

Маҳрамҳои насабӣ ва абадӣ: Маҳрамҳои насабӣ ва абадӣ дар маҷмуъ ҳафт навъ мебошанд, ки бо Китоби Худо маҳрамият ва ҳурмати никоҳи онҳо собит шудааст. Худованд дар сураи Нисо дар қисмате аз ояти 23 мефармояд.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи сар кардани як ҳаёти нав барои ҳар як ҷавон ва духтар, ва онҳам ҳаёти зану шавҳари, ва ташҷиъ мекунад ки саршавии ин кори хайрро бо як тӯйи арусии исломи барпо кунанд, ва барои арусу домод баъзе насиҳатҳое мекунад.