Фатво дар бораи синни таклифи писарон ва духтарон.

Муаллифи ин мақола мавзуъҳо хело муҳимро дар масалаи ғусл зикр мекунад аз ҷумла: • Тариқаи ғусл кардан. • Мўҷиботи ғусл. • Истифода аз ғилофак. • Фарзҳои ғусл. • Суннатҳои ғусл. • Аҳкоми ғусл. • Баъзе масоили ин боб. Ва дигар масалаҳое, ки барои ҳар як мард ва зани мусалмон зарур аст дар ин боб бо як шарҳи муфассал баён карда шудааст.

Тавсифи таҳорат, таяммум ва ғусл: Лавҳаи мусаввар ба забони Тоҷикӣ , ки аз ҷониби Шайх доктор Ҳайсам Сарҳон омода шудааст, ки дар он мухтасари тавсифи таҳорат, таяммум ва ғусли Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам аст. бо расмҳой баёнгар.

Суннатҳои фитрӣ Хислатҳое ки Аллоҳ таъоло дар фитрати мардум ниҳодааст

Мақола дар бораи Ҳукми пешоби кӯдаки ширхор ва тарзи пок намудани он, мебошад, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи Панҷ чиз ва ё амале, ки аз фитрат мебошад суҳбат мекунад. Ва ҳар як инсон бояд ин амалҳоро анҷом диҳад.

Ин навор дар мавзӯъи таяммум ва аҳкоми он мебошад.

Фатвои олимон дар бораи васваса дар таҳорат.

Аҳкоми ҳайз, нифос ва истиҳоза яке аз масъалаҳои фиқҳии муҳимме аст, ки ҳар як зани мусалмон бояд аз он бохабар бошад

Муаллифи ин мақола мавзуъҳои хело муҳимро дар масалаи таяммум зикр мекунад аз ҷумла: • Дар ҳолатҳои зерин ба ҷои вузў ва ғусл таяммум карда мешавад. • Тариқаи таяммум кардан. • Аҳкоми таяммум. • Фарзҳои таяммум. • Суннатҳои таяммум. • Шартҳои дуруст гардидани таяммум. • Шиканандаҳои таяммум. • Тафсили порае аз масоили таяммум. Ва дигар масалаҳое, ки барои ҳар як мусалмон зарур аст, дар ин мақола бо як шарҳи муфассал баён карда шудааст.

Ҳайз хунест, ки аз раҳми (бачадони) занҳои болиғ дар вақтҳои муайян мебарояд. Камтарин муддати ҳайз се шабонарўз ва дарозтарини он даҳ шабонарўз аст. Занони ҳайзбинанда ба се даста тақсим мешаванд: 1. Мубтадиа. 2. Мўътода. ва 3. Мустаҳоза. Нифос хунест, ки пас аз таваллуд шудани тифл аз раҳми (бачадон) модар хориҷ мешавад. Занони нифосбинанда низ ба мубтадиа (навнифосбин) ва мўътода (одатдошта) тақсим мешаванд. Дар ин мақола низ аз корҳое, ки барои зан дар аснои ҳайзу нифос мамнўъ ва ҳаром аст. Ва корҳое, ки барои занон дар аснои ҳайзу нифос мубоҳ (ҷоиз) мебошанд тавзеҳ дода шудааст.

Эшони Нрурдин дар ин навор дар бораи одати моҳонаи занҳо ва аҳкоми он, ва сабаби пайдоиши он, ва муддатaш ки чанд рӯз аст, ва агар зан вақто, ки ин одатро бинад бар вай чи воҷиб мешавад ва аз кадом корҳо бояд боз истад, мавъиза мекунад. Ва барои тамоми хоҳарон ва модарони азиз тавсия мекунем ин наворро гуш кунанд.

قال الله تعالى: { يُرِيْدُ اللهُ بِكُمُ اليُسْرَ وَلاَ يُرِيْدُ بِكُمُ العُسْرَ } «Худованд осониро барои шумо мехоҳад ва сахтиву душвориро барои шумо намехоҳад». Барои эҷоди суҳулат дар анҷоми ибодатҳо шариъат як силсила сабукиҳоеро дар назар гирифтааст, ки масҳ кашидан бар масҳӣ, захмбанд ва … аз он ҷумла мебошанд. Масҳ аслан бо суннати Расули Худо (с) собит гардидааст. Аз ҷумла аз Алӣ ибни Абутолиб (р) ривоят шудааст, ки Паёмбар (с) муддати масҳро барои мусофир се шабонарўз ва барои муқим як шабонарўз муайян намудааст, он ҷо, ки мефармояд: «Мусофир то се шабонарўз ва муқим то як шабонарўз (бар мўзаҳояшон) масҳ мекашанд».