Шаби ғамангезе буд. Осмон абрӣ ва боди тунде мевазид. Хадиҷа дар ҳуҷраи ҳақиронае се фарзандашро дар оғӯш гирифта буд ва бо нигаронӣ ба сӯи осмон менигарист، зеро бим дошт пеш аз бозгашти ҳамсараш ба хона، тӯфон оғоз шавад. Ӯ саъй мекард، ки нигарониашро аз фарзандонаш пинҳон дорад. Дар ин ҳангом садои боз шудани дари хона шунида шуд. Бо шитоб бархост ва бо фарзандонаш гуфт: «бархезед ба истиқболи падаратон биравед».

«Оё гумон кардӣ, ки асҳоби Каҳф ва навиштае, ки (бар девори ғор буд) аз ҷумлаи ояту нишонаҳои аҷибу ғариб буд? Чун ором гирифтанд ҷавонон дар ғор пас гуфтанд: Парвардигоро, бидеҳ ба мо аз назди худ биҳиште ва омодасоз барои мо дар кор роҳёберо (мудаббиреро). Пас парда гузоштем дар гӯшҳояшон дар ғор (яъне, хобонидем онҳоро) чанд сол. Боз бедор сохтем онҳоро то бидонем, ки кадом яке аз ду гурӯҳ ёд дошта муддатеро, ки дар он ғор буданд». (Сураи Каҳф 9 - 11).

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи ҳодисаи Сунами, ки дар кишвари Индонезия рух дода буд суҳбат мекунад, ва даъват мекунад мардумро ба ин, ки бояд ин ҳодиса барояшон ибрати бузурге бошад.