Ҳамаи матолиб

Дашном додан бар асҳоби расули худо бо насси Қуръони карим ҳаром аст. Ва ин ақидаи Аҳли суннат ва ҷамоъат мебошад.

Тарҷума ва тафсири маъонии сураи Зуҳо

Дар баёни фазилати тавҳид ва ин, ки тавҳид ва яктопарастӣ сабаби бахшиши гуноҳон аст.

Ёрони пайғамбар шахсони бузург ва паҳнкунандаи дини мубини Ислом мебошанд, ки онҳо дар фаҳмиши дин ва татбиқаш қадру манзилати хоссе доштанд.

Тарҷума ва тафсири сураи Ал-Шарҳ.

Аллоҳ таъоло бандагони худро дар ин дунё наофарида аст, магар барои ҳикмати бузурге, ва он ҳикмати бузург Худовандро ягона парастидан ва дур будан аз ширк мебошад.

Дар ин навор гуруҳе аз олимон ва донишмандон дар бораи ҷойгоҳ ва маконати саҳобагони Пайғамбари ислом суҳбат карда ва қиссаҳо ва достонҳое, ки дар бораи илму маърифат, имону тақво, шуҷоатманди, ҷиҳод ва фидокориҳои онҳо аст зикр мекунанд.

Дар ин навор гуруҳе аз олимон ва донишмандон дар бораи ҷойгоҳ ва маконати саҳобагони Пайғамбари ислом суҳбат карда ва қиссаҳо ва достонҳое, ки дар бораи илму маърифат, имону тақво, шуҷоатманди, ҷиҳод ва фидокориҳои онҳо аст зикр мекунанд.

Асли ин силсила-дарсҳо аз китоби «Усули даъват», таълифи доктор АбдулКарим Зайдон аст, ва дарси дувуми ин силсила дар бораи рукни аввали Ислом аст.

Дар ин навор гуруҳе аз олимон ва донишмандон дар бораи ҷойгоҳ ва маконати саҳобагони Пайғамбари ислом суҳбат карда ва қиссаҳо ва достонҳое, ки дар бораи илму маърифат, имону тақво, шуҷоатманди, ҷиҳод ва фидокориҳои онҳо аст зикр мекунанд.

Гуноҳони бузург зиёданд вале аз ҳама бузургтараш чи аст? Кадом гуноҳ аст? Оё гуноҳон ҳам дар бади ва қабоҳат мартабаи бузургу хурд доранд? Бузургтарин гуноҳ ширк аст.

Тарҷума ва тафсири сураи Моъун.

Тақия чи маъно дорад? Ва мафҳуми тақия дар дини шиъа чист?Ва фарқ байни тақияи шаръи ва тақияи шиъи дар чист? Ин мақолаи мухтасар барои хонанда маънои ин калимаро баён мекунад.

Асли ин силсила-дарсҳо аз китоби «Усули даъват», таълифи доктор АбдулКарим Зайдон аст, ва дарси аввали ин силсила дар бораи таъриф ва маъонии "Ислом" аст.

Баёни маънои калимаҳои "Суннат" ва "Ҷамоъат" дар луғат ва шариъат, бо зикри суханони олимон дар бораи ин ду мусталаҳ

Вақтоки Худованд ва паёмбараш моро ба даъват кардан ба сӯи Худованд амр намудаанд, инчунин чигуна даъват карданро низ бароямон шарҳ додаад.

Аллоҳ таъоло мефармояд: “Ман наёфаридаам ҷинн ва инсонҳоро ҷуз барои ибодати хеш”. Сураи Зориёт – 56

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор қиссаи баъзе саҳобагони киромро зикр мекунад, ки тамоми дороии худро фидои роҳи Аллоҳ карданд. Ва баён мекунад, ки тамоми ибодатҳои бандагон бояд бахотири Аллоҳ бошад аз ҷумлаи қасам хурдан ва назр кардан.

Оё мушрикон мункири вуҷуди Худованд будаанд ва ё инки муътақид ба вуҷуди ду Худо будаанд? Ҷавоби ин суолҳоро дар ин мақола хоҳед ёфт.

Дар ин ҳеҷ хилофе нест, ки илми ақида аз шарифтарин ва азимтарин ъулум аст. Зеро ки шарафи ҳар илме марбут аст, ба шарафи он маълум. Ва илми ақида Фиқҳи Акбар аст, дар муносибат бо фиқҳи фуруъ. Аз ин лиҳоз имом АбуҲанифа (раҳимаҳуллоҳ) фармудаҳои худро, ки дар усули дин дар чанд варақе ҷамъоварӣ карда буд, “Фиқҳи Акбар” номгузорӣ кард.