Ҳамаи матолиб

Ин сурат баёнгари алоқаи хубе ки миёни Зубайр ибни Аввом ризияллоҳу анҳу ҳавории Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам ва манзили он ҳазрат буд баён мекунад.

Ин намуна аз робита ва ҳамбастагӣ миёни Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам ва хулафои рошидин разияллоҳу анҳум сухан мегуяд, ки онҳо Абубакри Сиддиқ ва Умар ибни Хаттоб ва Усмон ибни Аффон ва Алӣ ибни Абитолиб мебошанд. Ин ҳам далолат бар бузургии эшон ва робитаи қави байнашон мебошад.

Дар ин навор ҳоҷи Мирзо насиҳате ба ҷавонон мекунад ва ба чанд саволе ҷавоб мегуяд аз қабили: Ҳукми мусиқи дар ислом, Ҳаром ё Ҳалол аст? Бардоштани ишораи субоба? Нигоҳдоштан аз сеҳру ҷоду? Ва дигар саволҳое ҳаст ки ба онҳо ҷавоб мегардонад.

Маҳрамҳои насабӣ ва абадӣ: Маҳрамҳои насабӣ ва абадӣ дар маҷмуъ ҳафт навъ мебошанд, ки бо Китоби Худо маҳрамият ва ҳурмати никоҳи онҳо собит шудааст. Худованд дар сураи Нисо дар қисмате аз ояти 23 мефармояд.

Рӯзе, ки аъмоли инсон ба ӯ нишон дода, аз ӯ суол карда шавад, гиря ва пушаймонӣ фоидае надорад. Рӯзе, ки инсон мегӯяд: «эй кош барои зиндагии абадиям тӯшае мефиристодам»… орзу мекунад, ки ба дунё бозгардад, то барои ибодати Худо талош кунад… вале чи касе метавонад ин фурсатро ба ӯ бидиҳад….дунё дигар барои ӯ тамом шудааст…ҳоло вақти онаст, ки посухи неъматҳои бешумори илоҳиро пас диҳад…

Зани насрони чигуна мусалмон шуданошро дар ин мақола қисса мекунад, ва инчунин мушкилотҳое ки дар роҳи Худо ба онҳо дучор шудааст. (Ман монанди ҳар фарди масеҳии дигар аз кӯдакӣ бар дини масеҳият ба воя расидам. Падарам кӯшиш мекард, то маро тарбияти хуб кунад. ӯ рӯзҳои якшанбе маро бо худ ба калисо мебурд).

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи Қуръон ва Қориҳо суҳбат мекунад, ва таъкид мекунад, ки он Қуръонҳое, ки дар ҳар хона овезон аст бар зарари соҳиби он хона аст, балки лозим аст бар соҳиби он хона он Қуръонро бихонад, на ин ки онро дар зери хоку чанг овезон карда монад. Ва ин чунин барои Қуръон хондан ва онро ҳифз кардан таъкид мекунад.

Ин сурат дар бораи духтарони Паёмбар бо шакли мухтасаран маълумот медиҳад, ки онҳо: 1- Зайнаб. 2- Умми Кулсум. 3- Руқайя. 4- Фотима мебошанд.

Ин сурат ба ин мавзуъҳо бо шакли мухтасар ишора мекунад: 1- Замон ва макони издивоҷ. 2- Хостгорҳо. 3- Маҳрия (маҳри арус). 4- Таоми арӯси. 5-Хона (хонаи шаҳу арӯс). 6- Лавозимоти хонаи арӯс.

Муҳаббат ва дӯсти миёни саҳоба ва аҳли байт боис шуд, ки Али фарзандон ва наберагон, писарон ва духтаронашро ба номҳои саҳобагон номгузорӣ кунад. Зеро инсон ҷигаргушаҳояшро ба номҳои касоне, ки аз онон нафрат доранд, номгузори намекунад, балки беҳтарин номҳоро, ки барояшон бо арзиш ҳастанд, интихоб мекунад.

Ин шаҷаранома робитаи самимии аҳли байт ва саҳобаро нишон медиҳад, ва ин бар асоси китобҳои таърихи навишта шудааст. Пас бояд аз масоили таҳрифшуда дар таърих парҳез кард.

Дили софу солим, суханҳо ва амалҳо бо оёт ва аҳодиси воридшуда дар ин мавзуъ, ва сабабҳои воқеъ шудан дар бадбини ва ҳиқду ҳасад, ва чигуна аз ин сифатҳои бад эмин мондан.

Қудрати Худованди бузургро баёд биёр. Ба ёд дошта бош он ҳангомеро ки ба гуноҳе даст мезани, Худованд туро дида истодааст. Ба ёд дошта бош ки ин ҷасадро Худованд барои ту насиб кардааст, ва ту боши бо ҳамин ҷасад нофармонии уро мекуни, бидон ки ҳар лаҳзае мумкин аст, ки туро аз яке аъзоҳоят маҳрум гардонад.

Фурсати гаронбаҳо барои зани мусулмон, даҳ насиҳат ки бисёр чизҳои муҳимро дар бар гирифтааст, аз ҷумла: намоз, руза, сатр ва дигар насиҳатҳои муҳим.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи закот ва онро ба чи касоне дода мешавад, ва аҷру савобе, ки Худованд барои закотдиҳанда ваъда кардааст мавиза мекунад.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи тақво ва чигуна шахс метавонад бо тақво бошад мавъиза мекунад, ва инчунин баён мекунад, ки инсони мусалмон фақат барои худаш зинда нест, бояд худро ба роҳ ва равиши ислом пойдор бикунад ва сипас хонаводаву фарзандонашро, ва сипас хешу ақрибояшро.

Шайх Муҳаммад Солиҳи Пурдил дар ин навор дар бораи ҳаёти мусалмон дар ҳоли хушҳоли ва мусибатро баён мекунад, ки мусалмон бояд дар ҳар ду ҳолат шукри Худоро бикунад ва ба он чизе, ки Худованд ба ӯ ато кардааст рози бошад.

Шайх Муҳаммад Солиҳи Пурдил дар ин навор дар яке аз мактабҳо дар бораи толибилми насиҳатҳои муфиде барои толибилмон намудааст.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи сар кардани як ҳаёти нав барои ҳар як ҷавон ва духтар, ва онҳам ҳаёти зану шавҳари, ва ташҷиъ мекунад ки саршавии ин кори хайрро бо як тӯйи арусии исломи барпо кунанд, ва барои арусу домод баъзе насиҳатҳое мекунад.

Ин китоб, ки бо унвони «Сеҳрайн» маъруф аст, ҷилди дуюми китоби «Шайхайн» (Таърихи хулафои рошидин: Абубакр (р) ва Умар (р)) буда, роҷеъ ба зиндагӣ, футуҳот ва шаҳодати ду халифаи рошид, домодҳои паёмбари ислом, ҳазрати Муҳаммад (с): Усмон (р) ва Алӣ (р) маълумот медиҳад ва барои доираи васеъи хонандагон пешкаш карда мешавад.