صحابه و آل بیت

شرح زندگی پرافتخار صحابی گرانقدر رسول الله صلی الله علیه وسلم و مؤذن توحید، بلال بن رباح است. کتاب با بیان وقایع زندگی بلال در دوران کودکی و جوانی آغاز می‌شود و سپس نویسنده چگونگی ایمان‌آوردن وی به اسلام را توضیح می‌دهد. وی در بخش بعد، به توصیف سختیها و شکنجه‌هایی می‌پردازد که بلال در راه حفظ ایمان و عقیده خویش متحمّل شد. او در ادامه، خدمات و فداکاریهای وی را در جبهه‌های جنگ و پس از آن بازگو می‌کند.

نقل است كه سعد ابن ابی وقاص بعد از شنیدن خبر شهادت عثمان رضی الله عنه دست به دعا برداشت و از خداوند درخواست نمود تا قاتلان عثمان را خوار و ذلیل كند و انتقام خون به ناحق ریخته شده عثمان را از آنان بگیرد.و فرمود: خداوندا! آنان را از كار خویش نادم بفرما و خوارشان بگردان! و سپس به بدترین شكل آنان را نابود كن! گویند سعد، مستجاب الدعوه بود و چون او دعا بنمود خداوند آن را اجابت می كرد. خداوند نیز به حق، انتقام خون آن خلیفه مظلوم را از قاتلان ستم پیشه او گرفت به نحوی كه تا چند سال بعد از این واقعه، همه ی قاتلان او به انحای مختلف به هلاكت رسیدند. به عنوان نمونه، عبدالله بن سبأ، غافقی بن حرب، مالك اشتر، حكیم بن جبله و كنانه تجیبی بعدها هر یك به طرق مختلف، به قتل رسیدند.

شبهه:اگر هدف و نظر پیامبر در مساله خلافت، تعیین ابوبکر یا عمر بوده، پس چرا آنان را در نزديكی رحلتش که قبلا پیش بینی نیز فرموده بود، آنان را اعزام به جبهه تحت فرماندهی اسامه نمود...پاسخ: اتفاقا چون حضرت ابوبکر تواناترین و مدیرترین و شجاع ترین و لایق ترین و سزاوارترین فرد به جانشینی بوده، بنابراین در لحظات حساس و پایانی زندگی نبی اکرم صلي الله عليه وسلم جانشین ایشان در امامت نماز بوده است و به همین خاطر و بر خلاف تصور شما در لشکر اسامه حضور نداشته آری به کوری چشم مجوس و منافقین، بالاخره فردی شایسته و صحابی بزرگوار نبی اکرم جانشین ایشان شدند و سخنان مسخره و کینه توزیهای روافض امروزی نیز خللی در این امر وارد نمی کند

شیعیان با توسل به روایت قلم و قرطاس، پدر خانم پیامبر یعنی عمر بن خطاب را مورد تهمت و كینه و بغض قرار داده اند و میگویند كه عمر رضی الله عنه به پیامبر صلی الله علیه وسلم در بستر بیماریشان گفته است كه او هذیان میگوید. در آن جریان نزد پیامبر اختلاف و تنازع میشود. پیامبر عزم بر نوشتن كتابی داشت اما وقتی متوجه اختلاف و تنازع شد دیگر نوشتن نامه را نیاز ندانست و آنها را از نزد خود بیرون كرد چون میدانست كه خداوند نیز آنها را بر چیزی كه خود دوست دارد جمع میكند، آنجا كه چندین بار مصرانه امر به پیش نمازی ابوبكر میكند و جمله ی معروف یأبَی اللَّهُ وَالمُؤمِنُونَ إِلَّا أَبَا بَكرٍ را تكرار میكرد. پیامبر برای اینكه جلوی اختلاف بعد از خود را بگیرد با پیش نماز كردن ابوبكر به مردم فهماند كه بعد از من ابوبكر است كه امام شما خواهد بود. و خواست آن را مكتوب كند تا جلوی اختلاف مدعیات تشیع با سواد اعظم مسلمانان را بگیرد. در واقع اگر پیامبر وصیت كتبی ننوشت در عوض وصیت عملی كرد و با عمل ابوبكر را در حیات خود امام امت قرار داد.

اثر مختصری است که شأن و جایگاه والای صحابه پیامبر را بیان می‌کند و حکمِ دشمنان آنان را شرح می‌دهد. نویسنده با بهره‌گیری از آیات قرآن کریم و روایات نبوی ـ صلی الله علیه وسلم ـ نشان می‌دهد که یاران صدیق و فداکار رسول الله ـ صلی الله علیه وسلم ـ نزد خدا و پیامبرش از چه ارج و احترامی برخوردارند و به همین دلیل توهین کردن و دشنام دادن به آنان تحت هیچ شرایطی جایز نیست. روی سخنِ این کتاب، بیشتر با روافضی است که به بهانه‌های واهی و بی‌اساس یاران پاک رسول را آماج طعن و توهین قرار می‌دهند. امام ابن‌تیمیه در بخش پایانی این نوشتار به این موضوع می‌پردازد که جنگ با خلیفه مسلمین چه حکمی دارد و حکمِ کسانی که بر روی مسلمانان شمشیر کشیده‌اند چیست.

ابوزرعه رازى متوفّاى سال 264 هجرى مي فرمايند: هرگاه شخصي را ديدي كه يكي از اصحاب رسول الله صلي الله عليه و سلم را مورد طعن و نكوهش قرار مي دهد و از مقام آنان مي كاهد، بدان كه او زنديق است، زيرا رسول خدا نزد ما حق هستند و قرآن حق است و اين قران و سنت ها را اصحاب او به ما رسانده اند، و زنادقه مي خواهند شهود ما بر قرآن و سنت را مورد نكوهش و بدگويي قرار دهند تا قرآن و سنت را باطل نمايند. به همين دليل طعن در آنان اولي تر است، چرا كه آنان زنديق هستند.

عقبه بن عامر رضی الله عنه از رسول خدا صلی الله علیه وسلم روایت می کند که فرمودند «أسلم الناسُ، وآمن عمرُو بنُ العاصِ.»ترجمه: مردم اسلام آوردند و عمرو بن العاص ایمان آورد. البانی در تخریج مشکاه المصابیح (۶۱۹۷) می گوید: إسناد آن حسن و برای آن شاهدی دیگر است. و این شهادت رسول خدا صلی الله علیه وسلم بر مومن بودن و بهشتی بودن عمرو بن عاص رضی الله عنه می باشد، چون رسول خدا صلی الله علیه وسلم فرموده اند: «لا یدخل الجنه إلا نفس مؤمنه» (متفق علیه)ترجمه: جز نفس مومن هیچ کسی وارد بهشت نمی شود». و آنگاه که بعد از وفات رسول خدا صلی الله علیه وسلم، قبایل عرب از اسلام بر گشتند، سیدنا ابوبکر صدیق رضی الله عنه، خلیفه رسول خدا صلی الله علیه وسلم، ایشان را به سمت قبیله قضاعه در شمال اعزام نمود و در زمان خلافت امیر المومنین عمر بن خطاب، فاتح و حاکم مصر بودند و بعد از فتح فلسطین، توسط فرمانده کل سپاه اسلام در آن زمان، ابو عبیده بن جراح، حاکم فلسطین شدند.

شیعه مدعی است که علی رضی الله عنه معتقد به امامت خویش بودند و در این زمنیه استدلال های از روایات می آورند که بیشتر زیاده گویی و گزافه گویی و دروغ است

عثمان بن عفان رضی الله عنه داماد دو دختر نبی اسلام صلی الله علیه وآله وسلم به نام های رقیه و ام كلثوم است. شیعه بر این اعتقاد هستند كه همسران عثمان هیچ كدامشان دختر پیامبر نبودند؛ بلکه رببیه ایشان بودند. در این مبحث ردی بر شبهات وارده از سوی شیعه داده شده است

مراجع مدعی تشیع در جواب به اینکه چگونه حضرت علی و امامان نام فرزندان خویش را ابوبکر و عمر و عثمان و عایشه می گذاشته اند و این نشانه دوستی میان ایشان بوده و نه دشمنی، می گویند: خوب است بدانیم: نام جد اعلای پیامبر، عمر بوده است و همینطور نام عثمان به جهت عثمان ابن مظعون صحابی گرانقدر پیامبر اتخاذ شده است و ابوبکر نیز کنیه است نه اسم، لذا در هر سه مورد با قاطعیت نمی توان گفت که نامگذاری های آن حضرت به دلیل محبت علی به خلفاء بوده است!!!در جواب باید گفت: اولا: مگر در آن زمان قحطی اسم بوده که حضرت علی مانند خلفا نامگذاری کرده است، و آیا این عمل حضرت علی باعث گمراهی مردم بی اطلاع نمی شده است؟!(مگر نزد شما عمل امام حجت نیست؟)

بطور حتم منظور حضرت علی مشورت دادن به شخصی ظالم در ظلم او نیست. شیعه معتقد است زمانی که مشکل، مشکل اسلامی باشد تک تک مردم نسبت به برطرف کردن آن وظیفه دارند، باید گفت: حضرت عمررضی الله عنه نیز همینگونه بوده و مانند مسلمانی واقعی برای پیشرفت اسلام در امور مختلف نزد علی می رفته است و مشورت می کرده است، سوال ما نیز همین است که آیا این غاصب و ظالم اینقدر غم دین داشته است؟؟