صحابه و آل بیت

ابوزرعه رازى متوفّاى سال 264 هجرى مي فرمايند: هرگاه شخصي را ديدي كه يكي از اصحاب رسول الله صلي الله عليه و سلم را مورد طعن و نكوهش قرار مي دهد و از مقام آنان مي كاهد، بدان كه او زنديق است، زيرا رسول خدا نزد ما حق هستند و قرآن حق است و اين قران و سنت ها را اصحاب او به ما رسانده اند، و زنادقه مي خواهند شهود ما بر قرآن و سنت را مورد نكوهش و بدگويي قرار دهند تا قرآن و سنت را باطل نمايند. به همين دليل طعن در آنان اولي تر است، چرا كه آنان زنديق هستند.

شيعيان در روز عاشورا ماتم و سوگواري اعلان مي كنند، و لباس سياه مي پوشند و اظهار غم و اندوه مي نمايند، و در بعضي مناطق شيعه نشين زنان و مردان به خيابان مي آيند و خود را با زدن قمه و زنجير زخمي مي كنند و گريه و ناله و فرياد سر مي دهند. آيا مى دانيد چرا؟

از مسائلي كه امروز در جامعه بشري مورد علاقه صاحب نظران و علاقمندان به تحقيقات است، نقش اجتماعي زن در جامعه است. از آنجائي كه زن يكي از مخلوقات خاصه خداي عزوجل است كه تكامل هر مرد بر وجود زني بستگي دارد و اين امري انكار ناپذيري است و چه بسا مرداني را پرورش دادند كه جهان را در شگفتي فرو بردند و در تكامل انسان سازي نقش بسيار مهمي را بر عهده داشته اند كه هر جامعه شناس، مهر تأييد بر آن مي زند و نقش زنان را در فرهنگ سازي جامعه مي ستايد و چنانچه زندگي زن را در دوران ما قبل اسلام بنگريم مي‌بينيم كه همواره مردها رفتارهائي همانند حيوانات با زنان خود داشته اند. و زن را يكي از موجودات پست و ذليل به حساب مي¬آوردند و او را مانند يك كالا به بازار براي خريد و فروش مي¬بردند. چنانچه در زمان جاهليت در عرب رسم بر اين بود كه اگر دختري به دنيا مي‌آمد او را از ترس فقر و تنگدستي زنده به گور مي¬كردند..زندگي و پرورش زن در چنين حالتي بود كه اسلام با ظهور تابناكش تمام اين جاهليت ها را از بين برد و نقش واقعي زن را به زنان تقديم كرد. اين اوّلين باري بود كه زنان توانستند به وسيله¬ي اسلام حقوقشان را بدست بياورند تا جائيكه اسلام حق و حقوق زن را در امور معيشتي، ميراثي و مسائل زناشوئي به صراحت بيان مي‌دارد و هيچ‌گونه چشم پوشي را در قبال حق زن نمي‌پذيرد و جايگاه اصلي زن را تعيين كرد و روابط زناشوئي را به صورت قانون مندي مشروع گردانيد و حقوق هر يكي از زن و شوهر را مشخص كرد... این کتاب بطور مفصل در مورد حقوق زن در ادیان گذشته و افکار باطل و دین مقدس اسلام می پردازد و مقام و منزلت و احکام در مورد زنان را بیان می کند...

امام جعفر صادق و خليفه رسول الله ابوبكر صديق رضي الله عنهما خويشاوند همديگر بوده اند که در اين مختصر با اين پيوند مبارک آشنا مي شويد

نقل است كه سعد ابن ابی وقاص بعد از شنیدن خبر شهادت عثمان رضی الله عنه دست به دعا برداشت و از خداوند درخواست نمود تا قاتلان عثمان را خوار و ذلیل كند و انتقام خون به ناحق ریخته شده عثمان را از آنان بگیرد.و فرمود: خداوندا! آنان را از كار خویش نادم بفرما و خوارشان بگردان! و سپس به بدترین شكل آنان را نابود كن! گویند سعد، مستجاب الدعوه بود و چون او دعا بنمود خداوند آن را اجابت می كرد. خداوند نیز به حق، انتقام خون آن خلیفه مظلوم را از قاتلان ستم پیشه او گرفت به نحوی كه تا چند سال بعد از این واقعه، همه ی قاتلان او به انحای مختلف به هلاكت رسیدند. به عنوان نمونه، عبدالله بن سبأ، غافقی بن حرب، مالك اشتر، حكیم بن جبله و كنانه تجیبی بعدها هر یك به طرق مختلف، به قتل رسیدند.

شبهه:اگر هدف و نظر پیامبر در مساله خلافت، تعیین ابوبکر یا عمر بوده، پس چرا آنان را در نزديكی رحلتش که قبلا پیش بینی نیز فرموده بود، آنان را اعزام به جبهه تحت فرماندهی اسامه نمود...پاسخ: اتفاقا چون حضرت ابوبکر تواناترین و مدیرترین و شجاع ترین و لایق ترین و سزاوارترین فرد به جانشینی بوده، بنابراین در لحظات حساس و پایانی زندگی نبی اکرم صلي الله عليه وسلم جانشین ایشان در امامت نماز بوده است و به همین خاطر و بر خلاف تصور شما در لشکر اسامه حضور نداشته آری به کوری چشم مجوس و منافقین، بالاخره فردی شایسته و صحابی بزرگوار نبی اکرم جانشین ایشان شدند و سخنان مسخره و کینه توزیهای روافض امروزی نیز خللی در این امر وارد نمی کند

شیعیان با توسل به روایت قلم و قرطاس، پدر خانم پیامبر یعنی عمر بن خطاب را مورد تهمت و كینه و بغض قرار داده اند و میگویند كه عمر رضی الله عنه به پیامبر صلی الله علیه وسلم در بستر بیماریشان گفته است كه او هذیان میگوید. در آن جریان نزد پیامبر اختلاف و تنازع میشود. پیامبر عزم بر نوشتن كتابی داشت اما وقتی متوجه اختلاف و تنازع شد دیگر نوشتن نامه را نیاز ندانست و آنها را از نزد خود بیرون كرد چون میدانست كه خداوند نیز آنها را بر چیزی كه خود دوست دارد جمع میكند، آنجا كه چندین بار مصرانه امر به پیش نمازی ابوبكر میكند و جمله ی معروف یأبَی اللَّهُ وَالمُؤمِنُونَ إِلَّا أَبَا بَكرٍ را تكرار میكرد. پیامبر برای اینكه جلوی اختلاف بعد از خود را بگیرد با پیش نماز كردن ابوبكر به مردم فهماند كه بعد از من ابوبكر است كه امام شما خواهد بود. و خواست آن را مكتوب كند تا جلوی اختلاف مدعیات تشیع با سواد اعظم مسلمانان را بگیرد. در واقع اگر پیامبر وصیت كتبی ننوشت در عوض وصیت عملی كرد و با عمل ابوبكر را در حیات خود امام امت قرار داد.

عقبه بن عامر رضی الله عنه از رسول خدا صلی الله علیه وسلم روایت می کند که فرمودند «أسلم الناسُ، وآمن عمرُو بنُ العاصِ.»ترجمه: مردم اسلام آوردند و عمرو بن العاص ایمان آورد. البانی در تخریج مشکاه المصابیح (۶۱۹۷) می گوید: إسناد آن حسن و برای آن شاهدی دیگر است. و این شهادت رسول خدا صلی الله علیه وسلم بر مومن بودن و بهشتی بودن عمرو بن عاص رضی الله عنه می باشد، چون رسول خدا صلی الله علیه وسلم فرموده اند: «لا یدخل الجنه إلا نفس مؤمنه» (متفق علیه)ترجمه: جز نفس مومن هیچ کسی وارد بهشت نمی شود». و آنگاه که بعد از وفات رسول خدا صلی الله علیه وسلم، قبایل عرب از اسلام بر گشتند، سیدنا ابوبکر صدیق رضی الله عنه، خلیفه رسول خدا صلی الله علیه وسلم، ایشان را به سمت قبیله قضاعه در شمال اعزام نمود و در زمان خلافت امیر المومنین عمر بن خطاب، فاتح و حاکم مصر بودند و بعد از فتح فلسطین، توسط فرمانده کل سپاه اسلام در آن زمان، ابو عبیده بن جراح، حاکم فلسطین شدند.

شیعه مدعی است که علی رضی الله عنه معتقد به امامت خویش بودند و در این زمنیه استدلال های از روایات می آورند که بیشتر زیاده گویی و گزافه گویی و دروغ است

عثمان بن عفان رضی الله عنه داماد دو دختر نبی اسلام صلی الله علیه وآله وسلم به نام های رقیه و ام كلثوم است. شیعه بر این اعتقاد هستند كه همسران عثمان هیچ كدامشان دختر پیامبر نبودند؛ بلکه رببیه ایشان بودند. در این مبحث ردی بر شبهات وارده از سوی شیعه داده شده است

مراجع مدعی تشیع در جواب به اینکه چگونه حضرت علی و امامان نام فرزندان خویش را ابوبکر و عمر و عثمان و عایشه می گذاشته اند و این نشانه دوستی میان ایشان بوده و نه دشمنی، می گویند: خوب است بدانیم: نام جد اعلای پیامبر، عمر بوده است و همینطور نام عثمان به جهت عثمان ابن مظعون صحابی گرانقدر پیامبر اتخاذ شده است و ابوبکر نیز کنیه است نه اسم، لذا در هر سه مورد با قاطعیت نمی توان گفت که نامگذاری های آن حضرت به دلیل محبت علی به خلفاء بوده است!!!در جواب باید گفت: اولا: مگر در آن زمان قحطی اسم بوده که حضرت علی مانند خلفا نامگذاری کرده است، و آیا این عمل حضرت علی باعث گمراهی مردم بی اطلاع نمی شده است؟!(مگر نزد شما عمل امام حجت نیست؟)

بطور حتم منظور حضرت علی مشورت دادن به شخصی ظالم در ظلم او نیست. شیعه معتقد است زمانی که مشکل، مشکل اسلامی باشد تک تک مردم نسبت به برطرف کردن آن وظیفه دارند، باید گفت: حضرت عمررضی الله عنه نیز همینگونه بوده و مانند مسلمانی واقعی برای پیشرفت اسلام در امور مختلف نزد علی می رفته است و مشورت می کرده است، سوال ما نیز همین است که آیا این غاصب و ظالم اینقدر غم دین داشته است؟؟

از دیر باز امت اسلام در بارة امیرالمؤمنین علی رضی الله عنه اختلاف کرده اند. «خوارج» و «نواصب» بر این عقیده اند که علی با قبول حکمیت در ماجرای «صفین» از اسلام خارج شده و نادانسته خود را از خلافت خلع کرده و با مسلمین به جنگ برخاسته است، و گروهی از موحدان را که خلافتش را نپذیرفته اند و به پیشوایی و امامتش اقرار نکرده اند، کشته است!. از دیگر سو پیروان مذهب امامیه معتقدند که علی به تصریح خدا و رسول به مقام والای امامت منصوب گردیده و از گناه و خطا معصوم و مبری است، بلکه در حق آن حضرت غلو کرده و گفته اند که علی و فرزندانش از «ولایت تکوینی» به طور مطلق برخوردارند و بر زمین و آسمان تسلط تام دارند!.