Мақолаҳо

Имон овардан ба рӯзи қиёмат рукне аз аркони имон ба шумор меояд. Имон ба рӯзи охират ва ончӣ ки дар он рӯз ба вуқуъ мепайвандад ва ҳамчунин нишонаҳои он аз умури ғайб маҳсуб мешавад.

Мувофиқи оятҳои қуръони ва аҳодиси саҳеҳи набави аслҳои имон шашто ҳастанд. 1-Имони ба Худо. 2- Имон ба ҳамаи Малоикаҳо. 3- Имон ба тамоми китобҳои осмони. 4- Имон ба ҳама паёмбарони илоҳи. 5- Имон ба рӯзи қиёмат. 6- Имон ба қазову қадари илоҳи, чи хайр бошад чи шарр.

Поёни тафсири сураи Нос аз тафсири \”Тайсирул каримирраҳмон фи тафсири каломи маннон\”

Имони ба Худованд шомили имон ба он умуре аст, ки худованд ба василаи он дар китобаш аз забони паёмбараш(с) бидуни таҳриф ва таътил худро васф намудааст.

Аз ҷумлаи ин мавзуоти баҳсбарангез, қазияи Ошуро мебошад, ки хелеҳо дар ин маврид дӯчори иштибоҳоте шуда ва аз ҳақиқати Ошуро дур рафтаанд.

Эъломул муваққиъин 4/454 - 456 Расули Худо (с) дар ҳоле дунёро видоъ гуфт, ки парандае дар осмон пар намезад магар ин ки аз он барои уматаш донишеро баён менамуд, ва ҳама чизро ба онон омузиш дода буд, ҳато одоби қазои ҳоҷат, ва одоби ҳамбистари, ва одоби хоб кардан, одоби нишастану бархостан, одоби хурдану нушидан, одоби савор шудану пиёда шудан, одоби сафару иқомат, одоби сукуту сухан гуфтан, одоби фақру дорои, одоби саломати ва бемори, ва тамоми аҳкоми маргу зиндагиро ба онон омухт.

Ҳангоме ки худованд инсону ҷинро халқ кард, онҳоро амр кард, ки танҳо Ӯро ибодат намоянд ва аз воқеъ шудан дар ширки ба худованд худдори намоянд.

Он Парвардигоре, ки заминро бистар (ва густараи муносибе) барои шумо ва осмонро бино (и муҳкаме) гардонидааст ва аз осмон оберо фуруд оварда, бо он барои рӯзии шумо меваҳоеро берун намудааст.

Аз Паёмбари Худо (с) омӯхтам, ки табассум дар рӯи бародарам садақа аст. Аз Паёмбари Худо (с) омӯхтам, ки роҳи зудтар шифо ёфтан садақа аст.

Як маҷмуъа аз суолҳои муҳим бо ҷавобҳои мухтасар ки дар ҳаёти инсон зарур мебошад, дар баён намудани маротиби гуноҳҳо.

Бисёре аз мардум сураи фотиҳаро дар намоз бо шитоб мехонанд гуё касе ё даррандае онҳоро таъқиб дорад.

Гуноҳони бузург зиёданд вале аз ҳама бузургтараш чи аст? Кадом гуноҳ аст? Оё гуноҳон ҳам дар бади ва қабоҳат мартабаи бузургу хурд доранд? Бузургтарин гуноҳ ширк аст.

Ин мақола дар мавриди шаҳодат ва бовари доштан ба калимаи тавҳид, ва шурути қабули он баён мекунад.

Ин мақола дар мавриди паӣрави аз Паӣғамбари Худо ва чинуга ба даст овардани муҳаббати у мебошад.

Муаллиф дар мавзуи фазлу бузургии яктопарасти навишта ва оят ва аҳодисе ки ба ин мавзуъ алоқаманд аст зикр кардааст.

Муаллифи ин мақола маҷмуае аз оятҳо ва ҳадисҳое ки далолат бар адолат ва фазлу бузургии саҳобагони Расули Худо мекунад, ҷамъовари намуда, бар онҳо шарҳ ва баёни мухтасаре илова намудааст.

Пас аз офариниши Одам (а) Худованд (ҷ) ба фариштагон фармуд: "Ҳангоме ки онро низом бахшидем ва аз рӯҳи худ дар он дамидем, барои ӯ ба саҷда афтед" (сураи "Ҳиҷр", ояти 29). Бо ин фармони илоҳӣ "фариштагон ҳамагӣ саҷда карданд" (сураи "Ҳиҷр", ояти 30). Аммо иблис "ба хотири рӯҳияи истикбораш аз фармони Худо сарпечӣ намуд ва саҷда накард" (сураи "Бақара", ояти 34). Зеро иддаои бартарӣ бар Одам дошт ва мегуфт: "маро аз оташ офаридаӣ ва ӯро аз гил ва ман бартар (болотар) аз ӯям" (сураи "Сод", ояти 76). Ба ҳамин далел Худованд (ҷ) ба вай фармуд: "аз осмонҳо (ва аз суфуфи малоика) дур шав, ки ту рондаи даргоҳи манӣ". Ба ин васила иблис аз даргоҳи илоҳӣ ронда шуд.

Бидуни шак, воқеаи Карбало яке аз воқеаи дилхарошест, ки дар таърихи Ислом ба сабт расида аст. Дар ин воқеа бисёре аз фарзандон, наздикон ва ёрони ҳазрати Ҳусайн {разияллоҳу анҳу} ба шаҳодат расиданд. Мо дар ин воқеа номҳои бисёре чун Алии Асғар, Аббос, Ҷаъфар ва ғайраро дар расонаҳо, китобҳо ва ғайра борҳо шунидаем, ки бо обу тоб барои онҳо сӯгворӣ шуда ва ҳатто кӯдакон ҳам бо ин номҳо ошноии комил пайдо кардаанд. Ҷолиб аст, бидонед, дар миёни ин номҳо, номҳое ҳамчун АБУБАКР, УМАР ва УСМОН низ дида мешавад, ки аз наздиктарин афрод ба ҳазрати Имом Ҳусайн {разияллоҳу анҳу} будаанд. Ба таври мисол, ҳазрати Ҳусайн {разияллоҳу анҳу} бародароне ба номҳои АБУБАКР, УМАР ва УСМОН доштаанд ва ҳатто фарзанде ба номи АБУБАКР дошта, ки ҳамаи онон дар воқеаи Карбало дар канори ҳазрати Ҳусайн {разияллоҳу анҳу} ва дар канори бародарони дигарашон ба ҳамон далеле ки ба хун ғалтиданд, ба шаҳодат расиданд, аммо имрӯза ҳеҷ номе аз онҳо бурда намешавад.

Суолҳои муҳим дар ҳаёти ҳар як мусулмон дар мавзуъҳои гуногун, мисли Аркони имон ва ислом ва маънои Лоилоҳа Иллаллоҳ, ва оё Худовандро бандагонаш мебинанд, ва шартҳои қабули амалҳо.

Эмон овардан ва бовари доштан бар пайғамбарони Худо яке аз рукнҳои эмон ба Худо мебошад, чуноне ки Худованд мефармояд: { آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْهِ مِنْ رَّبِّهِ وَالمُؤْمِنُونَ كُلٌّ آَمَنَ بِاللهِ وَمَلاَئِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ } «Ва муминон низ ҳама эмон овардан ба Худо ва фариштагони У ва китобҳои У ва пайғамбарони У… » Ва агар касе бар яке аз пайғамбарони Худо эмон наорад аз дини ислом берун мешавад, ва дар зумраи гумроҳон шуморида мешавад, чуноне ки Худованд мефармояд: { وَمَنْ يَكْفُرْ بِاللهِ وَمَلاَئِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ وَاليَوْمِ الآخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلاَلاً بَعِيْدًا } «Ва ҳар ки кофир шавад ба Худо ва ба фариштагони У ва китобҳои У ва пайғамбарони У ва рузи охират пас ҳар оина гамроҳтарини гумроҳон шудааст ».