Islamic Creed

Мувофиқи оятҳои қуръони ва аҳодиси саҳеҳи набави аслҳои имон шашто ҳастанд. 1-Имони ба Худо. 2- Имон ба ҳамаи Малоикаҳо. 3- Имон ба тамоми китобҳои осмони. 4- Имон ба ҳама паёмбарони илоҳи. 5- Имон ба рӯзи қиёмат. 6- Имон ба қазову қадари илоҳи, чи хайр бошад чи шарр.

Имони ба Худованд шомили имон ба он умуре аст, ки худованд ба василаи он дар китобаш аз забони паёмбараш(с) бидуни таҳриф ва таътил худро васф намудааст.

Ҳангоме ки худованд инсону ҷинро халқ кард, онҳоро амр кард, ки танҳо Ӯро ибодат намоянд ва аз воқеъ шудан дар ширки ба худованд худдори намоянд.

Он Парвардигоре, ки заминро бистар (ва густараи муносибе) барои шумо ва осмонро бино (и муҳкаме) гардонидааст ва аз осмон оберо фуруд оварда, бо он барои рӯзии шумо меваҳоеро берун намудааст.

Аз Паёмбари Худо (с) омӯхтам, ки табассум дар рӯи бародарам садақа аст. Аз Паёмбари Худо (с) омӯхтам, ки роҳи зудтар шифо ёфтан садақа аст.

Як маҷмуъа аз суолҳои муҳим бо ҷавобҳои мухтасар ки дар ҳаёти инсон зарур мебошад, дар баён намудани маротиби гуноҳҳо.

Гуноҳони бузург зиёданд вале аз ҳама бузургтараш чи аст? Кадом гуноҳ аст? Оё гуноҳон ҳам дар бади ва қабоҳат мартабаи бузургу хурд доранд? Бузургтарин гуноҳ ширк аст.

Ин мақола дар мавриди шаҳодат ва бовари доштан ба калимаи тавҳид, ва шурути қабули он баён мекунад.

Ин мақола дар мавриди паӣрави аз Паӣғамбари Худо ва чинуга ба даст овардани муҳаббати у мебошад.

Муаллиф дар мавзуи фазлу бузургии яктопарасти навишта ва оят ва аҳодисе ки ба ин мавзуъ алоқаманд аст зикр кардааст.

Пас аз офариниши Одам (а) Худованд (ҷ) ба фариштагон фармуд: "Ҳангоме ки онро низом бахшидем ва аз рӯҳи худ дар он дамидем, барои ӯ ба саҷда афтед" (сураи "Ҳиҷр", ояти 29). Бо ин фармони илоҳӣ "фариштагон ҳамагӣ саҷда карданд" (сураи "Ҳиҷр", ояти 30). Аммо иблис "ба хотири рӯҳияи истикбораш аз фармони Худо сарпечӣ намуд ва саҷда накард" (сураи "Бақара", ояти 34). Зеро иддаои бартарӣ бар Одам дошт ва мегуфт: "маро аз оташ офаридаӣ ва ӯро аз гил ва ман бартар (болотар) аз ӯям" (сураи "Сод", ояти 76). Ба ҳамин далел Худованд (ҷ) ба вай фармуд: "аз осмонҳо (ва аз суфуфи малоика) дур шав, ки ту рондаи даргоҳи манӣ". Ба ин васила иблис аз даргоҳи илоҳӣ ронда шуд.

Эмон овардан ва бовари доштан бар пайғамбарони Худо яке аз рукнҳои эмон ба Худо мебошад, чуноне ки Худованд мефармояд: { آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْهِ مِنْ رَّبِّهِ وَالمُؤْمِنُونَ كُلٌّ آَمَنَ بِاللهِ وَمَلاَئِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ } «Ва муминон низ ҳама эмон овардан ба Худо ва фариштагони У ва китобҳои У ва пайғамбарони У… » Ва агар касе бар яке аз пайғамбарони Худо эмон наорад аз дини ислом берун мешавад, ва дар зумраи гумроҳон шуморида мешавад, чуноне ки Худованд мефармояд: { وَمَنْ يَكْفُرْ بِاللهِ وَمَلاَئِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ وَاليَوْمِ الآخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلاَلاً بَعِيْدًا } «Ва ҳар ки кофир шавад ба Худо ва ба фариштагони У ва китобҳои У ва пайғамбарони У ва рузи охират пас ҳар оина гамроҳтарини гумроҳон шудааст ».

Нависандаи ин мақола дустдолштани Паёмбар -саллалоҳу алайҳи ва саллам-ва ҳукми онро бо баъзе далелҳое аз Қурон ва суннати баён мекунад ки вочиб аст бар тамоми мусалмон чи зан бошад ё мард, ва ҳар касе Паёмбарро дуст надорад ноқисул имон мебошад.

Нишонаҳое ки далолат ба вуҷуди Худованд мекунад.

Даъват ба суи имон ва амали нек аз ҷумлаи муҳимтарин вазифаҳои Анбиё буд.

Баёни аҳволи рӯзи қиёмат. Ташвиқ бар анҷоми аъмоли шоиста ва барҳазар аз аъмоли ношоиста. Даъват ба тавбаи насуҳ, пеш аз гузашти вақти он.

Мақола дар бораи яке аз рукнҳои дини Ислом, ки он Ҳаҷ аст, бо зикри ҳадисҳои воридшуда дар бораи ҳаҷ ва фазоили он.

Ҷин ҳаммонанди «руҳ» аз умури ғайбӣ аст, ки ҳақиқат ва авсофи он ба ҷуз аз тариқи хабари содиқ (ваҳй) барои мо равшан намешавад.

Дар ин мақолаи кутоҳ муаллиф ақлоқи накуи паёмбарро бо насиҳатҳояш дар бораи ахлоқ барои хонандагон пешкаш намудааст.

Худованд мефармояд: “Агар накӯӣ кардед, ба суди худ кардаед ва агар бадӣ кардед боз ҳам барои худ кардаед...”, (сураи “Исро”: 7)