Фирқаҳои ба ислом нисбат додашуда

Суолу ҷавобе дар бораи Шиъаён ва имомони онҳо, Гирифташуда аз китоби "Ақоид-уш-шиъати-л иснай ашария", саҳ 26-50.

Ваҳдатул-вуҷуд чист? «Ваҳдатул-вуҷуд» — як назария ва ақидаест, ки пайравонаш ғолибан аз ошкор кардан ва баёни сареҳи он, имтиноъ меварзанд.

Зимни ин навиштор асаре, ё хабареро хоҳем баррасӣ кард, ки дар бораи намунае аз инҳирофоти хатарнок ворид шудааст, ки дар оғозгоҳи таърихи ин уммат воқеъ шудааст ва чӣ гуна бузургмарде аз дабистони набавӣ бо ин инҳироф мухолифат ва муқобала кард. Дабистоне, ки бузургтарин мардони таърихро тарбия карда аст!

Шиъаҳои имомия дар масъалаи такфир чи мегуянд ва киҳоро такфир мекунанд.

Тақия чи маъно дорад? Ва мафҳуми тақия дар дини шиъа чист?Ва фарқ байни тақияи шаръи ва тақияи шиъи дар чист? Ин мақолаи мухтасар барои хонанда маънои ин калимаро баён мекунад.

Яке аз матолибе, ки дар баҳси имомати мансуба ғолибан аз таваҷҷуҳи лозим ба он ғафлат мешавад ва чандон мавриди алоқаи муддаъиёни ҳубби Оли Расул (с) нест, ҳаводисест, ки дар соли даҳуми ҳиҷрӣ рӯх дода ва заминасози аслии воқеаи Ғадир аст, ки иттилоъ аз он дар фаҳми дурусти хутбаи Ғадири Хум, камоли заруратро дорост.

ДӮСТӢ ВА ХЕШОВАНДӢ МИЁНИ АҲЛИ БАЙТ ВА САҲОБА : намунаҳои роҳнамо ва далолаткунанда бар алоқа ва иртиботи самимӣ миёни аҳли байт ва саҳоба

Муъаллифи китоб маҷмуъае аз мушкилиҳо ва таноқузоти мазҳаби шиъаи дувоздаҳимомаро ҷамъовари намуда, хитоб ба сӯи ҷавонону оқилони шиъа намудааст, то ин мушкилиҳо ва таноқузотро ҳал намоянд.

Ин намунаҳои хешовандӣ гуёи муҳаббати ногусастанӣ ва хешовандии бисёр мустаҳкам миёни аҳли байт ва саҳобаи Паёмбар (с) аст. Ин китоб бо далелҳои равшан ва мустаҳкам мавзуи муҳаббати мавҷуд миёни онҳоро исбот мекунад ҳамон гуна ки Худованд дар васфи онҳо гуфтааст: "Нисбат ба якдигар меҳрубон ва дилсӯзанд".

Саҳобаро ба даст овардам бидуни ин ки Аҳли Байтро аз даст бидиҳам! Нависанда гузариши худро аз олами шиъа ба ҳақиқати Ислом бо шеваи зебо ва қонеъкунанда ривоят мекунад.

Аллоҳ таъоло дини мубини Исломро ба воситаи ҳазрати Муҳаммад (саллалоҳу алайҳи ва саллам) баён кардааст,бинобар ин шинохтани он ҳазрат бар тамоми инсонҳо воҷиб аст. Ва саҳобагони киром дини исломро аз забони мубораки Расулуллоҳ пурра омухта онро ба уммати Расулуллоҳ расонидаанд. Ва ин дини муқаддаси ислом ба воситаи саҳобагони киром ба машриқу мағриб паҳн шудааст. Бинобар ин шинохтани саҳобагони киром низ воҷиб аст. Дар ин рисола барои шумо сирати беҳтарин халқи Худо ҳазрати Паёмбарамон Муҳаммад (саллалоҳу алайҳи ва саллам)-ро ва сирати беҳтарин шахсони уммати исломро баён кардам.

Авлиёи Аллоҳ оқилонанд на девонагон

Саволу ҷавоб дар бораи хоки мазори Ҳусен (р) ва Аввалин саволи фаришта аз мурда дар қабр

Хумайни ки аст? Ва дар бораи паёмбар ва саҳобагони ӯ ва аҳли суннат чи ақида дорад? Дар бораи Қуръон чи мегуяд? Ҷавоби ин суолҳо ва дигар суолҳоро дар ин мақола дарёфт хоҳед кард.

Нависанда дар ин силсила ақидаи шиъаро нисбат ба аркони имон аз китобҳои худи онҳо баён кардааст.

Ҳангоми таҳқиқи воқеаҳои таърихи Ислом ва баррасии аҳодиси Расули Худо (с) мутаваҷҷеҳи ривоёте мешавем, ки дар мавқеиятҳо ва зарфиятҳое вижае ва ба хотири баён, ё таъкид бар мавзуъоти хос пешкаш шудааст.

Ҳадаф аз чопи ин китоб, иҳонат ба ақоъиди мазҳаби ташаюъ нест. Нависанда, ки худ фарзанди падару модари Шиъа мазҳаб аст, танҳо мехоҳад ҳамватанон дарёбанд, ки тамоми иттиҳомоти ворида бар Саҳоба (р.з) нодуруст аст. Ва ин китоб мавзуъҳои зайлро дар бар гирифтааст: Ҳазрати Алӣ (р.з) чаро сукут кард? Ангезаи ғосибон чӣ буд? Саҳоба ва замони инҳироф Қуръон ва Саҳоба Имом Маҳдӣ ҳоло куҷост? Чаро шитоб карданд? Қуръон ва мухолифони Саҳоба Чаро Паёмбар (с) ҷонишине барнагузид? ва мавзуъҳои дигареро низ дар бар гирифтааст.

Ин китоб нақл кунандаи яке аз мунозараҳои Имом Ҷаъфари Содиқ бо яке аз рофизиён мебошад.

Бародарон ва хоҳароне, ки бидуни мутолиъа ва таҳқиқ ақоиди нодурусти уламои рофизиро қабул кардаед ва ҳозир ба канор гузоштани ақоиди ғалати падарону аҷдоди худ нестед! 1200 сол аз ғайбати имоми дувоздаҳум гузашт, аммо имоми ғоиб наёмад, шак накардед?

Паёмбар (Дуову дуруд бар Ӯ бод) мефармояд: «Гурӯҳе аз умматони ман дар охируз-замон зиноро ба ғайри номаш мехонанд» (Ҳадиси шариф) Издивоҷи мутъаро инчунин издивоҷи муваққат, мунқатеъ ва сиға меноманд. Аз он сабаб мутъа номида шудааст, ки мард аз он зан дар муддате, ки қарор бастаанд, нафъу лаззат ва таматтӯъ мебардорад.