Ақди никоҳ

Паёмбари Худо (С) мефармояд: «Агар касеро амр мекардам, ки барои каси дигаре саҷда кунад, занҳоро амр мекардам, ки барои шавҳаронашон саҷда намоянд ва ин ба сабаби ҳуқуқе аст, ки Худованд барои мардҳо бар ӯҳдаи занҳо (ҳамсаронашон) қарор додааст».

Мақола дар мавзӯъи ҳадафҳои издивоҷи исломӣ аст, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Мақола дар мавзӯъи ихтиёри ҳамсари муносиб, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Ҳадаф аз бунёди оила дар дини мубораки Ислом нафси худро аз ҳаром пок намудан ва насли хуб ба дунё овардан мебошад.

Маҳрамҳои насабӣ ва абадӣ: Маҳрамҳои насабӣ ва абадӣ дар маҷмуъ ҳафт навъ мебошанд, ки бо Китоби Худо маҳрамият ва ҳурмати никоҳи онҳо собит шудааст. Худованд дар сураи Нисо дар қисмате аз ояти 23 мефармояд.

Рўйи зан зебогии аслии ў ба ҳисоб меравад, зеро ҳама зебогии зан тақрибан дар рўяш намоён аст ва барои ҳамин ҳар касе хоҳад оиладор шавад, аввалин коре ки мекунад, хоҳиши дидани рўйи занро мекунад. Агар зан рўйи зебо дошта бошад, дигар чизҳои марбут ба занро аҳамият намедиҳанд. Яъне мешавад, ки ғолибан рўйи зан барои издивоҷ роли ҳалкунандаро бозад. Бо вуҷуди ин ки инсон бояд ҷонибҳои дигарро низ аҳамият диҳад, мисли диндории зан, ахлоқи неку рафтори хуб ва ғайра. Абрўвонро чидан ё кўтоҳ кардан дар ислом ҳаром аст. Таҳрими пайванди мўй ва холкўбӣ ва кушод кардани миёни дандонаҳо.