Силсила мақолаҳое дар бораи Ҳаҷи хонаи Худо, қисми ёздаҳуми ин силсила иборат аст аз: - Номҳои шаҳри Паёмбар (с). - Фазилати шаҳри Паёмбар (с). - Аз вижагиҳои шаҳри Паёмбар (с). - Ҳукми зиёрати Масҷиди Набавӣ. - Аҳкоми зиёрат ва одоби он. - Иштибоҳот ва огоҳиҳо дар зиёрат.

Ақидаи имом Таҳовӣ (р) дар бораи авлиё.

Бидуни шак, воқеаи Карбало яке аз воқеаи дилхарошест, ки дар таърихи Ислом ба сабт расида аст. Дар ин воқеа бисёре аз фарзандон, наздикон ва ёрони ҳазрати Ҳусайн {разияллоҳу анҳу} ба шаҳодат расиданд. Мо дар ин воқеа номҳои бисёре чун Алии Асғар, Аббос, Ҷаъфар ва ғайраро дар расонаҳо, китобҳо ва ғайра борҳо шунидаем, ки бо обу тоб барои онҳо сӯгворӣ шуда ва ҳатто кӯдакон ҳам бо ин номҳо ошноии комил пайдо кардаанд. Ҷолиб аст, бидонед, дар миёни ин номҳо, номҳое ҳамчун АБУБАКР, УМАР ва УСМОН низ дида мешавад, ки аз наздиктарин афрод ба ҳазрати Имом Ҳусайн {разияллоҳу анҳу} будаанд. Ба таври мисол, ҳазрати Ҳусайн {разияллоҳу анҳу} бародароне ба номҳои АБУБАКР, УМАР ва УСМОН доштаанд ва ҳатто фарзанде ба номи АБУБАКР дошта, ки ҳамаи онон дар воқеаи Карбало дар канори ҳазрати Ҳусайн {разияллоҳу анҳу} ва дар канори бародарони дигарашон ба ҳамон далеле ки ба хун ғалтиданд, ба шаҳодат расиданд, аммо имрӯза ҳеҷ номе аз онҳо бурда намешавад.

Дар ин китоб муаллиф фазоили Мадинаи Мунаввараро бо истинод бар аҳодиси набави зикр кардааст.

Зиндагиномаи Имоми Аъзам Абуҳанифа раҳмати Худованд бар ӯ бод.

Сарнавишти аҳодис аз ҳаёти Паёмбар (с) то хилофати Умар ибни Абдулазиз (р.з)

Сирати мухтасари имом ва муҳаддис ва соҳиби сунан, Насои.

Шаби ғамангезе буд. Осмон абрӣ ва боди тунде мевазид. Хадиҷа дар ҳуҷраи ҳақиронае се фарзандашро дар оғӯш гирифта буд ва бо нигаронӣ ба сӯи осмон менигарист، зеро бим дошт пеш аз бозгашти ҳамсараш ба хона، тӯфон оғоз шавад. Ӯ саъй мекард، ки нигарониашро аз фарзандонаш пинҳон дорад. Дар ин ҳангом садои боз шудани дари хона шунида шуд. Бо шитоб бархост ва бо фарзандонаш гуфт: «бархезед ба истиқболи падаратон биравед».

Имом Шамсиддин Муҳаммад писари Аҳмад писари Усмони Заҳабӣ, яке муҳаддисин ва таърихнигори шаҳир ба шумор меравад. Вай дар Димишқ ва Мисру Искандария ҳадис шунид ва илм омӯхт.

«Оё гумон кардӣ, ки асҳоби Каҳф ва навиштае, ки (бар девори ғор буд) аз ҷумлаи ояту нишонаҳои аҷибу ғариб буд? Чун ором гирифтанд ҷавонон дар ғор пас гуфтанд: Парвардигоро, бидеҳ ба мо аз назди худ биҳиште ва омодасоз барои мо дар кор роҳёберо (мудаббиреро). Пас парда гузоштем дар гӯшҳояшон дар ғор (яъне, хобонидем онҳоро) чанд сол. Боз бедор сохтем онҳоро то бидонем, ки кадом яке аз ду гурӯҳ ёд дошта муддатеро, ки дар он ғор буданд». (Сураи Каҳф 9 - 11).

Яке аз вазнинтарин мусибатҳое ки сари уммати исломи омад, ин буд ки ваҳй илоҳи бо вафоти Паёмбар (с.в) қатъ гардид. Вақто ки Паёмбар (с.в) амонаташро ба ҷо овард ва умматашро насиҳат кард, нишонаҳои падруд гуфтанаш ин дунёро дар суханҳову амалҳояш намоён гардид.

Аз дидгоҳи эътиқод имоматии Пайғамбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам аз имоматии халифаҳояш аз чанд ҷиҳат фарқ мекунад: Касе ба имоматии Пайғамбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам имону эътиқод надошта бошад ва ё онро инкор намояд кофир мешавад. Аммо агар касе ба имоматии халифаҳояш имон наорад ва ё онро инкор кунад кофир намешавад, балки гунаҳгор дониста мешавад.